Γεννηθήκαμε στον Πειραιά, μεγαλώσαμε, πήγαμε σχολείο στον Πειραιά, δώσαμε τα πρώτα μας φιλιά στα Βοτσαλάκια, κάναμε το πρώτο μας τσιγάρο στα βραχάκια της Πειραϊκής. Ζούμε, δουλεύουμε, ερωτευόμαστε, στην ομορφότερη πόλης της χώρας. Για αυτό και συγκεντρώσαμε τους 20 κυριότερους λόγους που την λατρεύουμε και το φωνάζουμε. (P.s. είναι περισσότεροι, απλώς δεν θέλαμε να κουράσουμε)
Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
- Πρώτο και κύριο, το μνήμα για τα θύματα της θύρα 7, έξω από το γήπεδο Καραϊσκάκη. Ακόμα θυμόμαστε τη ματωμένη Κυριακή και τη Δευτέρα που κανείς δεν ήθελε να ξημερώσει.
- Ποιος δεν έχει δοκιμάσει Καθαρά Δευτέρα, τον παραδοσιακό χαλβά του Κοσμίδη; Κάθε χρόνο, αναρωτιέσαι πόσος κόσμος μπορεί να περιμένει…κι όμως, ξεπερνάει κάθε προηγούμενο.
- Ποιος δεν έχει επισκεφθεί την αγορά στο Λιμάνι; Είναι μεγάλη και διαθέτει ποικιλία από όλα τα προϊόντα. Η ποιότητα των προϊόντων, συναγωνίζεται το χιούμορ και τη διάθεση των εμπόρων, οι οποίοι μάλλον το βάζουν στοίχημα να σου φτιάξουν την ημέρα.
- Σημείο σταθμός στον Πειραιά, τα δύο πιο παλιά σουβλατζίδικα. Ο Καραμπαμπάς που βρίσκεται στη Δραπετσώνα και το “Τάκα-Τάκα”, στο κέντρο του Πειραιά.
- Αγαπάμε τον Πειραιά, γιατί τιμάει τη μητέρα. Το Άγαλμα της Μητέρας ίσως είναι το μοναδικό μνημείο, στην Αττική και την Ελλάδα ολόκληρη προς τιμήν της μητέρας.
- Ο «πύργος» του Πειραιά. Μια φιλόδοξη για την εποχή της οικοδομή. Χτίστηκε, μα δεν κατοικήθηκε ποτέ. Γιατί; Κάθε μικρό παιδί αναρωτιέται, τι κτίριο είναι αυτό. Η απάντηση είναι πως τα δωμάτια δεν πληρούν τις προδιαγραφές κατάληλου ύψους. Στέκει εκεί, στο κέντρο το λιμανιού, ερειπωμένος, γκρίζος και σιωπηλός να μας υπενθυμίζει την ελληνική κουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο.
- Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που αγοράσαμε κασέτες..Κι εσείς κι εμείς. Όμως το κασετάδικο, στην αγορά του λιμανιού, στέκει εκεί να μας φέρνει μνήμες μιας παλιάς εποχής, αλλιώτικης.
- Ο όμορφος σταθμός του Ηλεκτρικού. Όλοι αγαπάμε να μισούμε. Τις Κυριάκες, όμως, το απόγευμα (συνήθως), όταν περιμένεις στην αποβάθρα, έρχεται στ’ αυτιά σου μουσική, αλλά όχι από τα μεγάφωνα του σταθμού. Είναι από τις πρόβες που κάνουν άγνωστα, πλην φιλόδοξα γκρουπάκια στα φθηνά στούντιο όπισθεν του ΗΣΑΠ. Δίνει άλλη νότα, στη μουντάδα της πόλης.
- Το Δημοτικό Θέατρο, έμβλημα της πόλης και ένα από τα πιο ωραία θέατρα της Ευρώπης – αναμφισβήτηα. Η αποκατάστασή του ολοκληρώθηκε το 2013 και τότε καταλάβαμε πόσο μας είχε λείψει.
- Έμβλημα στα φαγάδικα του Πειραιά, αποτελεί, το μαγειρείο της Μαργαρώς. Εκείνη δε ζει πια, αλλά σαν βέρος Πειραιώτης που σέβεσαι την καταγωγή σου, περνάς από κει και συνεχίζεις να τρως γαρίδες, χωριάτικη, με συνοδεία κρύας μπύρας.
- Οι μούλτι-κούλτι γειτονιές της «πλαζ» Καμινίων. Τα Καμίνια είναι πλαζ χωρίς θάλασσα. Η περιοχή ονομάστηκε ειρωνικά έτσι γιατί πλημμύριζε κάθε φορά που έβρεχε.
- Το ΠΑ.ΠΕΙ, αλλιώς το Πανεπιστήμιο Πειραιά που υποδέχεται πλήθος φοιτητών κάθε χρόνο και γεμίζει ζωή και φωνές η περιοχή. Βέβαια όποιος έχει περάσει απέξω, σίγουρα έχει απορήσει πως ένα πανεπιστήμιο, φιλοξενείται σε ένα τόσο άσχημο κτίριο.
- Όλοι μας, έχουμε κάνει και συνεχίζουμε να κάνουμε την καθιερωμένη βόλτα προς τα Βοτσαλάκια, στον Παρασκευά με ένα παγωτό στο χέρι, χαζεύοντας τη θάλασσα.
- Πιστοί στο ραντεβού τους τα χειμωνιάτικα απογεύματα, οι πιτσιρικάδες παίρνουν τα σκέιτ τους και δείχνουν τις δεξιότητες τους μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο.
- Σημείο συνάντησης των απανταχού Πειραιωτών και γαύρων, η Φοντάνα. Το ιστορικότερο καφέ στο Πασαλιμάνι.
- Η Τρούμπα. Η κακόφημη περιοχή του Πειραιά, για την οποία έχουν γραφτεί πολλά τραγούδια και ταινίες (βλ. Τα κόκκινα φανάρια), έχει μετατραπεί σε κέντρο συνάντησης όλων των νέων, με τα μαγαζιά διασκέδασης που ανοίγουν να πληθαίνουν διαρκώς.
- Τα ελάχιστα εναπομείναντα (από την κατεδάφιση του ’68) προσφυγόσπιτα ή οίκοι ανοχής, σχεδόν υπό κατάρρευση, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου
- Η καθιερωμένη κυριακάτικη βόλτα στην Πειραϊκή, δίπλα στη θάλασσα και σ’ έναν ορίζοντα που δεν τελειώνει. Για ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, βραδιές με μπύρες και φίλους, σημείο συνάντησης! Και ποιος δεν την έχει περπατήσει κι όχι μία φορά…
- Γκαλερί δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Υπάρχει όμως, ευτυχώς, η εντυπωσιακή σε λογοτεχνικό και ιστορικό αρχείο βιβλιοθήκη «Καίτη Λασκαρίδη».
- Για το τέλος αφήσαμε τα πάλαι υπέροχα κτίρια, που χτίστηκαν στις αρχές του αιώνα. Τότε κάποια ήταν σχολείο, κάποια άλλα αρχοντικά. Σήμερα είναι κάποια αναπαλαιωμένα και κάποια παρατημένα για να μας θυμίζουν παλιά μεγαλεία και δόξες μίας άλλης εποχής.
