Λιάνα Μπουκουβάλα
Με αφορμή τις γυναικοκτονίες και τα κορίτσια που έπεσαν θύματα αντρών που μέσα σε κακοποιητικές σχέσεις, τους αφαίρεσαν με περίσσια ευκολία τη ζωή, σκεφτόμουν… Γιατί να υπάρχουν άντρες που να φέρουν τον ανδρισμό τους μόνο ως τίτλο…; Πόσο λάθος μεγάλωσαν; Τι λανθασμένα πρότυπα είχαν; Ή μήπως απλά αρρωστημένα μυαλά; Μετά πάλι, αναρωτιέμαι, μήπως οι γενικολογίες αδικούν εκείνους, τους σωστούς, τους αληθινούς που υπάρχουν εκεί έξω; Δεν είμαι αγορομάνα για να έχω το άγχος του πως να μεγαλώσω σωστά το γιο μου, ούτε είμαι άντρας, αν ήμουν όμως, και ήθελα και να λέγομαι ΑΝΤΡΑΣ, θα ήθελα να είμαι και να έχω μεγαλώσει κάπως έτσι…
«Ήμουν πολύ τυχερός σχετικά με το πώς μεγάλωσα στην αθάνατη ελληνική επαρχία. Είμαι γιος ενός «αμόρφωτου» αλλά αυτοδημιούργητου μπαμπά και μιας «μορφωμένης» νοικοκυράς μαμάς. Αυτός έφερνε ψωμί στο σπίτι και αυτή μεγάλωνε τα παιδιά. Ήμουν ήσυχος μικρός μα σκανδαλιάρης, με αποτέλεσμα να κρεμάσω στο κορμί μου κάθε λογής παράσημα. Αργότερα στην εφηβεία δεν έμπλεξα σε καυγάδες, εκτός από λίγους με τη μπάλα στην αλάνα, δεν πήγα σε μπουρδέλο παρότι κάποιοι φίλοι μου ήταν τακτικοί πελάτες και δεν έκανα σκληρά ναρκωτικά γιατί ήμουν σε άλλη ΦΑΣΗ…
Ήμουν στη ΦΑΣΗ του ΕΡΩΤΑ με το γυναικείο φύλο. Έβλεπα με θαυμασμό τα κορίτσια και προσπαθούσα να κάνω τις πρώτες μου αθώες «σχέσεις». Αυτές που ξεκινούν με ένα βλέμμα, αθώο μα συνάμα πρωτόγνωρο, και ένα συναίσθημα που γεμίζει το στομάχι σου πεταλούδες και ανυπομονησία μέχρι να ξαναειδωθείτε. Βλέπεις τότε δεν είχαμε internet και social media. Ούτε likes, φίλτρα και ποζεριές. Τότε μέτραγε τι μουσική ακούς, ποια βιβλία και ποιήματα διάβασες, αν αθλείσαι, αν μιλάς και αν φιλάς ωραία, άντε και αν είχες μηχανάκι για ρομαντική βόλτα. Κι όλα γινόντουσαν σιγά-σιγά, βήμα-βήμα, σκαλί-σκαλί. Δεν τα ξέραμε από πουθενά. Τα μαθαίναμε από τους μεγαλύτερους φίλους μας, από τους γονείς μας ακόμα και από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Γι αυτό και τα μάθαμε σωστά, γι αυτό και σεβόμασταν τα κορίτσια, γι αυτό και τους φερόμασταν όμορφα. Γιατί μεγαλώσαμε με μέτρο και σεβασμό στον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας. Αφιερώναμε τραγούδια για ένα χαμόγελο, μιλάγαμε γλυκά για ένα χάδι, κάναμε δώρα για ένα φιλί. Και όλα αυτά όχι για να τις εξαγοράσουμε απλά γιατί αυτό… έλεγε η καρδούλα μας αδερφέ! Γιατί χαιρόμασταν με τη χαρά τους, πως το λένε!
Φάγαμε και «χυλόπιτες». Υπήρξαν και διαφωνίες, υπήρξαν και μονόπλευρες καψούρες. Και αυτό μέσα στη ΦΑΣΗ είναι. Αλλά δεν μείναμε εκεί, δεν πιέσαμε, δεν εξευτελίσαμε, δεν προσβάλλαμε. Και φυσικά, δεν «σηκώσαμε χέρι». Επειδή πολύ απλά δεν λεγόμασταν μόνο, αλλά ήμασταν ΑΝΤΡΕΣ».
Τα παραπάνω λόγια, δεν είναι προϊόν φαντασίας. Είναι λόγια πραγματικά, βγαλμένα από τη ζωή, Συγκεκριμένα, τη ζωή του άντρα μου. Και ευχαριστώ το Θεό που τον έστειλε στο δρόμο μου και αγαπήθηκα από κάποιον που ξέρει πραγματικά πως να αγαπά και κυρίως πως να σέβεται τις γυναίκες.
Εσείς οι υπόλοιποι λοιπόν, που είστε εκεί έξω, να τις αγαπάτε και να τις φροντίζετε τις γυναίκες σας. Και αν δεν τα βρίσκετε πλέον μαζί τους, να χωρίζετε. Ήσυχα και αθόρυβα. Και όχι να τις σκοτώνετε. Ως εδώ!
