Το Σαββατοκύριακο που πέρασε λειτούργησε ως ευκαιρία για ένα καλό ξεκαθάρισμα στη βιβλιοθήκη, η οποία είχε βιβλία από όταν πήγαινα Δημοτικό. Είχε όμως κι άλλα τα οποία -ευλογημένος αυτός που με έπεισε να τα πάρω- κατέχουν ξεχωριστή θέση στο ράφι της βιβλιοθήκης μου και σας προτρέπω να κάνετε το ίδιο. Ο Κάφκα έλεγε πως τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας. Χρειαζόμαστε βιβλία που μας αφυπνίζουν και μας ωθούν να κρίνουμε εκ νέου καταστάσεις και ιδέες. Έχουμε ανάγκη από κείμενα που να αφοπλίζουν τις όποιες παρωπίδες έχουμε σχετικά με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μας.
Άκου ανθρωπάκο: Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ έγραψε το «Άκου, Ανθρωπάκο» το 1946 και το δημοσίευσε το 1948. Πρόκειται για την κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο. Ο Βίλχελμ Ράιχ δεν έγραψε ένα βιβλίο, όρισε ένα σύμπαν στο οποίο ο ανθρωπάκος μπορεί να εισέλθει αφού πρώτα αποχωριστεί το επικίνδυνο φαντασιακό του και μείνει γυμνός μπροστά στο ανθρώπινο είδωλο του. Να γδυθεί τις αλυσίδες, να αντέξει την αίσθηση της ζωής στην αναπνοή του.
Περί ψυχής: Η ιδέα του θανάτου, είναι η κυρίαρχη ιδέα στο βασίλειο του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο φόβος του θανάτου είναι «φόβος ψυχής» για το άτομο της κοινής λογικής. Όμως για τον «φιλόσοφο», η ιδέα του θανάτου αποτελεί την αρχή της μύησης, για την είσοδό του στο Θείο Κόσμο. το σώμα μας, στο σύνολό του, με όλα μας τα όργανα, τον εγκέφαλο, τα χέρια, τον κορμό, τα πόδια, την καρδιά, όλα τα στοιχεία που το συνθέτουν, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά όργανο της ψυχής.Και βεβαίως, αυτό δεν ισχύει μόνον για τον άνθρωπο, αλλά για όλα τα όντα και ταπράγματα της φύσης. Η ψυχή, κατά τον Αριστοτέλη, δεν είναι προνόμιο μόνον του ανθρώπου.
Ασκητική: “φτάσε όπου δεν μπορείς” λέει ο Καζαντζάκης στην “Αναφορά στο Γκρέκο” Αυτόματα ενεργοποιεί την αμφισβήτηση που πάντα μας πάει μπροστά και το ερώτημα που τίθεται είναι αμείλικτο: Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις; Η απάντηση δεν είναι απλή και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς προσδιορίσεις το τέλος της πορείας σου. Αυτό που μετράει είναι η πορεία. Να αγωνίζεσαι χωρίς να ρωτάς αν θα νικήσεις ή θα νικηθείς. Να έχεις στο νου ότι είσαι μια φωτεινή στιγμή μεταξύ δύο σκοτεινών περιόδων: της γέννησης και του θανάτου. Για να μπορέσεις να δεις το “πού” πρέπει να πας πίσω. Στην αρχή. Εκεί που το σκοτάδι καλύπτει τα πάντα και βαθιά μέσα του υπάρχει μια φλόγα που σιγοκαίει. Να ‘χεις το θάρρος να κοιτάξεις στο έρεβος και μόλις δεις το φως που καεί, να το φέρεις στην επιφάνεια της απεραντοσύνης σου και τότε, μόνο τότε, να κάνεις το πρώτο βήμα της ζωής και της διαδρομής σου προς το άφταστο. Κι αν ακούς μια “Κραυγή” στο διάβα σου, αυτή είναι η “Ασκητική”, το ευαγγέλιο μας.
Μικρός Πρίγκηπας: «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια». Τα λόγια αυτά μιας αλεπούς προς τον Μικρό Πρίγκιπα, ένα ιδιαίτερο παιδί που έφτασε στη γη από άλλον πλανήτη, συμπυκνώνουν το πνεύμα του βιβλίου του Εξιπερί και δε χρειάζονται πολλά λόγια γι’αυτό το αριστούργημα!
1984, του George Orwell: Το 1984 είναι μια δυστοπική νουβέλα που εκδόθηκε το 1949 και περιγράφει τη ζωή υπό τον έλεγχο του Μεγάλου Αδελφού, που παρακολουθεί συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές οθόνες και ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις. Seems familiar, σωστά;
