Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η φετινή χρονιά, είναι η χρονιά της. Από την επιτυχία της τηλεοπτικής «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα», στην θεατρική επιτυχία του «Μπαμπάδες με ρούμι», στο θεατρικό «Μαμά μου!», στο τηλεοπτικό «Μαμά στα κρυφά» και σε ένα ακόμη τηλεοπτικό βήμα που έρχεται με τη νέα σεζόν. Και μέσα σε όλα αυτά, η Νίκη Λάμη δε χάνει την όρεξη και το πάθος για τη δουλειά της, το χιούμορ της κι’ αυτή την ιδιαίτερη τρέλα, η οποία σίγουρα μας κάνει να τη συμπαθούμε λίγο περισσότερο.
Συνέντευξη στη Μαρένα Καδιγιαννοπούλου
Να ξεκινήσουμε από τη σειρά της ΕΡΤ, «Μαμά στα κρυφά». Εκεί σε βλέπουμε να είσαι μια γραμματέας χαρούμενη, σουμπρέτα, εν αντιθέσει με το κακό σου αφεντικό. Πραγματικά, τολμώ να πω ότι μου θυμίζεις την Νίκη σε αυτόν τον ρόλο.
Σου θυμίζω ένα κομμάτι της Νίκης…
Το κομμάτι που γνωρίζουμε οι περισσότεροι και όχι αυτό που ξέρουν οι πολύ δικοί σου άνθρωποι…
Πραγματικά, αυτό που βλέπετε στη σειρά, είναι ένα κομμάτι μου, που για αρκετά χρόνια μέσω της δουλειάς μου το βγάζω στην επιφάνεια μέσω των ρόλων. Η συγκεκριμένη λοιπόν δουλειά, εμπεριέχει αυτό το κομμάτι. Είναι ένα ανάλαφρο κορίτσι, καλοπροαίρετο, είναι χαρούμενη, όταν είναι στεναχωρημένη, είναι πραγματικά στεναχωρημένη. Είναι μια γραμματέας με μια δόση τρέλας, την καλή τρέλα που λέμε και τα έχει βρει πολύ καλά με τη Λίζα (Τζένη Θεωνά) και δημιουργείται ένας άξονας που είναι βασικός στο γραφείο και εμπεριέχει όλα τα υπόλοιπα που θα έρθουν, υποθέσεις που ενδεχομένως να έχουν και άλλες συναισθηματικές ποιότητες. Πιο δραματικές.
Σε αυτή την «καλή τρέλα», όπως την χαρακτήρισες, βρίσκουμε την προσωπικότητα της Νίκης;
Εκεί βρίσκουμε ένα κομμάτι της Νίκης, το οποίο τυχαίνει σε κάποιους ρόλους που έχω κληθεί να υποδυθώ, να φαίνεται, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σε άλλη δουλειά, θα επικαλεστώ ένα άλλο μου κομμάτι και σε μια άλλη, ένα τρίτο κομμάτι.
Επομένως, επιλέγεις κάθε φορά ποιο από τα κομμάτια της Νίκης θα εξωτερικεύσεις.
Ακριβώς! Γι αυτό και δεν πίστευα ποτέ στις ταμπέλες. Όταν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι και να υπάρχει ισότητα, θεωρώ ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πουθενά ταμπέλες, ετικέτες. Είμαστε ηθοποιοί και κάνουμε κάθε φορά τις επιλογές μας, σύμφωνα με τις ανάγκες μας σε κάθε φάση της ζωής μας. Δε μου αρέσει να ακούω «αυτός είναι κωμικός ηθοποιός» ή «αυτός είναι δραματικός ηθοποιός». Η δουλειά μας είναι μια: είναι η τέχνη της υποκριτικής και ο,τιδήποτε επιλέ ξεις, καλείσαι να δείξεις ένα κομμάτι από εσένα. Η δική μου ανάγκη φέτος, ήταν να παίξω τη Νόρα, μια χαριτωμένη γραμ ματέα στο «Μαμά στα κρυφά», μια άλλη μου ανάγκη να βρεθώ στο «Μαμά Μου!», που ήμουν κάθε Δευτέρα και Τρίτη… Υπάρχουν κομμάτια και κομμάτια και όταν μου δίνεται η ευκαιρία μέσω των ρόλων, τα εξωτερικεύω στον κόσμο.
Ουσιαστικά, θέλεις να «σπάσεις» και να μειωθούν, τα υποκριτικά στερεότυπα, τα οποία κυνηγούν όλους τους ηθοποιούς.
Δεν μου αρέσει να μιλάω για στερεότυπα, όταν τα τελευταία χρόνια δίνεται μια μεγάλη μάχη, για να μην υπάρχουν αυτά τα στερεότυπα. Πρέπει να ξεκινήσουμε να βλέπουμε το δάσος πια, όχι το δέντρο. Το δάσος στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η Τέχνη.
Παρόλα αυτά, αν ανατρέξουμε στις τηλεοπτικές δουλειές σου μέχρι σήμερα, οι ρόλοι έχουν ως κοινό παρονομαστή της γλυκιάς και χαριτωμένης κωμικής ηθοποιού.
Εννοείται ότι το έχουν, θα το έχουν και θα το ξαναέχουν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαι μόνο αυτό. Ξέρεις, μου κάνει περίεργο να το αναλύω. Τα προηγούμενα χρόνια επέλεγα αυτούς τους ρόλους, διότι αυτό ήθελα να κάνω βάσει των έργων που είχα στα χέρια μου. Τώρα, επιλέγω αυτό και κάτι άλλο. Θα στο ξαναπώ: δε μου αρέσει αυτός ο διαχωρισμός. Τότε ήθελα να το κάνω, τώρα έλκομαι και θέλω κάτι διαφορετικό. Δεν πρέπει να υπάρχει στο μυαλό μας, πως αν κάνου με μια συγκεκριμένη επιλογή θα χαρακτηριστούμε κάπως. Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και να επιλέγουμε με το κριτήριο της πραγματικής μας ανάγκης.
Πολλές φορές είναι και θέμα ισορροπίας του ηθοποιού να επιλέγει διαφορετικούς ρόλους. Εσύ φέτος κάνεις κωμωδία στην τηλεόραση, κωμωδία στο θέατρο «Μπαμπάδες με ρούμι», και παράλληλα ένα πιο τρυφερό και συναισθηματικό έργο, το «Μαμά Μου!».
Όπως επίσης, βρίσκομαι και στα γυρίσματα μιας νέας σειράς για την επόμενη σεζόν, η οποία είναι κοινωνική, δραματική. Αυτές οι εναλλαγές, όντως ισορροπούν. Και πραγματικά δε βρίσκω κανένα λόγο να επιλέξω ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα.
Φέτος πάντως η λέξη «μαμά» σε κυνήγησε.
Με κυνήγησε όλη η οικογένεια. «Μπαμπάδες με ρούμι», «Μαμά Μου!», «Μαμά στα κρυφά». Χα, χα!
Ο ρόλος σου στην παράσταση «Μαμά Μου!», όλους εμάς που σε έχουμε παρακολουθήσει αυτά τα χρόνια θεατρικά, μας εξέπληξε, διότι διαπιστώσαμε να υποδύεσαι την ηρωίδα σου με μια άλλη βαρύτητα και δυναμισμό.
Με το που διάβασα το κείμενο, ταυτίστηκα. Σαν να έγινε ένα αυτόματο touch, τόσο με την ηρωίδα, όσο και με το έργο. Είναι κάτι που το ευχαριστήθηκα στο έπακρον. Για μένα και για όλους τους ηθοποιούς φαντάζομαι, είναι ωραίο μέσα από διαφορετικούς ρόλους να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο, όσον αφορά στο τι υπάρχει μέσα σου. Γι αυτό πολλές φορές λέμε στις συνεντεύξεις μας, ότι η δουλειά μας εμπεριέχει και μιας μορφής ψυχοθεραπείας. Διότι όταν έρχεσαι κοντά με τέτοιου είδους ρόλους και χαρακτήρες που σε συνδέουν με άλλα κομμάτια σου που τα έχεις πιο «κοιμισμένα», είναι μιας μορφής ψυχοθεραπείας.
Μέσα από τον συγκεκριμένο ρόλο, στο θεατρικό «Μαμά Μου!», έμαθες περισσότερα πράγματα για τη Νίκη;
Ανακάλυψα μια πιο σκληρή πλευρά της. Αν συμφωνήσουμε ότι οι επιλογές μου εμπεριείχαν την πιο ανάλαφρη νότα και το πιο σουμπρετέ ύφος, θα έλεγα ότι ανακάλυψα πράγματα πιο καλά κρυμμένα. Ανακάλυψα ποιότητες, πιο εσωτερικές, τις οποίες δεν είχα βγάλει στην επιφάνεια, γιατί δεν χρειάζονταν να το κάνω.
Να μιλήσουμε για τη σχέση με τη δική σου μαμά. Έχετε μια κλασική σχέση «μαμάς-κόρης»;
Δεν είναι η τυπική σχέση «μαμάς-κόρης», δεν είναι η κλασική μαμά να μου φωνάξει να πάρω τη ζακέτα για να μην κρυώ σω. Η μητέρα μου με γέννησε σε μικρή ηλικία και στην πραγ ματικότητα είναι σαν να μεγαλώσαμε μαζί. Σαν να είχα μια μεγάλη αδελφή. Η ιδιοσυγκρασία της δικής μου μαμάς, ήταν πιο κοντά στην κόρη και όχι στη μαμά.
Παρόλα αυτά, νιώθεις να σε έχει επηρεάσει με κάποια στερεότυπα, τα οποία αναγνωρίζεις μεγαλώνοντας και διαπιστώνεις πως αν τα είχες αποβάλλει, θα έκανες και διαφορετικές επιλογές;
Απόλυτα, διότι αυτό έχει δυο όψεις και εμπεριέχει και μια παγί δα. Ναι μεν, έχει την ωραία του πλευρά, του να έχεις μια νέα μαμά, που έχει πολλή όρεξη και ταυτόχρονα κρύβει την παγίδα, πως ίσως να μην έχει τόσο ανεπτυγμένη την αίσθηση των ορίων, της κρίσης σε θέματα που χρειάζονται εμπειρία. Εννοείται, πως όλοι οι άνθρωποι κουβαλάμε πράγματα τα οποία μας καθορίζουν μέχρι τη στιγμή που θα ασχοληθούμε με αυτά.
Το να γίνεις ηθοποιός ήταν μονόδρομος;
Δεν ήταν μονόδρομος, έλεγα πάρα πάρα πολλά διαφορετικά πράγματα ότι ήθελα να κάνω και μάλιστα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό έκανα: επέλεξα ένα επάγγελμα που μου δίνει την ευκαιρία να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα σε μικρό χρονικό διάστημα όσο διαρκεί μια θεατρική και τηλεοπτική σεζόν.
Από το τέλος των σπουδών σου στη δραματική σχολή, η μετάβαση στην επαγγελματική δραστηριότητα πώς ήταν;
Στην αρχή ήμουν τυχερή, διότι μετά δε θεωρώ πως βοήθησε μόνο η τύχη, βρήκα κατευθείαν δουλειά, με το που τελείωσα τη σχολή. Επομένως για ένα μεγάλο διάστημα κύλησαν όλα ομαλά. Ακόμη κι έτσι όμως, πάντα εμπεριέχεται ένα άγχος, διότι παίζεις με το νευρικό σου σύστημα και την απόλυτη έλλειψη σταθερότητας.
Κάνεις όνειρα που αφορούν στη δουλειά σου ή αφήνεις τα πράγματα και τις ευκαιρίες να έρθουν και να κυλήσουν;
Δεν αφήνομαι, ό,τι θέλω το διεκδικώ ή προσπαθώ να δημιουργήσω τις συνθήκες για να το πραγματοποιήσω. Δεν κάνω όνειρα για έναν συγκεκριμένο ρόλο, για παράδειγμα. Κάνω όνειρα ώστε η ζωή μου να είναι συνυφασμένη μέσα σε αυτή τη δουλειά. Ζω από αυτή τη δουλειά και θέλω να συνεχίσω να ζω. Ξέρεις, το όνειρό μου είναι η διάρκεια.
Τι σου δίνει δύναμη για το παρακάτω σου;
Το παρόν μου δίνει δύναμη και όλα αυτά που βιώνω στο παρόν μου δίνουν το άνοιγμα και το να μοιραστώ και να ονειρευτώ για το μέλλον. Αυτή η δουλειά δεν είναι στείρα, συνεχώς σου δίνει κάτι που σου ξυπνά την δημιουργικότητα σου
