Πάντα πίστευα πως τους ανθρώπους με καλλιτεχνικό πνεύμα δεν πρέπει να τους κλείνεις μέσα σε τέσσερις τοίχους. Πρέπει να τους δίνεις τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζονται προκειμένου να νιώθουν ελευθέροι και άρα να μπορούν να δημιουργούν. Κάπως έτσι και με αυτά ως δεδομένα, αποφάσισα με τον Simple G να πρωτοτυπήσω και να μην κάνουμε τη συνέντευξή μας στο γραφείο, στο σπίτι του ή σε κάποιο καφέ, αλλά με ένα καφέ στο χέρι, σ’ ένα παγκάκι της Αμφιάλης, της πόλης που και οι δύο μεγαλώσαμε. Αν και το Γιώργο τον γνωρίζω χρόνια, σ’ αυτή τη συνέντευξη θα καταπιαστούμε με την άλλη του πλευρά. Εδώ σήμερα θα γνωρίσουμε τον καλλιτέχνη, Simple G…
Ονειροπόλος αλλά και ρεαλιστής, ήρεμος μα συνάμα και καλλιτεχνικά ανήσυχος, ευγενής, ταλαντούχος αλλά και ταπεινός, ένας street artist με προβληματισμούς για το περιβάλλον, για τον χρόνο που φεύγει και δεν επιστρέφει, για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ladies & Gents, είναι ο Simple G και είναι σίγουρο πως θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια!
Συνέντευξη στη Δήμητρα Βγενά
Πότε ξεκίνησες το street art;
Το street art ξεκίνησε σχεδόν από την πρώτη φορά που έκανα έργο σε δρόμο με spray…
Το μικρόβιο της ζωγραφικής πως μπήκε στη ζωή σου;
Από πιτσιρικάς. Αν θυμάμαι καλά η μητέρα μου έχει σχέδια μου από όταν ήμουν πρώτη δημοτικού, με θεματολογίες όπως αρχιτεκτονική καραβιών, βαρέα οχήματα και έργα κατασκευαστικά, όπως τα σκεφτόμουν τότε.
Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε σε αυτή τη μαγική μετάβαση, από γκραφιτάς…αγιογράφος; Και μάλιστα πτυχιούχος…!
Κοίτα, με την αγιογραφία ασχολήθηκα πρώτου ξεκινήσω να κάνω σχέδια με γκράφιτι στο χαρτί και αργότερα έργα στους τοίχους. Η αγιογραφία για μένα δεν έχει σταματήσει, ακόμα ασχολούμαι με αυτή και μπορώ να πω πως είναι ίσως η σημαντικότερη τέχνη που γνωρίζω.
Έχεις δηλώσει παλιότερα πως αποτελεί για σένα όνειρο να μπεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τα κατάφερες; Και αν ναι, τι δυσκολίες αντιμετώπισες προκειμένου να τα καταφέρεις;
Ναι είναι η αλήθεια, τελικά με την τρίτη προσπάθεια μπήκα στη σχολή της Αθήνας. Κάθε δυσκολία για καλό λένε και ισχύει. Μέσα σε αυτές τις προσπάθειες ο εγωισμός μειώνεται, η προσπάθεια αυξάνεται και τα αποτελέσματα είναι κάθε φορά και καλύτερα.
Τι ήταν αυτό που «όπλισε» το χέρι σου με σπρέι και άρχισες να δημιουργείς πάνω στους μουντούς τοίχους της πόλης;
Η ανάγκη να συνομιλήσω με άλλους ανθρώπους χωρίς όμως απαραίτητα να μιλάμε. Η ανάγκη του να μπορείς με υγιή τρόπο να κάνεις κάτι ξεχωριστό στη ζωή σου. Να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να σε αποδέχονται χωρίς να γίνεις ένας από τη μάζα.
Μέσα από τα έργα σου, ποιους προβληματισμούς σου έχεις καταφέρει να εκφράσεις;
Σίγουρα όχι όλους. Κάποιες φορές μπορεί να είναι ένα μήνυμα για το περιβάλλον, για τον χρόνο που φεύγει και δεν επιστρέφει, για τις ανθρώπινες σχέσεις…
Είσαι νέος άνθρωπος και μάλιστα ιδιαίτερα δραστήριος. Τι σε προβληματίζει στη σημερινή εποχή;
Ότι νεότεροι συνάνθρωποί μου, έχουν μπει σε ένα φαύλο κύκλο. Νομίζουν ότι έχουν άπειρο χρόνο να κάνουν αυτά που θέλουν, ενώ εν τέλει δεν κάνουν τίποτα. Προγραμματίζουν τη ζωή τους για αργότερα, σα να είναι αθάνατοι. Δεν χρειάζεται να αφήνουνε για αύριο αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Αν κλείσουμε τα κινητά και τους υπολογιστές για λίγο, θα δούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, υπάρχει φύση, πραγματική ομορφιά, ικανή να φορτίσει τις μπαταρίες μας για να αντέξουμε στις πόλεις-ζούγκλα που ζούμε.Φυσικά, βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς…
Υπάρχει κάποιο από τα έργα σου που για σένα να έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία;
Η πρώτη μου. ας το πούμε. Προσωπογραφία. που είχα κάνει πριν 10 χρόνια σε ένα τοίχο κοντά στην γειτονιά μου.
Υπήρξε κάποιο που να το εμπνεύστηκες από την προσωπική σου ζωή;
Το έργο που είχα κάνει πριν χρόνια στη νέα Σμύρνη με τίτλο «don’t play with the fire».
Ποια γωνιά του Πειραιά θα ήθελες να ζωγραφίσεις και δεν τα έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα;
Έχω κάποια συγκεκριμένα μέρη, αλλά πιστεύω σύντομα θα γίνει κι αυτό, οπότε και θα το μάθετε εκ του αποτελέσματος!
Πρόσφατα έκανες την πρώτη σου ατομική έκθεση. Θα ήθελες να μας πεις κάτι γι’ αυτό;
Το καλοκαίρι του 2018 ο ξενοδοχειακός όμιλος Grecotel μου ζήτησε να κάνω μια ατομική έκθεση στο ξενοδοχείο τους Pallas Athena, και έτσι έγινε. Στις 18 Οκτωβρίου 2018, η πρώτη μου ατομική έκθεση παρουσιάστηκε εκεί, με τίτλο «Wild Lines». Στην έκθεση αυτή ο θεατής έβλεπε ζώα ζωγραφισμένα με σπρέι, ζώα που στη «ζούγκλα» που ζούμε, δεν συναντάς εύκολα…
Έχεις αντιμετωπίσει κάποια μεγάλη δυσκολία σε έργο;
Επειδή κυρίως δούλευα μόνος μου, μια μεγάλη δυσκολία μπορώ να πω ότι την αντιμετώπισα στο έργο που έκανα στο δημαρχείο της Νίκαιας το 2018 και στο έργο που έκανα στο νέο εργοστάσιο Παπαστράτος τέλη του 2014, με μια επιφάνεια 40μ πλάτος και 4μ ύψος… Και με πολύ λεπτομέρεια! Δυσκολίες ωστόσο που στα επόμενα έργα με κάνανε πιο έμπειρο.
Τι ανασφάλειες έχεις για το μέλλον;
Δεν υπάρχει κάποια ανασφάλεια. Όπως στρώσω θα κοιμηθώ… Αν δεν ισχύσει αυτό, πρέπει μάλλον να δεις αντικειμενικά τη ζωή και να προσαρμόζεσαι κάθε φορά με τον καλύτερο δυνατό για εσένα τρόπο.
Ποιοι οι στόχοι σου για τα επόμενα χρόνια;
Να συνεχίσω να μαθαίνω περισσότερα και να βελτιώνομαι. Αυτό τον καιρό δουλεύεις πάνω σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα; Υπάρχει μια νέα θεματολογία που δουλεύω αυτόν τον καιρό και ταυτόχρονα αλλά έργα που κάνω κατά περιόδους.
