Η ιστορία πίσω από την «παράδοση» να διαβάζουμε βιβλία στην παραλία! Για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, οι καλοκαιρινές διακοπές ήρθαν στην Αμερική το 1800. Σίγουρα, υπήρχε καλοκαίρι και πριν από τότε, αλλά πολλές από τις παραδόσεις που συνδέουμε με τους καλοκαιρινούς μήνες μπορούν να αναχθούν στον 19ο αιώνα, όταν η εκβιομηχάνιση και η πρόοδος στις μεταφορές έθεσαν τις βάσεις για τις καλοκαιρινές διακοπές όπως τις ξέρουμε σήμερα.
Στις αρχές του 1800, τα ταξίδια αναψυχής γίνονταν κυρίως από πλούσιες οικογένειες. Αλλά μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, οι καλοκαιρινές διακοπές, συχνά σε μια ηλιόλουστη, παραθαλάσσια πόλη – θέρετρο, ήταν προσβάσιμες τόσο σε εύπορες όσο και σε οικογένειες με μικρότερο εισόδημα, και μαζί τους γεννήθηκε μια από τις αγαπημένες παραδόσεις του καλοκαιριού: το διάβασμα στην παραλία.
Ο ορισμός του «beach read» ήταν πάντα μια ολισθηρή έννοια. Ο όρος εντοπίζεται γενικά στη δεκαετία του 1990, όταν εμφανίστηκε σε δημοσίευση εμπορικών περιοδικών προτού μεταφερεθεί σε mainstream εφημερίδες και περιοδικά. Πριν από αυτό, τα βιβλία που απευθύνονταν σε παραθεριστές προσδιορίζονταν ως καλοκαιρινή ανάγνωση, ένας όρος που χρονολογείται από τα μέσα του 18ου αιώνα και ήταν ήδη σε ευρεία χρήση στην Αμερική από το 1897, όταν και οι New York Times δημοσίευσαν μια καλοκαιρινή λίστα ανάγνωσης με τίτλους που κυμαίνονταν από μυθιστορήματα έως βιογραφίες, δηλώνοντας ότι το μόνο κριτήριο επιλογής τους ήταν τα «βιβλία που διαβάζονται τώρα και αρέσουν σε πολύ κόσμο».
Ένας σύγχρονος ορισμός μπορεί να είναι εντυπωσιακά παρόμοιος, καθώς ο όρος έχει εφαρμοστεί σε μυθιστορήματα υπερπαραγωγών όπως το Gone Girl, τα Jaws και ό,τι έγραψε ο James Patterson πιο πρόσφατα. Η συλλογή της παραλίας του 2024 από την Barnes & Noble είναι γεμάτη σχεδόν εξ ολοκλήρου με δροσερά ρομαντικά βιβλία που έχουν εξώφυλλα με πλούσια χρώματα. Η συλλογή του Harper’s Bazaar είναι διαφορετική, προσθέτοντας θρίλερ, απομνημονεύματα και κοινωνικές ιστορίες στο μείγμα. Ορισμένοι αναγνώστες ακολουθούν μια κυριολεκτική προσέγγιση, μεταφράζοντας την ανάγνωση στην παραλία σε βιβλία που διοχετεύουν μια καλοκαιρινή ατμόσφαιρα και ίσως δεν ζητούν πολλή ψυχική συμμετοχή. Υπάρχει επίσης το θέμα του προσωπικού γούστου, για κάποιους, η ανάγνωση της παραλίας είναι ένα θρίλερ ενώ για άλλους, είναι μια ρομαντική ονειροπόληση.
Οι πρώτοι πλούσιοι παραθεριστές επιδόθηκαν κι αυτοί στο καλοκαιρινό διάβασμα, αλλά σύμφωνα με την καθηγήτρια μελετών των μέσων ενημέρωσης Donna Harrington-Lueker, δεν περίμεναν να κάνουν τίποτα τόσο αδέξιο ώστε μόνο να το απολαύσουν, αλλά ήθελαν να τους καλλιεργήσει. Αυτοί οι αναγνώστες, που υποτίθεται ότι ήταν λευκοί και άντρες, ενθαρρύνονταν να διαβάζουν πολιτικές εφημερίδες (σε μικρές δόσεις), ποίηση και συλλογές δοκιμίων. Αν επέμεναν να διαβάζουν μυθοπλασία, θα ήταν μόνο κλασσικοί συγγραφείς. Ένα από τα πρώτα βιβλία που εκδόθηκαν και κυκλοφόρησαν ρητά στην αγορά στους καλοκαιρινούς παραθεριστές, το Thalatta: A Book for the Sea-Side του 1853, ήταν μια συλλογή ποίησης με θέμα τον ωκεανό από τους Tennyson και Longfellow.
Μέχρι τη δεκαετία του 1870, ωστόσο, μια σειρά συνθηκών άνοιξε το δρόμο για μια εκδοτική έκρηξη. Οι καλοκαιρινές διακοπές ήταν πλέον για όλους, ο αναλφαβητισμός είχε μειωθεί, το κόστος εκτύπωσης ήταν φθηνότερο και οι εκδότες συνειδητοποίησαν ότι υπήρχε τεράστιος αριθμός καλοκαιρινών ταξιδιωτών που ήταν ανοιχτοί σε διαφορετικές μορφές λογοτεχνίας. Η δημοτικότητα των φτηνών «μυθιστορημάτων της δεκάρας» και της μυθοπλασίας που κυκλοφόρησαν σε εφημερίδες απέδειξε ότι υπήρχε ένα αναγνωστικό κοινό που διψούσε για λογοτεχνία και που έδινε μεγάλη αξία στην ψυχαγωγία. Το καλοκαίρι ήταν ιστορικά μια αργόστροφη περίοδος για τη βιομηχανία του βιβλίου, έτσι οι εκδότες άδραξαν αυτήν τη νέα αγορά και άρχισαν να προωθούν την «καλοκαιρινή ανάγνωση» και τα «καλοκαιρινά βιβλία».
Υπήρχαν φυσικά ενστάσεις. Τα μυθιστορήματα βλέπονταν ήδη με στραβά μάτια από πολλούς βικτωριανούς σχολιαστές και αυτό το νέο κύμα pop λογοτεχνίας χαιρετίστηκε με περιφρόνηση. Ένας γνωστός ιεροκήρυκας του Μπρούκλιν αναφέρθηκε στο καλοκαιρινό ανάγνωσμα ως «βλαβερό σκουπίδι» και προειδοποίησε τους παραθεριστές να μην επιτρέψουν «στα βατράχια και στις ψείρες ενός διεφθαρμένου τυπογραφείου να σέρνονται στον κορμό ή στη βαλίτσα τους».
Αλλά το βιβλίο της παραλίας παρέμεινε και ο εκδοτικός κλάδος δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Μέχρι το 1898, τα βιβλία της παραλίας απευθύνονταν σχεδόν αποκλειστικά σε γυναίκες αναγνώστριες και ο ρομαντισμός είχε γίνει το κυρίαρχο είδος. Η έκρηξη των εκδόσεων των μαλακών εξώφυλλων που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930 ενίσχυσε περαιτέρω την ιδέα ότι η ανάγνωση του βιβλίου της παραλίας ήταν τόσο εφήμερη όσο και το ίδιο το καλοκαίρι: ελαφρύ, απολαυστικό και ίσως ένα που αφήνεται εύκολα στο θέρετρο για την ευχαρίστηση των μελλοντικών ταξιδιωτών.
