Τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά της ξεχώρισαν την ώρα που ερχόταν να καθίσει στο cafe στα Πετράλωνα, που είχαμε δώσει ραντεβού. Αλλά δεν ξεχωρίζει μόνο για την αέρινη παρουσία της. Εντυπωσιάζει πάνω στο θεατρικό σανίδι, κυρίως φέτος τον χειμώνα στην παράσταση του θεάτρου «Βρετάνια», ως κυρία Γκίβινγκς, την οποία υποδύεται με αισθαντικότητα και μέτρο. Τα υπόλοιπα θα τα μάθετε από την ίδια…
Συνέντευξη στη Μαρένα Καδιγιαννοπούλου
Φωτογράφος: Κωνσταντίνος Παπαζαχαρίου | Lumina Studio
Κωνσταντίνα, θύμισε μου, είναι η πρώτη σου φορά σε κωμωδία;
Το ακριβώς αντίθετο! Κατά έναν τρόπο, συνεχώς τα πάντα με οδηγούν στην κωμωδία και δε ξέρω τον λόγο. Εγώ πάντα θεωρούσα πως θα με σκέφτονται περισσότερο σε δραματικά έργα. Τα τελευταία χρόνια η μια κωμωδία, διαδέχεται την άλλη και έχω αρχίσει να πιστεύω πως μάλλον δεν είχα σωστή εικόνα για τον εαυτό μου.
«Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή» είναι μια κωμωδία όχι τόσο συνηθισμένη. Θα τη χαρακτήριζα τρυφερή και πιπεράτη κωμωδία.
Διεγερτική! Περιττό να σου πω πως πριν διαβάσω το έργο που όταν μου το έστειλε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, με είχε προετοιμάσει. Μου είχε πει: «Κωνσταντίνα το διαβάζεις, δεν παθαίνεις κάτι, μη σοκαριστείς, μην πανικοβληθείς. Διάβασε το αρκετές φορές και μετά να αποφασίσεις». Μόλις διάβασα όμως τα τρία πρώτα στοιχεία του, ότι δηλαδή είναι τοποθετημένο στη Βικτωριανή εποχή, έτος 1880, οργασμοί και πιάνο, θεώρησα ότι δε θα μου ξαναδινόταν μια τέτοια θεατρική ευκαιρία, επομένως είπα κατευθείαν «ναι»! Ήταν δύσκολο να στηθεί όλο αυτό, όμως είχα δίπλα μου έναν πολύ καλό καπετάνιο, μαέστρο και είμαι πολύ τυχερή που συνεργάζομαι με τον Κωνσταντίνο. Κι αυτό δεν το λέω, όπως ενδεχομένως το αναφέρουν οι περισσότεροι στις συνεντεύξεις τους, όμως πραγματικά είναι ένας άνθρωπος που δεν ένιωσα ποτέ να κρίνομαι. Δεν ένιωσα ποτέ αμφισβήτηση καθώς είναι ένα ρόλος δύσκολος.
Έχοντας δει την παράσταση, θα πω κι εγώ πως κάνεις κάτι πολύ δύσκολο και το κάνεις επαναλαμβανόμενα. Λόγω του ρόλου έρχεσαι σε οργασμό εννέα φορές, μ’ ένα γλυκό και χαριτωμένο τρόπο! Δεν σε άγχωσε αυτό;
Από την πρώτη συνάντηση με τον Κωνσταντίνο μου ξεκαθάρισε κάτι, το οποίο με έκανε να νιώσω πολύ μεγάλη ασφάλεια: ότι από τη μια θέλουμε σίγουρα να το αντιμετωπίσουμε σοβαρά, αλλά δεν θέλουμε να φέρουμε σε αμηχανία τον θεατή. Αυτή η οδηγία λειτούργησε στο να «χτιστεί» ο ρόλος μου έτσι ώστε και πειστικό να ήταν αλλά και να κλείναμε το μάτι στον θεατή. Να του πούμε πως αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα, δεν το παθαίνει η ηθοποιός. Χτίστηκε τόσο τεχνικά, που δεν ένιωσα ποτέ πως μπορεί να με εκθέσει.
Απολαμβάνεις και την παράσταση έτσι, όχι μόνο τον ρόλο σου…
Την απολαμβάνω όσο δεν πάει! Έχω δουλέψει μαζί με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη πάρα πολύ πάνω σε αυτό, δεν το αφήσαμε ούτε μια στιγμή στην τύχη του. Παρόλο που κάποιες φορές νιώθαμε ότι το έχουμε κατακτήσει, μετά από μια εβδομάδα το ξαναπιάναμε από την αρχή.
Μπήκες με φόρα και διάθεση στη συγκεκριμένη δουλειά.
Η αλήθεια είναι αυτή! Στην παράσταση, υπάρχουν σκηνές που χρειάζεται να παίξω πιάνο. Κι εγώ δεν ήξερα. Έκανα όλο το καλοκαίρι μαθήματα – και συνεχίζω και τώρα – και έμαθα να παίζω και να διαβάζω την παρτιτούρα που μου έδωσε ο Μίνως Μάτσας, που έγραψε τη μουσική της παράστασης.
Κι αυτό είναι ένα ακόμη στοιχείο για το οποίο με εμπιστεύτηκε ο Κωνσταντίνος και του χρωστάω. Γνώριζε ότι δεν ήξερα πιάνο και δεν κοίταξε την ασφάλεια του ως σκηνοθέτης, να μου πει να το ηχογραφήσουμε και να μην το ρισκάρει. Όταν του ζήτησα να μου δώσει την ευκαιρία να μάθω πιάνο με εντατικά μαθήματα και να προσπαθήσω να παίξω κανονικά, χωρίς να το «κλέψουμε», εκείνος το δέχτηκε.
Είναι αυτές οι προκλήσεις που θέλεις να έχεις στις προτάσεις που δέχεσαι;
Εννοείται! Αν δεν σου δίνονται δύσκολα πράγματα, ώστε να εξελίσσεσαι και να τα βάζεις στη βαλίτσα του βιογραφικού σου, δεν οδηγεί κάπου. Πρέπει από την κάθε δουλειά να παίρνεις πράγματα, και όχι μόνο την επόμενη δουλειά. Να σου μένουν εφόδια και ικανότητες. Φεύγοντας από τη συγκεκριμένη δουλειά θα έχω γεμίσει εμπειρίες, γνώσεις, τα πάντα.
Σου έχουν δοθεί σε όλες τις μέχρι τώρα δουλειές σου αυτές οι εμπειρίες και εφόδια, όπως τα χαρακτηρίζεις;
Δυστυχώς έχω υπάρξει με σκηνοθέτες, οι οποίοι ένιωσαν μια ασφάλεια στην αρχή ότι «το έχουμε» και δεν ξανασχολήθηκαν. Έχω υπάρξει με σκηνοθέτες που είχαν αποφασίσει από την αρχή να ασχοληθούν μόνο με τους βασικούς και πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δεν είναι σε καμία περίπτωση τέτοιος άνθρωπος και σκηνοθέτης.
Πώς διαχειριζόσουν λοιπόν αυτές τις τακτικές; Γιατί φαντάζομαι ως ηθοποιός έχεις κι εσύ τις ανασφάλειες για το αν είσαι καλή σε αυτό που έχεις κληθεί να κάνεις.
Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ το γεγονός ότι τα πρώτα μου βήματα τα έκανα στην τηλεόραση και στις σειρές που ήμουν είχα πρωταγωνιστικούς ρόλους. Επομένως είχα περάσει από αυτό. Εκείνη την περίοδο το να κάνεις τηλεόραση λειτουργούσε αποτρεπτικά από το να κάνεις θέατρο. Δεν σε σκεφτόντουσαν και αντίστοιχα οι άνθρωποι του θεάτρου, δεν ήθελαν να κάνουν τηλεόραση. Όταν λοιπόν πήρα την απόφαση και είπα στον εαυτό μου ότι δεν με ενδιαφέρει να κάνω καριέρα στην τηλεόραση και να μην κάνω θέατρο, γνώριζα ότι θα ξεκινήσω από το μηδέν. Κι αυτό σήμαινε μικρότεροι ρόλοι, λιγότερα χρήματα, το όνομα μου κάτω από άλλους ανθρώπους που είχαν μια άλλη πορεία. Οπότε πάλεψα να μπω στο θέατρο σαν να είχα μόλις τελειώσει από τη σχολή.
Είχε κάποιο κόστος αυτό;
Ψυχολογικό όχι, διότι ήμουν πολύ προσγειωμένη. Εγώ δεν θα κυνηγήσω να μπω πρώτη, θα κυνηγήσω όμως έναν ωραίο ρόλο. Θέλω ωραίες δουλειές, ωραίους συνεργάτες και ας έχω τον μικρότερο ρόλο.
Πάντα ήσουν τόσο γειωμένη προσωπικότητα;
Έχω αυτοπεποίθηση, όμως πάντα σκεφτόμουν πως καλό είναι, όταν τραβήξω το καράβι, όταν θα πάρω την ευθύνη, να είμαι σίγουρη γι αυτό. Και ήξερα πάντα ότι έπρεπε να διανύσω πολύ μεγάλο ταξίδι για να φτάσω εκεί. Ένιωθα πως όταν τραβήξω το καράβι, θέλω να έχει και επιτυχία. Δε θέλω να χρεωθώ, μια αποτυχία οικονομική και καλλιτεχνική. Προτιμούσα να το πάω βήμα – βήμα και αν είναι να φτάσω, θα το φτάσω!
Δεν είχες ανυπομονησία να κάνεις πράγματα;
Ποτέ, έχω μεγάλη υπομονή. Να σου όμως κάτι; Ακόμη και τα μικρά πράγματα, τα αντιμετώπιζα ως πολύ σημαντικά. Ποτέ δε σκέφτηκα ότι έχω μικρό ρόλο ή ότι αμείβομαι με τα λιγότερα χρήματα. Τα έβλεπα όλα σαν την ευκαιρία μου.
Αλήθεια, πώς πήρες την απόφαση να έρθεις από την Κρήτη και να σπουδάσεις ηθοποιός;
Αρχικά, από πολύ μικρή γνώριζα ότι δεν θα έμενα στην Κρήτη.
Πώς το είχες αποφασίσει τόσο καταλυτικά;
Το ένιωθα ότι εγώ έπρεπε να φύγω από εκεί, ενώ είμαι πάρα πολύ δεμένη με τους γονείς μου. Ένιωθα ότι δεν υπάρχει μέλλον. Σπούδασα στην Πάτρα κοινωνική λειτουργός και ήρθα στην Αθήνα γιατί ήξερα ότι θα είχα πολλές επιλογές και θα ασχολούμουν ερασιτεχνικά με το θέατρο. Μπαίνοντας στη δραματική σχολή, από το πρώτο έτος κιόλας, άρχισα να έχω δουλειά ως ηθοποιός και έτσι με οδήγησε κάπως.
Έχεις δικαιωθεί λοιπόν μέχρι σήμερα.
Είμαι πολύ ευτυχισμένη, ειδικά φέτος νομίζω ότι έχω ζήσει τέσσερις μήνες με αυτό το έργο- γιατί κάναμε και πολλές πρόβες. Με βρίσκεις στη φάση που είμαι πραγματικά ευτυχισμένη.
Κυνηγάς να σου έρθουν πράγματα; Στοχοπροσηλώνεσαι;
Τα κυνηγάω έως ένα βαθμό χωρίς να μου γίνεται κάτι εμμονή και χωρίς να με διαλύει όταν δεν τα καταφέρνω.
Θέλω να σε πάω χρόνια πίσω, στην Κρήτη, και να θυμηθείς κάποια Χριστούγεννα τα οποία σου έχουν αποτυπωθεί;
Τα Χριστούγεννα κάθε χρόνο ήταν copy paste! Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια ιδιαίτερα. Έμενα και σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Κρήτης και ελάχιστες φορές είχα βγει για τα κάλαντα. Από μικρό παιδί δεν ήμουν fun των γιορτών και ο,τιδήποτε με έβγαζε από την καθημερινότητα μου. Και αυτό με ακολουθεί έως σήμερα. Δεν έχω γκρινιάξει ποτέ για το εορταστικό ωράριο στα θέατρα, όπου κάνουμε περισσότερες παραστάσεις τις εορταστικές ημέρες. Δεν μου αρέσει που πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε κανονίσει κάτι για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Είναι φοβερό, για παράδειγμα, να μείνεις στο σπίτι μόνος σου.
Εγώ λοιπόν έχω κάνει αλλαγή του χρόνου μόνη μου, σε μια τηλεόραση με ταινία και τρώγοντας δρακουλίνια! Θυμάμαι αυτή την Πρωτοχρονιά με την ίδια αγάπη που θυμάμαι και μια άλλη που είχαμε μαζευτεί όλη παρέα.
