Γιατί δεν μπορείς να ξεπεράσεις γρήγορα έναν χωρισμό; Υπάρχουν πολλές καταστάσεις και διάφορα εμπόδια που, αργά ή γρήγορα, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε στη ζωή μας. Μία από αυτές τις καταστάσεις που μοιάζει και είναι εμπόδιο σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι και ένας βαρύς, ασήκωτος χωρισμός, από αυτούς που σε ρίχνουν «στα πατώματα», σε οδηγούν σε ακραίες σκέψεις και σε διαλύουν εσωτερικά.
Το πρώτο που σκεφτόμαστε μόλις ραγίσει η καρδούλα μας, είναι πότε και με ποιον τρόπο θα σταματήσουμε τον πόνο που, μπορεί να μην είναι σωματικός, είναι όμως σίγουρα πιο επώδυνος. Ευτυχώς, ο εγκέφαλός μας, εκτός από το να δημιουργεί αυτό τον «πόνο», ξέρει και να τον μειώνει.
Οι ερευνητές, μελετώντας τρωκτικά τα οποία συνάπτουν μονογαμικές σχέσεις, παρατήρησαν πως βιώνουν μια έκρηξη ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους όταν αναζητούν και επανενώνονται με τον σύντροφό τους. Ωστόσο, μετά τον χωρισμό τους και για μεγάλο χρονικό διάστημα, δε βιώνουν πλέον καμία τέτοια «έκρηξη». Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους.
«Tα ποντίκια μπορούν στην πραγματικότητα να δημιουργήσουν έναν νέο δεσμό μετά από αυτή την αλλαγή στη δυναμική της ντοπαμίνης, κάτι που δεν μπορούν να κάνουν όσο ο δεσμός είναι ακόμη σε ισχύ», δήλωσε η Zoe Donaldson, νευροεπιστήμονας στο CU Boulder και επικεφαλής συγγραφέας της εργασίας.
Γράφοντας στο περιοδικό Current Biology, η ομάδα περιγράφει πώς πραγματοποίησε μια σειρά πειραμάτων στα οποία τα ποντίκια έπρεπε να πατήσουν μοχλούς για να αποκτήσουν πρόσβαση είτε στο ταίρι τους είτε σε ένα άγνωστο ποντίκι που βρισκόταν στην άλλη πλευρά μιας διαφανούς πόρτας.
Η ομάδα διαπίστωσε ότι τα ποντίκια είχαν μεγαλύτερη απελευθέρωση ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους όταν πατούσαν μοχλούς και άνοιγαν πόρτες για να συναντήσουν το ταίρι τους παρά όταν συναντούσαν ένα νέο ποντίκι. Επίσης, αγκαλιάζονταν περισσότερο με το ταίρι τους κατά τη συνάντηση και βίωναν μεγαλύτερη αύξηση της ντοπαμίνης κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης.
Ωστόσο, όπως διαβάζουμε στον Guardian, αυτές οι διαφορές στα επίπεδα ντοπαμίνης δεν υπήρχαν πλέον αφού χώρισαν τα ζευγάρια για τέσσερις εβδομάδες, ένα σημαντικό χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια της ζωής των τρωκτικών. Την ίδια στιγμή, παρατηρήθηκαν και διαφορές στην τρυφερότητα που έδειχναν.
Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα ευρήματα υποδηλώνουν υποτίμηση του δεσμού μεταξύ των ζευγαριών και όχι ότι είχαν ξεχάσει το ένα το άλλο. Αυτό που θέλει να εξακριβώσει η Donaldson, είναι «αν αυτό το σήμα ντοπαμίνης είναι πραγματικά ζωτικής σημασίας για τη συμβολή στην εδραίωση και τη διατήρηση των ανθρώπινων δεσμών».
Η Donaldoson πρόσθεσε ότι η μελέτη αυτή θα μπορούσε επίσης να αφορά ανθρώπους που δυσκολεύονται να προχωρήσουν μετά τον θάνατο ενός κοντινού τους ανθρώπου.
«Είναι πιθανό ότι, για αυτούς τους ανθρώπους, το σήμα ντοπαμίνης του συντρόφου τους δεν προσαρμόζεται μετά την απώλεια, καθυστερώντας ουσιαστικά την επεξεργασία της απώλειας. Ένας ευρύτερος στόχος της έρευνάς μου είναι να εντοπίσω τρόπους για να βοηθήσω τα άτομα με παρατεταμένη διαταραχή πένθους, εντοπίζοντας τις βιολογικές αλλαγές που τους βοηθούν να ενσωματώσουν μια απώλεια και να επανέλθουν στη ζωή».
