Το περπάτημα κάποτε ήταν άθλημα και γέννησε τους πρώτους Superstars! Στις μέρες μας, το να περπατάς συχνά και πολύ, είναι μία από τις πιο γνωστές συμβουλές των γιατρών -μαζί φυσικά με την καλή διατροφή. Το περπάτημα, όμως, κάποτε δεν ήταν απλώς μία αναγκαία κίνηση ώστε να φτάσει κάποιος στη δουλειά του ή να επισκεφτεί τους φίλους του.
Στη μία το μεσημέρι της 10ης Μαρτίου 1879, η αρένα στο Gilmore’s Garden της Νέας Υόρκης (που αργότερα μετονομάστηκε σε Madison Square Garden) ήταν γεμάτη με κόσμο που ούρλιαζε για το αθλητικό γεγονός της ημέρας: Ναι, το περπάτημα, με κάποιους πιο ανταγωνιστικούς όρους.
Μάλιστα, εκείνη τη μέρα, πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να μπουν στο γήπεδο σπάζοντας παράθυρα ή από την οροφή. «Ντου» το λέμε στην Ελλάδα. Το ίδιο χάος, βέβαια, επικρατούσε και στο εσωτερικό. Ο λόγος; Το Super Bowl του περπατήματος, γνωστό και ως Astley Belt. Εκεί, οι διαγωνιζόμενοι έπρεπε να κάνουν τον κύκλο του γηπέδου για έξι σερί μέρες.
Οι αθλητές δεν επιτρεπόταν να εγκαταλείψουν την πίστα, και αντ’ αυτού είχαν σκηνές όπου τους επιτρεπόταν να ξεκουραστούν ή να λάβουν ιατρική φροντίδα. Από πού προέκυψε αυτή η μανία των Αμερικανών; Μάλλον από έναν υπάλληλο της New York Herald ονόματι Edward Payson Weston, ο οποίος είχε αδυναμία στο περπάτημα μεγάλων αποστάσεων.
Αναγνωρίζοντας το χάρισμά του στην αντοχή, έβαλε στοίχημα με έναν φίλο του για την προεδρική κούρσα του 1860, κατά την οποία ο χαμένος έπρεπε να περπατήσει όλη τη διαδρομή από τη Βοστώνη μέχρι την Ουάσινγκτον για την ορκωμοσία.
Επειδή ο Weston στοιχημάτισε εναντίον του Abraham Lincoln, βρέθηκε σε ένα 10ήμερο οδοιπορικό μέσα στο χιόνι, κάτι που έκανε τις εφημερίδες της εποχής να ασχοληθούν έντονα μαζί του. Τελικά, άρχισε να οργανώνει περιπάτους αντοχής, οι οποίοι εξελίχθηκαν σε κανονικά άθλημα.
Το άθλημα έφτασε στο απόγειο της δημοτικότητάς του τις δεκαετίες του 1870 και 1880 και κάπως έτσι γεννήθηκαν και οι πρώτοι διάσημοι αθλητές της Αμερικής, οι οποίοι -όπως γίνεται και σήμερα- έκλειναν συμφωνίες με εταιρείες ρουχισμού. Τα έπαθλο για τον νικητή ήταν μεγάλο.
Το περπάτημα σε ρυθμούς πρωταθλητισμού, ωστόσο, δεν ήταν μόνο αντρική υπόθεση. Τον Μάρτιο του 1879, όταν το Astley Cup διεξαγόταν στο κέντρο του Μανχάταν, πέντε γυναίκες αγωνίζονταν στο δικό τους εξαήμερο περπάτημα στο Χάρλεμ γιατί, πολύ απλά, δεν είχαν ανάγκη κανέναν.
