Στην Πάτι Σμιθ νιώθω ότι χρωστάμε πολλά. Για τη μουσική της, πρώτα απ’ όλα. Για τις συναυλίες της, στις οποίες εμφανιζόταν πάντα ακούραστη και αυθεντική. Για τα βιβλία της, τέλος. Για τις ποιητικές της συλλογές, αλλά και τα δύο αυτοβιογραφικά της βιβλία, εκ των οποίων το χρονολογικά δεύτερο, «Μ Train», κυκλοφόρησε στα Ελληνικά. Σε μία αφοπλιστική συνέντευξη στο Rolling Stones, τη βρίσκουμε αποκαλυπτική, να μιλάει για μικρά και μεγάλα πράγματα και να μας καθηλώνει με την ειλικρίνεια της.
Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;
Όταν ήμουν πολύ νέα, το 1970 ή το 1971, μου είχαν προσφέρει κάποια στιγμή πολλά λεφτά, αρχικά για μια ταινία και μετά για ένα δίσκο, ήταν όμως το όραμα κάποιου άλλου για το πώς έπρεπε να παρουσιαστώ ως καλλιτέχνιδα. Ο πειρασμός βέβαια ήταν μεγάλος γιατί δεν είχα χρήματα, σ’ ένα βιβλιοπωλείο εργαζόμουν περιστασιακά. Πέτυχα λοιπόν τον Γουίλιαμ Μπόροουζ και του ζήτησα τη συμβουλή του. Αυτό μου είπε θα γινόταν το παντοτινό προσωπικό μου «μάντρα»: «Το καλύτερο που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης είναι να κρατά το όνομά του καθαρό».
Τι είναι αυτό που σου λείπει πιο πολύ από τη Νέα Υόρκη των ’70s;
Μου λείπει η οικονομική διάρθρωση. Και επίσης μου λείπει κάποια από την αρχιτεκτονική μας που χάθηκε. Και πιο πολύ μου λείπει η πίτσα! Η πίστα κόστιζε τότε 25 σεντς το κομμάτι και ήταν φτιαγμένη αποκλειστικά από φυσικά υλικά, όπου κι αν πήγαινες, και ήταν φανταστική πίτσα παντού. Τώρα, κάνει πέντε δολάρια το κομμάτι και μοιάζει εντελώς ψεύτικη στη γεύση. Το ξέρω ότι είναι μικρό πράγμα, αλλά πολύ ενδεικτικό για τόσα άλλα πράγματα.
Πώς επηρέασε η μητρότητα τη δουλειά σου;
Όταν είσαι νεαρή καλλιτέχνιδα, κατά κάποιον τρόπο νοιώθεις ότι είσαι το κέντρο του σύμπαντος. Όχι απαραίτητα υπεροπτική ή φαντασμένη, αλλά σίγουρα εγωκεντρική. Είναι κι αυτό κομμάτι της ύβρεως του να είσαι καλλιτέχνης. Μόλις όμως αποκτήσεις οικογένεια, διαπιστώνεις ότι δεν είσαι πια το κέντρο του σύμπαντος. Αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα. Ευτυχώς, γρήγορα κατάλαβα ότι μπορώ να εξακολουθήσω να κάνω τη δουλειά μου με τους δικούς μου όρους – απλά έπρεπε να λειτουργώ πιο πειθαρχημένα.ir
Πώς είναι να συνεργάζεσαι και να εμφανίζεσαι στη σκηνή με τα παιδιά σου;
Μ’ αρέσει πολύ – οικογένεια είμαστε. Έχουμε τις προσωπικές επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, αλλά είμαι ακόμα η μαμά τους, είναι τα παιδιά μου, κάποιες φορές έχει πλάκα, άλλες φορές σου προσφέρει ζεστασιά, παρηγοριά. Λατρεύω επίσης να δουλεύω μαζί τους επειδή και τα δύο έχουν στοιχεία του πατέρα τους [του αείμνηστου κιθαρίστα των MC5, Fred “Sonic” Smith] ως μουσικοί. Είναι σα να τον ενσαρκώνουν και να τον μεγεθύνουν συγχρόνως. Τόσο οι τόνοι της κιθάρας του γιου μου όσο και ο τρόπος που συνθέτει στο πιάνο η κόρη μου, μου θυμίζουν τόσο έντονα τον πατέρα τους που είναι σα να νοιώθω την παρουσία του ανάμεσά μας όταν παίζουμε μαζί.
Πόσο σε φοβίζει ο θάνατος;
Δε με φοβίζει μάλλον. Αυτό που εννοώ είναι ότι θα ήθελα να ζήσω όσο πιο πολύ γίνεται γιατί έχω πολύ δουλειά να κάνω ακόμη. Έχω τόσες πολλές ιδέες… Θέλω να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν κι άλλο και να κάνουν πράγματα. Ελπίζω λοιπόν ότι αν φροντίσω τον εαυτό μου, έχω ακόμα καιρό. Ποτέ δεν είχα θέμα εξάλλου με κακές και επιβλαβείς συνήθειες. Οι μόνοι μου εθισμοί ήταν και παραμένουν ο έρωτας κι ο καφές. Οπότε μη με φοβάστε ακόμα.
