Συνέντευξη στην Δήμητρα Βγενά
Πέρασα την πόρτα του γραφείου της και μαζί με μένα κουνιστή μπήκε και μια πανέμορφη μα ολόμαυρη γάτα. Ε δεν ήθελε και πολύ. Ξεκίνησα να σταυροκοπιέμαι μανιωδώς, ώσπου ένα cool τυπάκι, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι φίλη μου από τα φοιτητικά μου χρόνια, άλλαξε ρώτα στις σκέψεις μου. «Παραείναι χαλαρή και άνετη για να κάνει αυτή τη δουλειά» σκέφτηκα, όντας μέσα μου βεβαία πως αποκλείεται να ήταν η ιδιοκτήτρια, Πετρούλα. Και όμως, έπεσα έξω…! Μπροστά μου δεν είχα απλά μια νέα γυναίκα που έτυχε να κληρονομήσει την επιχείρηση από την οικογένεια της. Μπροστά μου είχα μια νέα, δυναμική γυναίκα που αποφάσισε να το στήσει μόνη της, από το μηδέν και μάλιστα από επιλογή!
Πραγματικά, απορούμε… Πως μια γυναίκα σαν εσένα, αποφάσισε να ανοίξει Γραφείο Τελετών;
Έχω τελειώσει νοσηλευτική, για χρόνια ήμουν ιατρικός επισκέπτης αλλά μετά από πολλά οικογενειακά ζητήματα και οικογενειακούς θανάτους αλλά και φίλων, το 2012 είπα ότι αυτό ήθελα να κάνω!
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετώπισες μέχρι ν’ ανοίξεις την επιχείρηση;
Με κυνήγησαν πολύ! Δεν ήταν καθόλου εύκολο… Αρχικά ήταν δύσκολο να βρω γραφείο και να μου δοθεί η άδεια. Ακύρωσα 10 μαγαζιά γιατί δεν μου έδιναν άδεια οι κάτοικοι που έμεναν από πάνω. Εντάξει ΟΚ, ίσως είναι δύσκολο για τον καθένα να το δεχθεί ψυχολογικά ή και για άλλους λόγους, δεν ξέρω. Εν τέλει κατέληξα εδώ, στη Λ. Σαλαμίνος 92, στο Κερατσίνι, σε έναν χώρο μικρό μα λειτουργικό, και είμαι μια χαρά! Εξάλλου δεν χρειάζεται μεγάλος χώρος μιας και οι ετοιμασίες γίνονται αλλού.
Αυτό το «αλλού» πολλοί από εμάς δεν το ξέρουμε, και νομίζουμε πως όλα γίνονται σ’ ένα μικρό δωματιάκι που κρύβεται πίσω από το γραφείο…
Όχι, δεν υπάρχει κανένα τέτοιο δωμάτιο, μπορείς να το τσεκάρεις και εσύ αυτό (γελάει)! Στην Αθήνα απαγορεύεται, αυτό γίνεται μόνο στην επαρχία γιατί δεν έχουν χώρους. Σε εμάς στην πόλη υπάρχουν είτε τα νοσοκομεία, είτε τα νεκροταφεία, τα οποία έχουν ειδικούς χώρους για να γίνει η ετοιμασία.
Συμμετέχεις και εσύ στις ετοιμασίες αυτές;
Συμμετέχω και εγώ ναι. Όχι σε όλες τις περιπτώσεις αλλά κάνω πράγματα και εγώ!
Πως βίωσες την πρώτη φορά;
Εντάξει μαγκωμένη την πρώτη φορά, δεν ήξερα, ήθελα να είμαι με κόσμο… Δεν ήθελα να μπω στο ψυγείο μόνη μου. Ακόμη και στην παραλαβή ήθελα κάποιον μαζί, ποτέ μόνη μου. Τώρα πια ύστερα από 7 χρόνια δεν με νοιάζει…
Και όταν κλείνει η πόρτα του γραφείου και εσύ γυρίζεις σπίτι σου; Τι κουβαλάς μαζί;
Κατάφερα να δουλέψω πολύ καλά το κομμάτι αυτό. Φεύγοντας από τη δουλειά, δεν κουβαλάω τίποτα στο σπίτι. Ούτε σκέψεις, ούτε εικόνες. Δεν ξέρω πως, ίσως ήρθε μόνο του, ως άμυνα όλο αυτό. Ίσως επειδή έχεις να κάνεις με τους συγγενείς, γιατί πρέπει να διαχειριστείς και εκείνο το κομμάτι, να μην ξεχάσεις τίποτα, να πας στο ραντεβού που έχεις μαζί τους, να κάνεις όλες τις προετοιμασίες κτλ. Δεν επικεντρώνεσαι μόνο στον νεκρό. Οπότε όταν έχεις να κάνεις 250 πράγματα, ίσως βοήθησε αυτό…
Θυμάσαι κάτι ακραίο ή αστείο που να σου έχει ζητηθεί;
Μια ιστορία, από την πρώτη μου κιόλας κηδεία, ήταν πραγματικά άλλο πράγμα! Για να καταλάβεις δεν ήξερα τίποτα, ήταν ένας άνθρωπος που θα με βοηθούσε και μου είχε πει ότι θες θα πάμε μαζί; Ε, και έτσι πήγαμε! Έπεσα σε μια περίπτωση που η χήρα είχε πάρα πολλά λεφτά, ήταν αιφνίδιος θάνατος ενός ναυτικού, ο οποίος μάλιστα πνίγηκε ενώ έκανε μπάνιο στην θάλασσα και η χήρα μου είπε πως θέλει την καλύτερη κηδεία που υπάρχει! Ήθελε πρώτη θέση στο Γ’ νεκροταφείο και τέτοια! Μου είπε λοιπόν, πως θα με πλήρωνε μόνο αν της έβρισκα τάφο απέναντι από τον Ζαμπέτα και τον Αγγελόπουλο (γέλια)! Έχω να σου πω, πως ήμουν πολύ τυχερή γιατί το εν λόγω σημείο βρέθηκε και έτσι ήμασταν όλοι ικανοποιημένοι!
Έκανες λόγο και για την καλύτερη κηδεία. Τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτή;
Χορωδία, στολισμούς διπλούς, καλό φέρετρο. Το καλό φέρετρο εμένα σπάνια μου έχει ζητηθεί. Συνήθως το προτείνουν για να βγάλουν λεφτά, εγώ δεν πάω γι’ αυτό, πρέπει να μου το ζητήσει ο άλλος για να μπω σε αυτή τη διαδικασία.
Στην σχέση σου, πόσο εύκολο ήταν αλήθεια να πεις με τι ασχολείσαι;
Δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα! Τις περισσότερες φορές που έχω ανακοινώσει ότι έχω Γραφείο Τελετών, η αντίδραση είναι «Ουάου, θέλω να μάθω». Δεν μου έχει τύχει ποτέ ο άλλος να αρχίσει να φτύνεται. Ποτέ κανένας.
Είσαι η μόνη γυναίκα στον κλάδο αυτό;
Στην Αθήνα έχει πολλές γυναίκες, οι οποίες όμως το έχουν βρει κληρονομικό. Από επιλογή στο επάγγελμα, είμαι η μόνη σε όλη την Αττική.
Έχεις αντιμετωπίσει «ρατσισμό» εξαιτίας του επαγγέλματος σου;
Όχι, όχι ποτέ, ούτε σε φίλους, ούτε σε σχέσεις. Στην αρχή οι φίλοι μου απλά ήταν στο στυλ «έλα ρε παιδάκι μου κάνε κάτι άλλο, άνοιξε μια καφετέρια, ένα ρεμπετάδικο θα το παλέψουμε μαζί, όχι αυτό». Σε πληροφορώ όμως ότι τώρα, παρότι δεν πήγαιναν σε κηδείες, έχουν έρθει σε πολλές ετοιμασίες νεκρών και το έχουν πάρει αλλιώς το θέμα γενικά. Όπως εξοικειώθηκα εγώ με αυτό, εξοικειώθηκε και ο περίγυρος μου!
Εντάξει με τους φίλους. Η πρώτη αντίδραση της μαμάς;
Η μαμά σοκ! Παρ’ όλα αυτά δεν προσπάθησε να με αποτρέψει. Ήταν σύμμαχος μου σε αυτό. Στήριξε από την αρχή την απόφασή μου. Από την άλλη, δεν σου κρύβω ότι στην αρχή άκουγα τα σχόλια του τύπου «δεν θα μπαίνεις μέσα στο σπίτι», γιατί μέναμε και μαζί τότε και «εμένα ξέχασε με», και «πως θα μπαίνεις με τα παπούτσια από το νεκροταφείο» κτλ! Τώρα βέβαια, δεν είναι λίγες οι φορές που θα τη δεις να κάθεται εδώ και να κρατά το γραφείο όσο εγώ μπορεί πχ να είμαι σε εξωτερικές δουλειές.
Ποια είναι τα κριτήρια για να διαλέξει κάποιος Γραφείο Τελετών;
Η διαφήμιση η δική μου είναι ο κόσμος. Εγώ δεν βάζω προσφορές και ταμπέλες, του τύπου 800 ευρώ η κηδεία κτλ, που βλέπω σε άλλους. Φέρομαι απλά στην οικογένεια όπως θα ήθελα και εγώ να μου φερθούν. Σημαντικό επίσης, είναι πως δεν έρχονται εδώ, δηλαδή δεν θα πω στον άλλον «ελάτε στο γραφείο να μου φέρετε τα ρούχα, ή ελάτε στο γραφείο να με πληρώσετε». Γι αυτούς τους ανθρώπους είναι ψυχοφθόρο. Αν σου πω πως στις τόσες δουλειές που έχω κάνει, το 90% δεν έχει έρθει αλλά ούτε και ξέρει που είναι το γραφείο θα το πιστέψεις; Αυτό λοιπόν είναι ένα μεγάλο συν για εκείνους. Ότι ώρα και αν είναι, είτε 3 τη νύχτα, είτε 6 το πρωί, είμαι δίπλα τους. Είμαι 24 ώρες σαν τους γιατρούς. Από την εμπειρία μου λοιπόν, το βασικό κριτήριο είναι να έχει μείνει κάποιος ευχαριστημένος μιας και σίγουρα θα σε συστήσει σε κάποιον άλλο.
Έχεις δημιουργήσει φιλίες μέσω της δουλειάς σου;
Ναι αμέ! Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει άνθρωπος που ξέρει που είναι το γραφείο και να μην περάσει έστω για έναν καφέ. Και γι’ αυτό τα έχω καταφέρει και έχω επιβιώσει. Πολλές φιλίες, και φιλίες από δύσκολες περιπτώσεις, όχι από τον παππού και την γιαγιά…
Υπάρχουν περιστατικά που δεν μπορείς να ξεχάσεις;
Μου ‘χει τύχει παιδί 21 ετών, και μου λένε οι γονείς «κάνε την πιο φτηνή κηδεία που μπορείς». Όταν μιλάμε για 21 χρονών παιδί και σου λένε την πιο φτηνή κηδεία, κάνεις την πιο φτηνή κηδεία. Καταλαβαίνεις ότι η οικογένεια δεν έχει χρήματα. Τους είπα λοιπόν πως εγώ θέλω «αυτά» γι΄ αυτό που μου ζητάτε και η κηδεία θα είναι η καλύτερη. Όταν λοιπόν τελείωσε η κηδεία, -είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα ξεχάσεις- στον καφέ η μαμά του μου φίλησε τα χέρια. Αυτό ήταν η καλύτερη πληρωμή μου! Οκ όμως σου είπα και πριν, συμβαίνουν και αστεία… Μου έχει συμβεί ας πούμε, να έχω πάει για να παραλάβω τον νεκρό και να είναι από πάνω του τρεις και να προσπαθούν να του βγάλουν το χρυσό το δόντι! Νόμιζα πως μόνο στις ελληνικές ταινίες θα μπορούσα να το δω, αλλά το είδα να συμβαίνει μπροστά μου! Ή μία άλλη φορά, μετά την ετοιμασία, όπως πηγαίναμε στην κηδεία -ευτυχώς δεν είχε έρθει η οικογένεια-, είχε πέσει ένα κινητό μέσα στο φέρετρο και χτύπαγε ασταμάτητα…!
Αλήθεια τώρα, η μαύρη γάτα είναι δική σου;
Ναι! Χαχα! Είναι ο Ζορό και έχω άλλες τρεις. Ο Ζορό ήταν η πρώτη γάτα που ήρθε έξω από το γραφείο όταν το άνοιξα, ήταν μωρό και έκλαιγε για τρεις μέρες συνεχόμενα! Ε, την τέταρτη δεν άντεξα, και του άνοιξα την πόρτα…
