5 ερωτήσεις που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου κάθε βράδυ! Aπό την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί, έως εκείνη που τα κλείνουμε το βράδυ, η συνείδησή μας διαχειρίζεται περί τις 70.000 ξεχωριστές σκέψεις. Εξ αυτών, κάποιες είναι διαδοχικές ή πιο περίτεχνες. Άλλα πιο αποσπασματικές. Σε κάθε περίπτωση ο όγκος είναι τέτοιος που κάνει το μυαλό μας «ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη στο γνωστό σύμπαν».
Την ίδια ώρα, πολλές σκέψεις έχουν ένα κοινό: δεν τους δίνουμε τον προσήκοντα σεβασμό. Δεν τις αξιολογούμε σωστά και χάνονται στο χάος των ιδεών και των συναισθημάτων.
Θυμόμαστε πως την τελευταία φορά που μας συνέβη ήταν σε μια παραλία κι έτσι σκεφτόμαστε πού θα πάμε φέτος διακοπές, πριν νιώσουμε στο πρόσωπο τον ήλιο και την αλμύρα και θυμηθούμε ένα φανταστικό φαγητό που είχαμε απολαύσει στις τελευταίες διακοπές, παρέα με τον τάδε φίλο που τι να κάνει; Είναι καλά; Έχουμε καιρό να τον δούμε. Φτάνουμε στο σπίτι όπου πάλι δεν ανάβει το φως στο σαλόνι και κάπως έτσι ολοκληρώνουμε τα 60 δευτερόλεπτα της διαδικασίας που είναι γνωστή ως «σκέφτομαι» ή «χάνομαι, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.
Αν δεν κάνεις μια χάρη στον εαυτό σου να «αδειάσεις» το μυαλό σου πριν πας για ύπνο, δεν θα κοιμηθείς ποτέ. Σε περίπτωση που δεν έχεις βρει τον τρόπο που γίνεται αυτό, θα σου προτείνω να παρακολουθήσεις ό,τι πιο «καμένο» υπάρχει για streaming στο Netflix ή σε όποια άλλη πλατφόρμα έχεις. Βασική προϋπόθεση είναι να μη σε ενδιαφέρει -στο ελάχιστο- το περιεχόμενο.
Με τι πραγματικά ανησυχώ;
Αν έχεις πρόχειρη την απάντηση, είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος. Επειδή όμως, το μυαλό μας γενικά δεν λειτουργεί στον υπέρτατο βαθμό της λογικής πάντα, ενώ νιώθουμε αγχωμένοι, δεν σταματάμε ένα λεπτό για να εντοπίσουμε το τι μας αγχώνει. Επίσης, δεν βοηθάμε εμείς οι ίδιοι, αφού συχνά χρησιμοποιούμε μια ανησυχία για να καλύψουμε μια άλλη με την οποία αισθανόμαστε πιο άβολα («ανησυχούμε για μια συνέντευξη που έχουμε για δουλειά, ώστε να μη σκεφτούμε τι πάθει λάθος στη σχέση μας με τον/τη σύντροφό μας»). Πρέπει λοιπόν, να είμαστε ειλικρινείς για να απαντήσουμε στο «με τι πραγματικά ανησυχώ;».
Γιατί είμαι λυπημένος/λυπημένη στην παρούσα φάση;
Για να μπορούμε να βγάλουμε εις πέρας την κάθε ημέρα μας, συνηθίζουμε να σπρώχνουμε στην άκρη ό,τι μας πληγώνει ελαφρώς, τις απογοητεύσεις και τις θλίψεις μας. Επιλέγουμε να μην παρατηρήσουμε πόσο ευάλωτοι είμαστε. Η στωικότητα όμως, κουβαλάει τους δικούς της κινδύνους. Χρειαζόμαστε το χρόνο να αναγνωρίσουμε πως κάτω από το δυνατό και ικανό περίβλημα μας υπάρχουν πράγματα που μας πλήγωσαν και δεν το είπαμε. Μπορεί και να το σκεπάσαμε με ένα αστείο. Το δεδομένο είναι πως όπως όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη, είμαστε κι εμείς ευαίσθητοι και αποκτάμε εύκολα πληγές που πρέπει να φροντίζουμε.
Ποιος με ενόχλησε και πώς;
Θέλουμε να είμαστε ευγενικοί και προσπαθούμε να τα καταφέρουμε, όπως ζούμε ως μέλη μιας κοινωνίας που έχει κανόνες. Όταν όμως, μια συμπεριφορά μας ενοχλεί, πρέπει να τη διακρίνουμε. Για αυτό χρειαζόμαστε το κουράγιο που μας δίνει η ευαισθησία μας. Δεν υπάρχει μέρα που να μη μας ενοχλεί κάποιος, με έναν θεμελιώδη τρόπο. Κάποιες φορές χωρίς να το θέλει. Όλα θα γίνουν πιο απλά αν καταφέρουμε να μιλήσουμε για αυτό που έγινε και πώς μας έκανε να αισθανόμαστε και τι λέμε στον εαυτό μας, ώστε να βρούμε τις ισορροπίες μας. Αν ήμασταν τυχεροί, τα συζητούσαμε όλα αυτά με τους γονείς μας, μετά το σχολείο. Τώρα όμως, που γίναμε εμείς κηδεμόνες μας, το εσωτερικεύουμε. Οφείλουμε να προσπαθούμε να ηρεμήσουμε το παιδί που έχουμε μέσα μας.
Τι θέλει το σώμα μου;
«Πολλά από όσα νιώθουμε αλλά δεν τα διαχειριζόμαστε, έχουν το συνήθειο να καταλήγουν στο σώμα μας. Για αυτό αποκτούμε πόνο στην πλάτη, ένταση στους ώμους, κόμπο στο στομάχι και αρρυθμίες στην καρδιά. Για να μπορούμε να ζήσουμε στο σώμα μας, πρέπει να το αποστραγγίζουμε συχνά από τα συναισθήματα που μας βαραίνουν. Οφείλουμε να σκανάρουμε ψυχικά το σώμα μας, από την κορυφή έως τα νύχια και να αναρωτηθούμε τι μπορεί να χρειάζεται κάθε όργανο. Τι προσπαθούν να μας πουν οι ώμοι μας; Ή το στομάχι μας. Οι ερωτήσεις μπορεί να εκπλήσσουν, αλλά υπάρχουν πολλές πιθανότητες να οδηγήσουν σε ξεκάθαρες απαντήσεις».
Τι είναι ακόμα ευχάριστο;
Μολονότι υπάρχουν τόσες πολλές δυσκολίες, κάθε ημέρα μας φέρνει αντιμέτωπους με ποικιλία πραγμάτων που παραμένουν απολαυστικά και γοητευτικά. Συχνά πρόκειται για κάτι πολύ μικρό. Για παράδειγμα, το φως της κουζίνας που σκάει στον τοίχο το πρωί. Ή ένα φαγητό. Υπάρχουν πράγματα που φαίνονται πολύ μικρά για να τα παρατηρούμε, αλλά αν τα φέρουμε στο μυαλό μας στο πλήρες βάθος τους και συγκεντρωθούμε σε αυτά για λίγο, μπορούν να βοηθήσουν στην οχύρωση μας απέναντι στις φωνές της απόγνωσης.
Αν εκλάβουμε κάτι ως ευχάριστο, θα καταγραφεί στον εγκέφαλο μας ως τέτοιο και κάθε φορά που θα επικαλούμαστε, θα νιώθουμε καλύτερα, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι συμπληρωματικό. Χρειάζεται να κάνουμε κατανοητή προσπάθεια για να στύβουμε τη χαρά από ευεργετικούς παράγοντες, που υπό άλλες συνθήκες θα ξεχνιούνταν.
