Δεν υπάρχει άνθρωπος γεννημένος που να μην βαριέται στη δουλειά. Είναι κάτι που όλοι το έχουμε πάθει και θα το πάθουμε στο μέλλον. Είναι μάλλον κάτι φυσικό να συμβαίνει. Και συμβαίνει απλά σε όλους. Δεν υπάρχει εργαζόμενος στον κόσμο που να μην έχει νιώσει κάποια στιγμή, ενώ βρίσκεται στη δουλειά, ότι δεν θέλει να κάνει απολύτως τίποτα. Οτι δεν θέλει να εργαστεί, ότι δεν θέλει να κουνήσει το μικρό του δακτυλάκι.
Οι καλλιτέχνες λένε ότι θέλουν τον χώρο και τον χρόνο τους για να δημιουργήσουν. Ξέρουν ότι η μοναχικότητα, ακόμη και η βαρεμάρα, είναι απαραίτητη μέσα στη φάση της δημιουργίας. Τώρα όμως, αρκετοί οικονομολόγοι, ειδικοί στα social media και επιστήμονες υποστηρίζουν ότι είναι εξίσου απαραίτητη και στις επιχειρήσεις.
Συνήθως αυτές είναι στιγμές που προσπαθεί απλά να τις κρύψει από τους ανωτέρους του, αλλά και από τους συναδέλφους του.
Είναι στιγμές λούφας που κάθε εργαζόμενος ελπίζει και θέλει να περάσουν στα κρυφά. Μια νέα έρευνα, ωστόσο, έρχεται να ανατρέψει όλα όσα ξέραμε και υποστηρίζει κάτι που θα κάνει κάθε εργαζόμενο να χαρεί.
Μερικές φορές είναι σημαντικό για το μυαλό μας να μην απαντάμε άμεσα σε διάφορα ερεθίσματα και πράγματα που μας καλούν να κάνουμε, ή ακόμη και να συγκεντρωθούμε σε ένα θέμα, αλλά να αφεθούμε στις σκέψεις μας. Σε αντίθεση βέβαια με το τι μπορεί να πιστεύει το αφεντικό σου αυτό δεν είναι τεμπελιά. Είναι μία δημιουργική φάση και μέσα από αυτήν προκύπτουν οι πιο αυθεντικές ιδέες, επειδή βυθιζόμαστε σε βαθιά κρυμμένα συναισθήματα, αναμνήσεις και σκέψεις. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που λειτουργούν αρκετές περιοχές του εγκεφάλου και φανταζόμαστε εντελώς νέες πραγματικότητες και τρόπους για να κάνουμε διάφορα πράγματα. Και κάπου εδώ ίσως βρίσκεται και το επόμενο project στη δουλειά.
Η νευροεπιστήμη άλλωστε προειδοποιεί ότι αν απαντάμε πάντα επί τόπου στα e-mails και σε όλα αυτά τα μηνύματα που δεχόμαστε, δεν θα μας μένει χρόνος για να σκεφτούμε νέες ιδέες. «Τείνουμε να βλέπουμε τον χρόνο που περνάμε μόνοι μας ως σπατάλη χρόνου ή ένδειξη για αντικοινωνική συμπεριφορά και μελαγχολική προσωπικότητα. Αντιθέτως, όμως, θα έπρεπε να το θεωρούμε ως σημάδι συναισθηματικής ωριμότητας και υγιούς ψυχολογικής ανάπτυξης», γράφουν στην έκθεσή τους οι Kaufman and Gregoire.
Κι ενώ σήμερα στις περισσότερες δουλειές δεν υπάρχει ενθάρρυνση στους εργαζομένους να περνούν χρόνο μόνοι τους, οι δύο συγγραφείς υποστηρίζουν ότι αυτή η μέθοδος θα έδινε στις επιχειρήσεις το καλύτερο των εργαζομένων. Προτείνουν, λοιπόν, να δίνεται στον κόσμο η ελευθερία να εργάζεται εκτός γραφείου, ειδικά όταν απαιτούνται δημιουργικές ιδέες, να μπορεί να κάνει μία μικρή βόλτα και γενικά να παίρνει την άδεια που δικαιούται στο σύνολό της. Και εννοείται να μην δουλεύει στις διακοπές.
