Δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που επιλέγει να γιορτάζει περίτρανα τις Παγκόσμιες μέρες. Όχι μονάχα τη σημερινή μα καμιά τους. Κι αυτό γιατί πιστεύω ακράδαντα πως οι αγώνες – παντός τύπου- δεν δίνονται από τον καναπέ του σπιτιού μας. Και προφανώς εκτιμώ θετικά την δυναμική που μπορεί στις μέρες μας να προσφέρουν τα social media, μα κανένας αγώνας στην ιστορία των αιώνων δεν κερδήθηκε απλά και μόνο με ένα #internationalwomensday, #metoo ή ένα #πονάω.
Και φυσικά πονάω. Και φυσικά εκρήγνυμαι με όλα όσα βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου καθημερινά. Και φυσικά όντας γυναίκα, έχω νιώσει πολλάκις να αντιμετωπίζομαι ως αδύναμο φύλο. Και φυσικά κουράστηκα να πρέπει να αποδεικνύω ότι αξίζω μια ισότιμη αντιμετώπιση και κατ΄επέκταση μια εξίσου καλή “θέση στον ήλιο”. Και φυσικά θα έπρεπε στα χρόνια μας να είναι αυτονόητο πως κανένα ον, άνθρωπος ή ζώο, δεν πρέπει να είναι αποδέκτης βίας και κακοποίησης. Επίτρεψε μου όμως να πιστεύω πως ο “αγώνας” είναι διαρκής. Καθημερινός και δεν έχει τέλος. Ο καθένας από εμάς πρέπει να προσπαθεί κάθε μέρα να είναι καλός άνθρωπος εμπράκτως. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Και αυτό μονάχα εύκολο δεν είναι… Ένα post ή ένα share αντιθέτως, ίσως βγάζει από τη δύσκολη θέση κάποιους, αφού έτσι θεωρούν πως ίσως έπραξαν το καθήκον τους. Το καθήκον τους να είναι δίκαιοι και σωστοί άνθρωποι σε έναν κόσμο που δεν σταματά να αλλάζει. Που δεν σταματά να ακολουθεί τρελή πορεία σε έναν δρόμο άγνωστο και ενδεχομένως αρκετά επικίνδυνο.
Ίσως λοιπόν επειδή μέχρι σήμερα, έχω συναντήσει πολλούς από δαύτους, κατά κάποιο τρόπο αδιαφορώ για… “την εικόνα του πράγματος”. Προτιμώ να μένω στην ουσία. Δεν κλείνω τα μάτια, δεν μένω αμέτοχη και προσπαθώ καθημερινά με όποιον τρόπο μπορώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Απαιτώ αξιοκρατία και δικαιοσύνη, παλεύω βγάζοντας νύχια σε όποιον μου κρύβει τον ήλιο, αγαπώ με πάθος και δύναμη, υψώνω ανάστημα όπου χρειαστεί, ανοίγω τις φτερούγες που προκειμένου να προστατέψω όποιον το έχει ανάγκη. Κρίνω πρώτα εμένα και έπειτα τους άλλους, δεν κάνω σε κανέναν ότι δεν θα ήθελα να μου συμβεί, βάζω τον εαυτό μου στη θέση του άλλου πριν βγάλω το όποιο συμπέρασμα. Θυμώνω όταν δεν τα καταφέρνω, μα με συγχωρώ και δεν το βάζω κάτω. Γιατί ο κάθε μορφής αγώνας, πρώτα ξεκινά από εμάς τους ίδιους. Εμείς, ο καθένας πρώτα ξεχωριστά και έπειτα σύσσωμοι όλοι μαζί φτιάχνουμε τον κόσμο.
Ας φροντίσουμε λοιπόν, με δύναμη και σθένος, με υπομονή και επιμονή, με κουράγιο, σεβασμό μα και με συνεχή ουσιαστική προσπάθεια, με αγάπη για τον διπλανό μας, με καθαρά βλέμματα και γεμάτες καρδιές, να φτιάξουμε έναν κόσμο, τόσο όμορφο, που να αξίζει να τον γιορτάζουμε κάθε μέρα!
Και τότε, εκείνη η γυναίκα που σε γεννά και σε μεγαλώνει, που ανησυχεί αν κρυώνεις ή αν έφαγες ώσπου να αφήσει την τελευταία της πνοή, που μπαίνει πάντα μπροστά σε ότι σε πληγώνει, που το χάδι της αρκεί για να ξεχάσεις και τα πιο σοβαρά σου προβλήματα, που αγκαλιά της είναι και θα είναι για πάντοτε το πιο όμορφο μέρος στον κόσμο, θα έχει στα σίγουρα τη θέση που της αξίζει στη γιορτή αυτή!
