Είναι ένα ον πολυτάλαντο. Είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, frontman των Polkar, σύζυγος και μπαμπάς και όλους αυτούς τους ρόλους του τους απολαμβάνει το ίδιο πολύ! Είναι μια ιδιαίτερη -με την καλή έννοια – καλλιτεχνική προσωπικότητα και αυτό μπορείς να το καταλάβεις αμέσως μόλις ξεκινήσεις μια συζήτηση μαζί του για καλλιτεχνικές προκλήσεις και κοινούς τόπους ανάμεσα στην υποκριτική, τη σκηνοθεσία και τη μουσική.
Συνέντευξη στη Μαρένα Καδιγιαννοπούλου
Φωτογράφος: Κωνσταντίνος Παπαζαχαρίου | Lumina Studio
Διένυσες μια χρονιά γεμάτη επαγγελματικά. Δυο θεατρικές σκηνοθεσίες, «Κανόνια και τρομπέτες», «Αμφιβολία», γυρίσματα για την τηλεοπτική «Μάγισσα» στον ΑΝΤ1, και εμφανίσεις με τους Polkar. Πώς διαχειρίστηκες τον χρόνο σου σε όλα αυτά;
Ζω σε αυτούς τους ρυθμούς, σε αυτή την τρέλα, τα τελευταία σχε δόν 10 χρόνια. Από την ώρα που δημιούργησα τους Polkar, κάπως όλα αυτά συνέβαιναν παράλληλα. Δεν υπήρξε στα αλήθεια μια σεζόν που τα πράγματα ήταν ήρεμα. Αλλά να σου πω την αλήθεια, το επιδιώκω κιόλας. Μου αρέσει λίγο αυτή η εξάντληση. Αυτό όμως που θα αρχίσω να κάνω σταδιακά και το έχω στο μυαλό μου, είναι να χαλαρώσω λίγο τους ρυθμούς, καθώς τώρα πλέον υπάρχει ένα παιδί στη ζωή μου και θέλω να δώσω στην κόρη μου τον χρόνο που της αξίζει. Επομένως, προτιμώ πια, να κάνω πιο επιλεκτικές επιλογές και να λέω και μερικά «όχι» στις προσωπικές μου φιλοδοξίες, προκειμένου να είμαι ένας πιο ενεργός πατέρας.
Είναι δύσκολο να λες αυτά τα «όχι»;
Να σου πω την αλήθεια, τα περισσότερα «όχι» που έχω πει, τα έχω δει μετά και έχουν γίνει επιτυχίες. Και λέω: «κοίτα να δεις, κάτι δεν πάει καλά με το κριτήριο μου». Αλλά, όσες φορές είπα πως θα αρνηθώ μια δουλειά, προκειμένου να μπορέσω να έχω περισσότερο χρόνο για να κάνω κάτι άλλο ή και για μένα για την ξεκούραση μου, τις περισσότερες φορές ήταν κάτι που μου βγήκε σε καλό. Ακόμη, κι αν έβλεπα μετά μια παράσταση να έχει κάνει επιτυχία. Δεν είμαι χαιρέκακος, κάτι το οποίο απέρριψα, δε σημαίνει ότι δε θέλω να πάει καλά. Από την άλλη, το κάθε πράγμα έχει ένα ρίσκο σε αυτή τη δουλειά. Ποτέ δε ξέρεις, αν μια δουλειά που αφήνεις μετά θα σου λείψει, αλλά στην παρούσα φάση, μετράω το πώς «νιώθει το στομάχι μου», όταν καλούμαι να πάρω μια απόφαση.
Θα έλεγες πως οι ηθοποιοί είστε κάπως «αχόρταγοι» ή άπληστοι, αν θες, όταν θέλετε να κάνετε αρκετές δουλειές ταυτόχρονα, διότι δε ξέρετε αν και του χρόνου σαν δοθεί η ευκαιρία.
Η δουλειά μας, είναι η αλήθεια, πως είναι από τις πιο ανασφαλείς δουλειές του κόσμου. Είναι εξ ορισμού μια δουλειά που κάθε 4-5 μήνες είσαι άνεργος. Αυτό είναι κάτι που σου δημιουργεί, όχι ακριβώς απληστία, αλλά μια ανασφάλεια να μην πεις εύκολα πολλά «όχι», γιατί αν κάτι στραβώσει; Κάθε παράσταση που κάνεις και κάθε σειρά που κάνεις, είναι ένα ρίσκο. Ό,τι και να έχεις συμφωνήσει με έναν παραγωγό, τα πάντα μπορεί να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή. Αν κάτι δεν πάει καλά για κάποιους λόγους, μπορεί να κατέβει η παράσταση και στην καλύτερη περίπτωση να πάρεις μια αποζημίωση. Από εκεί και πέρα, έχεις μείνει άνεργος στη μέση της σεζόν. Αντίστοιχα και στις σειρές, κατά καιρούς έχουμε δει να κόβονται απότομα σειρές ή να μειώνονται επεισόδια. Πάντα είσαι εκτεθειμένος στο απρόοπτο σε αυτή τη δουλειά. Άρα με τίποτα δεν μπορείς να προεξοφλείς ότι θα κλείσω μια δουλειά και θα μου βγάλει όλη τη σεζόν και θα είμαι ήσυχος και τακτοποιημένος. Οπότε πολλές φορές οι ηθοποιοί μπαίνουν σε μια τρέλα να κάνουν 2-3 διαφορετικά πράγματα, ακριβώς γιατί δε ξέρεις τι σου ξημερώνει. Τώρα, αν υπάρχουν κάποιοι, οι οποί οι έχουν μια καλλιτεχνική απληστία και θέλουν να δουλεύουν συνέχεια, έχει να κάνει με τον δικό τους ψυχισμό, που μάλλον άλλου είδους ψυχικές ανάγκες καλύπτουν και όχι δουλειάς για να σου πω την αλήθεια.
Σε αυτό που μόλις μου περιέγραψες, δε ξέρω κιόλας, αν χαίρεστε κάθε φορά που κλείνετε μια θεατρική ή τηλεοπτική δουλειά, γιατί πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού σας αυτό το απρόοπτο, όπως ανέφερες.
Εγώ το ξεχνάω αυτό και μπαίνω στη διαδικασία της χαράς. Μου αρέσει πολύ η έναρξη κάτι καινούργιου, να συναντιέμαι με και νούργιους ανθρώπους. Πάντα έχω μια περιέργεια και μια αγωνία για το πώς θα ταιριάξω με τους νέους συνεργάτες. Εγώ πάντα ξεκινάω κάτι νέο με θετικότητα και χαρά. Τώρα, αν στην πορεία αυτό στραβώσει ή δεν πάει κάτι καλά, να σου πω την αλήθεια μαθημένος είμαι πια. Έχω μάθει και στα εύκολα και στα δύσκολα και τα αδιαχείριστα να τα διαχειρίζομαι με κάποιο τρόπο.
Το γεγονός ότι προέρχεσαι από μια καλλιτεχνική οικογένεια, σου στέρησε το στοιχείο του να ανακαλύψεις πράγ ματα του χώρου μόνος σου;
Όχι, δεν θα το έλεγα, γιατί τι ήξερα στ’ αλήθεια; Γνώριζα αν θέλεις τον μηχανισμό του θεάτρου και το τι συμβαίνει πίσω από αυτό που βλέπει ο θεατής. Αλλά από εκεί και πέρα, το τι σημαίνει δουλεύω έναν ρόλο, στήνω μια παράσταση, ερμηνεύω έναν ρόλο, ερμηνεύω ένα τραγούδι, αυτά τα έμαθα μόνος μου στην πορεία. Πώς θα τα μάθαινα επειδή μεγάλωσα σε μια συγκεκριμένη οικογένεια και είχα κάποιες εικόνες, από την παιδική σου ηλικία πίσω από μια κουίντα σημαίνει ότι μπορείς να γίνεις πρωταγωνιστής;
Ο σκηνοθέτης πρέπει να παίρνει θέση στα θέματα που θίγουν τα έργα που καταπιάνετε ή θα πρέπει να αφήνει χώρο στον θεατή;
Πιστεύω πως πρέπει να αφήνει χώρο στον θεατή να το σκεφτεί μόνος του. Νομίζω πως ο καλός σκηνοθέτης, λειτουργεί σαν ένας δαίμονας στο αυτί του θεατή. Ερεθίζει ο καλός σκηνοθέτης, ερεθίζει η καλή παράσταση, δε δίνει απαντήσεις στο πιάτο. Ακόμη κι αν πάρει μια θέση, πολιτική εν προκειμένω, το κάνει για να ερεθίσει μετά τον θεατή, να συνδιαλαγεί σε σχέση με αυτό που βλέπει και να πάρει τις αποφάσεις του σε τελική ανάλυση. Αν ευελπιστεί μια σκηνοθεσία στη συναισθηματική εγρήγορση του θεατή και πάλι αυτό πρέπει να έρθει μέσα από αυτή την οδό. Αν όλα έρθουν στο πιάτο, τότε δεν είναι θέατρο είναι NETFLIX, για μένα πάντα. Για μένα το θέατρο δεν πρέπει να θυμίζει NETFLIX. Και δυστυχώς είμαστε σε μια εποχή, που αρχίζει να θυμίζει. Και πρόσεξε, είμαι ένας άνθρωπος που βλέπω NETFLIX, αλλά δεν μπορεί το θέατρο να είναι έτσι. Δεν μπορεί το θέατρο να είναι αυτό που βλέπουμε και τελεία. Ήρθανε, το είδανε, το καταναλώσανε και μετά πήγα με φάγαμε και κοιμηθήκαμε. Αν γίνει έτσι το θέατρο, τότε γίνεται σαν μια απλή διασκέδαση σαν όλες τις άλλες που υπάρχουν. Αλλά δε νομίζω ότι έχει αντέξει τόσα χρόνια, επειδή είναι απλά μια διασκέδαση. Είναι και κάτι άλλο. Είναι μια παρέα για τον θεατή. Εγώ δε θα ξεχάσω ποτέ, τις παραστάσεις που έχω κάνει στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου με 30 θεατές, όπου έβλεπα να έρχονται ηλικιωμένες κυρίες για να δουν μόνες τους την παράσταση στην οποία έπαιζα. Και τότε καταλάβαινα πως εγώ ήμουν η παρέα τους. Έχω δυο ώρες μαζί τους, με ένα έργο και ένα ρόλο, να κάνουμε παρέα. Αυτό για μένα είναι θέατρο. Τελεία. Δεν είναι θέατρο αυτό που είδα τις προάλλες με την πα ράσταση ενός φίλου μου. Ήταν ένας θεατής δίπλα μου και σε όλη την παράσταση είχε ανοικτό το κινητό του τηλέφωνο και κοί ταζε, χάζευε. Κάποια στιγμή, μπήκα στον πειρασμό να δω τι μπο ρεί να βλέπει. Σκέφτηκα μήπως είναι γιατρός και βλέπει τις ανα πάντητες κλήσεις του, μήπως και κάποια ήταν επείγουσα… Όμως κοιτούσε αυτοκίνητα, το Instagram, τα mail του… Ό,τι βλέπει και στον καναπέ του. Αυτό για μένα είναι κατάντια για τον ίδιο τον θεατή. Καταργείται όμως η ουσία αυτού που έχεις κάνει. Έχεις πληρώσει €20 να δεις παράσταση κι εσύ κάθεσαι για να χαζεύ εις το κινητό σου; Είναι γελοίο!
Μπορεί να μην ήθελε να βρίσκεται εκεί και να τον «τράβηξε» η παρέα του.
Ήταν μόνος του και στο τέλος τράβηξε και story την υπόκλιση.
Για να το ανεβάσει στα social media, να δουν και οι υπό λοιποι φίλοι ότι πήγε στο θέατρο…
Αυτό σου εξηγώ. Πως η εποχή δυστυχώς γενικώς αρχίζει να θυμίζει πλατφόρμα, αλλά παντού όμως. Και στο ξαναλέω, δεν είμαι κανένας στρατευμένος αρνητής της τεχνολογίας, όμως η πλατφόρμα είναι τέλεια γι αυτό που είναι: να τη βλέπεις σπίτι σου, όταν θέλεις να δεις μια σειρά, μια ταινία. Και πραγματικά εκεί παρακολουθείς πράγματα που θέλεις να δεις και όχι που είσαι αναγκασμένος να βλέπεις επειδή δεν έχεις άλλη επιλογή.
Η υποκριτική, η σκηνοθεσία και η μουσική, θα έλεγες πως έχουν ως κοινό τόπο, το γεγονός ότι θέλουν να μας αφηγηθούν μια ιστορία;
Φυσικά, για μένα είναι κοινός τόπος αυτός και ο,τι καταπιάνομαι. Βλέπω τι έχω να αφηγηθώ πάντα και προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να την πω. Έναν τρόπο δικό μου, έναν τρόπο που νιώθω ότι θα μου άρεσε εγώ να την πω και είτε λειτουργεί είτε δε λειτουργεί.
Το συγκρότημα σου, οι Polkar, μετρούν περισσότερο από μια δεκαετία. Έχει μείνει πιστό στη φρέσκια ματιά με την οποία ξεκίνησε;
Ναι, γιατί ακριβώς έχουμε διατηρήσει έναν πυρήνα κυρίως παρεϊστικο. Το κομμάτι δουλειά ή showbiz, δεν μας έχει επηρεάσει καθόλου. Για όλους μας, η ενασχόλησή μας με το συγκεκριμένο project, είναι καθαρά το να βρισκόμαστε μεταξύ μας και να γου στάρουμε. Οπότε επειδή μεγαλώνοντας, το έχεις ακόμη μεγαλύ τερη ανάγκη αυτό, καθώς και οι υποχρεώσεις σου γίνονται πιο έντονες, αρχίζεις μετά και μεγαλώνοντας σοβαρεύεις κατά μια έννοια, εκεί λοιπόν, έχεις ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη να είσαι με τους φίλους σου. Είναι σε μια εφηβικότητα όλο αυτό που κάνει καλό σε όλους μας, όχι μόνο σε μένα.
Οι Polkar λοιπόν, αντιπροσωπεύουν μια άλλη εξωστρεφή πλευρά σου;
Εννοείται αυτό! Εξωστρεφέστατη όχι απλά εξωστρεφή.
Και μέσα σε όλα τα παραπάνω, η οικογένεια σε φέρνει σε μια ισορροπία;
Ναι, θα έλεγα ότι με ισορροπεί πολύ το γεγονός ότι πια έχω οι κογένεια. Με ολοκληρώνει. Δε νιώθω βέβαια πως όλο αυτό με αγχώνει. Σίγουρα έχεις χιλιάδες λόγους να αγχωθείς όταν έχεις ένα παιδί και κυρίως μια κόρη, αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι είναι άγχη τα οποία με γονατίζουν. Είναι πράγματα τα οποία έχεις στο μυαλό σου σε μια μορφή έγνοιας, αλλά σε κινητοποιεί να κάνεις ο,τι καλύτερο μπορείς. Δε με γονατίζει το άγχος και να πω «Χριστέ μου, τι θα πάθει το παιδί» ή «τι πρέπει να κάνω τώρα;». Κάνω ο,τι μπορώ, να είμαι ένας καλός πατέρας και από εκεί και πέρα νομίζω πως όπως όλος ο κόσμος μεγαλώνει τα παιδιά του, έτσι κι εμείς θα μεγαλώσουμε το παιδί μας. Δεν μπο ρείς και να προβλέψεις και τα πάντα.
Τι σχέση θέλεις να δημιουργήσεις με την κόρη σου;
Κοίταξε να δεις, δεν έχω προς το παρόν κάτι προαποφασισμένο. Μου αρέσει να το ανακαλύπτω σταδιακά. Μέχρι στιγμής, νομίζω ότι είμαι ο πατέρας που θα ήθελα να έχω. Νομίζω πως κι εγώ αν είμαι μικρούλης ενός-δύο ετών, θα μου άρεσε να ξέρω ότι ο μπα μπάς μου κάνει αυτά που κάνει για μένα. Με πηγαίνει στο πάρκο, παίζει μαζί μου, με ταϊζει, με κοιμίζει, με κάνει μπάνιο, μου τραγουδάει, αυτό νομίζω θα ήθελα και αυτό κάνω για την κόρη μου.
Έρχονται νέες εμφανίσεις με τους Polkar, ετοιμάζεις κάτι το οποίο είναι ανακοινώσιμο;
Θα κάνουμε κάποιες επιλεκτικές συναυλίες μέσα στο καλοκαίρι, που ακόμη δεν μπορώ να σου πω κάτι, καθώς δεν έχουν ανακοινωθεί και τα φεστιβάλ.
