Μαύρη Τρίτη η χθεσινή για μένα. Χθες που έμαθα για τον χαμό δύο συναδέλφων μου, ο ένας εκ των οποίων ήταν πατέρας μικρών παιδιών. Χθες που όλη μέρα το στομάχι μου ήταν κόμπος κι αναρωτιόμουν γιατί η ζωή μερικές φορές να είναι τόσο άδικη. Τόσο άδικη που μπροστά της τα λόγια είναι φτωχά. Ο Νίκος και ο Δημήτρης δεν είναι πια εδώ. Ο Νίκος που πίναμε τσίπουρα παρέα μετά τη δουλειά και μου μάθαινε πως πρέπει να φέρομαι, να σκέφτομαι και να πράττω για να «προκόψω». Που δεν μασούσε τα λόγια του και δεν είχε ανάγκη κανέναν. Που ήταν ελεύθερος! Που είτε ήταν συντάκτης, είτε αρχισυντάκτης, δεν του καιγόταν καρφί. Εκείνο που τον ένοιαζε ήταν να γράφει, γραφιάς βλέπεις από κούνια. Που μεγαλώνοντας (όσο ποτέ μπορεί να μεγαλώσει ένας άνθρωπος με χρυσή καρδιά παιδιού), γέμιζε χαρά φωτογραφίζοντας. Όχι πρόσωπα και πορτρέτα, μα λουλούδια! Σπάνια και όμορφα όπως και η ψυχή του. Και ο Δημήτρης. Που αν και ο δρόμος μας έφερε κοντά μόνο για λίγο, ήταν αρκετό για να καταλάβω πόσο μπεσαλής είναι. Ή μάλλον ήταν. Γιατί ο Δημήτρης έμαθα πως έφυγε παρότι πάλεψε για καιρό και με σθένος με το «θεριό». Και είμαι σίγουρη πως έτσι έγινε. Είμαι σίγουρη πως δεν του χαρίστηκε και τον ζόρισε πολύ ώσπου να αδειάσει απότομα η κλεψύδρα του.
Και σαν να μην έφτανε αυτό. Σα να μην μας είναι η ζωή η ίδια και τα βασανά της αρκετά, δημιουργούμε από μόνοι μας κι άλλα.
Ένας 36χρονος πνίγηκε χθες βράδυ όταν μέλη του πληρώματος του Blue Horizon με προορισμό την Κρήτη τον έσπρωξαν ενώ βρισκόταν στον καταπέλτη του πλοίου προσπαθώντας να επιβιβαστεί, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο νερό και τελικά να χάσει τη ζωή του. Το άρθρο το λέει ξεκάθαρα: τον έσπρωξαν. Τον έσπρωξαν λέει παιδιά. Άνθρωποι, έσπρωξαν άνθρωπο και εκείνος έπεσε στη θάλασσα. Άνθρωποι αντί να δώσουν χέρι σε άνθρωπο που κινδυνεύει για να τον σώσουν, τον έσπρωξαν στη θάλασσα και πνίγηκε. Ο 36χρονος που έχει όνομα και επώνυμο, που ήταν ο Αντώνης Καρυώτης, που έχει αδέρφια και οικογένεια χάθηκε στη δίνη της θάλασσας.
Και αλήθεια σας λέω το βίντεο που είδα είναι ότι πιο αποκαρδιωτικό έχω δει τελευταία. Και όχι, δεν θέλω να το ξαναδώ. Ούτε να διαβάσω λεπτομέρειες για το πως έγινε. Ούτε να μάθω αν είχε ο Αντώνης είχε βγάλει ή όχι εισιτήριο. Ούτε αν ήταν αγαπητό παιδί στην τοπική κοινωνία. Ούτε αν είχε ή όχι δουλειά. Ούτε αν είχε νοητική καθυστέρηση. Δεν θα αλλάξει τίποτα μέσα μου αν μάθω το οτιδήποτε από τα παραπάνω. Και δεν καταλαβαίνω τι άλλαξε για εκείνους που βλέπουν το βίντεο συνεχώς από το πρωί σε επανάληψη.
Μου αρκεί που έμαθα πως σε αυτή τη γη κάποτε έζησε έστω και για 36 χρόνια ένας όμορφος Αντώνης Καρυώτης. Και εύχομαι μέσα από την ψυχή μου εκεί που πάει να βρει την γαλήνη που του αξίζει.
Και σας γράφω κοιτάζοντας την κόρη μου που κοιμάται δίπλα μου στο κρεβάτι. Και αλήθεια σας λέω σπαράζω γιατί δυστυχώς, δεν ξέρω πλέον πως μπορώ να την προστατέψω. Δεν ξέρω πως να της προσφέρω τον κόσμο που της περιγράφω όταν της διαβάζω παραμύθια πριν κοιμηθεί. Ήλιους, χαρές και ανθρώπους που αγαπούν, εκτιμούν και βοηθούν τον συνάνθρωπο γιατί… είναι πλέον γεγονός. Στερέψαμε από δαύτους, κι αυτό είναι το πιο λυπηρό.
