Γνωρίζεις μια κοπέλα σε ένα μπαρ, στη δουλειά, στο instagram, σε αγγελία γνωριμιών, τα πάτε καλά, υπάρχει χημεία και κάποια στιγμή αποφασίζετε ότι ήρθε η ώρα να μείνετε κάτω από την ίδια στέγη, αλλά πότε έρχεται αυτή η στιγμή; Μετά από ένα χρόνο σχέσης είναι καλά ή δεν πρέπει να βάζουμε χρονικά όρια; Μήπως τελικά ο πληθωρισμός είναι αυτός που δίνει το σύνθημα της συγκατοίκησης;
Η Ελλάδα έχει έναν από τους μεγαλύτερους μέσους όρους ηλικίας παιδιών που φεύγουν από το σπίτι των γονιών τους για να πετάξουν με τα δικά τους φτερά, με μια ηλικία που φλερτάρει με τα 30 με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για την ανάπτυξη των σχέσεων και την ωρίμανση των νέων γενεών Ελλήνων. Μάλιστα η οικονομική κρίση και η πανδημία πρόσθεσε ένα-δύο χρόνια στον «απογαλακτισμό» συμπιέζοντας λίγο ακόμα την εργένικη ζωή.
Με το που πιάσει ένας νέος μια δουλειά με στοιχειωδώς αξιοπρεπή μισθό, δηλαδή να του μένει τουλάχιστον το ⅓ αυτού όταν πληρώσει ενοίκιο και λογαριασμούς, η ενοικίαση σπιτιού είναι μονόδρομος και λογικό επακόλουθο, όσο ζόρικη κι αν είναι αυτή η πραγματική ενηλικίωση. Αυτή η δυσβάσταχτη, αλλά και πολυπόθητη ελευθερία έχει σύντομη ημερομηνία λήξης, η οποία συνήθως έρχεται με την πρώτη σοβαρή-σοβαρή σχέση. Οι μέρες της ξεγνοιασιάς είναι μάλλον αδιάφορες όταν ξέρεις ότι έχεις γνωρίσει τη σωστή γυναίκα και θες να περνάς όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες μαζί της.
Οι πιο κυνικοί που βάζουν τα πάντα στο οικονομικό ζύγι, θα πουν ότι η συγκατοίκηση μειώνει δραματικά το κόστος ζωής, άρα βελτιώνει και την ποιότητα αυτής. Το κόψιμο του ενοικίου περίπου στη μέση, γιατί ένα σπίτι συγκατοίκησης κοστίζει ελαφρά περισσότερο από ένα εργένικο, μαζί με το αντίστοιχο ψαλίδι σε λογαριασμούς συσκευές κλπ, κάνουν τη συγκατοίκηση και μια λογική, εκτός από συναισθηματική επιλογή. Το κόστος ζωής όμως μοιάζει να την κάνει ολοένα και περισσότερο πιο λογική, παρά συναισθηματική.
Ο καινοφανής όρος Inflationship, ένα πορτμαντό του πληθωρισμού και της σχέσης στα αγγλικά, περιγράφει ακριβώς αυτό το φαινόμενο. Η συγκατοίκηση στην Ελλάδα, είναι μία υποχρεωτική οικιστική συνθήκη που αφορά μόνο φοιτητές λόγω οικονομικής δυσπραγίας, αλλά και ενός μποέμικου τρόπου ζωής, ωστόσο λόγω της αλματώδους αύξησης στις τιμές των ενοικίων των τελευταίων ετών, πολλοί είναι αυτοί που αναγκάζονται να το ζουν όπως στην Αγγλία με roommates. Το Inflationship έρχεται και κάθεται πάνω σε αυτή την γκρίζα περιοχή και επιταχύνει τη συγκατοίκηση. Γιατί να ψάχνεις για συγκάτοικο όταν έχεις μπροστά σου μια άγουρη σχέση; Αυτό το σύγχρονο «έλα να ενώσουμε τις φτώχιες μας» φαίνεται αρκετά ρομαντικό και θυμίζει λίγο παλιά ελληνική ταινία, αλλά δεν είναι εντελώς ακίνδυνο όταν καταργούμε την περίοδο τεσταρίσματος μιας σχέσης.
Αν μια σχέση δεν δουλέψει, τη σταματάμε και συνεχίζουμε τις ζωές χωριστά, όσο πιο πολιτισμένα μπορούμε και προχωράμε. Στην περίπτωση όμως που έχει προηγηθεί μια βεβιασμένη συγκατοίκηση, τι γίνεται; Πόσο εύκολο είναι να πεις τα γκρεμίζω όλα και γυρίζω στους γονείς μου ή να προσπαθήσω να νοικιάσω μόνος μου ένα σπίτι; Καθόλου και όλοι ξέρουμε ότι πολλές δυσλειτουργικές οικογένειες στηρίζονται στην οικονομική δυσπραγία και στο μοίρασμα της μιζέριας.
Από την άλλη ίσως να μην είναι και τόσο κακή εξέλιξη το Inflationship και θα εξηγήσουμε αμέσως το γιατί. Η οικονομική πίεση, η οποία είναι και λίγο χρονική εδώ που τα λέμε, μπορεί να μας κάνει λιγότερο επιπόλαιους στις ερωτικές μας περιπέτειες. Η ανάγκη της «αποκατάστασης» μπορεί να ξυπνήσει νωρίτερα μέσα μας και να αρχίσουμε να ψάχνουμε πιο έντονα την εκείνη, παρά την οποιαδήποτε στη ζωή μας. Κάθε εμπόδιο για καλό δεν λένε;
