Είναι ένας άνθρωπος ζεστός, γοητευτικός και χαρισματικός. Σίγουρα ταλαντούχα, εξαιρετικά ευγενής και φυσικά… κούκλα! Τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, μιας και μέσα στα λίγα λεπτά που μίλησα μαζί της κατάλαβα πόσο φωτεινή και γεμάτη είναι η ψυχή της! Η Έμιλυ Κολιανδρή που φέτος την βλέπουμε στην σειρά της ΕΡΤ, Ηλέκτρα μπορεί να μην μιλάει συχνά, μα όταν το κάνει, έχει σίγουρα κάτι ενδιαφέρον να πει… Για τη δουλειά της, για τη ζωή της, το γάμο της με τον επίσης ηθοποιό, Χρήστο Λούλη, τα παιδιά της και τον κόσμο που ονειρεύεται…
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Φέτος σας βλέπουμε στην καθημερινή σειρά της ΕΡΤ, «Ηλέκτρα», την οποία έχει λατρέψει ο κόσμος. Εσείς, τι έχετε αγαπήσει περισσότερο σε αυτή τη δουλειά;
Πράγματι, το κοινό παρακολουθεί φανατικά τη σειρά. Κι αυτό, είναι η αλήθεια, με χαροποιεί ιδιαίτερα. Δεν σας κρύβω πως στην αρχή είχα ένα φόβο με το να κάνω καθημερινή σειρά. Και γιατί είναι μία δέσμευση όπως και να το κάνουμε αλλά και γιατί δεν είχα ξανακάνει κάτι αντίστοιχο. Είναι πολλές οι ώρες που κάνουμε γυρίσματα, πάνω από δέκα, σε καθημερινή βάση. Απαιτεί πολύ διάβασμα γιατί είναι πολλές οι σκηνές που πρέπει να γυριστούν σε μια μέρα. Αλλά όταν πήρα το σενάριο στα χέρια μου, τα πρώτα 2 – 3 επεισόδια και τη σύνοψη που μιλούσε για την εξέλιξη, ήμουν σίγουρη αμέσως ότι θα είναι κάτι μοναδικό που αξίζει να κάνω. Μου άρεσε πολύ το σενάριο. Η γραφή του είναι υπέροχη, οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι… Η δική μου ηρωίδα, η Ηλέκτρα, είναι μια πολύ γοητευτική γυναίκα, που κουβαλά πολλά μυστικά του παρελθόντος. Είναι μια καταπιεσμένη γυναίκα που ζει σε ένα ελληνικό νησί τη δεκαετία του ‘70, που όμως καταφέρνει παρά τη δυσκολία των καιρών, να επαναστατήσει σε πράγματα που τότε ήταν κάπως δεδομένα. Έχει καλλιτεχνική φύση… Της αρέσει πολύ να ζωγραφίζει… Παρ’ όλα αυτά αφοσιώθηκε από νωρίς στην οικογένειά της και σε έναν άντρα που δεν αγάπησε. Ωστόσο αυτό που λατρεύω στη σειρά είναι ότι μιλάει για τις δεύτερες ευκαιρίες… Σε κάνει να πιστεύεις κι εσύ ότι ποτέ δεν είναι αργά για να διεκδικήσεις το δικαίωμά σου σε μία ζωή, όπως την θέλεις και την φαντάζεσαι.
Εσείς ως Έμιλυ πιστεύετε στις δεύτερες ευκαιρίες;Έχει τύχει να δώσετε σε ανθρώπους και αν ναι, δικαιώθηκε η απόφασή σας;
Φυσικά. Οι άνθρωποι ως όντα όταν μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, εξελισσόμαστε και… μαλακώνουμε. Αν καταφέρουμε να μετακινηθούμε από τις απόψεις μας και από τη συνήθεια μας και μπορέσουμε να κατανοήσουμε το λάθος, τότε μπορούμε και να το συγχωρέσουμε και να προχωρήσουμε παρακάτω. Κανένας δεν είναι αλάνθαστος. Όλοι κάνουμε λάθη. Το θέμα είναι να τα αναγνωρίζουμε, να τα παραδεχόμαστε και να μην τα επαναλαμβάνουμε. Επίσης βασικό συστατικό αυτής της ιστορίας είναι και η συγχώρεση. Πρέπει να τη δίνεις για να την παίρνεις κιόλας όταν χρειαστεί.
Μαλακώνουμε αλήθεια πιστεύετε ως άνθρωποι μεγαλώνοντας;
Εννοείται. Οι νέοι είναι απόλυτοι. Όσο μεγαλώνουμε αυτό αλλάζει… Βέβαια έχει κι αυτό την ομορφιά του γιατί ας μην ξεχνάμε ότι όλες οι επαναστάσεις έχουν ξεκινήσει από τους νέους. Γιατί όταν είσαι νεαρός πιστεύεις ότι θα αλλάξεις τον κόσμο και αυτό απαιτεί μια προσήλωση. Μεγαλώνοντας όμως, βλέπεις ότι τα πράγματα έχουν και ρωγμές. Δεν είναι άσπρα ή μαύρα. Ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο υπάρχει μία μεγάλη παλέτα αποχρώσεων που την έχεις ανάγκη για να μπορείς να συνυπάρχεις… Εφόσον θες να συνυπάρχει με τους άλλους ανθρώπους, πρέπει να δέχεσαι και να δέχονται τα τρωτά σου. Και κάπως ξέρεις, μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος δεν θα γίνει ποτέ τέλειος κι έχει κι αυτό την ομορφιά του.
Η σκηνή του βιασμού καθήλωσε το κοινό. Ο κόσμος μιλούσε μέρες γι αυτή… Αν και η σκηνή τοποθετείται 51 χρόνια πριν, αρκετοί θα μπορούσαν να πουν πως λίγα έχουν αλλάξει από τότε. Εσείς πως βλέπετε τη θέση της γυναίκας να αλλάζει στην κοινωνία που ζούμε με τα χρόνια;
Αυτό που διαπιστώνω είναι πως παρότι η σειρά διαδραματίζεται το ‘70, όπου οι κοινωνίες ήταν πιο κλειστές και τα πράγματα θάβονταν κάτω από το χαλί, πολλά πράγματα βλέπουμε να συμβαίνουν ακόμη και σήμερα. Δεν έχουμε κάνει και πολύ μεγάλα βήματα από τότε. Η ελληνική κοινωνία έχει ακόμη αυτή την τάση να κρύβει πράγματα και καταστάσεις κάτω από το χαλί. Επιλέγει να παρουσιάζει τα πράγματα φαινομενικά τέλεια, ξέρεις η αγία ελληνική οικογένεια, όπου όλα λειτουργούν τέλεια κλπ, κάτι που όμως στην πραγματικότα δεν συμβαίνει.
Είναι θέμα έλλειψης παιδείας πιστεύετε; Γιατί υπάρχουν κατά τη γνώμη σας αυτές οι συμπεριφορές ακόμα και σήμερα;
Είναι μπολιασμένες μέσα μας; Δεν ξέρω… Θέλει ακόμα πολύ χρόνο για να καταφέρουμε να αλλάξουμε. Γίνονται βήματα, με το me too κάναμε ας πούμε βήματα μπροστά. Πλέον λέμε τις γυναικοκτονιες με το όνομά τους… Αλλά χρειάζεται ακόμη χρόνος…
Ποιες κατά τη γνώμη σας οι προυποθέσεις για έναν ευτυχισμένο γάμο και όχι απλώς για μία συνθήκη εγκλωβισμού δεμένη σφιχτά με στέφανια;
Δυστυχώς δε νομίζω πως υπάρχει συνταγή. Σίγουρα θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας πως δε σημαίνει ότι αυτό που ξεκίνησε με καλές προϋποθέσεις, πρέπει ντε και καλά να κρατήσει και μια ζωή. Θέλω να πω, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, αλλάζουν και μέσα στη σχέση και υπάρχουν στιγμές που αν τα πράγματα οδηγούν σε μια ασφυξία, πρέπει να έχεις τη δύναμη αλλά και την υποστήριξη από την οικογένεια σου να πεις ότι κάπου εδώ πρέπει να φύγω για να αναπνεύσω. Και στην περίπτωση της Ηλέκτρας υπάρχει μια πίεση από την οικογένεια της να μείνει στο γάμο, να είναι «σωστή», γιατί είναι η γυναίκα του δημάρχου και πρέπει να είναι πρότυπο γυναίκας, μητέρας, ηθικής και συντρόφου. Και όλα αυτά μαζί. Αλλά κάποια στιγμή, όταν τα πράγματα οδηγούνται σε μη υγιείς συμπεριφορές και συνθήκες, νομίζω είναι αδιαπραγμάτευτο, πρέπει να φεύγεις.
Δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που μένουν σε έναν γάμο απλά και μόνο για να μη ζήσουν τα παιδιά τους έναν χωρισμό…
Τα παιδιά είναι καλά όταν έχουν και τους δύο γονείς σίγουρα, αλλά δύο ευτυχισμένους γονείς. Όχι δύο γονείς που τσακώνονται, που δημιουργούν εντάσεις ή που είναι δυστυχισμένοι. Έχω περιπτώσεις ζευγαριών στον κύκλο μου, γιατί κι εγώ είμαι μητέρα δύο παιδιών και συναναστρέφομαι με οικογένειες, που όταν οι άνθρωποι πήραν την απόφαση να χωρίσουν τους δρόμους τους, ανέπνευσαν και τα παιδιά.
Η Ηλέκτρα στο γάμο της βιώνει έντονα τη ζήλια. Εσείς ως γυναίκα ζηλεύετε;
Νομίζω ότι η ζήλια είναι κι αυτή συστατικό μιας σχέσης, φτάνει να παραμένει σε υγιή επίπεδα. Θέλω να πω, πως είναι ωραίο να νιώθεις από τον σύντροφό σου ενδιαφέρον. Να διεκδικεί… Να σε ζηλεύει με την καλή έννοια. Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις τα πράγματα μπορεί να φτάσουν να γίνουν πνιγηρή, γιατί η ζήλια μπορεί να ξεφύγει. Τότε δεν είναι ούτε κολακευτική, ούτε και ωραία.
Έχετε δηλώσει ότι παρότι κάνετε αυτή τη δουλειά αρκετά χρόνια, δεν σταματά ακόμη και τώρα να σας συναρπάζει. Τι ακριβώς είναι αυτό που σας δημιουργεί αυτό το συναίσθημα;
Ναι, ευτυχώς εμείς που ασχολούμαστε με τις τέχνες είμαστε «καταδικασμένοι» να κάνουμε δουλειές που δεν έχουν ρουτίνα. Κι αυτό ακριβώς είναι και το συναρπαστικό. Για παράδειγμα εμείς οι ηθοποιοί κάθε σεζόν, δουλεύουμε με άλλους συναδέλφους, δημιουργούμε νέες «οικογένειες» σε καινούργια projects που δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθούν. Κάθε φορά που καλείσαι να ενσαρκώσεις έναν ρόλο, να φέρει σε πέρας μια παράσταση, δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί το πράγμα. Είναι σαν ένα ραντεβού. Εμπεριέχει αυτά τα συναισθήματα που έχει ένας νέος έρωτας. Κάποιες φορές ωστόσο μπορεί να εμπεριέχει και την απογοήτευση και τον χωρισμό γιατί τα πράγματα δεν πάνε πάντα καλά!
Άρα έχει και δυσκολίες…
Υπάρχει δουλειά που να μην έχει; Έχει και μάλιστα πάρα πολλές γιατί όπως σου είπα, η συνταγή δεν βγαίνει πάντα. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι εάν συναντηθούν κάποιοι άνθρωποι που συνομιλούν ακόμα και την ίδια γλώσσα, θα κυλήσουν όλα ομαλά και κατ’ ευχήν. Ακόμη κι αν έχεις αρκετά χρόνια εμπειρίας, παραστάσεων, δουλειάς, είναι σα να ξεκινάς κάθε φορά από την πρώτη δημοτικού… Γι αυτό παρατηρώ ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν στο θέατρο, που δεν είναι μικροί ας πούμε ηλικιακά, έχουν μια νεότητα στο βλέμμα. Μια περιέργεια στον τρόπο που φέρονται, ακόμα και στην εμφάνιση. Πιστεύω πως η ενασχόληση με την τέχνη τους κρατάει σε μια νεότητα…
Εσείς πως νιώθετε με τις αλλαγές που σταδιακά φέρνει ο χρόνος;
Είναι κι αυτό κάτι που πρέπει να το αποδεχτείς με τα χρόνια. Ειδικά εμείς οι άνθρωποι που βλέπουμε κάθε μέρα τον εαυτό μας στην τηλεόραση. Δεν είναι εύκολο γιατί όταν το βλέπεις κάθε μέρα, παρατηρείς και τις ρυτίδες και την κούραση και τον χρόνο που περνάει… Μεγαλώνουμε όμως και πρέπει να βρούμε τον τρόπο να το αποδεχθούμε και να συμφιλιωθούμε με αυτό. Έχουμε δει, για παράδειγμα, στο Hollywood να γίνονται μεγάλα εγκλήματα σε υπέροχες ηθοποιούς, γιατί είχαν αυτή τη μανία να διατηρήσουν τη νεότητα. Έχουν καταστρέψει εκτός από τα πρόσωπά τους και την υποκριτική τους δυνατότητα. Έχουν μια μόνο έκφραση. Σα να έχουν παγώσει… Ένα από τα βασικότερα εργαλεία ενός ηθοποιού είναι το πρόσωπό του, οι ρυτίδες του, η έκφρασή του. Όταν αυτή την καταργείς, δεν υπάρχεις. Έβλεπα τις προάλλες τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη σε μία σκηνή που είχε στο Famagusta και ναι με το πρόσωπό της είναι μιας μεγάλης γυναίκας, αλλά σε αυτό το πρόσωπο βλέπεις χαραγμένη όλη της τη ζωή. Αυτό είναι πολύ συγκλονιστικό. Είναι υπέροχο.
Ζούμε σε μία κοινωνία που τα γυναίκεια πρότυπα ομορφιάς ειδικά μέσα από τα Social Media είναι μια μπερδεμένη υπόθεση… Έχετε μία κόρη, ποιες οι σκέψεις σας γι αυτό;
Είναι τρομακτικό. Το να βλέπεις τόσο πολύ την ανάγκη για φίλτρο ακόμη και σε νέα κορίτσια. Ελπίζω ότι είναι μια φάση και θα περάσει. Ήδη βλέπουμε ολοένα και περισσότερο κόσμο να προτιμά να βγαίνει με το πραγματικό του πρόσωπο, με τα πραγματικά του κιλά, με το πραγματικό του σώμα και αυτό με κάνει να ελπίζω. Εξάλλου καμιά φορά η τελειότητα είναι και αποκρουστική.
Εκτός από full time επαγγελματίας είστε σύντροφος και μητέρα. Πως καταφέρνετε να ισορροπείτε ανάμεσα σε αυτούς τους τόσο απαιτητικούς ρόλους της σύχγρονης γυναίκας;
Είναι λίγο άδικη η ζωή! Οι γυναίκες καλούνται να ενσαρκώσουν με επιτυχία πολλούς ρόλους ταυτόχρονα. Τον ρόλο της εργαζόμενης, της μητέρας, τον ρόλο της γυναίκας, της συντρόφου και να τα κάνουν όλα καλά. Αυτό είναι πάρα πολύ απαιτητικό και σχεδόν αδύνατο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη δική μας δουλειά στον χώρο του θεάτρου, που έχει μια έξτρα δυσκολία καθώς δεν υπάρχει ρουτίνα και ωράριο και αυτό δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, βλέπω γύρω μου γυναίκες που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν αυτή την ισορροπία. Φορτωμένες με ενοχές.
Γιατί πάντα κάτι χάνεις, πάντα κάτι ξεφεύγει. Το 24ωρο δεν είναι αρκετό για να εκπληρώσεις όλους τους ρόλους. Έτσι πρέπει κάποια στιγμή και εμείς να δίνουμε στον εαυτό μας ένα ελαφρυντικό ότι εντάξει, δεν θα τα πάω σε όλα καλά, κάπου κάτι θα μείνει πίσω αλλά δεν πειράζει κιόλας.
Ήσαστε από τις γυναίκες που ονειρεύονται να παντρευτούν και να γίνουν μητέρες ή η ζωή σας οδήγησε στο σήμερα;
Προέκυψαν… Είμαι πολλά χρόνια με τον σύζυγό μου. Από παιδιά θα έλεγε κανείς και κάπως μέσα στα χρόνια προέκυψε κι αυτή η ανάγκη του να φτιάξουμε την οικογένεια μας, να προχωρήσουμε ας πούμε μαζί.
Κάπου διάβασα ότι είστε μαζί από 22 χρονών. Αλήθεια πιστεύετε στο για πάντα;
Είμαι τυχερή γιατί είμαι σε έναν ευτυχισμένο γάμο. Νιώθω τυχερή που έχω βρει αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μου, που μπορεί να με κατανοήσει, να με στηρίξει, και κάποιες φορές ακόμη και να κάνει πίσω στα θέλω του για να βοηθήσει τα δικά μου. Γιατί η καθημερινότητα στην οικογένεια είναι σαν ένα παζλ που κάθε φορά πρέπει να οργανώνεται από την αρχή. Έχει τύχει λοιπόν αρκετές φορές ο Χρήστος (Λούλης) να κάνει πίσω σε δικές του επαγγελματικές υποχρεώσεις για να μπορέσω εγώ για παράδειγμα, να πάω τρεις μήνες στη Θεσσαλονίκη για να κάνω την Ελένη στην Επίδαυρο. Εκείνος έμεινε στην Αθήνα με τα παιδιά. Πρέπει και να μπορείς να υποχωρείς για να λειτουργήσει. Παρ’ όλα αυτά επιλέγω να μην πιστεύω στο «για πάντα». Δηλαδή θέλω να πιστεύω ότι αν κάποια στιγμή, σε οποιαδήποτε ηλικία, νιώσουμε ότι ο κύκλος της σχέσης έκλεισε, να μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ελπίδα για κάτι καινούργιο και να πάμε παρακάτω. Δεν θέλω να μένω σε μία σχέση από συνήθεια ή από ανάγκη επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Τι θαυμάζετε περισσότερο σε εκείνον;
Τον θαυμάζω πάρα πολύ ως καλλιτέχνη. Κάθε φορά που τον βλέπω στο θέατρο με συγκινεί. Ενώ τον γνωρίζω τόσα χρόνια βρίσκει πάντα τον τρόπο να με εκπλήσσει και αυτό είναι πολύ ωραίο. Επίσης τον θαυμάζω πολύ ως πατέρα. Ο τρόπος που είναι με τα παιδιά, παρά την κούρασή του. Είναι πάντα τόσο δωσμένος σε εκείνα. Μοιάζει σχεδόν ελεύθερος από τα προβλήματα της καθημερινότητας όταν είναι μαζί τους. Για μένα αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Το βάσανο της δουλειάς δηλαδή, να μην το φέρνω στο σπίτι. Είναι κάτι που ο Χρήστος το κάνει με μεγάλη επιτυχία και το θαυμάζω αυτό. Επίσης, θαυμάζω πολύ και τον τρόπο με τον οποίο αφουγκράζεται τη δυσκολία μου, την πίεση μου και με αποφορτίζει. Γιατί αυτή η χρονιά για μένα ήταν αρκετά έντονη.
Ποιες οι αγωνίες σας ως μητέρα που μεγαλώνει δύο παιδιά σε μια κοινωνία που καθημερινά μετράει πληγές;
Πολλές είναι οι αγωνίες μου αλλά… όπως λέει και ο Σαββόπουλος «Πως να κρυφτείς απ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!» Σκέφτομαι κάθε μέρα κατά πόσο πρέπει να τους τα λέω όλα, ακόμα και τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν στον κόσμο όπως ο πόλεμος στην Γάζα, τα παιδιά που πεινάνε στην Αφρική, το bullying που δεχόμαστε όλοι καθημερινά κλπ ή να τα κρατάω σε ένα πιο προστατευμένο περιβάλλον. Ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν κάτι από τα δύο βοηθάει απόλυτα. Αυτό που προσπαθώ να κάνω, είναι να μιλάμε πολύ γι αυτά που σκέφτονται και γι αυτά που τα βασανίζουν. Μέσα από αυτές τις κουβέντες έρχεται συνήθως η ευκαιρία να μιλήσουμε και για πιο σοβαρά ζητήματα και μέσα από αυτό ξέρεις, κάπως νομίζω δυναμώνουν…
