Συνιστᾶται ἐν Πειραιεῖ ὑπό τόν τίτλον «Ὀλυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιῶς» Σωματεῖον, οὕτινος σκοπός εἶναι η ἀνάπτυξις τῆς σωματικῆς ἀγωγῆς παρά τῇ νεολαίᾳ καί ἡ κατά πάντα φίλαθλον τρόπον ἐξύψωσις αυτῆς…
Ημερομηνία ορόσημο για τον ελληνικό αθλητισμό είναι η 10η Μαρτίου, καθώς σαν σήμερα πριν από 96 χρόνια, στις 10/3/1925, ιδρύθηκε ο Ολυμπιακός, η ιστορία του οποίου από μόνη της είναι μια υπερβολή.
Η ΙΔΕΑ: Ο ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΜΠΕΡΟΣ
Θα ξεκινήσουμε με τη μοναδική απόδοση του δημοσιογράφου Άρη Μελισσινού, ο οποίος έγραφε προλογίζοντας ένα κείμενό του στα μέσα της δεκαετίας του ‘60: «Ευωδίαζαν τα ρόδα του Μάη εκείνο το πρωινό του 1922 στη Βιέννη. Παραμυθένιο ετούτο το ανοιξιάτικο πρωινό, εξύπνησε με κέφι τον Έλληνα φοιτητή Θανάση Μέρμηγκα, που εδώ και 2,5 περίπου μήνες είχε βρεθεί στην αυστριακή πρωτεύουσα με σκοπό να σπουδάσει πολιτικές επιστήμες. Η κούραση από την εντατική μελέτη της νύχτας είχε περάσει. Ντύθηκε βιαστικά ο 26χρονος φοιτητής και σε λίγα λεπτά βάδιζε χαρούμενος στις βιεννέζικες στράτες. Η κίνηση στην πολυσύχναστη πρωτεύουσα είχε από νωρίς αρχίσει. Οι καφετέριες της πόλης φιλοξενούσαν ήδη τους πρώτους πελάτες της ημέρας, ενώ κάπου κάπου ξεχείλιζαν από μερικά φωνόγραφα (πικ απ της εποχής) γλυκές μελωδίες του Γιόχαν Στράους».
Ο Μέρμηγκας βιαζόταν να φτάσει στο ταχυδρομείο της κεντρικής πλατείας, γιατί είχε την προαίσθηση ότι θα έπαιρνε εκείνη τη μέρα γράμμα από την πατρίδα.
Είκοσι -και περισσότερες ίσως- ημέρες είχαν περάσει από την τελευταία φορά που του έγραψαν οι φίλοι του από τον Πειραιά. Από τότε δεν ξαναέλαβε γράμμα, παρόλο που εκείνος είχε στείλει σε όλους κάρτες με τις πιο θερμές ευχές του για το Πάσχα. «Μα, δεν είναι δυνατόν» μονολογούσε ο Μέρμηγκας καθώς βάδιζε πάντα βιαστικά. «Σήμερα πρέπει να έχω οπωσδήποτε γράμμα». Και είχε!
Το πήρε από τα χέρια του ταχυδρομικού υπαλλήλου, πλημμυρισμένος από χαρά. Έριξε μετά μια ματιά στο όνομα του αποστολέα. «Νότης Καμπέρος» ψιθύρισε και λίγο αργότερα ρουφούσε το περιεχόμενο της επιστολής βαδίζοντας αργά προς μια όχθη του Δούναβη.
Ο Καμπέρος τού έγραφε: «Καλό Πάσχα, Θανάση μου, και με βροντερές καμπάνες. Και, τώρα, μάθε τα πειραιώτικα νέα μας. Όλοι οι καλοί φίλοι εδώ πέρα αποφασίσαμε να φτιάξουμε έναν σύλλογο. Σκέφτηκα μάλιστα να του δώσουμε το όνομα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Σε παρακαλώ, λοιπόν, Θανάση, φρόντισε να πληροφορηθείς από τους εκεί αθλητικούς παράγοντες αν επιτρέπεται σύμφωνα με τις διατάξεις της Διεθνούς Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων να δώσουμε το όνομα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ στον καινούργιο σύλλογό μας».
TA ΗΝΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΝΟΥΣΚΟ
Δεν άργησε να φτάσει η απάντηση στον Πειραιά. Ο Μέρμηγκας έσπευσε στην Αυστριακή Ολυμπιακή Επιτροπή, ανέφερε εκεί τα καθέκαστα και πήρε τη διαβεβαίωση ότι μπορούν ελεύθερα οι φίλοι του να φτιάξουν τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ τους. Άλλωστε, είχαν ιδρυθεί κι άλλοι Ολυμπιακοί σε διάφορα κράτη της Ευρώπης, με περισσότερο φημισμένο τον Ολυμπιακό της Μασσαλίας (σ.σ. γνωστή σήμερα ως Οlympic de Μarseille). Εκείνη η διαβεβαίωση της αυστριακής ΕΟΑ ήταν η… κολυμπήθρα από την οποία ο νεογέννητος σύλλογος του Νότη Καμπέρου και των φίλων του πήρε το όνομα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
To όνειρο του αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού Νότη Καμπέρου ή «τρελο-Καμπέρου», όπως τον αποκαλούσαν αργότερα, είχε γίνει πραγματικότητα. Το όνομα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ κατοχυρώθηκε στα μητρώα του αθλητικού… ληξιαρχείου της Ελλάδας και σε βάθος χρόνου έμελλε να γίνει -και να παραμένει- ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του τόπου μας.
Ο 25χρονος τότε, τολμηρός και παράλληλα πράος, αλλά σοφός Νότης Καμπέρος παρέδωσε τα διοικητικά ηνία στον Μιχάλη Μανούσκο. Βλέπετε, ο «τρελο-Καμπέρος» είχε ένα μειονέκτημα. Όπως αναφέρουν δημοσιεύματα της εποχής, παρότι καλλίγραφος, έφτιαχνε ωραιότατα και ευανάγνωστα έγγραφα, αλλά ξεχνούσε να τα υπογράφει, με αποτέλεσμα οι Μανούσκος, Μέρμηγκας, Μαραγκουδάκης, Παπούλιας και Ανδρόνικος να τον ψάχνουν για να βάλει την υπογραφή του!
Η ΛΕΣΧΗ ΚΑΙ Η ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟΥ ΜΟΙΡΑ
Ο φοιτητής Μέρμηγκας επιστρέφει από τη Βιέννη με το πτυχίο του πολιτικού επιστήμονα. Την ίδια εβδομάδα της επιστροφής του ο Ολυμπιακός συγκαλεί Γενική Συνέλευση και στις αρχαιρεσίες ο Μέρμηγκας παίρνει το αξίωμα του αντιπροέδρου. Η συνέλευση εκείνης της χρονιάς έγινε στην πρώτη Λέσχη του Ολυμπιακού, μια αίθουσα 12×5 μέτρων, που η είσοδός της ήταν στην οδό Κολοκοτρώνη και η πρόσοψη στην οδό Νοταρά. Η αίθουσα των συνελεύσεων ήταν μόλις έξι τετραγωνικά μέτρα και ο πρόεδρος Μανούσκος την είχε μετατρέψει σε ένα κομψοτέχνημα. Μάλιστα, ο πρώτος φωνόγραφος με το ασπροκόκκινο χωνί αποκτήθηκε με ρεφενέ! Δεν ήταν μόνο η Λέσχη στην οποία γίνονταν οι ολυμπιακές συζητήσεις, αλλά και η Ταβέρνα του Μοίρα στη σημερινή Καραολή και Δημητρίου, στον αριθμό 43. Εκεί μαζεύονταν όλοι, που ανάμεσα σε «κατοσταράκι» και μπακαλιάρο έλυναν όλα τα προβλήματα. Τακτικοί πελάτες οι Καμπέρος, Μανούσκος, Γιώργος και Γιάννης Ανδριανόπουλος, Τερεζάκης, Ανδρόνικος, Καβαλιεράτος, Λαγουμτζής και άλλοι. Ένα βράδυ ο Καμπέρος σηκώθηκε και είπε: «Απόψε κερνάω εγώ». «Εβίβα» του είπαν οι υπόλοιποι, με τον Ανδρόνικο να πετάγεται: «Λοιπόν, πώς θα ονομάσουμε τον νέο σύλλογο;». Ο «τρελο-Καμπέρος» πήρε ένα χαρτί κι ένα μολύβι και έγραψε επτά γράμματα. Το ένα κάτω από το άλλο: «Ο-Λ-Υ-Μ-Π-Ι-Α».
«Αυτό είναι! Βρήκαμε το όνομα. Θα τον ονομάσουμε Ολυμπία!» απάντησαν κάποιοι από τους παρευρισκόμενους, αλλά ο Καμπέρος ποτέ δεν κούνησε καταφατικά το κεφάλι… Λέγεται ότι η διαδικασία της ονοματοδοσίας κράτησε δέκα εβδομάδες! Στην όγδοη αποφασίστηκε. Ο Καμπέρος έφερε το ίδιο χαρτί και προς γενική κατάπληξη προσέθεσε το «Κ». «Μα, δεν θα τον ονομάσουμε Ολυμπία;» τον ρώτησε ο Θόδωρος Παυλάκης. Η αγωνία για το όνομα συνεχίστηκε δύο εβδομάδες μέχρι ο «νονός» να τους ανακοινώσει το «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ». Τα χρώματα, κόκκινο και άσπρο, τα επέλεξε ο Γιάννης Ανδριανόπουλος. Χρώματα δύναμης, τα οποία είχε δει στην Αγγλία, στο Kέιμπριτζ, όπου αργότερα δίδαξε ο γιος του, Ανδρέας!
Κάπως έτσι ή μάλλον έτσι ακριβώς γεννήθηκε ο Ολυμπιακός. Ένας σύλλογος που έχει κατακτήσει εκατοντάδες τίτλους, σε πανελλήνιο και διεθνές επίπεδο, και έχει αναδείξει εκατοντάδες ολυμπιονίκες, παγκόσμιους πρωταθλητές, πρωταθλητές Ευρώπης, μεσογειονίκες, βαλκανιονίκες και πανελληνιονίκες.
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΥΜΝΟΣ
Οι ανεπανάληπτες επιτυχίες του 1931 καθιστούν τον Ολυμπιακό φόβητρο των αντιπάλων. Με τους Γραμματικόπουλο, τους αδελφούς Ανδριανόπουλους, τον Μ. Λεκκό, τον Κουράντη, τον Τερεζάκη, τον Πεζώνη, τον Ράγγο, τον Πανόπουλο, τον Κουράντη, τον Κορωναίο, τον Πανόπουλο, τον Σοφρά, τον Χρυσαφόπουλο, τον Βοζικιάν, τον Γεωργουράκη, τον Γκίκα Δέδε γράφει θριάμβους και κατακτάει το πανελλήνιο πρωτάθλημα με 11 νίκες, 2 ισοπαλίες και 1 ήττα. Κερδίζει 3-1 τους Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Άρη, Ηρακλή, ΠΑΟΚ, Απόλλωνα και 4-1 τον Εθνικό! Τα τρία γκολ απέναντι στις έξι ομάδες αποτελούν πηγή έμπνευσης για τον Μίμη Βασιλειάδη να γράψει τους στίχους και τον Γιάγκο Λαουτάρη να συνθέσει τον πρώτο ύμνο του Ολυμπιακού, που ακουγόταν όπου κι αν αγωνιζόταν η ομάδα. Ένας ύμνος που τον τραγουδούσαν οι παίκτες και οι φίλαθλοι μέσα και έξω από το γήπεδο με σφιγμένες γροθιές και δάκρυα στα μάτια. Ένας ύμνος που συγκινούσε, συγκλόνιζε και ηλέκτριζε ολόκληρη την Ελλάδα. Είχε γίνει της μόδας, ακουγόταν στα γραμμόφωνα, στα πάρτι, στις εκδρομές, παντού. Αντηχούσε σε όλο τον Πειραιά και στην Αθήνα. Ακόμα και στη Θεσσαλονίκη!
«Φευγάτ’ από μπρος, φευγάτ’ από μπρος, στο γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός
Φτερά στα πόδια, καρδιά μες στα στήθια που δώσαν θριάμβους σαν παραμύθια.
Παίζουν με τέχνη ατρόμητοι λύκοι και τα φτερά της ανοίγει η Νίκη.
Πασάρει ο ένας, ο άλλος σουτάρει, ο εχθρός τα χάνει, σωστός πανικός,
αυτός προσέχει, εκείνος μαρκάρει, θρίαμβος, νίκη, Ολυμπιακός!
Ολυμπιακός, Ολυμπιακός
Παλικάρια διαλεκτά, της νίκης παιδιά, δύναμη, τέχνη, ατσάλι καρδιά
Ένα, δύο, τρία, γκολ παντού, πανικός, Θρίαμβος, νίκη, Ολυμπιακός! (δις)
Κόκκινο – άσπρο, παντιέρα γνωστή, από τις νίκες παντού ξακουστή
πρωτάθλημα, αγώνας φιλικός, Πειραιάς, θρίαμβος, Ολυμπιακός!»
Ο ΣΤΡΑΤΟΣ, Ο ΤΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ
Το «Ολυμπίκ – Ολυμπιακέ» είναι τραγούδι του αείμνηστου τραγουδιστή και συνθέτη Βαγγέλη Περπινιάδη και έγινε ο ύμνος της ομάδας του Ολυμπιακού. Το τραγούδι γράφτηκε με αφορμή τη νίκη του Ολυμπιακού, που τον οδήγησε στην κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου το 1963. Τότε που ο Ολυμπιακός νίκησε και στην Κωνσταντινούπολη, στο στάδιο «Μιράτ Πασά», τη βουλγαρική Λέφσκι με σκορ 1-0, χάρη σε κεφαλιά του Μίμη Στεφανάκου.
Την ίδια νύχτα, 19 προς 20 Σεπτεμβρίου του 1963, η ομάδα του Ολυμπιακού επέστρεψε από την Κωνσταντινούπολη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και, όπως συμβαίνει συνήθως μετά από μεγάλες επιτυχίες, οι οπαδοί της ομάδας και όχι μόνο, χιλιάδες φίλαθλοι -τότε το Βαλκανικό Κύπελλο είχε ιδιαίτερη σημασία από πλευράς γοήτρου- είχαν συρρεύσει για να υποδεχθούν τους θριαμβευτές. Υπολογίζεται ότι βρέθηκαν στο αεροδρόμιο τουλάχιστον δέκα χιλιάδες άνθρωποι, ενώ περίπου πέντε χιλιάδες ακολούθησαν στη συνέχεια με τα πόδια τους ποδοσφαιριστές μέχρι τον Πειραιά, όπου βέβαια έγινε ο μεγάλος χαλασμός, αφού περίμεναν εκεί κι άλλοι φίλοι του Ολυμπιακού για να γιορτάσουν τον μεγάλο θρίαμβο.
Ανάμεσα στους φιλάθλους ήταν και ο μεγάλος τραγουδιστής Στράτος Διονυσίου με τον φίλο του, Τάκη Λαζόπουλο. Τελειώνοντας η φιέστα και τα πανηγύρια, αργά τη νύχτα και μες στη χαρά τους, κίνησαν να βρουν τον κοινό τους φίλο Βαγγέλη Περπινιάδη στο σπίτι του στο Χαϊδάρι για να του περιγράψουν τον θρίαμβο του Ολυμπιακού. Ο Περπινιάδης τους καλοδέχτηκε με χαρά, ξύπνησε τη γυναίκα του, Μαρίτσα, να τους φτιάξει καφέδες και άρχισαν όλοι μαζί να συζητούν και να θυμούνται τους θριάμβους του Ολυμπιακού εναντίον μεγάλων ομάδων, όπως τη νίκη επί της Σάντος του Πελέ, που είχε σημειωθεί δύο χρόνια πριν, το 1961. Μέσα σε αυτήν την πανηγυρική και ενθουσιώδη ατμόσφαιρα της συζήτησης, ο Περπινιάδης εμπνεύστηκε και επιτόπου ξεκρέμασε το μπουζούκι του και το… γρατζούνισε, ψιθυρίζοντας τα πρώτα στιχάκια που του είχαν έρθει στο μυαλό: «Ολυμπίκ- Ολυμπίκ – Ολυμπιακέ, Φλαμένγκο, Λέφσκι νίκησες, Σάντος και Ζαγκλεμπιέ».
Στη συνέχεια, το ίδιο βράδυ, και αφού έφυγαν μετά από λίγη ώρα οι φίλοι του, έγραψε τα υπόλοιπα. Προς τα ξημερώματα ολόκληρο το τραγούδι ήταν έτοιμο. Το έγραψε πρόχειρα σε ένα μαγνητόφωνο και νωρίς το πρωί τηλεφώνησε στον Μίνωα Μάτσα, το αφεντικό της δισκογραφικής εταιρείας «Μίνως». Τον ενημέρωσε για το τραγούδι και στη συνέχεια έβαλε το μαγνητόφωνο στο ακουστικό του τηλεφώνου για να το ακούσει. Ο Μάτσας, πολύπειρος στη δισκογραφία, μόλις το άκουσε κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο και του είπε «φέρ’ το αμέσως, σε δύο ώρες μπαίνεις με την ορχήστρα σου στο στούντιο». Πράγματι, σε δύο ώρες άρχισε η εγγραφή του τραγουδιού που χάλασε κόσμο. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ξεπέρασε τις 350.000 πωλήσεις, ενώ βέβαια συνεχίζει να πουλάει μέχρι τις μέρες μας, αφού το τραγούδι έγινε ύμνος της ομάδας του Ολυμπιακού.
Ο ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΣΑΛΠΙΓΚΤΗΣ
Αττίλιο. Λίγοι ήξεραν το πραγματικό του όνομα. Ακόμα πιο λίγοι είχαν μιλήσει μαζί του και ελάχιστοι γνώριζαν ότι ήταν φοιτητής της ιατρικής. Όλοι, όμως, ήξεραν πού θα τον βρουν. Εκεί, στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα της Θύρας 7. Εκεί, όπου κι αν έπαιζε ο Ολυμπιακός. Γεννημένος το 1942 στην κατεχόμενη Αθήνα, μάζευε το χαρτζιλίκι της εβδομάδας για να βλέπει από κοντά τον Ολυμπιακό. Με την τρομπέτα του ένωνε χιλιάδες χέρια και φωνές στην εξέδρα για χρόνια. Κάποτε οι γιατροί τού είχαν πει ότι δεν θα αντέξουν τα πνευμόνια του. «Τι με νοιάζει; Εγώ για τον Ολυμπιακό ζω» απαντούσε ο ίδιος. Ήταν φοιτητής της ιατρικής, αλλά παράτησε τις σπουδές του στο 4ο έτος για να αφοσιωθεί στον Ολυμπιακό. Σε κάθε παιχνίδι ήταν εκεί, στο κάγκελο της εισόδου της Θύρας 7, με τη θρυλική τρομπέτα του να ξεσηκώνει τους φιλάθλους και να διηγείται με καλαμπούρι τις περιπέτειές του. Τη δεκαετία του ‘90 είχε γίνει στόχος άνανδρων επιθέσεων. Του είχαν στήσει δύο φορές καρτέρι, χτυπώντας τον βάναυσα. Η ατίθαση ζωή που έκανε επιβάρυνε σε μεγάλο βαθμό τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν και το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου του 1994 έφυγε από τη ζωή εξαιτίας πνευμονικού οιδήματος. Χιλιάδες φίλοι του Ολυμπιακού συνόδευσαν τον Βασίλη Δουρίδα στην τελευταία του κατοικία, μέσα σε ένα κόκκινο φέρετρο. Ήταν η τελευταία του επιθυμία… Ο Αττίλιο ήταν μία από τις πιο συμπαθείς φιγούρες των ελληνικών γηπέδων. Άνθρωπος απλός, πράος και «άρρωστος» με τον Ολυμπιακό. Η τρομπέτα του συγκλόνιζε. Έδινε παλμό στον κόσμο και «φτερά στα ποδάρια» των ποδοσφαιριστών. Ποτέ δεν είχε… ηγετικές βλέψεις στην «ερυθρόλευκη» εξέδρα και είχε κερδίσει τον σεβασμό όλων. Ακόμα και των αντιπάλων, έστω κι αν κάποιοι άνανδροι τον είχαν χτυπήσει σε συμπλοκές έξω από τα γήπεδα.
8/2/81 – Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ 7
Λένε ότι οι μεγάλες ομάδες δεν έχουν να διηγηθούν μόνο ευχάριστες ιστορίες. Στις 8 Φεβρουαρίου του 1981, όμως, γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα στην Ιστορία του συλλόγου αλλά και του ελληνικού αθλητισμού. Είκοσι ένα παιδιά που βρίσκονταν στη Θύρα 7 έχασαν τη ζωή τους, όταν στην προσπάθειά τους να φύγουν πέντε λεπτά νωρίτερα από τη λήξη του αγώνα, για να μεταβούν έξω από τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού και να αποθεώσουν τα ινδάλματά τους για τη θριαμβευτική νίκη με 6-0 επί της ΑΕΚ, βρήκαν μπροστά τους σίδερα… Αυτά τα 21 παιδιά, αλλά και άλλα που έχουν φύγει από τη ζωή, για την ιδέα του Θρύλου, αποτελούν κομμάτι της Ιστορίας του Ολυμπιακού.
Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕ ΔΙΨΗΦΙΟ ΑΡΙΘΜΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΤΡΟΠΑΙΩΝ
Ολυμπιακός δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο, αφού πρωταγωνιστεί σε όλα τα αθλήματα, και με 12 ευρωπαϊκά τρόπαια σε τρία ομαδικά αθλήματα (μπάσκετ, βόλεϊ και πόλο) συνιστά έναν από τους ελάχιστους συλλόγους σε όλη την Ευρώπη που έχουν να επιδείξουν αντίστοιχο επίτευγμα. Στα 96 χρόνια Ιστορίας του μετράει τρεις Ευρωλίγκες στο μπάσκετ (1997, 2012, 2013), 2 ευρωπαϊκά στο πόλο ανδρών (2002, 2018) κι ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2002), μία Ευρωλίγκα από τη γυναικεία ομάδα πόλο (2015), ένα LEN Trophy από το ίδιο τμήμα (2014) και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2014), 2 Κύπελλα Κυπελλούχων από το βόλεϊ ανδρών (1996, 2005) και το Challenge Cup (2018) από τη γυναικεία ομάδα βόλεϊ. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα στην Ιστορία που πανηγυρίζει δύο ευρωπαϊκές κούπες μέσα στην ίδια σεζόν! Στους διεθνείς τίτλους του Ολυμπιακού συγκαταλέγεται το Διηπειρωτικό στο μπάσκετ ανδρών, το Βαλκανικό Κύπελλο στο ποδόσφαιρο το 1963 και το Κύπελλο Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Cela Cup στην ελληνορωμαϊκή πάλη.
Πηγή: fosonline.gr
