Πώς γεννιέται μια παιδική ιστορία; Πώς ένα παιδί μαθαίνει να αγαπάει τη λογοτεχνία και τι προσφέρει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του θα σκέφτεται σίγουρα ο καθένας από εμάς όταν η κουβέντα «παιδικό βιβλίο» πέφτει στο τραπέζι και δικαίως… Η Πάμελα Λύτρα, συγγραφέας του βιβλίου «Η Σελήνη που της έκλεβαν τη λάμψη» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο μας λύνει όλες μας τις απορίες και μας παίρνει μαζί της σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στο φως με οδηγό τη φαντασία της! Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, αφιερωμένο στους νθρώπους που ξέρουν πως να δίνουν λάμψη κι έναν ολόκληρο Ήλιο, γεμάτο ζεστασιά και φως στον διπλανό τους!
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Ασχολείσαι με τον χώρο των Media και των εκδόσεων χρόνια. Ήταν αυτό που ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρή;
Αισθάνομαι τυχερή καθώς κάνω τη δουλειά, που μου αρέσει και πάντα ήθελα. Από μικρό παιδί με θυμάμαι να γράφω, να κάνω τη σύνταξη δελτίων ειδήσεων- τα οποία μετά εκφωνούσα για να με ακούσω και να με διορθώσω- και να φτιάχνω τα δικά μου, χειροποίητα περιοδικά με εξώφυλλο, εικόνες κι αρθρογραφία. Λίγοι άνθρωποι έχουμε την τύχη να εργαζόμαστε στο αντικείμενο, που ονειρευόμασταν. Αν και πιστεύω ότι δεν είναι εντελώς τυχαίο αφού όταν κυνηγάς επίμονα τα όνειρά σου και καλλιεργείς αντίστοιχα τις γνώσεις και τις δεξιότητές σου, μπορείς να τα κάνεις πραγματικότητα.
Η ανάγκη για συγγραφή πως προέκυψε;
Η ανάγκη της γραφής υπήρχε σαν από πάντα μέσα μου. Η ανάγκη της συγγραφής όμως, προέκυψε μέσα από την προσωπική αναζήτηση για επιπλέον δημιουργικότητα κι εξέλιξη. Ήταν για εμένα ένα επόμενο βήμα.
Υπάρχει κάποιο -διαχρονικά- αγαπημένο σου βιβλίο;
Νομίζω πως τα βιβλία αγαπιούνται ανάλογα με τη στιγμή που θα σε πετύχουν. Έτσι μπορεί να σε αγγίξει κάποιο περισσότερο και κάποιο άλλο λιγότερο. Στη συγκεκριμένη φάση λοιπόν θα ξεχωρίσω τρία παιδικά, «Οι γραμμές στο πρόσωπο της γιαγιάς» της Simona Ciraolo, «Το αγόρι, ο τυφλοπόντικας, η αλεπού και το άλογο» του Charley Mackezy, «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία» του Ρόμπερτ Φίσερ (τα δύο τελευταία διαβάζονται κι από ενήλικες). Από βιβλία ενηλίκων ξεχώρισα το μυθιστόρημα «Ο ταχυδρόμος» του Γιώργου Παπαδάκη και «Το μπιζζζ!» του Ιωάννη Βλαχογιάννη από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Πώς θα σύστηνες τον εαυτό σου σε ένα παιδί;
Σαν ένα μεγάλο παιδί που ενδιαφέρεται να μάθει, να ακούσει και να διατηρήσει τη χαρά και την αγνότητα της παιδικής ψυχής. Σαν κάποιον που κάποτε ήταν ένα παιδί όπως εκείνο και δεν το ξεχνάει.
Τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε να γράψεις συγκεκριμένα ένα παιδικό βιβλίο;
Για εμένα «Η Σελήνη που της έκλεβαν τη λάμψη» δεν είναι αποκλειστικά ένα παιδικό βιβλίο. Ας το πούμε ότι έχει ένα διττό κοινό, αφού απευθύνεται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας αλλά και στους ενήλικες. Ο στόχος είναι να περάσει μηνύματα καλοσύνης, ευγένειας κι αλληλεγγύης. Το μήνυμα είναι να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να εμβαθύνουμε στο συναίσθημα του άλλου και να αναζητούμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης στην αγάπη. Έτσι δε θα νιώθει κανείς ξανά μόνος. Ένα μήνυμα διαχρονικό, που πιστεύω πως αφορά όλες τις ηλικίες.
Ποιο είναι το όνειρο και ποιος ο στόχος σου σχετικά με αυτό;
Το όνειρο είναι να αρέσει το βιβλίο μου, να βοηθήσει έστω κι ένα παιδί ή έναν ενήλικα. Ο στόχος είναι να γράψω ένα επόμενο παραμύθι, που επίσης θα έχει κάτι να προσφέρει στην (παιδική) ψυχή. Συγγραφείς μπορούμε πλέον να γίνουμε σχετικά εύκολα αρκετοί, αλλά δύσκολα μπορείς να «μιλήσεις» στην καρδιά πολλών όταν σε διαβάζουν.
Θα σκεφτόσουν ίσως κάποια στιγμή να γράψεις και ένα βιβλίο για ενήλικες;
Ναι, θα το σκεφτόμουν. Ειδικά αν ήταν αποτέλεσμα μίας δημοσιογραφικής έρευνας για ένα συγκεκριμένο κοινωνικό θέμα, θα μ’ ενδιέφερε πολύ.
Από πού αντλείς έμπνευση;
Από την καθημερινότητα κι από τους ίδιους τους ανθρώπους. Είμαι ιδιαίτερα παρατηρητική με τις εκφράσεις, τα λόγια και τις πράξεις των ανθρώπων. Γι’ αυτό μου αρέσει να παρακολουθώ- εκτός από το να κάνω- πολλές συνεντεύξεις.
Με βάση ποια κριτήρια πρέπει ο γονιός να επιλέγει, κατά τη γνώμη σου, βιβλία για το παιδί του;
Με βάση τα μηνύματα που επιθυμεί να περάσει στο παιδί του, αλλά και με το κριτήριο του ίδιου του παιδιού. Εννοώ ότι ο ίδιος ο χαρακτήρας, οι προβληματισμοί, οι ανάγκες και οι προτιμήσεις του παιδιού, μας καθοδηγούν στο να επισκεφθούμε ένα βιβλιοπωλείο και να πούμε «Αυτό θα του αρέσει να του το διαβάσω το βράδυ!».
Έχει το παιδικό βιβλίο μέλλον στην εποχή του διαδικτύου;
Το βιβλίο είναι κάτι χειροπιαστό, με εικόνες και σελίδες, τις οποίες γυρνάς και σε ταξιδεύουν. Το διαδίκτυο προσφέρει τις επιλογές για να δεις και να μάθεις περισσότερα, όχι όμως και για να φανταστείς. Επομένως ναι, πιστεύω πως το παιδικό βιβλίο όπως και κάθε βιβλίο θα διατηρεί την αξία του ακόμη και στην εποχή του διαδικτύου.
