Συνέντευξη στην Αγγελική Μπαλτσιώτη
Πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό, με διαρκή επιθυμία για καινούργια πράγματα, χωρίς να κουράζεται στιγμή. Ο λόγος για τον ομολογουμένως ταλαντούχο, Κοσμά Καραβά, ο οποίος κρύβεται πίσω από πολλά διαμαντάκια που ξεπροβάλλουν σταδιακά στον Πειραιά και συνδέουν τις μνήμες και την ιστορία της πόλης με το σήμερα!
Τον μάθαμε μέσα από ξακουστό πλέον στα πέρατα, Piree. Όντας η ίδια Πειραιώτισσα, ακόμα θυμάμαι τον ντόρο που είχε γίνει όταν πρωτοάνοιξε! Γνωστοί και φίλοι, έτρεχαν ο ένας μετά τον άλλο, να δουν από κοντά αυτό το πραγματικό στολίδι.
Ακολούθησε το Σημείον, αδερφάκι του Piree και άλλα, με τελευταίο και σημαντικότερό του ίσως δημιούργημα το Foyer Café Bistrot, που μοιάζει σα να ολοκλήρωσε τον μοναδικού κάλλους αυτόν χώρο, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Μιλώντας για το νέο σας εγχείρημα, το Foyer Café Bistrot στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, έχω ακούσει να λέτε πώς «είναι τρομερά δύσκολο να ασχολείσαι με το θέατρο». Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό; Η αναδιαμόρφωση ενός ιστορικού χώρου, είναι ένα εγχείρημα που γίνεται πρώτη φορά στην Ελλάδα. Σε ένα ιστορικό μνημείο δηλαδή, να δημιουργείς ένα Café – Bistrot, αφού σε κανένα άλλο ιστορικό μνημείο δεν έχει γίνει αντίστοιχη προσπάθεια. Αυτό ακριβώς εννοώ όταν λέω δύσκολο. Στο Foyer cafe νομίζεις πως είσαι στο Παρίσι ή στη Βιέννη.
Έχετε άγχος για το πώς θα το αντιμετωπίσει ο κόσμος; Κοίτα, ένα από τα δυσκολότερα πράγματα είναι επίσης να φέρεις τον κόσμο μέσα, αφού έχει λίγο πολύ στο μυαλό του πως το φουαγιέ είναι ένας χώρος στον οποίο μπορείς να καθίσεις πριν ή μετά ή κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Εμείς πρέπει να καθιερώσουμε λοιπόν, στο μυαλό του κόσμου, πώς το Foyer Cafe θα λειτουργεί καθημερινά, από τις 10 το πρωί ως και το βράδυ και θα μπορεί κανείς να το επισκέπτεται χωρίς απαραίτητα να έχει έρθει για κάποια παράσταση. Κάτι που έχει αρχίσει ήδη να γίνεται… Στα εγκαίνια του Foyer για παράδειγμα, είδα καλό κόσμο του Πειραιά, που είχα να δω 30 χρόνια περίπου!
Γιατί θεωρείτε πως συμβαίνει αυτό; Ίσως γιατί ο κόσμος έχει βαρεθεί και επιλέγει πλέον να κλειστεί στο καβούκι του ή να φύγει από τον Πειραιά. Εμείς σε αυτόν τον κόσμο απευθυνόμαστε. Που έχει βαρεθεί «τα ίδια και τα ίδια». Θέλουμε να δώσουμε το έναυσμα σε όλους αυτούς να βγουν έξω στην πόλη. Υπάρχει έλλειψη καλών χώρων, είναι αλήθεια. Εμείς από την πλευρά μας προσπαθούμε να βοηθήσουμε αυτό φτιάχνοντας κάτι διαφορετικό με έναν ευρωπαϊκό ή παγκόσμια αέρα.
Πότε ξεκίνησε η αναδιαμόρφωση του Foyer και πόσο καιρό διήρκησε; Χρειάστηκαν περίπου 3 μήνες προκειμένου να ολοκληρωθεί…
Συναντήσατε δυσκολίες κατά την πρόοδο αναδιαμόρφωσης του χώρου; Κι αν ναι τι είδους δυσκολίες; Επειδή ο χώρος είναι ιστορικός δε μας επιτρέπεται σκέψου ούτε να καρφώσουμε! Όλα όσα υπάρχουν στους τοίχους τα βάλαμε με blue tack. Γραφειοκρατικές δυσκολίες ευτυχώς δεν είχαμε. Το δύσκολο ήταν να εναρμονίσουμε σε αυτό το παλάτι τα αντικείμενα που θα βάλουμε μέσα. Βρήκαμε ένα τεράστιο καθρέφτη, δύο πολυελαίους κι ένα πιάνο και τις αερογραφίες από τον αρχιτέκτονα του κτιρίου, που δεν έχουμε φυσικά το δικαίωμα να τις ακουμπήσουμε. Προσθέσαμε πράγματα που σου φέρνουν μία νοσταλγία. Αντίκες από την προσωπική μου συλλογή, τις παλιές καρέκλες του θεάτρου που ήταν αριθμημένες, τις αναδιαμορφώσαμε και τις βάλαμε, μικροαντικείμενα από τη Γαλλία που έχουν αναφορά στο εκλεπτικισμό και στο νεοκλασσικισμό. Κάθε κομμάτι του χώρου έχει και τη δική του ιστορία.
Πώς αποφασίσατε αλήθεια να κάνετε αυτό σας το επαγγελματικό βήμα; Η ιδέα ήρθε από μόνη της μπροστά μας, μέσω ενός διαγωνισμού. Την πρώτη φορά μάλιστα δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία με τους συνεργάτες μου, αλλά όταν συνειδητοποιήσαμε σε τι χώρο θα μπαίναμε και τι αποτέλεσμα θα προέκυπτε, πέσαμε με τα μούτρα! Εγώ θέλω να τονίσω πώς ο Πειραιάς είναι η προέκταση της ψυχής μου. Αυτός για μένα ήταν από μόνος του ένας λόγος…
Τι ώρες λειτουργεί; Λειτουργεί καθημερινά 10:00 με 01:30. Μπορεί κανείς να έρθει για να πιει τον καφέ του, το cocktail του, μιας και υπάρχει μία πραγματικά πολύ ωραία λίστα, αλλά και να φάει αφού στο μενού υπάρχουν αρκετά νόστιμα κρύα πιάτα και κάποια πιάτα ημέρας. Και όλα αυτά με μουσικές που κινούνται σε jazz, swing, opera και παλιό ελληνικό τραγούδι. Δηλαδή, θα ακούς Μαρία Κάλλας και μετά Σωτηρία Μπέλλου… Κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο επίσης, θα παίζω και εγώ μουσική!
Τι έπεται μετά το φουαγιέ; Ετοιμάζουμε διάφορα πράγματα…! Θα ακολουθήσει ένα καφενείο-μπαρ της δεκαετίας του ’40, μετά τον Εμφύλιο, όταν δηλαδή η Ελλάδα άρχισε να ανακάμπτει, το οποίο θα λέγεται «Φιλότιμος». Εκεί θα μπορείς να πιείς ουζάκι σου με την ελιά αλλά κι ένα Negroni cocktail. Θα είναι μία συρραφή τάσεων, κάτι που υπήρχε παλιά στην Αθήνα αλλά χάθηκε. Από την άλλη πλευρά του θεάτρου θα γίνει επίσης το «Μανιφέστο του Καφέ». Θα είναι ένας χώρος σαν καφεκοπτείο αλλά σε με ιταλικό αέρα. Όλα όσα λέμε, θα έχουν ολοκληρωθεί περίπου σε ένα μήνα.
Σας αγχώνει καθόλου η διαρκής ενασχόληση με τόσα διαφορετικά project; Να σου πω… Πριν καλά-καλά τελειώσω το ένα, εγώ θέλω να ξεκινήσω το επόμενο! Δεν αγχώνομαι, αντίθετα αυτό λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης για μένα. Αντλώ ενέργεια από αυτή τη συνεχή δημιουργία και το βιώνω ως ψυχοθεραπεία.
Από που αντλείτε έμπνευση και καταφέρνετε να μας παρουσιάζετε πάντα αυτό το «διαφορετικό»; Από το λιμάνι και τη ζωή μου την ίδια. Είμαι γόνος προσφύγων, μεγαλωμένος στη Δραπετσώνα και περπατημένος στα στενά του λιμανιού. Ο Πειραιάς είναι μεγάλο σχολείο. Ο μπαμπάς είχε μία παλιά βέσπα και κάθε πρωί πριν πάω σχολείο, με έφερνε βόλτα στο λιμάνι, καθόμασταν, βλέπαμε τα πλοία, δεν μιλούσαμε και φεύγαμε. Στο DNA μου πλέον είναι γραμμένα, η προσφυγιά κι η αλητεία του λιμανιού.
Θεωρείται πως ο Πειραιάς έχει αγκαλιάσει τους πρόσφυγες σήμερα; Όχι πολύ. Γενικά η Ελλάδα κι όχι ο Πειραιάς μόνο, έχει ασθενή μνήμη και εμείς είμαστε ο χειρότερος λαός του κόσμου από αρχαιοτάτων χρόνων. Όταν είμαστε σε ειρήνη, τρώμε τις σάρκες μας κι όταν έρθει ένας εχθρός συσπειρωνόμαστε. Είναι ακριβώς αυτό που έχει πει κι ο Καβάφης «Τι θα απογίνουμε χωρίς τους Βαρβάρους…».
Κλείνοντας πείτε μας δυο λόγια για την εταιρεία Lab 71. Είναι η εταιρεία με την οποία ξεκινήσατε αλλά λίγοι το γνωρίζουν… Το Lab 71 είναι αυτό που με έκανε άνθρωπο. Αυτή η εταιρεία ξεκίνησε από ένα χώρο 20 τετραγωνικών κι εξελίχθηκε σε ένα κτήριο 7 ορόφων και τώρα αλλάζει έδρα. Πάει στο λιμάνι, εκεί που είναι όλες οι δραστηριότητες μου και λέγεται Lab 71 Piree, το οποίο θα συνδυαστεί με τη Gallery P. Εκτός από τη gallery, έχουμε συνδυάσει το σχεδιασμό και την πώληση. Θα ήταν κουτό να παρατάμε αυτό που μας έκανε ανθρώπους. Αντίθετα το εξελίσσουμε και το βελτιώνουμε.
