Η Δευτέρα είναι πάλι εδώ, δείχνοντας μας το σκληρό της πρόσωπο για την εβδομάδα που μόλις ξεκινάει και το Σαββατοκύριακο που απέχει 5 μέρες ακόμα. Είναι όμως, ταυτόχρονα μία ευκαιρία, για να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα. Να αρχίσουμε να μιλάμε περισσότερο για όσα μας ενοχλούν και μας καταπιέζουν. Να σταματήσουμε να λέμε στον εαυτό μας “Δεν πειράζει”.
Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
Οι διαπροσωπικές σχέσεις μας, βλέπεις, έχουν περιοριστεί και εγκλωβιστεί σε μία οθόνη κινητού και σε μερικές φθηνές δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε για να αποφύγουμε έναν καφέ, μια συζήτηση, ή οτιδήποτε μας “ξεβολεύει”. Δεν πρόκειται δηλαδή για απουσία επικοινωνίας, αλλά για επικοινωνία με όρους, για επικοινωνία που δεν είναι ανοιχτή και ειλικρινής ώστε όλα τα δεδομένα να είναι στο τραπέζι και ο καθένας να αντιδράσει σε αυτά όπως πρέπει.
Δεν είναι εξαιρετικά περίεργο που συμβαίνει αυτό σε έναν κόσμο που έχουμε τόσα μέσα επικοινωνίας; Τηλέφωνο, mails, social media μερικά μόνο από αυτά που μου έρχονται τώρα στο μυαλό. Μέσα που υποτίθεται κάνουν όλη τη διαδικασία πιο εύκολη αλλά μάλλον τελικά την έχουν κάνει πιο περίπλοκη. Περίπλοκη και με στοιχεία…εμπορεύματος! Μια τόσο απλή πράξη όπως η επικοινωνία έχει αναχθεί στο μεγαλύτερο ζήτημα. Κρυφά μηνύματα, πληροφορίες που αξίζουν ή κοστίζουν, συμφέροντα ακόμα και στις πιο φιλικές μας σχέσεις. Μυστικά και «κακίες» ακόμα και για το πότε θα πάμε για καφέ.
Δεν είναι δύσκολο παιδιά μου να λέμε αυτό που θέλουμε πραγματικά να πούμε, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς μισόλογα ή δικαιολογίες. Πόσες σχέσεις θα ήταν καλύτερες αν ανοίγαμε το ρημάδι μας και μιλούσαμε… Τι να πούμε; Όλα όσα μας πνίγουν, όλα όσα μας ενοχλούν και μας καταπιέζουν. Σε μία ειλικρινή συζητήση που θα καταθέσουμε το μυαλό και την ψυχή μας. Ξέρεις…δε μιλάμε πάντα για να λύσουμε ένα πρόβλημα, γιατί πάντα υπάρχει η πιθανότητα ο συνομιλητής να έχει κλειστά τα αφτιά του, να θεωρεί πως έχει το αλάθητο και να μην μπει καν στη διαδικασία να συζητήσει. Μιλάμε για εμάς, να είμαστε καλά με τη συνείδησή μας κι όταν θα πάρουμε το καπελάκι μας να φύγουμε από μία κατάσταση που δεν μας καλύπτει να μην έχει κανείς, να μας κατηγορήσει για τίποτα.
Δε σου λέω πως είναι εύκολο να πεις στον άλλον όλα αυτά που σε ενοχλούν πάνω του ή όλα όσα θα ήθελες από εκείνον…Θέλει τακτ ή μερικές φορές να μην ειπωθούν όπως τα έχεις φανταστεί, το παν όμως είναι να παραμένει ίδιο το νόημα. Σχέσεις φιλικές φθείρονται ή ακόμη και διαλύονται εξαιτίας κάποιων παρεξηγήσεων που δεν μπήκε κανείς στη διαδικασία να τις λύσει…Δε φάνηκαν τότε πολύ σημαντικές ώστε να συζητηθούν και ο καιρός περνάει , η εμπιστοσύνη χάνεται, νιώθεις πως δεν έχεις να συζητήσεις, παρά μόνο τα τυπικά με κάποιους ανθρώπους. Σχέσεις ερωτικές έχουν την ίδια τύχη, αφού κανείς δεν άνοιξε το στοματάκι του να πει πως βαρέθηκε, ή πως πλέον θέλει άλλα πράγματα. Αντ’αυτού “ψάχνουμε αλλού”. Ψάχνουμε να βρούμε εκείνο το κάτι που θα καλύψει το κενό που νιώθουμε, χωρίς να ξέρουμε κι εμείς οι ίδιοι τι θέλουμε στην πραγματικότητα. Πρώτα από όλα, φοβόμαστε τον εαυτό μας κι αρνούμαστε να παραδεχθούμε την αλήθεια κι όλα όσα σκεφτόμαστε και μας καταπιέζουν.
Πολλά πράγματα θα ήταν ευκολότερα, πολλούς πονοκεφάλους θα σώζαμε αν επικοινωνούσαμε καλύτερα, αν λέγαμε όσα έπρεπε να πούμε και δεν τα αφήναμε να αιωρούνται ή δεν τα κρατούσαμε για να έχουμε… «πλεονέκτημα». Η επικοινωνία είναι δύναμη άλλωστε όταν την ασκείς και όχι όταν τη «φυλακίζεις».
