Αγένεια. Μία λέξη, χιλιάδες σκέψεις, ακόμα περισσότερα συναισθήματα που συνοδεύονται από μικρά ή μεγάλα περιστατικά. Δυστυχώς είναι από τα πράγματα που μας χαρακτηρίζουν και δεν είναι κολακευτικό. Είναι ένα κράμα αδιαφορίας, συνδρόμου ανωτερότητας, στιγμιαίας κακοήθειας, θράσους και (ψευτο)μαγκιάς.
Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
Δεν έχει ηλικία, δεν έχει φύλο, δεν έχει καταγωγή, μπορεί όμως να έχει πτυχίο, διδακτορικό, διευθυντική θέση και λόγω κρίσης να του δίνουμε κάποια ελαφρυντικά. Κακώς, γιατί πολύ απλά ανέκαθεν ήμασταν αγενείς, έτοιμοι να δείξουμε το χειρότερό μας πρόσωπο, να επιβεβαιώσουμε τον τίτλο που μας έχει αποδοθεί. Αλλά, μην τυχόν και το ξεστομίσει κάποιος άλλος για εμάς.
Εν ολίγοις για κάποιο λόγο, έχουμε φυτέψει βαθιά μέσα μας την πεποίθηση πως είμαστε καλύτεροι, εξυπνότεροι και ικανότεροι από όσους μας περιτριγυρίζουν. Το επιβεβαιώνουμε καθημερινά.
1. Σε δρόμους, πεζοδρόμια. Περπατάμε χωρίς καμία συναίσθηση του σώματός μας, χωρίς καμία συναίσθηση των άλλων. Κουνάμε χέρια πόδια, κρατάμε το τσιγάρο ράθυμα, ας προσέχουν οι άλλοι. Θα πάρουμε παραμάζωμα ό,τι βρίσκεται στην ακτίνα μας, επειδή ΕΜΕΙΣ βιαζόμαστε. Ομοίως, θα σταθούμε μες τη μέση απολύτως χαλαροί, επειδή ΕΜΕΙΣ κάνουμε τη βόλτα μας. Θα παρκάρουμε στην αναπηρική θέση, θα αγνοήσουμε τον ποδηλάτη, θα πετάξουμε αυτό που μας περισσεύει από το παράθυρο του αυτοκινήτου και αν διανοηθεί κανείς να μας πει το οτιδήποτε, να μας κάνει υποδείξεις, έχει ήδη ξεκινήσει ο καβγάς.
2. Στα ΜΜΜ. Δεν κατάλαβα, γιατί θες να βγεις κυρία μου και μετά να μπω εγώ στο μετρό; Όχι, στην προσπάθειά σου να βγεις, θα βρεις εμένα απέναντί σου να σπρώχνω, ώστε να βρω μία θεσούλα να βολευτώ για τις επόμενες δύο στάσεις. Γιατί να πιάσω μία θέση όπως αρμόζει στον κάθε επιβάτη; Άλλωστε μπορώ ωραιότατα, να “παραβιάσω” και τη δική σου θέση, αφήνοντας τα πόδια μου ορθάνοιχτα και να ακουμπάω τα δικά σου. Τι σημαίνει δε θές και είμαι αγενής; Σήκω να καθίσεις αλλού. Όσο για σένα μητέρα που θες να πας στις δουλειές σου και έχεις πάρει το καρότσι με το μωρό μαζί σου, εύχομαι καλό κουράγιο. Τι σημαίνει ότι βιάζομαι και να προσέχω το καρότσι; Αν ήθελε να είναι άνετα και να φτάσει εγκαίρως στον προορισμό της, ας έπαιρνε ταξί.
3. Διακόπτουμε, φωνάζουμε, κάνουμε όσο θόρυβο μπορούμε. Χαρακτηριστικό που το έχουμε κερδίσει επάξια και μπράβο μας. Δεν ακούμε, ακόμα κι όταν πρόκειται για οδηγίες επιβίωσης. Δε θα σεβαστούμε το συνομιλητή μας, δεν ξέρει καλά αυτός. Έχουμε πάθει κι εμείς το ίδιο, γνωρίζουμε καλύτερα, άρα νομιμοποιούμαστε να πεταχτούμε και να πούμε τη βλακεία μας. Τι σημαίνει πως είμαστε σε εστιατόριο και δεν πρέπει να φωνάζουμε; Έτσι δυνατά μιλάμε εμείς, αλλά αν τύχει να επέμβει κανείς, θα την ακούσει την κατσάδα του, γιατί “κρυφακούει”.
4. Θα βρίσουμε. Είτε στο φανάρι, είτε στο μετρό, είτε ακόμα και στο μπαλκόνι μας, θα βρίσουμε. Τις περισσότερες φορές το κάνουμε επειδή είναι πολύ δύσκολο να σκεφτούμε επιχείρηματα για να λογομαχήσουμε και να διαφωνήσουμε. Αλλά ποιος χρειάζεται τα επιχειρήματα και το διάλογο, όταν έχει τόσο πλούσιο λεξιλόγιο στις βρισιές; Αυτός ο παραδοσιακός διάλογος, στον οποίο οι συνδιαλεγόμενοι εξέθεταν απόψεις, διαφωνούσαν με έναν υγιή τρόπο, ανήκει στο παρελθόν, είναι ξεπερασμένος.
5. Υποτιμούμε τους άλλους. Τελευταίο και καλύτερο. Είναι αυτό που συνοψίζει όλα τα παραπάνω. Είμαστε αγενείς γιατί πάσχουμε από κόμπλεξ ανωτερότητας. Κάποιος μας έχει κάνει πλύση εγκεφάλου για το πόσο όμορφοι, έξυπνοι, εφευτερικοί άνθρωποι είμαστε, σε αντίθεση με τον απέναντι που “έλα μωρέ, τι ξέρει αυτός”. Σκεφτόμαστε καλύτερα, ενεργούμε καλύτερα, έχουμε περισσότερα χαρίσματα από τον μέσο όρο κι ακόμη κι αν δεν το ομολογούμε, αυτό που πραγματικά πιστεύουμε για τους άλλους, είναι ταπεινωτικό. Δεν κάνουμε ποτέ λάθος, κι όταν μας κατηγορούν για κάτι τέτοιο απλώς μας αδικούν.
