Έχει σίγουρα μία από τις πιο καθηλωτικές φωνές που διαθέτει η χώρα μας. Η χροιά του έχει τόση δύναμη που μπορεί με μία του μόνο λέξη να σου πάρει τα μυαλά. Αλλά αυτά λίγο πολύ τα ξέρετε. Κι αυτό γιατί είμαι σχεδόν βέβαιη ότι δεν υπάρχει κανείς από όσους διαβάζουν τη συνέντευξη αυτή τη στιγμή που να μην έχει ταξιδέψει με τον «Βασιλιά της Μοναξιάς». Ή τη «Συνήθεια». Που να μην έχει ανατριχιάσει με την βαθιά του ερμηνεία στο «Φωτιά». Που να μην έχει πονέσει με το «Μ’ Όποια Να ‘ναι». Ή με το «Εικόνα Του Χειμώνα». Ο Μπάμπης Στόκας έχει συνοδεύσει με τη φωνή του τις πιο έντονες στιγμές μας. Μας έχει χαρίσει μερικές από τις καλύτερες νύχτες της ζωής μας. Είναι αυτός, ο ίδιος άνθρωπος, που με παρέα τα τραγούδια του, τη βγάλαμε καθαρή στα μεγαλύτερα ζόρια.
Αυτός ο μοναδικός τύπος που δεν δίνει δεκάρα για τα πρέπει και τα δήθεν, ζει στο κέντρο των Εξαρχείων και κάθε φορά που βγαίνει βόλτα, χαιρετά όλη την γειτονιά. Τη γειτονιά του. Παιδί της πόλης γαρ, δύσκολα θα την αποχωριζόταν. Τη μέρα που βρεθήκαμε είχε μπάσκετ. O ίδιος γαύρος ως το κόκκαλο πανηγυρίζει ακόμα τον ανεπανάληπτο θρίαμβο στον τελικό του Conference League. «Αυτό που έγινε, είναι ιστορικό γεγονός. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα συνέχεια. Ο προπονητής είναι μαέστρος. Ανέβασε την ψυχολογία των παικτών, τους έφτιαξε, και έτσι τα έδωσαν όλα», μου λέει ενώ περπατάμε στην Πλατεία. Ζοριστήκαμε κάπως να βρούμε το σωστό timing για να κάνουμε τη συνέντευξη, αφού έχει ξεκινήσει συναυλίες με τους Πυξ Λαξ και είναι μονίμως στο τρέξιμο, αλλά η αναμονή άξιζε τον κόπο.
Εγγλέζος στο ραντεβού του, φτάνει με τη μηχανή στην ώρα του και όπως μου λέει έχει μόλις έρθει από το Πόρτο Ράφτη. Κρατά δύο πακέτα τσιγάρα στα χέρια – θα το κόψει λέει όταν κοιτάζω τα πακέτα λοξά- και με γοργό βήμα με πηγαίνει ως το στέκι του, λίγα μέτρα πιο κάτω από το σπίτι του στο κέντρο. Ρουφά μια γουλιά από το τζιν τόνικ του και διαυγής, πιάνει με ευδιαθεσία το νήμα της ζωής του από τα παιδικά του χρόνια έως τις μεγάλες στιγμές που έζησε με τους Πυξ Λαξ.
Είμαστε συντοπίτες, του λέω, το ξέρεις; Κατάγομαι κι εγώ από την Καρδίτσα. «Έλα ρε πατριωτάκι! Από την Καρδίτσα είναι ο πατέρας μου. Ωστόσο μεγάλος άρχισα να ανακαλύπτω τον τόπο και τις ομορφιές του. Συνήθως τα παιδιά πάνε με τις μανάδες, έτσι και εγώ τα περισσότερα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στην Καλαμάτα. Μεγαλώνοντας όμως, κάτι με τσιγκλούσε να ανέβω προς τα εκεί πάνω. Να ανακαλύψω τις ρίζες μου και τα πατήματα των προγόνων μου. Έχει μια μαγεία αυτή η διαδικασία. Έχουν μια ωραία αυθεντικότητα οι άνθρωποι εκεί. Όπως στην Καλαμάτα. Είναι ρε παιδί μου αυτό που λένε «έξω καρδιά.»
Και μπορεί ο Μπάμπης να αγαπά την επαρχία και να την τιμάει συχνά, αφού πηγαίνει με κάθε ευκαιρία στην Καλαμάτα, αλλά δεν θα άλλαζε την πρωτεύουσα με τίποτα. «Μ΄ αρέσει η Αθήνα, δεν θα μπορούσα να με φανταστώ να ζω αλλού. Είναι ωραία τα Εξάρχεια. Έχουν μία πολύ ενδιαφέρουσα ζωντάνια. Τουλάχιστον όχι για την ώρα. Ίσως αργότερα… Έχω μάθει στη ζωή μου να μην αποκλείω τίποτα.»
Πως είσαι τώρα, του λέω; «Στο τρέξιμο!», μου απαντάει γελώντας! Και όντως έτσι είναι αφού έχει ήδη ξεκινήσει η καλοκαιρινή περιοδεία με τους Πυξ Λαξ. «Ξέρεις, αρκετοί όταν ακούνε ότι πάμε περιοδεία, νομίζουν ότι πάμε διακοπές. Δεν φαντάζονται ότι μπορεί για παράδειγμα μέσα σε 8 μέρες, να έχουμε 8 συναυλίες σε 8 διαφορετικά μέρη. Οπότε τι διακοπές; Στο δρόμο είμαστε συνέχεια και οριακά προλαβαίνουμε να δούμε τη γειτονιά γύρω από το ξενοδοχείο που μένουμε! Είναι σκότωμα όταν πέφτουν πολλές συναυλίες μαζί αν και με το που ανέβουμε στη σκηνή, σα να σβήνονται όλα. Και η κούραση και η ταλαιπωρία. Τα συναισθήματα εκεί πάνω είναι τόσο έντονα, η επαφή με τον κόσμο τόσο μοναδική, είναι απίστευτη διαδικασία. Μια μεγάλη αγκαλιά ρε παιδί μου. Είμαστε και εμείς ωραία παρέα. Κάνουμε τον χαβαλέ μας… Γουστάρουμε!»
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Photo credits: Nik Zik
Όταν παρακολούθησα για πρώτη φορά συναυλία σας, κάπου στα τέλη του ‘90, θυμάμαι πως μετά είχα να κοιμηθώ για μέρες. Τα συναισθήματα που βίωσα σιγοτραγουδώντας μαζί σας τα τραγούδια σας στο κατάμεστο γήπεδο, ήταν κάτι που δεν μπορούσα εύκολα να ξεπεράσω ως έφηβη. Πως το καταφέρνατε αυτό;
Ήμασταν τρεις διαφορετικοί άνθρωποι που γράφαμε τραγούδια. Τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες, με διαφορετικά γούστα και απόψεις. Κι αυτό βοήθησε ώστε να διαλέγουμε πάντα ό, τι καλύτερο έχει κάνει ο καθένας μας. Πάντα τα τραγούδια μας ήμασταν εμείς, η αληθινή μας πλευρά. Τα τραγούδια μας λένε την αλήθεια μας. Και ο κόσμος πιστεύω πως όταν συμβαίνει αυτό, μπορεί ένα τραγούδι να το κάνει δικό του.
Το είδατε ποτέ αυτό ως ευθύνη;
Ποτέ. Εμείς το κάναμε, και το κάνουμε ακόμα δηλαδή, για την πάρτη μας πρώτα από όλα. Όχι για να αρέσουμε, αλλά για να γουστάρουμε εμείς. Ελάχιστα είναι τα τραγούδια που έχω πει για παράδειγμα και δεν τα γούσταρα. Γιατί όταν δεν τα γούσταρα, πολύ απλά, δεν τα έλεγα. Ας πούμε το «Είναι Ωραία Η Θάλασσα», είναι ένα τραγούδι που εμένα δεν μου αρέσει. Το λέει ο Φίλιππος με μεγάλη επιτυχία, αλλά εμένα δεν μου αρέσει. Οπότε δεν το λέω εγώ! Γενικά εγώ αυτό που τραγουδάω κάθε φορά το ζω. Είναι σα να είναι τελευταία φορά, Όπως και να ‘μαι. Γιατί ας πούμε έχει τύχει και φορές να μην είμαι στα καλά μου. Να είμαι άρρωστος. Ο κόσμος δεν ξέρει και έχει απαιτήσεις από μένα γι αυτό δίνω πάντα ότι έχω..
Από που έχεις πάρει το ταλέντο στη φωνή; Υπάρχει κάποιος στην οικογένεια που να τραγουδά;
Από τη μητέρα μου. Τραγουδούσε καταπληκτικά, αν και ήταν πολύ ντροπαλή. Τραγουδούσε λαϊκά γι αυτό και μου αρέσει το λαϊκό τραγούδι. Γι αυτό και τραγουδάω λαϊκό τραγούδι, γιατί το ξέρω πάρα πολύ καλά. Η πρώτη μου μελέτη ήταν εκεί και μετά ανακάλυψα τη ροκ. Τραγουδούσα όπου σταθώ κι όπου βρεθώ. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο. Δεν είχαμε κασετοφωνάκι τότε, οπότε τραγουδούσα εγώ a cappella. Ωστόσο πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να καταφέρω να ζω από αυτό. Τουλάχιστον μία πενταετία, που έκανα ότι δουλειά μπορείς να φανταστείς. Ώσπου όλα πήραν τον δρόμο τους.
Νιώθεις γεμάτος από τη ζωή;
Ναι. Νιώθω πλήρης.
Πως είναι αυτό το συναίσθημα;
Όμορφο αλλά και περίεργο. Μπορεί να απογοητευτείς γιατί δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις. Γιατί σκέφτεσαι τι άλλο έχεις να δώσεις…
Η αγωνία της κορυφή που λένε;
Όχι, όχι. Από δημιουργικής πλευράς εννοώ. Δεν είχαμε ποτέ την αγωνία της κορυφής. Πραγματικά σου το λέω αυτό. Είχαμε αγωνία να βγάλουμε ένα καλό δίσκο. Είχαμε αγωνία σε αυτό. Γι αυτό πάντα γράφαμε 40 τραγούδια για να επιλέξουμε στο τέλος 10.
Σε πιστεύω αν κρίνω από το πόσο καιρό έκανες για να βγάλεις εσύ τον τελευταίο σου δίσκο « Κι έρχεται η αγάπη ξανά»… Χαχα!
Βλέπεις πόσο πολύ την προσέχω την καριέρα μου έτσι; (Γέλια) Έγραφα τραγούδια, απλώς τα είχα ξεχασμένα. Έκανα παράλληλα άλλα πράγματα. Έκανα δίσκους με άλλους καλλιτέχνες κι έλεγα εντάξει μετά εγώ. Μετά ερχόταν κάτι άλλο και πάει λέγοντας. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι πέρασαν 12 χρόνια…
Τι σου δίνει έμπνευση για να γράφεις;
Η ίδια η ζωή. Εγώ δεν μπορώ να γράψω κατά παραγγελία. Γράφω όταν μου έρχεται να γράψω. Γι αυτό και ο δίσκος αυτός είναι πολύ προσωπικός. Τον έκανα για εμένα. Το 90% των τραγουδιών είναι αυστηρά προσωπικό.
Πες μου μια ωραία ιστορία που σου έρχεται τώρα πίσω από ένα τραγούδι σου…
Από ιστορίες άλλο τίποτα! Η «Συνήθεια» προέκυψε στην Κορώνη. Είχα πάει βόλτα, χάθηκα στις σκέψεις μου και πέρασαν οι ώρες χωρίς να το καταλάβω. Όταν πήγα σκέψου ήταν μέρα και έφυγα νύχτα. Γύρισα σπίτι και έγραψα μέσα σε τρία λεπτά αυτό το τραγούδι, γιατί μάλλον δεν ήμουν καλά.
Είναι για σένα θεραπευτική διαδικασία το να γράφεις;
Ε, ναι. Αδειάζεις. Όπως και το να τα λέω με τους φίλους μου. Είναι η ψυχοθεραπεία μου. Γενικά πιστεύω ότι είναι ωραίο οι άνθρωποι να μιλάνε μεταξύ τους και να αποκαλύπτουν αυτά που τους τραυματίζουν.
Στα πρώτα χρόνια των επιτυχιών των Πυξ Λαξ, όταν απολαμβάνατε την πλήρη αποθέωση, υπήρξε στιγμή που να ένιωσες ότι δεν μπορείς να το διαχειριστείς;
Ναι αλλά ήταν για πολύ λίγο. Γενικά εμείς κάναμε αυτό που γουστάραμε δεν νιώθαμε σταρ. Φαντάσου ότι ως μπάντα νομίζω ότι είχαμε δώσει μέχρι το 2004 δύο συνεντεύξεις στην τηλεόραση και τρεις σε εφημερίδες. Σκέψου εμένα αρκετοί με φώναζαν Φίλιππο στο δρόμο και γυρνούσα. Δεν μας ξέρανε στις φάτσες μας, όσοι δεν είχαν έρθει να μας δουν στις συναυλίες.
Φοβερό! Αλήθεια, μιας που τον ανέφερες, ποια η σχέση σου με τον Φίλιππο;
Σχέση ζωής! Με τον Φίλιππο γνωριζόμαστε από 8 χρονών. Τι άλλο να σου πω; Περισσότερο έχω ζήσει τη ζωή μου με τον Φίλιππο παρά με τις γυναίκες που αγάπησα. Είναι πάρα πολλά τα χρόνια. Είμαστε πλέον κάτι περισσότερο από αδέρφια.
Τσακώνεστε ποτέ;
Μπα… Ευτυχώς είμαστε τυχεροί γιατί πάντα μας άρεσαν διαφορετικές γυναίκες… (γέλια)
Αλήθεια πιστεύεις ότι μία γυναίκα μπορεί να δημιουργήσει τέτοια θέματα ανάμεσα σε δύο άντρες;
Θα μπορούσε, θα μπορούσε. Ο έρωτας τα κάνει όλα. Είναι φωτιά. Κάποιες φορές ακόμα και καταστροφή.
Εσύ έχεις καεί από καψούρες;
Αλίμονο σ’ αυτόν που δεν αγάπησε, το λέει και το τραγούδι. Ο έρωτας είναι για όλους μας κινητήριος δύναμη. Φυσικά και έχω καψουρευτεί και έχω αγαπήσει, κι έχω κάει και όλα τα έχω πάθει.
Δείχνεις να είσαι ένα πολύπλευρο ον. Φοβερά επικοινωνιακός αλλά και μοναχική φυσιογνωμία…
Ναι ισχύει. Ενώ περνάω καλά με φιλαράκια και με τις βόλτες μου και όλα αυτά, παράλληλα μ’ αρέσει και η μοναξιά μου. Περνάω καλά. Είναι μία κατάσταση η οποία σε εμένα δουλεύει. Με κάνει δημιουργικό.
Το να είσαι καλλιτεχνικά μόνος; Πως προέκυψε ως απόφαση;
Απλά έπρεπε να γίνει. Αφού διαλύθηκαν οι Πυξ Λαξ, έπρεπε κάτι να κάνω. Και να σου πω κάπου εδώ ότι στην αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολο. Το να εμφανίζομαι για παράδειγμα σε σκηνές με ελάχιστο κόσμο στην αρχή από κάτω, όταν εγώ είχα συνηθίσει από τις εμφανίσεις μας με την μπάντα που γινόταν χαμός, ήταν δύσκολο… Μου πήρε καιρό να το συνηθίσω αλλά εντάξει ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ!
Σε εκείνους που απορούν γιατί ο Μπάμπης εκτός από ροκιές πλέον τραγουδά και λαϊκά τι απαντάς;
Εγώ πάντα τραγουδούσα λαϊκά. Οι φίλοι μου το ξέρουν. Ίσως ο κόσμος να μην το ήξερε αν και νομίζω ότι έχω δείξει κι αυτή μου την πλευρά χρόνια τώρα. Η μουσική είναι μία. Απλά κάποιες φορές αλλάζει η σκηνοθεσία και η αισθητική. Εκεί είναι το θέμα. Κι εγώ έχω θέμα με την αισθητική των πραγμάτων. Όλοι για έναν έρωτα τραγουδάμε, όλοι για προβλήματα που έχουμε γύρω μας. Απλά άλλοι το κάνουν με στίχο απρόσεκτο ενώ κάποιος άλλος αγωνίζεται για να το παρουσιάσει όσο καλύτερα μπορεί. Γιατί αγαπάει τους ποιητές για παράδειγμα… Αυτή είναι η διαφορά.
Τολμάς. Γενικά τολμάς. Έκανες τηλεόραση για παράδειγμα και μας άφησες όλους άναυδους τότε με το X Factor…
Ναι, το έκανα κι αυτό. Και μπορεί και να το ξαναέκανα. Η αλήθεια είναι ότι όταν το συζήτησα τότε με φίλους μου, με τον Λαυρέντη για παράδειγμα, μου έλεγε ότι είμαι τρελός. Δεν ήμουν. Έπρεπε να πάω κι εγώ εκεί, γιατί δεν μπορούμε να μην πηγαίνουμε. Πρέπει να πηγαίνουμε και εμείς εκεί, γιατί αν δεν πάμε, θα πάνε άλλοι. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Αντιπροσωπεύουμε ένα είδος μουσικής, εκπροσωπούμε μία μερίδα κοινού και πρέπει να συμμετέχουμε. Εξάλλου όταν είσαι αληθινός και είσαι ο εαυτός σου, δεν έχεις κάτι να φοβηθείς. Το ζήτημα είναι να χάσεις τον εαυτό σου…
Έχεις μια κόρη, την Ιόλη. Έχει πάρει το μουσικό ταλέντο σου;
Ναι, ναι. Το έχει πάρει… Αν και για την ώρα υποστηρίζει ότι θέλει να ασχοληθεί με το animation… Θα δείξει! Ας κάνει ότι θέλει η καρδούλα της. Εγώ ευτυχισμένη θέλω να είναι.
Πως είναι το να είσαι πατέρας μίας έφηβης κόρης;
Μια χαρά! Με την Ιόλη μιλάμε ανοιχτά. Ξέρει και τα καλά μου, ξέρει και τα στραβά μου. Δεν της κρύφτηκα ποτέ. Τα παιδιά λοιπόν όταν είσαι ανοιχτός και δεν τους κρύβεις πράγματα, το καταλαβαίνουν και το εκτιμούν. Έχουμε μία πολύ ωραία σχέση. Περνάμε καλά μαζί. Φυσικά αντιλαμβανόμενη ότι πάνω από όλα είμαι πατέρας της. Γιατί σε αυτό το επίπεδο οι ρόλοι πρέπει να είναι ξεκάθαροι. Αν θέλει για παράδειγμα να κάνει κάτι, πρέπει πρώτα να το κερδίσει.
Πως ονειρεύεσαι τον κόσμο αύριο;
Να λειτουργεί σωστά η δημοκρατία. Γιατί όταν δεν πεινάς και όταν δεν αναγκάζεσαι να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις για να επιβιώσεις, τότε μόνο προοδεύουν οι κοινωνίες. Όταν ακούς καλή μουσική, όταν βλέπεις θέατρο, όταν διαβάζεις ένα ωραίο βιβλίο. Και όπως μου έλεγε η γιαγιά μου, τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή είναι τζάμπα. Ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα. Όταν ακούς τη θάλασσα. Πράγματα απλά και ωραία, που λόγω της δύσκολης καθημερινότητας που βιώνουμε έχουμε ξεχάσει…
