Στο πρώην «Μέδουσα» της οδού Μακρή 2 στην περιοχή της Ακρόπολης, δίπλα από το θέατρο Σφενδόνη, κατεβαίνουμε μια όμορφη, ξύλινη σκάλα με ειδική ράμπα για άτομα με αναπηρίες και φτάνουμε σε ένα σύμπαν με φωτάκια, μοχλούς, μηνύματα, εικαστικά όλων των εποχών κι αισθητικών, μουσική. Είναι το παράλληλο σύμπαν του Athens PinballMuseum, του πρώτου μουσείου φλίπερ της χώρας! Πάνω από 100 φλίπερ από το 1958 ως το 2007 που δεν βρίσκονται εκεί για να τα βλέπεις μόνο, αλλά για να παίζεις όσο και όπως θες! Από τα πρώτα ταξίδια στο διάστημα μέχρι τη γυναίκα-μηχανή κι από τον Αμαζόνιο μέχρι τον Σβαρτσενέγκερ ή την οικογένεια Άνταμς. Πιο πέρα, κάπου ακούγεται ένα ρεφρέν των Rolling Stones και με κόκκινα γράμματα περνούν διάφορα μηνύματα στα τζαμάκια των φλίπερ, όπως για τη δύναμη κατά των ναρκωτικών.
Συνέντευξη στην Αγγελική Μπαλτσιώτη
Πώς σας ήρθε η ιδέα για το πρώτο μουσείο φλίπερ στην Ελλάδα; Μετά από 20 χρόνια που είχα να σκεφτώ τα φλίπερ γιατί κι εγώ τα είχα ξεχάσει, γιατί τα φλίπερ σταματήσαν το 2000 και δεν τα ξαναείδαμε. Ε πέρσι ένα πρωί το Δεκαπενταύγουστο, σηκώθηκε η γυναίκα μου και μου είπε θα σου πάρω δώρο φλίπερ. Δεν ξέρω πως της ήρθε και ξανασκέφτηκα μετά από τόσα χρόνια το φλίπερ. Για μένα είναι η πρώτη μου παιχνιδομηχανή. Έτσι απέκτησα ένα φλίπερ, έπαιζα περίπου ένα μήνα και θυμόμουν τι με ενοχλούσε στο φλίπερ. Με ενοχλούσε ο κερματοδέκτης, το να τζογάρεις με τα λεφτά. Γιατί όταν παίζεις με τα λεφτά δεν το απολαμβάνεις γιατί είσαι αγχωμένος. Εκεί γεννήθηκε η ιδέα. Ήθελα να κάνω κάτι βγάζοντας έξω τον κερματοδέκτη. Όπως κι έγινε. Εδώ πληρώνεις εισιτήριο και παίζει όσο θέλεις. Από τις 09:00 το πρωί ως τις 23:00 το βράδυ.
Πού βρήκατε όλα αυτά τα μηχανήματα; Απ’ όλη την Ελλάδα. Ήταν σε αποθήκες. Ξεκίνησα με την ιδέα κι άρχισα να μαζεύω φλίπερ και μου πήρα περίπου ένα χρόνο. Δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολη η διαδικασία, ήταν μία ανασκαφή.
Το επάγγελμά σας είναι σχετικό με τα φλίπερ; Καμία σχέση! Εγώ πριν ασχολιόμουν με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τα φωτοβολταϊκά, με τεχνικά έργα. Έχω τεχνικές γνώσεις, αλλά όχι πάνω στα φλίπερ.
Τι χρονολογίας είναι το πιο παλιό φλίπερ που υπάρχει στο μουσείο; Από το 1958 περίπου μέχρι το 2007.
Ποιος είναι ο λόγος που “ξεπεράστηκαν” τα φλίπερ κατά τη γνώμη σας; Το 2000 έκλεισαν όλες οι εταιρείες . Είχαν βγει τα ηλεκτρονικά και τα video games και τις σάρωσαν πραγματικά. Δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη δυναμική που είχαν τα video games.
Ποια είναι η ιστορία του φλίπερ; Η ιστορία του φλίπερ μετράει από το 1880 όπου το έπαιζαν οι Γάλλοι σαν αριστοκρατικό παιχνίδι, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το φλίπερ όπως το ξέρουμε σήμερα. Το φλιπερ στη μορφή που είναι τώρα ξεκίνησε από το 1945 και μετά. Αμέσως μετά τον πόλεμο. Ήταν ένα λαϊκό σπορ. Το έβρισκες στα bar, στα καφενεία. Δεν ήταν κάτι εξειδικεύμενο, ούτε απευθυνόταν στους συλλέκτες. Ήταν για να παίξει ο απλός άνθρωπος και είναι εντελώς μηχανή του λαού.
Τα μηχανήματα που υπάρχουν εδώ είναι ελληνικά; Όλα είναι από Ελλάδα. Αυτό ήταν και το στοίχημα. Η όλη αίγλη του θέματος είναι να έχουν παίξει μπαμπάδες, παππούδες γιατί και η Ελλάδα είχε μία κουλτούρα πάνω σε αυτά σημαντική.
Φλίπερ έχετε στο σπίτι εσείς; Όχι πια! Λογικό δεν είναι;
Τι ηλικίες το προτιμούν το μουσείο; Ηλικίες 12-13. Έρχονται μικρά που δεν έχουν ξαναπαίξει ποτέ και μετά έρχονται κάθε Σάββατο και Κυριακή πορωμένα. Με τα παιδιά συμβαίνει το εξής: Είτε θα τους αρέσει πάρα πολύ, είτε θα τους είναι παντελώς αδιάφορο. Δηλαδή έχω δει και τις δύο τάσεις. Οι άνω των 30 ετών μέχρι τα 55, τρελαίνονται!
Προτείνεται το μουσείο για εκδρομές; Ναι έρχονται εκδρομές σχολεία. Γιατί πέρα το art κομμάτι ή το πολιτικό κομμάτι, με τις δεκαετίες που βλέπεις πως αλλάζει το φλίπερ, έχει μέσα το κομμάτι των μαθηματικών, της ρομποτικής, της μηχανολογίας, αρχές ηλεκτρολογίας, ηλεκτρονικής. Τους ανοίγουμε ουσιαστικά το φλίπερ κι αρχίζουμε να τους κάνουμε μάθημα. Επειδή είναι ένα παιχνίδι, είναι πολύ πιο να το καταλάβουν. Γι αυτό θέλαμε να το φτιάξουμε μουσείο κι όχι απλά χώρο. Θέλαμε να έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα, γιατί το φλίπερ είναι ζωντανή ιστορία.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας κομμάτι από τη συλλογή; Το Adams Family.
Πόσα μηχανήματα υπάρχουν στο μουσείο; Περίπου 108 και έχω ακόμα 100. Τα 100 αυτά θέλουν ανακατασκευή. Σκέψου τα περισσότερα τα βρήκαμε σε διαλυμένη κατάσταση. Τα μαζέψαμε όλα περίπου σε 10 μήνες.
Ο στόχος του μουσείου ποιος είναι; Θέλουμε να δείξουμε την εποχή της pop art! Από τη δεκαετία του 50 μέχρι σήμερα σε όλη τη Δύση πως εξελίχθηκε. Μέσα από το συγκεκριμένο παιχνίδι πάντα γιατί παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον. Τώρα θα εξελίξουμε το επόμενο μουσείο. Τελειώσαμε με τα μηχανήματα, οπότε θα πάμε να ντύσουμε το υπόλοιπο μουσείο με pop art ώστε να συνοδεύει τα φλίπερ. Να βλέπει ο κόσμος και αντικείμενα ανάλογα τη δεκαετία και θέλουμε κάθε τρεις τέσσερις μέρες να το αλλάζουμε αυτό. Είναι ένας ζωντανός χώρος κι έτσι θέλουμε να τον κρατήσουμε.
Ήταν εύκολη η επιλογή του χώρου και το στήσιμο του μουσείου; Έψαχνα παντού στο κέντρο της Αθήνας και δεν έβρισκα τον κατάλληλο χώρο, ώσπου βρήκα τη Μέδουσα. Αυτή είναι η Μέδουσα, ένα θρυλικό μαγαζί. Ο Γιώργος Μαρίνος, ένας παλιός performer της δεκαετίας του ’70, έκανε show και αυτό το μαγαζί γέμιζε από κόσμο. Μετά πέρασε η μόδα όλου αυτού, ο χώρος εγκαταλείφθηκε και σκέψου εμείς τον βρήκαμε σχεδόν διαλυμένο και τον φτιάξαμε από την αρχή.
Η τιμή του εισιτήριου είναι λογική για την εποχή; Προσπαθήσαμε να το διατηρήσουμε σε λογικά επίπεδα. Από την άλλη είμαστε ένα μουσείο που έχει φοβερή συντήρηση. Συνέχεια φτιάχνουμε, συνέχεια χρειαζόμαστε ανταλλακτικά και προσπαθούμε να το ισορροπούμε. Το εισιτήριο μας έχει και μία άλλη έννοια. Με ένα μέρος του εισιτήριου πριμοδοτούμε ευπαθείς ομάδες, ειδικά σχολεία, παιδιά με διάσπαση προσοχής, κακοποιημένα κορίτσια. Χρειάζεται και η διασκέδαση για τα παιδιά.
Είπατε για παιδιά με διάσπαση προσοχής. Πώς βοηθάει το φλίπερ; Έχει αποδειχθεί και με έρευνες πως βοηθάει και τα παιδιά με διάσπαση προσοχής και τα παιδιά με αυτισμό. Επειδή το φλίπερ δεν έχει την ταχύτητα που έχει το ηλεκτρονικό, αλλά είναι ένα πραγματικό παιχνίδι και οι ταχύτητες είναι πολύ πιο χαμηλές και μπορούν έτσι τα παιδιά να συγκεντρώνονται και να παίζουν με ησυχία το παιχνίδι. Ένα περιστατικό που θυμάμαι είναι πως είχε έρθει ένα παιδί με ελαφρύ αυτισμό με τους γονείς του και επειδή τον παρατηρούσα κόλλησε με ένα μηχάνημα επί δύο ώρες και μετά μας εξήγησε τι ακριβώς έπαιζε.
