Γράφει η Λιάνα Μπουκουβάλα
Πολλά λέγονται, ακόμη περισσότερα γράφονται τις τελευταίες μέρες σχετικά με τη στυγερή δολοφονία της Ελένης στη Ρόδο. Μία δολοφονία που έχει αφήσει άφωνο το πανελλήνιο – συμβαίνει συχνά τελευταία, ας μην ξεχνάμε την υπόθεση του Ζακ που ξυλοκοπήθηκε μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνα. Γιατί κατά τη γνώμη μου, αυτό που έχει σημασία είναι το ίδιο το συμβάν. Όχι αν πρόκειται για Έλληνα, αλλοδαπό, κορίτσι ή αγόρι. Η κακοποίηση δεν γνωρίζει από τέτοιου είδους ταμπέλες και αυτό νομίζω ότι πλέον το έχουμε βάλει όλοι για τα καλά στο μυαλό μας.
Aν κάτι λοιπόν, πρέπει να μείνει σε όλους μας προκειμένου να σταματήσει επιτέλους η βία, λεκτική ή σωματική, η σεξουαλική κακοποίηση εναντίον ανθρώπων που έχουν μάθει να σωπαίνουν, είναι η ιστορία της Lisa Nichols, η οποία πιο εύστοχη από ποτέ έρχεται ως γροθιά στο στομάχι και απαντά στα γεγονότα αυτά, που συγκλονίζουν.
«Ο πατέρας μου ήταν το πρώτο ραντεβού της ζωής μου. Ήμουν 12 χρονών και με πήγε για φαγητό σε ένα καλό εστιατόριο στη Marina Del Ray. Παρήγγειλε το φαγητό και το ποτό μου, μου άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου για να περάσω, όταν τελειώσαμε και έκανε όλα εκείνα που θα έκανε ένας συνοδός που φροντίζει τη γυναίκα που έχει δίπλα του σε μια ξεχωριστή βραδιά. Φυσικά, όλα αυτά δεν μπορούσα να τα γνωρίζω στα 12 μου…
Στο τέλος της βραδιάς και ενώ είχαμε φτάσε ιστο σπίτι, ο πατέρας μου στάθηκε μπροστά στην πόρτα, εμποδίζοντας με να μπω. Τον κοίταξα παραξενεμένη για να καταλάβω τι συνέβαινε. “Μπαμπά, έγινε κάτι λάθος;”, τον ρώτησα και μου είπε: “Λίσα,θέλω να ξέρεις κάτι. Απόψε σε συνόδευσα στο πρώτο ραντεβού της ζωής σου, για ναπάρεις μια πρώτη γεύση από το πώς θα σου συμπεριφερθούν. Τώρα, αγάπη μου, πρέπει να ξέρεις ότι το πώς επιλέγεις ΕΣΥ να σου συμπεριφερθούν είναι αποκλειστικά δική σου υπόθεση. Οι μεγάλες στιγμές στη ζωή σου θα εξαρτώνται πάντα από τις μικρές αποφάσεις που θα παίρνεις εσύ”.
Και είχε δίκιο. Δεν πήρα κάποια μεγάλη απόφαση, όταν μπήκα σε μία κακοποιητική σχέση, αποφασίζοντας μόνη μου να ρίξω τον πήχη του αυτοσεβασμού μου. Πήρα ακόμη μια μικρή απόφαση, μένοντας σ’αυτή τη σχέση, παρά το ότι έβλεπα από την αρχή τα σημάδια, το πόσο δεν με σεβόταν, όλες τις άθλιες δικαιολογίες που χρησιμοποιούσε για να επανορθώσει. Η δουλειά μου ήταν να αγαπήσω εμένα. Ήταν δική μου δουλειά να δείξω και στους άλλους πια πώς να με αγαπούν. Γιατί εσύ δίνεις πρώτος το παράδειγμα για το πώς θέλεις να σου φερθούν. Όταν εσύ πρώτος λες “δεν χρειάζομαι ξεκούραση”, οι άλλοι πιστεύουν ότι έτσι είναι. Όταν λες “μην ανησυχείτε, είμαι μια χαρά”, οι άλλοι το πιστεύουν. Κι όταν λες, “δεν χρειάζομαι βοήθεια, είμαι μια χαρά με τον εαυτό μου”, σε πιστεύουν. Κι εκεί συνειδητοποιείς ότι οι λέξεις έχουν δύναμη, είναι ζωντανές, εσύ ο ίδιος είσαι ένα ζωντανό μανιφέστο, μιας συζήτησης που συμβαίνει μέσα στο μυαλό σου.
Αν θέλεις να χτίσεις μια καλύτερη ζωή, ξεκίνα μια καλύτερη συζήτηση, λοιπόν. Αν θες να ξεκινήσεις μια καλύτερη συζήτηση, σκέψου πρώτα τι νιώθεις εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. Ποτέ δεν είναι αργά είτε είσαι 20, είτε 40, 55, 75 ή 88, ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσεις ξανά και να ερωτευθείς τον εαυτό σου, με τη ζωή που σου δόθηκε και μια μέρα απλώς συνειδητοποίησες ότι δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που ονειρεύτηκες.
Είμαι ένα κορίτσι από το βόρειο Λος Άντζελες, κάποια που μεγάλωσε ανάμεσα στη νοοτροπία του Χάρλεμ του ’30 και του Ρόλαντ του ’60, που θα μπλεκόταν σε καβγάδες τρεις φορές την εβδομάδα και μόνο κατά τη διαδρομή από το σχολείο προς στο σπίτι, που κάποτε με απέβαλαν από το ίδιο σχολείο, που θεωρήθηκα ακατάλληλη για κολέγιο, γιατί είμαι δυσλεκτική, που θεωρήθηκα ακόμη και χαμηλής νοημοσύνης, επειδή έμεινα για καιρό σε μία σχέση κακοποίησης.
Όλα αυτά -όλα, όμως!- τα φοράω σαν παράσημο.
Δεν είμαι επιτυχημένη πέρα απ’ όλα αυτά. Είμαι επιτυχημένη εξαιτίας τους. Είμαι αυτή η γυναίκα που βρέθηκε σε κυβερνητικά πόστα, είμαι η ίδια που επέζησε από μία σχέση κακοποίησης, είμαι η ίδια γυναίκα που έγραψε 7 bestseller, είμαι η ίδια σύμβουλος μίας πολυεθνικής δισεκατομμυρίων, είμαι εκείνη που έκανε το όνομά της παγκόσμιο brand και κάθε χρόνο ακουμπάει τις ζωές περισσότερων από 30εκ. ανθρώπων.
Είμαι όμως και εκείνη που δεν κρίνεται από τον τίτλο. Δεν φοράω τους τίτλους μου, ούτε με φοράνε εκείνοι… Είμαι πολύ περισσότερα από ένας τίτλος. Πέρα από μητέρα, είμαι γυναίκα, πάνω από διευθύντρια είμαι γυναίκα, πέρα από κόρη, είμαι γυναίκα, πάνω απ’ όλα είμαι γυναίκα. Δεν είμαι ήρωας, δεν θέλω να γίνω, και σαν αδελφή σου σου λέω ότι αν πιστεύεις ότι δεν μπορείς να ξεκινήσεις από την αρχή, εδώ και τώρα, πιστεύεις λάθος! Ξανασκέψου το. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Για την ακρίβεια, τώρα ξεκινάς. Βρες τον δρόμο της επιστροφής σου!».
