Ο μπαμπάς ανοιχτόμυαλο πνεύμα και αιρετικό, η μαμά θεατρόφιλη. Καταγωγή από τα Γιάννενα. Η συνταγή πέτυχε και το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε παρά να είναι εκρηκτικό! Ο λόγος για τον υπερταλαντούχο και πλέον αγαπημένο, Θανάση Αλευρά! Έναν άνθρωπο που όταν θέτει στόχους, τους πραγματοποιεί ότι και αν γίνει. Τον απολαμβάνουμε στην «Ταράτσα του Φοίβου» ως το τέλος του Σεπτέμβρη και από Φλεβάρη ξαναμπαίνει στο σπίτι του, το θέατρο φυσικά! Χαμογελαστός, φιλικός, ακομπλεξάριστος, του αρέσει να κάνει τους φίλους του να γελάνε, αν βέβαια τον αφήσει ο Νίκος Μουτσινάς αφού όπως λέει χαρακτηριστικά, δεν προλαβαίνει γιατί ο Νίκος είναι ταχύτατος! Ο Θανάσης Αλευράς, μετά από μια επιτυχημένη πορεία 20 χρόνων στο θέατρο, μας μιλά με πάθος για αυτό, αλλά δηλώνει πως σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν κατά καιρούς συνάδελφοί του, εκείνος δεν θέλει να πεθάνει στη σκηνή…!
Συνέντευξη στη Δήμητρα Βγενά
Πριν χρόνια… διάβαζες σε μια ταράτσα μόνος σου κείμενα για να δώσεις εξετάσεις στο Εθνικό και στο Τέχνης. Σήμερα είσαι πάλι σε μια ταράτσα αυτή του Φοίβου, έχοντας πετύχει το όνειρο σου. Αλήθεια το φανταζόσουν όταν πρωτοξεκίναγες;
Σταμάτα καλέ που το θυμήθηκες αυτό…; Με πήγες πολύ πίσω! Αυτό έγινε το ’97! Φέτος βρίσκομαι για 3η χρονιά στην ταράτσα και το απολαμβάνω τόσο…! Το φανταζόμουν ξέρεις, γιατί αν κάτι δεν το φανταστείς, δεν το ονειρευτείς, πως θα το πραγματοποιήσεις…; Ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω και δεν άφηνα κανένα περιθώριο για αποτυχία. Είκοσι χρόνια μετά λοιπόν, αφού έχω κάνει πολύ μεγάλη βόλτα από το θέατρο και έχω ζήσει πολύ ωραίες συνεργασίες πολύ ωραίους ρόλους, πολύ ωραίες στιγμές, μπορώ να σου πω ότι δεν φανταζόμουν ότι μέσα από το θέατρο θα μου ανοιγόταν ο δρόμος του μουσικού θεάματος, που τα τελευταία χρόνια κάνω και απολαμβάνω, γιατί είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης που τον ανακάλυψα στη πορεία.
Μίλησε μας για την συνεργασία σου με τον Φοίβο και όλα αυτά τα ωραία που κάνετε στην ταράτσα του. Με τον Φοίβο είναι η 3η χρονιά που συναντιόμαστε σε αυτή την ταράτσα.
Βέβαια την 1η χρονιά, εγώ είχα πάει ως καλεσμένος και εκεί έγινε το «touch» αμέσως, γιατί το όνειρο του Φοίβου, η ταράτσα, αυτό το variete θέαμα που φανταζόταν από μικρός, ήθελε να το αναβιώσει και ήταν το όνειρο του. Συντονίστηκα μαζί του και από τότε μας φιλοξενεί στα «όνειρα» του και χαιρόμαστε πάρα πολύ, γιατί τα όνειρα του Φοίβου έχουν ποίηση, έχουν καφρίλα, έχουν γνώμη, θέση, χαρά, ευγένεια. Είναι πολύ ωραίος ο Φοίβος, χαίρομαι πολύ που τον συνάντησα και τον γνώρισα πίσω από τα τραγούδια του.
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στα Γιάννενα, παρ’ όλα αυτά σε συνέντευξη σου έχεις δηλώσει πως αν έμενες εκεί, δεν θα μπορούσες να ζήσεις με τον τρόπο που ήθελες. Τι ήταν αυτό που θα σε εμπόδιζε;
Η κλειστή κοινωνία από μόνη της ως συνθήκη. Δεν φταίνε οι άνθρωποι σε τίποτα. Απλώς η κλειστή κοινωνία δημιουργεί και συντηρεί μία νοοτροπία, η οποία εμένα δεν μου αρέσει, δεν με εκφράζει. Δεν μου αρέσει να ασχολείσαι με τον άλλον, τι κάνει και τι δεν κάνει. Θες δε θες δηλαδή, αφού κάθε μέρα θα σχολιάσεις πως ζει, τι φοράει πως κινείται, τι κάνει. Παράλληλα δεν θα μπορούσα να κάνω το θέατρο που εγώ ήθελα στα Γιάννενα. Δεν θα μπορούσα να το σπουδάσω, να είμαι σε τέτοιες παραστάσεις με αυτούς τους ηθοποιούς. Μπορείς να το κάνεις ερασιτεχνικά, αλλά εμένα δεν ήταν αυτό το όνειρο μου. Η επιθυμία μου ήταν με αυτό να μπορώ να να βιοποριστώ, με αυτό να μεγαλώσω, αυτό μόνο να κάνω!
Το σχολείο το έχεις παρομοιάσει σαν μαρτύριο που περίμενες αδημονώντας να τελειώσει, αλήθεια ήσουν από τους καλούς μαθητές;
Ήμουν καλός μαθητής, απλά επειδή δεν μου άρεσε το διάβασμα στο σπίτι, πάντα έλεγα στον εαυτό μου να παρακολουθεί την παράδοση, ώστε να φύγει η πολύ δουλειά και να μπορώ να πάω να παίξω μετά. Κατάλαβα κάποια στιγμή, γι’ αυτό το λέω μαρτύριο, ότι ήταν ένας χαμένος χρόνος. Ότι ήταν να μάθω, τα έμαθα στην πρώτη δεκαετία, μετά σερνόμουν να μάθω πράγματα που ούτε με ενδιαφέρανε, ούτε τα μάθαινα με τον τρόπο διδασκαλίας που εφαρμοζόταν στην Ελλάδα, εκείνη την εποχή τουλάχιστον. Προτιμούσα να κάνω άλλα πράγματα. Στο τέλος του Γυμνασίου μπήκα σε μια Πανεπιστημιακή φοιτητική ομάδα που έκαναν θέατρο, έκανα ερασιτεχνικό θέατρο στα Γιάννενα και προετοιμαζόμουν σιγά-σιγά γι’ αυτό που θα ερχόταν τα επόμενα χρόνια.
Να υποθέσω πως δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική αν δεν γινόσουν ηθοποιός;
Δεν μπορώ να το φανταστώ. Δεν είχα plan B. Δεν άφησα κανένα περιθώριο αποτυχίας, ωστόσο επειδή έφαγα αρκετά ζόρια μέσα στη δουλειά, μέχρι να ψηθώ και να σιγουρευτώ ότι το σύστημα μου αντέχει γι’ αυτό, αναρωτιόμουν τι άλλο θα μπορούσα να κάνω. Κατέληξα λοιπόν, στο ότι μπορώ να κάνω πολλές εργασίες. Θα μου άρεσε σίγουρα να βρίσκομαι με κόσμο, δεν μου αρέσουν οι απομονωμένες δουλειές, ούτε ο μόνιμος χώρος εργασίας. Δεν θα άντεχα να δουλεύω σ’ ένα γραφείο. Θα ήθελα με την δουλειά μου να ταξιδεύω, να πηγαίνω να έρχομαι, να μπαίνω σε αεροπλάνα να φεύγω να έρχομαι, μ’ αρέσει όλο αυτό. Οπότε κάτι τέτοιο θα έκανα. Τι θα ήταν αυτό; Δεν το προχώρησα σαν σκέψη (γέλια) γιατί δεν θέλω ν’ αλλάξω επάγγελμα.
Έχεις δηλώσει πως δεν είναι εύκολη ούτε η επαρχία ούτε η Ελλάδα γι’ αυτούς που δεν μοιάζουν με τους πολλούς. Εσένα σε επηρέασε αυτό ή πρόλαβες να ξεφύγεις με το επάγγελμα του ηθοποιού;
Όχι, εγώ σώθηκα. Βρέθηκα σ’ ένα σύμπαν, παράλληλο, που παίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, ντυνόμαστε, βάζουμε περούκες, βάζουμε μουστάκια, κάνουμε το ένα, κάνουμε το άλλο, ασχολούμαστε με πολλά πράγματα. Αυτό το καταλάβαινα από ένστικτο παλιά, γιατί η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα οπότε στ’ αλήθεια και η κοινωνία της είναι μικρή. Κάνεις ένα ταξίδι στην Αμερική, κάνεις ένα ταξίδι στο Λονδίνο, σε πολυπολιτισμικά έθνη και βλέπεις τη διαφορά. Εμείς έχουμε ένα φόβο στο διαφορετικό και στο άγνωστο. Αν ταξιδέψεις έξω και δεις πόσο ειρηνικά και ομαλά συμβιώνουν πολλά έθνη μαζί, που ο καθένας φοράει ότι θέλει και έχει τον χρόνο του να εκφραστεί όπως ακριβώς θέλει, χωρίς να έχει την επίκριση με την οποία μεγαλώνουμε, νομίζω πως θα ήμασταν πολύ διαφορετικοί.
Είχες σκεφτεί ποτέ να φύγεις στο εξωτερικό για να κυνηγήσεις το όνειρο σου;
Το έχω σκεφτεί και τώρα το σκέφτομαι. Όχι με την έννοια να πάω να κυνηγήσω την τύχη μου έξω. Γιατί αν δεν είναι η γλώσσα σου η μητρική τα αγγλικά, δεν μπορείς να κάνεις θέατρο. Στο σινεμά μπορείς να παίξεις και είναι πολύ της μόδας να είναι πολυεθνικά τα καστ. Στο θέατρο όμως δεν είναι εύκολο. Όσο καλά και να τα μιλάς, δεν θα γίνεις Αμερικάνος ποτέ, οπότε πάντα θα παίζεις αλλοδαπούς ρόλους. Στο σινεμά όμως είναι πολύ πιο ανοιχτά και μια σκέψη μου για έξω είναι ακριβώς αυτή. Να πάω Αμερική να κάνω μαθήματα για να εξελιχθώ εγώ. Να κάτσω 3 ή 5 μήνες, τώρα που έχουμε και αποικία στο Los Angeles και μας περιμένουν όλοι. Εγώ πήγα πέρυσι με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη περιοδεία, και ξαφνικά ήταν λες και βρισκόμουν στο Παγκράτι. Και θα το έκανα και θα το κάνω, μόλις μου δοθεί η ευκαιρία χρόνου και χρημάτων.
Έχεις δηλώσει πως… «οι κανονικοί άνθρωποι» σε τραβάνε, σε ρουφάνε. Πως ορίζεις τον κανονικό άνθρωπο;
Τώρα η κανονικότητα είναι ένα τεράστιο θέμα που ανοίγεις. Κανονικούς εννοώ τους ανθρώπους που είναι φασόν και έχουν εργοστασιακή αντίληψη των πραγμάτων. Ότι ο άνθρωπος είναι έτσι, πάει σχολείο, πάει φαντάρος, κάνει παιδιά, φτιάχνει ένα σπίτι, να κάνει την ασφάλεια του, την σύνταξη του, να πεθάνει… Με όλα αυτά παθαίνω αλλεργία. Όχι για τους ανθρώπους που το νιώθουν και το ζουν. Τρελαίνομαι όταν θέλουν να το φυτέψουν σε μένα. Δεν αντέχω να λένε σε μια γυναίκα ή σε έναν άντρα δεν παντρεύτηκες, δεν έκανες παιδί, είσαι ανολοκλήρωτη προσωπικότητα. Εγώ είχα την τύχη να έχω έναν αιρετικό πατέρα, φιλόσοφο που δεν τον ένοιαζαν αυτά, είχε και αυτός την ίδια λογική με εμένα. Οπότε δεν πρόλαβε το περιβάλλον πολύ να με χαλάσει. Γιατί πάντα είχα στο μυαλό μου αυτή την αναρχική σκέψη, με την οποία μεγάλωσα, ότι δηλαδή, κάνε το όπως εσύ θες! Είναι η προίκα των γονιών μου αυτή.
Σε κόντρα με τον φόβο ποιος νικάει εσύ η αυτός;
Εντάξει έχουν γίνει μάχες επικές. Μιλάμε για αιματοχυσίες. Στο τέλος όμως, κερδίζω εγώ! Γιατί κατάλαβα ότι εγώ τον δημιουργώ, και εγώ μπορώ να τον εξαφανίσω. Αλλά αν έχεις δώσει τόση δύναμη στους φόβους σου τόσα χρόνια, δεν είναι εύκολο…
Τι θα μπορούσε να σου προκαλέσει φόβο;
Η αρρώστια, η τρομοκρατία, η ιδέα της απώλειας αγαπημένων προσώπων. Παρόλο που ο ίδιος ο θάνατος δεν με φοβίζει. Με φοβίζει όταν εγώ δεν είμαι στις καλές μου και δεν νιώθω τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση.
Ο χρόνος στον ηθοποιό είναι σύμμαχος έχεις δηλώσει. Πως φαντάζεσαι τον εαυτό μετά από πολλά χρόνια;
Πάνω στο σανίδι ή από κάτω; Κάτω από το σανίδι, με ελάχιστες εξαιρέσεις να το περιδιαβαίνουν. Δεν θέλω να πεθάνω στο θέατρο, ούτε για το θέατρο. Είναι μια πολύ δύσκολη τέχνη, η οποία απαιτεί την ψυχή σου, τα νεύρα σου, το DNA σου όλο. Τουλάχιστον όπως εγώ το κάνω. Η ρουτίνα του, θα με έκανε να σταματήσω. Μετά από 20 χρόνια στο θέατρο που έχω δικαιωθεί, που έχω ακούσει ωραία πράγματα, που έχω χειροκροτηθεί, που έχω καλύψει όλες τις φιλοδοξίες μου, νιώθω αρκετά χορτάτος γι’ αυτό και πλέον όποτε κουράζομαι από το θέατρο, πάω στα μουσικά πράγματα που με ξεκουράζουν, ώστε να πάρω τον αέρα μου και να μπορώ να γυρνάω με όρεξη!
Έχεις ανασφάλειες για τα χρόνια που περνάνε;
Ανασφάλεια έχω μόνο για να προλάβω να κάνω όλα όσα έχω στο μυαλό μου. Να είμαι γερός και υγιής χωρίς τρέλες και χωρίς άγχος. Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω πως ο χρόνος είναι ανθρώπινη εφεύρεση… Οπότε όχι, δεν έχω ανασφάλειες!
Στη ζωή σου χρειάζεσαι χαρά και φως. Το σκοτάδι έχει τρυπώσει καθόλου;
Πολύ! Μα αν δεν μπορείς να το αναγνωρίσεις, πως θα νιώσεις το φως και τη χαρά; Έχω κάνει ωραιότατες βουτιές, και στην εφηβεία και αργότερα, σε κάτι κρίσιμες ηλικιακές καμπές, που νομίζεις πως όλα τελείωσαν και μετά γυρνάς πίσω και σε πιάνουν τα γέλια και λες μη χειρότερα. Παλιά ήμουν πιο «drama queen». Τώρα δεν το θέλω καθόλου το σκοτάδι, μου ρουφά τόση ενέργεια…
Ύποστηρίζεις πως δεν είσαι πολύ της τηλεόρασης, από την άλλη στο Your face sounds familiar, έλαμψες. Ήταν μάθημα για σένα αυτή σου η συμμετοχή;
Ναι!! Καταρχήν ανακάλυψα ότι έχω τόσες φωνές! Ευγνωμονώ τα παιδιά της παραγωγής, γιατί ενώ ήμουν πολύ φοβισμένος και αρνητικός με έπεισαν. Ήταν τόσο καθησυχαστικοί και με τόσο όμορφη πρόθεση να το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν, που με έπεισαν. Και όλο αυτό ήταν τεράστιο boost για την δουλειά μου. Πήρα πολλά από τη χαρά όλου αυτού του κόσμου που με χαιρέταγε και με αγκάλιαζε. Η τηλεόραση βοηθάει, αλλά θέλει και σωστή διαχείριση μετά.
Τα σχέδια σου για τον φετινό χειμώνα;
Που θα σε βρούμε; Από το Φλεβάρη θα βρεθώ στο Εθνικό, με τον σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλο σ’ ένα πολύ ωραίο έργο. Αλλά δεν μπορώ να πω τίποτε παραπάνω γιατί τώρα κλείνονται. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως η πρώτη σεζόν θα με βρει εκτός θεάτρου ώστε να βρω κάπου αλλού να κουραστώ…
