Σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται σε κανέναν. Κι αυτό μπορώ να σας το πω με σιγουριά φέρνοντας στο μυαλό μου αρκετά παραδείγματα ανθρώπων που ξεχώρισαν μέσα από την σκληρή δουλειά. Σαφώς το ταλέντο βοηθά, μα από μόνο του, ας μη γελιόμαστε, δεν είναι ποτέ αρκετό. Ένα τέτοιο, περίτρανο παράδειγμα, είναι το χρυσό κορίτσι του βάδην, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Είναι στην κορυφή γιατί της αξίζει. Είναι στην κορυφή γιατί δουλεύει ασταμάτητα. Όχι μόνο τώρα που έμαθε το όνομά της όλη η Ελλάδα, μα όλη της τη ζωή. Και αυτό το ξέρω από πρώτο χέρι γιατί το έχω δει με τα μάτια μου. Με την Αντιγόνη έτυχε να καταγόμαστε από την ίδια πόλη. Δεν ήμασταν ούτε είμαστε φίλες, ωστόσο εξ όψεως γνωρίζαμε η μία την άλλη. Αυτό λοιπόν το κορίτσι που ότι έχει καταφέρει της αξίζει και με το παραπάνω, ήταν μέρα νύχτα στο γήπεδο. Με χιόνι, με βροχή ή με καύσωνα, ήταν κάθε μέρα – όλη μέρα – εκεί να προπονείται. Ακόμα και όταν εμείς, οι συνομηλικές της, κάναμε κοπάνες και πηγαίναμε για καφέ. Ακόμα κι όταν εμείς πηγαίναμε εκδρομές και σε party. Η Αντιγόνη ήταν εκεί, στο γήπεδο να προπονείται. Κι αυτό γιατί εκεί ανήκει. Εκεί είναι το φυσικό της περιβάλλον. Γιατί ζει και αναπνέει για τον αθλητισμό. Χωρίς να νοιάζεται μόνο για τις διακρίσεις και τα μετάλλια.
«Η τιμωρία που μου έβαζε η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή και έκανα σκανταλιές ήταν να μην πάω στο γήπεδο. Μου έλεγε αφού έκανες αυτό για παράδειγμα, δύο μέρες δεν θα πας για προπόνηση. Δεν είχα χειρότερο, αλήθεια στο λέω. Έπεφτα στα πατώματα από τα κλάματα και μετρούσα τις ώρες αντίστροφα μέχρι να λήξει η τιμωρία!», δηλώνει και σκάμε στα γέλια.
Μεγάλωσε στην Καρδίτσα, σε μία πολύτεκνη οικογένεια αφού έχει τρεις αδερφές. Οι γονείς της μετακόμισαν στην Αταλάντη για να δουλέψουν σε ένα εργοστάσιο. Έμεινε εκεί μέχρι την ηλικία των 7 ετών, οπότε και ξαναγύρισε στην Καρδίτσα. «Ως παιδάκι ήμουν καπετάν φασαρίας. Έντονη προσωπικότητα και όλο έμπλεκα σε μπελάδες. Που με έχανες που με έβρισκες ήμουν στο γήπεδο ή σε αλάνες και έπαιζα μπάλα με τα αγόρια. Οι γονείς μου πολλές φορές με έβαζαν τιμωρία γιατί δεν μπορούσαν να με βρουν. Ξεχνούσα να γυρίσω σπίτι όταν ήμουν στο γήπεδο! Ευτυχώς πάντα είχα όμως την μεγάλη μου αδερφή σύμμαχο και με ξελάσπωνε!»
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Φωτογράφος Κωνσταντίνος Παπαζαχαρίου / Lumina Studio
Hair & Makeup Καλλιόπη Βόβλα
Κοσμήματα Kanakis Jewels
Η πρώτη επαφή με το βάδην
«Οι γονείς μου από μικρή ηλικία μας έστρεψαν προς τον αθλητισμό. Ήμασταν πολλά παιδιά και ήταν τότε ένας καλός τρόπος αυτός για να κουραζόμαστε και να κοιμόμαστε πιο εύκολα το βράδυ. Παράλληλα, μέσα στον αθλητισμό ήταν και πιο ήρεμοι ότι δεν θα μπλέξουμε. Έτσι θυμάμαι πάντα με κάτι αθλητικό να καταπιάνομαι. Για παράδειγμα πριν ασχοληθώ με το βάδην, για πέντε χρόνια έκανα κολύμπι. Η σωματοδομή μου όμως δεν με βοηθούσε γιατί είμαι αρκετά αδύνατη και μικροσκοπική και κρύωνα πολύ στο νερό! Όταν τελείωσα το δημοτικό λοιπόν αποφάσισα να πάω σε αθλητικό γυμνάσιο. Στο ίδιο που πήγαινε και η αδερφή μου. Για να περάσεις έπρεπε να δώσεις κάποιες τύπου εξετάσεις σε αθλήματα. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και το τένις. Έτσι, σε ένα γήπεδο τένις, σχεδόν καρμικά, ήρθε στη ζωή μου το βάδην! Χα, χα! Ενώ παίζαμε έφυγε εκτός γηπέδου ένα μπαλάκι και ο τότε προπονητής μου με είδε να βαδίζω ενώ πήγαινα να το πάρω και μου είπε ότι πρέπει να δοκιμάσω το βάδην. Μου έλεγε έλα να το δεις, να το δοκιμάσεις και αν δεν σου αρέσει μην ξανάρθεις. Πήγα, το δοκίμασα και είδα ότι μπορώ να το κάνω με πολύ μεγάλη ευκολία. Δεν δυσκολεύτηκα πουθενά, ενώ είναι πάρα πολύ δύσκολο τεχνικά για να μπορέσει κάποιος να το κάνει. Εγώ το έκανα χωρίς να μου δείξει κανείς πως γίνεται. Νομίζω ότι σε όλα τα αθλήματα πρέπει να έχεις μια έφεση και φυσικά ταλέντο. Κάποιοι αθλητές δουλεύουν πολύ σκληρά και ας μην έχουν ταλέντο. Πετυχαίνουν γιατί δουλεύουν πολύ σκληρά. Όταν τα έχεις και τα δύο μαζί όμως, τότε σίγουρα τα πράγματα είναι καλύτερα».
Η αποχή από τον αθλητισμό
«Από το 2004 έως το 2012 απείχα από το βάδην. Και από τον αθλητισμό γενικότερα. Τα παράτησα. Έβλεπα ότι δεν είχα την εξέλιξη που ήθελα, αυτό το κάτι παραπάνω που θα χρειαζόταν για να γίνω ας πούμε πρωταθλήτρια. Παράλληλα έγιναν και κάποια πράγματα σε προσωπικό επίπεδο που με στεναχώρησαν και είπα τέλος. Πέρασα πολύ δύσκολα αυτά τα 8 χρόνια. Νομίζω ότι είναι τα χειρότερα στη ζωή μου. Ευτυχώς όμως είχα ανθρώπους που με πίστευαν δίπλα μου όλο αυτό το διάστημα που δεν σταματούσαν να μου λένε πόσο με πιστεύουν. Είχα τον μπαμπά μου που μου έλεγε ότι αν δεν είχες σταματήσει θα ήσουν Ολυμπιονίκης, θα ήσουν παγκόσμια πρωταθλήτρια. Τέτοια ξέρεις. Ο πατέρας μου με πίστευε πάντα πάρα πολύ. Παράλληλα είχα και έναν φίλο μου που πλέον είμαστε και κουμπάροι, που μου έλεγε κάθε μέρα ότι πρέπει να συνεχίσω. Ε και κάπως έτσι, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω τελειώσει ακόμη τελικά με τον αθλητισμό. Αλλά η επιστροφή μου δεν ήταν εύκολη. Ο κουμπάρος μου με πήγαινε κάθε μέρα στο γήπεδο, με περίμενε να τελειώσω την προπόνηση και με γύριζε πίσω στο σπίτι. Είχα χάσει πολύ βάρος. Έφτασα να ζυγίζω 43 κιλά. Η ψυχολογία μου ήταν εύθραστη. Δεν ήταν εύκολο. Αν και τώρα μπορώ να σου πω, πως το σώμα θυμάται. Κι αυτό γιατί πολύ γρήγορα ξαναμπήκα στο κλίμα. Πήρα βάρος, αύξησα τη μυική μάζα μου. Βρήκα ξανά αυτοπεποίηθηση. Κοιταζόμουν στον καθρέφτη μετά από πολύ καιρό και μου άρεσα. Ξεκίνησα σκέψου το καλοκαίρι να κάνω τα γυμναστήρια μου μες το καλοκαίρι και Οκτώβρη ξεκίνησα. Κατέβηκα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και βγήκα δεύτερη. Μετά από οχτώ ολόκληρα χρόνια απουσίας».
Αθλητισμός και βιοπορισμός
«Είναι δύσκολο να είσαι αθλητής στην Ελλάδα. Τουλάχιστον για μένα, που οι γονείς μου δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να με στηρίξουν οικονομικά όσο χρειαζόταν, δεν ήταν εύκολα. Γιατί όταν είσαι νεαρός αθλητής μπορείς μετά βίας να βγάζεις τα έξοδα σου. Κι αυτό είναι κάτι που λέω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ. Στηρίξτε τα νέα παιδιά. Γιατί αυτά θα είναι τα ταλέντα του αύριο.
Δεν γίνεται να είσαι αθλητής και να δουλεύεις. Εγώ το έκανα, αλλά δεν γίνεται να κάνει αυτό το πράγμα ένας αθλητής. Πρέπει να είναι προσηλωμένος στο στόχο του. Να αφιερώθει ολοκληρωτικά σε αυτό. Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Ότι όταν φτάνεις σε μία ηλικία που θα πρέπει να σταματήσεις τον αθλητισμό, δεν θα σε πάρει κανένας για δουλειά. Αν και ούτε και πιο πριν είναι εύκολο να σε προσλάβει κάποιος. Δεν μπορείς να δουλεύεις σε έναν ιδιώτη και να του λες ότι εγώ έχω αγώνες το Σαββατοκύριακο ή θα λείψω δεκαπέντε μέρες για προετοιμασία. Ποιος ιδιώτης θα σε πάρει για δουλειά με αυτά τα δεδομένα; Όσο δίνεις πράγματα στον αθλητισμό, τόσο σου δίνει. Δεν γίνεται να είμαστε ξαπλωμένοι στον καναπέ ή να δουλεύουμε παράλληλα 8ωρο όπως όλοι και να έρχονται οι επιδόσεις από μόνες τους. Δεν γίνεται».
Ιστορικό double στο Ευρωπαικό Πρωτάθλημα
Τον Αύγουστο του 2022 ολόκληρη η Ευρώπη μαθαίνει να λέει το όνομα της σωστά! Κι αυτό γιατί το χρυσό κορίτσι του βάδην, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, ανεβαίνει για πρώτη φορά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, παίρνοντας το χρυσό μετάλλιο στα 35 χιλιόμετρα, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου του Μονάχου. Είναι η πρώτη ελληνίδα που κατάφερε να πάρει το χρυσό σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Σαν αυτό όμως να μην της ήταν αρκετό, επιστρέφει στο ίδιο βάθρο για να παραλάβει ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο, αυτή τη φορά στα 20 χιλόμετρα, γράφοντας ιστορία ως η πρώτη αθλήτρια που συμμετείχε σε δύο αγωνίσματα τέτοιων αποστάσεων στην ίδια διοργάνωση. Κάνει double και μάλιστα με μόλις τέσσερις μέρες διαφορά. Στην Ελλάδα επικρατεί φρενίτιδα και το όνομά της γράφεται ως πρώτη είδηση σε όλα τα ειδησεογραφικά μέσα. Ο κόσμος δεν σταματάει να μιλάει για εκείνη και η Αντιγόνη απολαμβάνει τη νίκη που ονειρευόταν από παιδάκι.
«Ερχόμουν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου τον Ιούλιο του 2022 στο Όρεγκον, στο οποίο τερμάτισα 4η στα 35 χιλιόμετρα. Όπως καταλαβαίνεις το να είσαι 4η σε ολόκληρο τον κόσμο ενώ τον επόμενο μήνα συμμετέχεις σε ένα Ευρωπαϊκό κατά κάποιον τρόπο σου δίνει ένα προβάδισμα. Από τους συμμετέχοντες κατέβαινα με την πρώτη επίδοση ως Ευρωπαΐα. Ωστόσο είχα πολύ δύσκολες αντιπάλους, ανάμεσα στις οποίες και η Ισπανίδα Ρακέλ Γκονζάλες, την οποία θαύμαζα πολύ. Αυτούς τους αθλητές που έχω κερδίσει τους έχω θαυμάσει στο παρελθόν και αυτό κάνει τις νίκες μου ακόμη πιο ενδιαφέρουσες» συμπληρώνει και συνεχίζει «Στην αρχή του αγώνα έφυγε μπροστά και μάλιστα με διαφορά η Ουγγαρέζα, Βικτόρια Μάνταρασζ. Ήξερα όμως ότι δεν θα μπορέσει να βγάλει τον αγώνα σε αυτούς τους ρυθμούς και δεν αγχώθηκα λεπτό. Ήμουν άνετη και προσηλωμένη. Σε κάποιο σημείο, κι αφού έχουμε ήδη διανύσει 18 χιλιόμετρα, η Ρακέλ είναι πρώτη και ουσιαστικά και η βασική μου αντίπαλος. Κάπου εκεί ακούω τους Ισπανούς που φωνάζουν για μένα στη Ρακέλ για να την εμψυχώσουν «την έχεις!» και λέω «ναι καλά! Θα ήθελες!» γιατί ξέρω ότι αυτό δεν ισχύει. Είμαι πάρα πολύ καλά γυμνασμένη και το μυαλό μου είναι σε τρομερή κατάσταση. Έχω μελετήσει πολύ καλά τις αντιπάλους μου και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Μέχρι τα 27 χιλόμετρα πηγαίναμε μαζί και ο προπονητής της λέει «έχει κουραστεί, μπορείς να κερδίσεις». Εγώ γυρίζω και γελάω με ύφος λέγοντας «Νομίζεις ότι έχω κουραστεί! Δεν έχω καταλάβει τίποτα!». Περνάω μπροστά και τερματίζω πρώτη».
Και ποιος δεν δάκρισε μαζί της στην απονομή. Σείστηκε η Ελλάδα. Θυμάμαι σαν χθες τη χαρά μου, που εντάξει ως Καρδιτσιώτισα, ήταν διπλή. Κι η χαρά δεν σταμάτησε εκεί, αφού τέσσερις μέρες μετά η Αντιγόνη τερμάτισε ξανά πρώτη, στα 20 χιλιόμετρα. Αυτή τη φορά χωρίς καθόλου άγχος. Ήθελε απλώς τη συμμετοχή. «Δεν πήγα για τη νίκη. Ήθελα απλώς να είμαι εκεί. Δεν είχα καθόλου άγχος, παρά μόνο χαρά γιατί πλέον ήμουν μεταλλιούχος. Δεν κυνηγούσα το μετάλλιο. Ξεκίνησα χαλαρά και κρατούσα σταθερό ρυθμό, στο πέμπτο χιλιόμετρο βλέπω την Ιταλίδα που ήταν φαβορί να έχει κουραστεί κι αυτό κάπως με τσίγκλησε αφού εγώ ήμουν τελείως άνετη. Ήμουν πλέον μαζί με τις πιο καλές, την Ισπανίδα, που ήταν το φαβορί για τη νίκη, την Πορτογαλίδα, δυο Ουκρανές και μία Πολωνή, που ήταν δεύτερη στο Παγκόσμιο. Μετά την ακύρωση της Ισπανίδας Perez, έμεινα μόνη μου με την Πολωνή την οποία είχα κερδίσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αφού ήταν δωδέκατη κι εγώ όγδοη. Στο δέκατο έβδομο χιλιόμετρο και ενώ είμαστε δίπλα – δίπλα την κοιτάζω και της λέω δυνατά «πάμε, ρε!». Με τον τρόπο που με κοίταξε κατάλαβα ότι τον είχα τον αγώνα. Και τελικά όχι απλά τερμάτισα πρώτη αλλά έκανα και ενάμισι λεπτό κάτω από το ατομικό μου ρεκόρ».
Αλλαγή προπονητή
Μετά το double οι δρόμοι της Αντιγόνης και του προπονητή της, Ναπολέοντα Κεφαλόπουλου, χωρίζουν. Κάπως απότομα θα μπορούσε κανείς να πει αφού δεν ήταν δική της επιλογή. «Μου ανακοινώθηκε η λήξη της συνεργασίας με ένα μήνυμα κι αυτό με πλήγωσε πολύ. Στεναχωρήθηκα γιατί ήμουν υπόδειγμα αθλητή. Στρατιώτης. Έπρεπε λοιπόν να βρω λύση. Δεν γινόταν να μείνω χωρίς προπονητή κι αφού ο κος Κανελλόπουλος στην Ελλάδα είναι ο καλύτερος έπρεπε να ταξιδέψω μέχρι την Αυστραλία για να συναντήσω τον επίσης κορυφαίο, Μπρεντ Βάλανς. Πήγα χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια συμφωνία. Με κάλεσε σε ένα ερευνητικό καμπ που έκανε για το διδακτορικό του και πήγα περισσότερο για να μην είμαι μόνη μου στην προπόνηση. Μου άρεσε η δουλέιά του και του ζήτησα να με αναλάβει την τελευταία εβδομάδα που ήμουν εκεί, πριν από το Εθνικό Πρωτάθλημά τους. Μου απάντησε: “Μέχρι πριν από δύο χρόνια δεν σε ήξερα. Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και μετά σε υπολογίζω ως αντίπαλο των δικών μου αθλητριών και σε παρακολουθώ”. Και δώσαμε τα χέρια. Ο Μπρεντ Βάλανς είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Εκτός από επιτυχημένος είναι και πολύ αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος. Έχει πέντε Ολυμπιακά μετάλλια και πλέον δύο παγκόσμια στην καριέρα του. Ελπίζω να αυξηθούν τα Ολυμπιακά μετάλλιά του, στο Παρίσι! Όταν είμαι στην Ελλάδα με ελέγχει καθημερινά από την εφαρμογή του κινητού ρολογιού μου. Είναι αλήθεια, μειώνεται η απόσταση με την τεχνολογία. Με συμβουλεύει τι πρέπει να κάνω, μιλάμε με βιντεοκλήση. Θέλει να είμαι καλά ψυχολογικά».
Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι
Κουβαλώντας τις επιτυχίες στην πλάτη της πλέον η Αντιγόνη έχει το βλέμμα της στραμμένο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. «Θέλω να βρεθώ δυνατή. Από εκεί και πέρα, όταν πας σε έναν τέτοιον αγώνα, όλοι οι αθλητές είναι πολύ καλά προετοιμασμένοι. Οι αντίπαλοι είναι όλοι ένας κι ένας. Δεν υπάρχουν φαβορί. Κάποιος θα έχει την ατυχία και κάποιος θα έχει την τύχη. Υπάρχουν σίγουρα αθλητές που δουλεύουν πολύ σκληρά, αλλά όλοι προσδοκούν να έχουν την καλύτερη δυνατή εμφάνιση. Εγώ προσωπικά θέλω να είμαι καλή. Να είμαι δυνατή. Δεν έχω στο μυαλό μου τι θέση θα πάρω. Αν βρεθώ στα επίπεδα μου, δεν με ενδιαφέρει ότι θέση και να πάρω. Και τελευταία να βγω. Αρκεί να βρεθώ στο επίπεδο που ξέρω ότι μπορώ να είμαι. Μακάρι να μπορέσω να τα καταφέρω. Μακάρι να βρεθώ στη μέρα μου, γιατί παίζουν πολλά πράγματα ρόλο».
Μετά το Παρίσι τι; Την ρωτάω γελώντας και μου απαντά: «Έλεγα ότι θα σταματήσω. Μιλώντας όμως με τον εθνικό προπονητή, μου είπε πονηρά και χαμογελαστά ότι του χρόνου στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Τόκιο έχει ξανά 35 χιλιόμετρα. Και για να μην σου λέω ψέμματα κάπως αυτή η σκέψη… μπήκε στο μυαλό μου! Θα δούμε!»
Η ζωή μετά τον πρωταθλητισμό
«Όταν σταματήσω θέλω σίγουρα να παραμείνω στον χώρο του αθλητισμού με κάποιον τρόπο. Θέλω ότι εγώ στερήθηκα ως παιδί να μπορέσω να το προσφέρω στα νέα παιδιά. Να βοηθήσω τους νέους αθλητές, σε οποιοδήποτε κομμάτι, με οποιονδήποτε τρόπο. Τώρα αν θα τα καταφέρω δεν ξέρω, αλλά σίγουρα θέλω να είμαι εκεί γιατί εκεί ανήκω».
Προσωπική ζωή
Είναι παντρεμένη με τον Άγγελο, που είναι καλλιτέχνης. Είναι μαζί πολλά χρόνια. Τώρα αν αναρωτιέστε πως ένας άνθρωπος με στρατιωτική σχεδόν ζωή όπως η Αντιγόνη τα βρίσκει με έναν τραγουδιστή που είναι καλλιτεχνική ψυχή όπως ο Άγγελος, εκείνη απαντά: «Πολλές φορές βρισκόμαστε το πρωί στην πόρτα. Αυτός μπαίνει σπίτι μετά τη δουλειά κι εγώ βγαίνω για προπόνηση. Οπότε ο χρόνος μας είναι πολύ περιορισμένος και άρα έχουμε βρει έναν μαγικό τρόπο και το κάνουμε να λειτουργεί. Δεν σου κρύβω πως μας πήρε καιρό! Χα, χα! Κάποτε θύμωνα, με τρέλαινε που αργούσε στα ραντεβού. Τώρα έχω γίνει η ίδια! Πέρα από τα αστεία νομίζω ότι αυτή η σχέση λειτουργεί γιατί υπάρχει ανάμεσά μας θαυμασμός και αγάπη. Ο Άγγελος με θαυμάζει και με αγαπάει πάρα πολύ. Επειδή με ζει και ξέρει την πορεία μου, ξέρει με πόσο πείσμα και πειθαρχία έχω πετύχει ότι έχω πετύχει, το θαυμάζει ακόμη πιο πολύ. Κι εγώ με τη σειρά μου θαυμάζω σε εκείνον ότι βλέποντας εμένα να προσπαθώ, πίστεψε κι εκείνος στον εαυτό του περισσότερο. Ο Άγγελος στην καραντίνα έδωσε Πανελλήνιες και πέρασε στο πανεπιστήμιο. Ήταν κάτι που ήθελε πάντοτε αλλά επειδή συνεχώς δούλευε είχε αφήσει στην άκρη».
Οικογένεια και ο ρόλος που παίζει στη ζωή της
Είναι ένα παιδί που δεν έχει μεγαλώσει εύκολα. Οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν έφηβη και όπως η ίδια δηλώνει στο σπίτι τους «υπήρχαν δυσκολίες». Έχασε τον πατέρα της πριν από κάποια χρόνια και πλέον έχει μόνο τη μαμά της, την οποία υπερλατρεύει, και τις τρεις της αδερφές. «Η μαμά μου είναι ήρωας. Είναι το πρότυπό μου» λέει και συγκινείται. «Μας έχει μεγαλώσει μόνη της, με πολύ κόπο, πολύ δύσκολα και κατάφερε να μας μεγαλώσει σωστά. Είναι μία πολύ δυναμική γυναίκα. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος πιο μοναχικός. Είχε τα δικά του θέματα, οπότε αυτή η γυναίκα τράβηξε μπροστά και δούλεψε πολύ σκληρά, ώρες ατελείωτες στο τσιπουράδικο που έχουμε στην Καρδίτσα, για να είμαστε εδώ που είμαστε σήμερα. Πάντα θα της το αναγνωρίζω αυτό και θα της το χρωστώ. Και με τις αδερφές μου είμαστε πολύ δεμένες. Έρχονται όλες τους πολλές φορές στους αγώνες μου. Η μαμά μου σκέψου με τον Άγγελο, ήρθαν και στο Όρεγκον για να με δουν! Που δεν το λες και εύκολο ως ταξίδι. Χαίρομαι πολύ όταν είναι μαζί μου γιατί είναι όλοι τους πολύ σημαντικοί για εμένα».
