Γράφει η Λιάνα Μπουκουβάλα
Χρόνια πολλά Τάνια…
Είναι λίγο πολύ γνωστό στον φιλικό μου περίγυρο, πως είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Το ακούω συχνά, το ακούω δυνατά, το ακούω με το «είναι» μου όλο σε εγρήγορση. Οι τόσο συναισθηματικοί αυτοί στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου, με την μελωδία του Σταμάτη Κραουνάκη και φυσικά της φωνάρα, -γιατί περί αυτού πρόκειται- της Τάνιας Τσανακλίδου, νομίζω πως το κατατάσσουν δικαίως, στα κομμάτια «σταθμός» της ελληνική μουσικής βιομηχανίας.
Σήμερα, λοιπόν, έπεσα πάνω στα γενέθλιά του μιας και το «Μαμά Γερνάω» έκλεισε αισίως 30 χρόνια κυκλοφορίας. Ως δώρο για τα γενέθλια αυτά, η Τάνια μοιράστηκε με τον κόσμο την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό το συγκινητικό κομμάτι. Απολαύστε τη:
Η Λίνα είναι τότε 31 χρόνων, ο Σταμάτης 33 και η Τάνια 36 και έχει χάσει πριν λίγο καιρό τη μητέρα της. Η ανάγκη για μια εξομολόγηση που δεν πρόλαβε να κάνει δίνει το μοτίβο στη δουλειά.
«Είχαμε γνωριστεί με τα παιδιά και όλο λέγαμε να κάνουμε κάτι μαζί, αλλά δεν καθόταν. Εν τω μεταξύ, παθαίνει η μητέρα μου. Νοέμβρης του ’86. Είμαι στα χάλια μου εγώ, δεν θέλω να βγαίνω, να τρώω, περνάω δύσκολα. Ένα βράδυ, αρχές του άλλου χρόνου, με τραβάνε τα παιδιά να πάω στην παράσταση τους, να βγω λιγάκι, και όντως πάω στη «Λεωφόρο Α», όπου τραγουδούσαν η Άλκηστις και η Ελευθερία. Είμαι όμως χάλια. Απαρηγόρητη. Μου λένε πάλι να κάνουμε κάτι μαζί και τους απαντώ, «παιδιά, ούτε δίσκο θέλω, ούτε τίποτα. Το μόνο που θα είχε τώρα νόημα για μένα θα ήταν ένα τραγούδι που θα έλεγα στη μάνα μου, ό,τι δεν πρόλαβα να της πω. Περνάνε λίγες ημέρες και ένα βράδυ, που παίζουμε χαρτιά με το Σταμάτη, καταλαβαίνω ότι το πάει από ‘δω, το πάει από ‘κει, κάτι θέλει να μου πει.
Στο τέλος δεν αντέχει και μου το ξεφουρνίζει: «Σου ‘χει γράψει ένα η Λίνα, που δεν θα το πιστεύεις». Έτσι όπως είμαστε, παρατάμε τα χαρτιά, τα παρατάμε όλα και δίνουμε ραντεβού με τη Λίνα. Αυτό το τραγούδι, όντως, δεν μπορούσα να το προβάρω, όπως τα άλλα που έγιναν για τον δίσκο. Δεν το άντεχα. Έτοιμος ήταν ο υπόλοιπος, αλλά αυτό δεν μπορούσα…Πρώτη φορά λοιπόν, μπαίνουμε και οι τρεις στο στούντιο να ψάξουμε τόνο και αρχίζω… Κάποια στιγμή, ψάχνω να τους βρω και είχαν εξαφανιστεί όλοι. Ο Σταμάτης, ο ηχολήπτης, όλοι. Μόνο η Λίνα έκανε ότι διάβαζε εφημερίδα. Όλοι μέσα στο στούντιο έκλαιγαν. Τελικά αυτή την πρώτη «πρόβα», την κρατήσαμε και στον δίσκο, είναι το «Υστερόγραφο».
