Ήταν 9 Μαρτίου του 1994, όταν ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς συγγραφείς του 20ου αιώνα άφησε την τελευταία του πνοή.
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι μπορεί να πέρασε τα 49 πρώτα χρόνια της ζωής του στην αφάνεια, μεταξύ των μπαρ και του ταχυδρομείου, ενίοτε ταξιδεύοντας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των ΗΠΑ, αλλά τα επόμενα 25, μέχρι και τον θάνατό του, μετατράπηκε σε έναν από τους πολυγραφότατους συγγραφείς και ποιητές, αφήνοντας το δικό του ύφος και την δική του κληρονομιά στη λογοτεχνία.
Ο νονός του βρώμικού ρεαλισμού, δεν ήταν απλά ένας κυνικός άνθρωπος που μισούσε τον κόσμο. Η πίστη του σε αυτόν δεν τον άφηνε να παρατήσει τη γραφομηχανή και η απογοήτευσή του από αυτόν δεν τον άφηνε να παρατήσει το ποτήρι. Όλα είχαν να κάνουν με τον άνθρωπο και κυρίως, τον άνθρωπο που είχε χάσει κάθε ελπίδα, παρατημένος από το σύστημα, τον κόσμο και τη ζωή, που μαζί τον είχαν βάλει στο περιθώριο.
Ακόμα και οι δυο λέξεις που αναγράφονται πάνω στην ταφόπλακά του, το περιβόητο «Don’t Τry», δεν προτρέπει κάποιον να παραιτηθεί. Αντίθετα, προτρέπει κάποιον να μην προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν είναι, γιατί αν θέλει κάτι πραγματικά, τότε το μόνο που πρέπει να κάνει για να το καταφέρει, είναι να είναι ο εαυτός του. Όπως συνέβη στον ίδιο με το γράψιμο…
@commons.wkimedia.org
Κατάλαβε με. Δεν είναι σαν τον συνηθισμένο κόσμο. Έχω την τρέλα μου, ζω σε μια άλλη διάσταση και δεν έχω χρόνο για πράγματα που δεν έχουν ψυχή.
Εκείνοι που αποδρούν από την κόλαση ωστόσο, δεν μιλούν ποτέ γι’ αυτήν, και τίποτα δεν τους ενοχλεί μετά από αυτό.
Όπου κι αν πάει το πλήθος, τρέξε από την αντίθετη πλευρά. Κάνει πάντα λάθος.
Ο θάνατος δεν είναι πρόβλημα, το να τον περιμένεις, είναι.
Όταν πίνεις ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά για λίγο, δεν σε έχει πιασμένο από το λαιμό.
@youtube.com
Ο διανοούμενος λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο. Ο καλλιτέχνης λέει ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο.
Δεν ξέρω για τους άλλους ανθρώπους, αλλά όταν σκύβω το πρωί να βάλω τα παπούτσια μου, σκέφτομαι «Χριστέ μου παντοδύναμε, και τώρα τι;».
Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνια, αλλά την αναγνωρίζεις όταν την δεις. Κυρίως γιατί αισθάνεσαι όμορφα, πολύ όμορφα, όταν είσαι κοντά της ή μαζί της.
Αυτό που ήταν λάθος ποτέ δεν ήταν κατανοητό, και αυτό που ήταν σωστό ποτέ δεν διήρκησε.
Το σημαντικό πράγμα, είναι το προφανές πράγμα, που κανένας δεν λέει…
