Όλες οι μουσικές βιογραφίες αποτελούν ελκυστική προοπτική. Η ευκαιρία να κρυφτείς πίσω από την κουρτίνα και να αποκαλύψεις τον άνθρωπο πίσω από τη μουσική δεν είναι μόνο μία ευκαιρία που ελκύει τους φαν των καλλιτεχνών, αλλά αιχμαλωτίζει τη φαντασία και των ηθοποιών που τους υποδύονται.
Μπορεί αυτή η κινηματογραφική τάση να έχει εκτοξευθεί τα τελευταία χρόνια με ταινίες όπως το Bohemian Rhapsody και πιο πρόσφατα το Back To Black, οι μουσικές βιογραφίες ωστόσο έχουν υπάρξει μέρος της κινηματογραφικής ιστορίας ήδη από το 1918 – τουλάχιστον – όταν το χαμένο The House of Three Girls (Das Dreimäderlhaus) αφηγούταν την ερωτική ζωή του Franz Schubert.
Παρακάτω θα βρεις 20 από τις καλύτερες.
Η κόρη του ανθρακωρύχου (1980)
Συναισθηματική, φουριόζα αφήγηση της ζωής της σταρ της country Loretta Lynn, από το σκληρό ξεκίνημά της στην ορεινή περιοχή Butcher Hollow του Kentucky ως το σουξέ της. Η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία χάρη στην υπέροχη ερμηνεία της Sissy Spacek, που ήταν προσωπική επιλογή της Lynn και τραγουδούσε η ίδια τα μουσικά νούμερα.
Ray (2004)
Η βραβευμένη με Όσκαρ ενσάρκωση του αείμνηστου Ray Charles από τον Jamie Foxx κυριαρχεί σε αυτό το χρονικό ακμής του πρωτοπόρου στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Ο Foxx πετυχαίνει τα πάντα σωστά, από το βλέμμα του τυφλού πιανίστα και το τρεχάμενο βάδισμά του, μέχρι τους φωνητικούς του τόνους. Η ταινία είχε κερδίσει και το Όσκαρ Καλύτερου Ηχητικού Μιξάζ.
Straight Outta Compton (2015)
Αν η ζωή σου ως συγκρότημα μπορεί να περιγραφεί ως ταινία δράσης, τότε οι πιθανότητες να γίνει το biopic σου εισπρακτική επιτυχία είναι με το μέρος σου. Αυτό έγινε για το Straight Outta Compton του 2015, την εγκεκριμένη βιογραφία των N.W.A., με την υποστήριξη των επιζώντων μελών του συγκροτήματος που αφηγείται την πορεία τους γεμάτη ρίμες, σφαίρες, βία, σεξ, ναρκωτικά και γκάνγκστερ. Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ Σεναρίου, ωστόσο αξίζει να αναφερθεί πως αγνόησε τελείως την προϊστορία του Dr. Dre με την κακοποίηση γυναικών.
Love & Mercy (2014)
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Bill Pohlad, το Love and Mercy, επικεντρώνεται στον αγώνα που έκανε ο συνιδρυτής των Beach Boys Brian Wilson με την ψυχική του υγεία. Εναλλάσσοντας ρυθμό μεταξύ της δεκαετίας του 1960 και της δεκαετίας του 1980, ο Paul Dano και ο John Cusack υποδύονται τον Wilson κατά τη διάρκεια των διαφορετικών σταδίων της ζωής του, καθώς η ταινία περιγράφει την παραγωγή του Pet Sounds και την κατάχρηση ναρκωτικών από τον Wilson, με τον Dano να απεικονίζει τον μουσικό με εντυπωσιακή ακρίβεια, βάθος και ταπεινότητα. Η ερμηνεία του Dano είναι εύκολα μία από τις καλύτερες της καριέρας του.
Walk the Line (2005)
Θα χρειαζόταν πέτρινη καρδιά για να μην το απολαύσεις και πέτρινα πόδια για να μην ακολουθήσεις τον ρυθμό του. Υπάρχει ένας ζεστός και γενναιόδωρος πλούτος σε αυτή τη βιογραφική ταινία του θρύλου του τραγουδιού της κάντρι Johnny Cash, από τον υποψήφιο για Όσκαρ James Mansgold. Στον ρόλο αυτό, ο Joaquin Phoenix έκανε ένα μεγάλο άλμα στην καριέρα του και η Reese Witherspoon κέρδισε ένα Όσκαρ ως η μεγάλη του αγάπη, June Carter.
Ένα αστείο κορίτσι (1968)
Η Barbra Streisand έκανε το ντεμπούτο της στην οθόνη με την οσκαρική της ερμηνεία του Funny Girl, η οποία έθεσε τα θεμέλια για τη φρενίτιδα που θα αποκτούσαν θαυμαστές της παγκοσμίως. Υποδύεται συγκλονιστικά την προπολεμική τραγουδίστρια και κωμική σταρ Fanny Brice, αλχημεύοντας τη στροφή της Brice σε μία μοναδική περσόνα, συνδυάζοντας προσιτά την αίγλη και τη νεωτερικότητα.
Ο βετεράνος του Χόλιγουντ William Wyler, θρύλος και ο ίδιος, σκηνοθέτησε την ταινία με ένα κλασικό στοιχείο στις μουσικές βιογραφίες, που ενίοτε αποτελεί και ελάττωμα. Τα πάντα αφορούν την πρωταγωνιστική ερμηνεία και όλα τα υπόλοιπα γύρω της υποτάσσονται σε εκείνη.
Control (2007)
Ο φωτογράφος Anton Corbijn έκανε ένα εκπληκτικό σκηνοθετικό ντεμπούτο με το Control. Μία ασπρόμαυρη ταινία για την ταραγμένη ζωή του Ian Curtis, τραγουδιστή του new wave συγκροτήματος Joy Division που το 1980 αυτοκτόνησε την παραμονή της πρώτης περιοδείας του στις ΗΠΑ. Έπασχε από επιληψία και κατάθλιψη, βασανιζόταν από έναν αποτυχημένο γάμο και τα κύματα βίας και μηδενισμού που είχε εξαπολύσει η μουσική του, και είχε τρομοκρατηθεί από το επιταχυνόμενο άρμα της διασημότητας. Ο πολυπόθητος έλεγχος που αναφέρει ο τίτλος δεν υπήρχε σε τίποτα από τα παραπάνω.
Ο Sam Riley δεν υποδύεται τον Curtis ως έναν οργισμένο εγωιστή, αλλά μάλλον ως μία βαθιά ταραγμένη ψυχή που μετέτρεψε τον πόνο του σε όμορφη μουσική για όσο περισσότερο μπορούσε, πριν ο πόνος τελικά τον καταβροχθίσει.
Superstar: The Karen Carpenter Story (1987)
Αυτή ήταν η πειραματική, μηδενικού μπάτζετ 43λεπτη ταινία με την οποία ο τότε νεαρός Todd Haynes είχε κάνει το όνομά του, σχετικά με τα τελευταία χρόνια της ταραγμένης ζωής της Karen Carpenter, της θρυλικής τραγουδίστριας και μέλους των Carpenters.
Χρησιμοποίησε αρχειακό υλικό, κούκλες Barbie που υποδύονταν τους πρωταγωνιστές και τα πρωτότυπα τραγούδια χωρίς άδεια πνευματικών δικαιωμάτων. Ο αδελφός της Karen, Richard Carpenter, είχε προβάλλει νομικές ενστάσεις κατά της ταινίας το 1990 και έτσι η ταινία βγει εκτός κυκλοφορίας πριν αποκτήσει cult status στο διαδίκτυο. Οι απανταχού οπαδοί των Carpenters συνειδητοποίησαν ωστόσο ότι η ταινία του Haynes είναι στην πραγματικότητα μία αλλόκοτη επιστολή αγάπης προς την Karen, καθώς και μία ριζική αποδόμηση της μυθολογίας των διασημοτήτων και της ρητορικής του ίδιου του είδους της μουσικής βιογραφίας.
I’m Not There (2007)
Ο Bob Dylan, εκτός από ένας εκ των πιο σεβαστών μουσικών της εποχής του, είναι επίσης ένας από τους πιο μυστηριώδεις χαρακτήρες της.
Σε σκηνοθεσία του Todd Haynes, ο σκηνοθέτης κάνει πολύ καλή δουλειά για να μην πέσει στις τρύπες μίας τόσο μεγάλης μορφής της λαϊκής κουλτούρας, και αντί για ένα εκτεταμένο κινηματογραφικό έργο που, τόσο γεμάτο από αξιοσημείωτες στιγμές, θα μπορούσε να έχει διάρκεια ημερών και όχι ωρών, ο Haynes χρησιμοποιεί ηθοποιούς όπως ο Richard Gere, ο Heath Ledger, ο Christian Bale και η Cate Blanchett για να υποδυθούν τον τραγουδιστή σε διαφορετικές στιγμές της ζωής του. Αυτό μας επέτρεψε όχι μόνο να δούμε διαφορετικές απόψεις για τον Dylan, αλλά και το πώς συνέδεε τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Elvis/Priscilla
Το εκθαμβωτικό, σπαρακτικό Elvis του Baz Luhrmann και το μεθοδικό, αιθέριο Priscilla της Sofia Coppola σερβίρονται ιδανικά μαζί. Το πρώτο παρουσιάζεται στην ουσία ως ένα υπερθέαμα για μία ακόμα χαμένη ευκαιρία ενότητας μεταξύ των φυλών και ως προειδοποίηση για το τίμημα της φήμης. Το δεύτερο από την άλλη δεν φοβήθηκε να κοιτάξει κατάματα την πιο σκοτεινή, κακοποιητική πλευρά του τραγουδιστή δίνοντας τον λόγο στη σύζυγό του. Αμφότερα τα φιλμ είναι ανάμεσα στα καλύτερα των δημιουργών του.
