Ακόμη και σήμερα, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά, και αμέτρητα ταξίδια σε Ευρώπη και κάποια εκτός αυτής, η Αίγυπτος παραμένει στην καρδιά μου σε ξεχωριστή θέση. Είναι το ταξίδι που αναπολώ συχνότερα και που σχεδόν πάντα μοιράζομαι με φίλους όταν η κουβέντα φτάνει σε αποδράσεις και προορισμούς που αξίζει να επισκεφθείς.
Ήμουν αλήθεια πολύ τυχερή που την είδα, την γεύθηκα και τη μύρισα σε ένα ταξίδια 4 ημερών, στα τέλη του Ιουνίου (ναι, ξέρω κουλό αν σκεφτεί κανείς τη ζέστη) το 2010.
Αρχικά να αναφέρω ότι αφορμή για το ταξίδι μου αυτό στάθηκε ένα επαγγελματικό ραντεβού που είχε ο (αγαπημένος) θείος μου, Νίκος, στην Αλεξάνδρεια. Μου πρότεινε να πάω μαζί του για παρέα και εννοείται πως πριν ολοκληρώσει την πρότασή του καλά- καλά, είχα ήδη έτοιμη τη βαλίτσα (θα του είμαι πάντα ευγνώμων για αυτό). Εκείνο το καλοκαίρι θυμάμαι ήμουν στα Χανιά της Κρήτης, όπου θέλοντας να γεμίσω εμπειρίες το σεντούκι της ζωής μου, (ήμουν άραγε όντως κάποτε 23 χρονών, αλήθεια;) αποφάσισα να πάω στο νησί σεζόν για δουλειά. Ε, όπως μπορείτε να φανταστείτε δεν άργησα και πολύ να βαρεθώ, οπότε αυτό το ταξίδι ήταν σαν όαση στη μέση της ερήμου!
Πώς να πας
Εγώ δεδομένου ότι έπρεπε να πετάξω από Χανιά στην Αθήνα και έπειτα από Αθήνα για Κάιρο, χρειάστηκα δύο αεροπορικές εταιρίες, αφού είχα ενδιάμεσο transfer. Χανιά- Αθήνα με Olympic air (οριακά δεν έβρισκε το κεφάλι μου το μικρούλι εκείνο αεροπλάνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ) και έπειτα με την Egypt air όπου απήλαυσα τις ανέσεις που προσφέρει στο έπακρον. Εκτός από αυτή βέβαια, θα βρεις και αρκετές ακόμη αεροπορικές εταιρίες που πετάνε πλέον για Κάιρο και μάλιστα σε αρκετά οικονομικές τιμές.
Πότε να πας
Τώρα αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Όπως σας είπα εγώ πήγα με αφορμή ένα προγραμματισμένο επαγγελματικό ραντεβού που είχε ο θείος μου, οπότε δεν είχα τη δυνατότητα της επιλογής. Ωστόσο, παρότι περίμενα ότι η ζέστη θα είναι ανυπόφορη, έχω να σας πω ότι ήταν πολύ κοντά στη θερμοκρασία που είχαμε τότε και την Ελλάδα, οπότε δεν μπορώ να πω ότι συνάντησα κανένα φοβερό πρόβλημα. Τουλάχιστον η αίσθηση της θερμοκρασίας ήταν ίδια, γιατί για να είμαι ειλικρινής δεν κοίταξα θερμόμετρο. Ωστόσο τα περισσότερα ταξιδιωτικά γραφεία συστήνουν ως καλύτερη περίοδο για να επισκεφθείς την Αίγυπτο, Νοέμβρη με Μάρτη.
Αεροδρόμιο – Κάιρο: Πώς να πας
Φτάσαμε στο Διεθνές Αεροδρόμιο Καΐρου νωρίς το μεσημέρι, οπότε η κίνηση ήταν συγκλονιστική. Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε ήταν το γεγονός ότι υπήρχαν παντού άνθρωποι έτοιμοι να σε βοηθήσουν με τις αποσκευές σου, έναντι μικρής ανταμοιβής. Έσπρωχναν κυριολεκτικά ο ένας τον άλλο, για να καταφέρουν να πάρουν «τη δουλειά»! Έτσι συμφωνήσαμε με κάποιον να μας βάλει τις βαλίτσες στο ειδικό καρότσι και να τις μεταφέρει στο ταξί, μην έχοντας όμως αιγυπτιακές λίρες (είναι το νόμισμα της χώρας) αφού μόλις είχαμε φτάσει στη χώρα, του δώσαμε ευρώ. Το αποτέλεσμα; Θα το θυμάμαι για χρόνια. Ο κύριος εξεμάνη, φώναζε και ωρυόταν, σχεδόν μου πέταξε τα ευρώ μου στη μούρη φωνάζοντας ότι τον κλέβουμε και επέμενε για λίρες. Φάγαμε περίπου μισή ώρα με φωνές και ένταση, ώσπου να το δώσω να καταλάβει πως αυτά που του δίναμε ήταν πολύ περισσότερα! Συνοψίζοντας λοιπόν, να έχετε κατά νου, πως προτιμούν το δικό τους νόμισμα ή το δολάριο. Για κάποιο λόγο, τότε τουλάχιστον, δεν είχαν και την καλύτερη εντύπωση για το ευρώ.
Είχαμε κλείσει ήδη από Ελλάδα το ξενοδοχείο, οπότε το ταξί μας πήγε κατευθείαν εκεί. Η εμπειρία του «οδηγώ» ή τελοσπάντων «επιβαίνω σε όχημα» στην Αίγυπτο είναι ότι χειρότερο έχω ζήσει, αλλά θα σας μιλήσω αργότερα γι αυτό. Επί ευκαιρίας σημαντικό να αναφέρω ότι το κόστος για τις μεταφορές ήταν… αστείο. Η «σημαία» των ταξί ήταν 5 αιγυπτιακές λίρες, δηλαδή, περίπου 0,25 ευρώ.
Διαμονή
Το ξενοδοχείο που επιλέξαμε για τη διαμονή μας ήταν το Safir Hotel Cairo. Είναι τεράστιο, υπερπολυτελές, στο κέντρο της πόλης και αν θυμάμαι καλά για 3 διανυκτερεύσεις πληρώσαμε περίπου 340 ευρώ. Καθότι τα πράγματα τότε ήταν λιγάκι περίεργα λόγω εντάσεων στη χώρα, θέλαμε κάτι πιο safe από διαμέρισμα airbnb, τα οποία ομολογώ πως τιμώ ιδιαιτέρως στα ταξίδια μου!
Τα να δεις και τι να κάνεις στο Κάιρο
Προτιμώ στα ταξίδια μου για το οποία σας γράφω, να μην «μένω» σε μουσεία και αξιοθέατα. Τα συναισθήματα, τα αρώματα, τα κρυμμένα μυστικά και τα «ψιλά γράμματα», είναι αυτά που κατά τη γνώμη μου παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ωστόσο, εν τάχει να σας πω πως μερικά πράγματα που επιβάλλεται να δείτε είναι:
-Το Αιγυπτιακό Μουσείο του Καΐρου. Εκεί θα δεις θρύλους σαν τον Τουταγχαμών και τον μυθικό θησαυρό του, την Νεφερτίτη και τον αιρετικό της άντρα, τη Στήλη της Ροζέτας, τον Άνουβι, τον Ώρο, την Ίσιδα και τον Όσιρι, τις μούμιες, ναι αληθινές μούμιες, των Φαραώ και των κατοικιδίων τους. Τα εκθέματα του μουσείου ξεπερνούν τις εκατό χιλιάδες, κι ένας πρόχειρος υπολογισμός λέει πως, ένα λεπτό να αφιερώσεις στο καθένα, χρειάζεσαι περί τους τέσσερις μήνες για να τα δεις όλα.
-Το Κοπτικό Κάιρο, το γραφικότερο ίσως κομμάτι του παλαιού Καΐρου, τα λιθόκτιστα σοκάκια του οποίου ελίσσονται ανάμεσα σε ό,τι έχει απομείνει από τα τείχη του οχυρού που οι Ρωμαίοι έλεγαν Βαβυλώνα. Μέσα στα τείχη του, συναντιούνται οι τρεις μεγάλες θρησκείες του πλανήτη: Εδώ βρίσκεται το πρώτο τζαμί που χτίστηκε στην Αίγυπτο και ολόκληρη την Αφρική το 641 μ.Χ., το επιβλητικό τζαμί του Amr Ibn El Aas.
-Βόλτα στις όχθες και τις γέφυρες του Νείλου, ειδικά τα βράδια, όταν τα φώτα της πόλης αντανακλώνται στα νερά του και μοιάζει σαν βγαλμένος από παραμύθι. Εστιατόρια και μπαρ και μικρά κρουαζιερόπλοια με bellydancing shows συναγωνίζονται μεταξύ τους για την καλύτερη θέα στο μεγαλείο του. Κι ένα νησάκι στο κέντρο του, ένα 10λεπτο με τα πόδια από την Πλατεία Ταχρίρ, προσφέρει τις καλύτερες ευκαιρίες για περπάτημα στις όχθες του, με φόντο καταπράσινους κήπους και γέφυρες στολισμένες με λιοντάρια.
-Την Πλατεία Ταχρίρ, το σημείο μηδέν του Καΐρου, εκεί που γράφτηκε η αιματηρή Ιστορία της Αραβικής Άνοιξης, με τις διαδηλώσεις του 2011 που έδιωξαν τον τότε Πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ, και ως τέτοια έχει αν μη τι άλλο ιστορική αξία. Έχει, επίσης, το μεγαλειώδες χάος μισής ντουζίνας δρόμων που διασταυρώνονται εδώ μεταξύ τους, την αέναη βοή της Ανατολής, το πιο τερατώδες κτίριο δημόσιας υπηρεσίας που αντικρίσατε ποτέ.
-Το Πάρκο Αλ-Αζάρ, που είναι μια μικρή όαση μέσα στο χάος του Καΐρου με τους περιποιημένους κήπους του, τη λίμνη και τα σιντριβάνια, και την φανταστική θέα στο Κάστρο ακριβώς απέναντί του.
-Το Κάστρο του Σαλαντίν, με τη συγκλονιστική θέα στο μεγαλειώδες χάος του Καΐρου, που απλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι και ξεκινά η έρημος.
-Την Αγορά του Αλ Χαλίλι, όπου θα δεις να πουλάνε τα πάντα. Από μαζικά σουβενίρ μέχρι κοσμήματα από ατόφιο χρυσάφι, και από εξωτικά μπαχάρια μέχρι δερμάτινες τσάντες και ανατολίτικα φαναράκια. Είναι στην πραγματικότητα ένας λαβύρινθος από μικροσκοπικά σοκάκια που συνεχώς διασταυρώνονται μεταξύ τους και ξεκίνησε τις αγοραπωλησίες της τον 14ο αιώνα, ενώ συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι σήμερα.
Κατηγορία… Αλκοόλ!
Το αλκοόλ στην Αίγυπτο, είναι μία πονεμένη ιστορία. Δεν θα δεις να πίνουν ποτά ή cocktails σχεδόν πουθενά, παρά μόνο σε ξενοδοχεία. Όταν μάλιστα ρωτήσαμε έναν οδηγό ταξί που μπορούμε να βρούμε ένα μαγαζί για να πάμε για ποτό μας κοίταξε καλά –καλά με γουρλωμένα μάτια και η απάντηση ήταν: «Αλκοόλ; Γιατί; Εγώ πίνω μόνο pepsi cola και χασίς!».
Όπως αντιλαμβάνεστε, είπαμε απλά να συνεχίσουμε λιγάκι την έρευνά μας. Έτσι βρεθήκαμε σε ένα κεντρικό ξενοδοχείο (δεν θυμάμαι το όνομά του), όπου ήπιαμε μπύρες (Stella Artois, ακόμα το θυμάμαι), σε ένα φοβερό μπαλκόνι με θέα το Νείλο. Το κακό της υποθέσεως είναι ότι παρότι προσέχαμε τι τρώγαμε πολύ για να μην πάθουμε γαστρεντερίτιδα (κάτι σύνηθες για τους ταξιδιώτες), την πάθαμε από τις μπύρες! Οπότε.. δεν το συνιστώ!
Φαγητό
Αν αγαπάτε την ανατολίτικη κουζίνα, στην Αίγυπτο θα βρείτε τη χαρά σας. Κεμπάπ, φαλάφελ (τα λένε ta’ameya), shwarma (κάπως σαν τον δικό μας γύρο, αλλά με περισσότερα μπαχάρια, από κοτόπουλο ή αρνί) και Kushari, που ουσιαστικά είναι ένα πιάτο με ρύζι, ζυμαρικά και όσπρια, και το οποίο μπορείτε να βρείτε παντού σε διάφορες εκδοχές.
Τα δικά μου tips για τις βόλτες σας στο Κάιρο
-Έχετε το νου σας με τα χρήματα. Τα νομίσματά τους είναι τεράστια και πολλά… Μπορεί να έχετε μία χούφτα γεμάτη χαρτονομίσματα που η αξία τους να μην ξεπερνάει τα 2 ευρώ. Εμείς την πατήσαμε σε έναν καφέ και ενώ νομίζαμε ότι έχουμε μαζί μας πολλά χρήματα, βρεθήκαμε να μετράμε τα κέρματα για να πληρώσουμε το λογαριασμό.
–Επισκεφθείτε το Fishawi’s. Είναι η παλαιότερη ahwa (καφενείο) του Καΐρου και σερβίρει δυνατό αραβικό καφέ, ναργιλέ και τσάι σε τραπεζάκια στο κοσμοπλημμυρισμένο πλακόστρωτο 24 ώρες το 24ωρο, από το 1773 μέχρι σήμερα. Μην φρικάρεις με τους ηλικιωμένους που θα δεις ξάπλα κάτω, δεν πρόκειται να σου απευθύνουν καν τον λόγο.
– Όσον αφορά στην κρουαζιέρα στο Νείλο, εμείς επιλέξαμε το Nile Maxim, το οποίο και διαφήμιζαν τα διάφορα φυλλάδια και site ως το καλύτερο. Πραγματικά μην το προτιμήσετε, δεν αξίζει τον κόπο. Κόστιζε περίπου 90 ευρώ το άτομο (!), και σε αυτό το ποσό έτρωγες απεριόριστα σε buffet (το φαγητό ήταν κάτω του μετρίου), έπινες κρασί (που έμοιαζε με ξύδι) και απολάμβανες εξαιρετικό belly dance. Τόσο εξαιρετικό, που δεκάδες κουστουμαρισμένοι κύριοι άφηναν μια ολόκληρη περιουσία δολαρίων στα στήθη της χορεύτριας. Σουρεάλ ομολογουμένως ως θέαμα, αφού μόλις έβγαινες από εκεί, έβλεπες ορδές ανθρώπων να ζητιανεύουν για φαγητό και χρήματα.
–Κορίτσια, προσοχή στο ντύσιμο! Εγώ πήγα με «δυτική σκέψη» και παραλίγο γλίτωσα το λιθοβολισμό. Συγκεκριμένα, ένα απόγευμα και ενώ κάναμε τη βόλτα μας σε μία γέφυρα του Νείλου και φόραγα ένα κατά τα λοιπά πανέμορφο καλοκαιρινό φορεματάκι, δεκάδες αυτοκίνητα κόρναραν και με έδειχναν φωνάζοντας (μιλάμε για κανονικό κυκλοφοριακό). Χρειάστηκαν λίγα λεπτά για να καταλάβω ότι το φόρεμά μου ήταν κάτι που δεν τους άρεσε και πολύ. Συγκεκριμένα, πρέπει να έφαγα πολύ «βρίσιμο». Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας πάντως που το ανέφερα αργότερα, μου είπαν ότι είμαι τυχερή που γλίτωσα τα «χειρότερα» καθώς είναι πολύ αυστηροί στο θέμα αυτό. Από εκείνη τη μέρα και έπειτα, σε πολύβουα μέρη, όταν ένιωθα να με κοιτούν περίεργα, έπιανα από το χέρι τον θείο μου για να νομίζουν ότι είμαστε ζευγάρι. Έτσι κανείς δεν μου έριχνε δεύτερη ματιά.
-Προτιμήστε να κλείσετε έναν προσωπικό οδηγό για τις μετακινήσεις σας. Θα σας κοστίσει περίπου 20 ευρώ το πολύ για μία ολόκληρη μέρα. Θα είναι stand by συνεχώς για εσάς, θα σας πάει, θα σας φέρνει και θα δείτε μαζί του μία λίγο πιο αυθεντική πλευρά της πόλης, αφού θα σας δείξει όμορφα κρυμμένα στολίδια του Καΐρου, που μόνοι σας αποκλείεται να βρείτε.
-Αξίζει να χαρίσετε στον εαυτό σας ένα απόγευμα στο roof garden του Intercontinental. Θα πιείτε φοβερό μυρωδάτο καφέ, με πεντανόστιμα γλυκά, χαλαρωτικές μουσικές στο πιάνο, με την πιο όμορφη θέα της πόλης μπροστά σας.
–Μπακσίς. Θα σας το ζητάνε παντού και πάντα. Ουσιαστικά είναι τα χρήματα που σου ζητούν οι διάφοροι στο δρόμο, όταν σου δώσουν την οποιαδήποτε πληροφορία. Σχεδόν ακόμη και για το «γεια», θα σου ζητηθεί επίμονα οπότε να είσαι προετοιμασμένος. Σημειωτέον, αν δώσεις σε έναν, «φυτρώνουν» αυτόματα άλλοι 100. Από μωρά που ίσα –ίσα περπατούν ως ηλικιωμένους που μετά βίας στέκονται όρθιοι.
-Τελευταίο και καλύτερο, το θέμα… οδήγηση! Οι Αιγύπτιοι οδηγούν σαν τρελοί! Κυριολεκτικά, προσέξτε με, το εννοώ! Δεν κρατούν λωρίδες κυκλοφορίας (ο καθένας χώνεται όπου βρει κενό), τρέχουν σαν τρελοί, πατούν μονίμως την κόρνα ενώ πολύ συχνά θα τους δεις το βράδυ να οδηγούν χωρίς φώτα (τους καταλαβαίνεις από την κόρνα), αφού όπως μας είπαν, νομίζουν ότι τα φώτα «καίνε» βενζίνη! Την πρώτη φορά έκλεισα τα μάτια, έκανα το σταυρό μου και είπα μέσα μου «αν φτάσεις…. έφτασες!». Έπειτα το ψιλοσυνηθίζεις. Ένα παράδειγμα του χάους τους, είναι ότι θα δεις Ferrari και ακριβώς μπροστά της κάρο που ίσα- ίσα σέρνεται. Η Ferrari θα κορνάρει αλλά ο οδηγός του κάρου, δεν θα δίνει καν σημασία.
–Μην τολμήσεις να μπεις σε λεωφορείο. Εκτός του ότι το πιθανότερο είναι να κατέβεις «με παιδί» (χα,χα!), θα βρεθείς προ εκπλήξεων όταν ο οδηγός θα σου πει πως έφτασε η ώρα να κατέβεις στη στάση σου. Κι αυτό γιατί… δεν κάνει στάση! Οι πολίτες πηδούν κυριολεκτικά από την πόρτα όταν θέλουν να κατέβουν ή αντίστοιχα γραπώνονται και ανεβαίνουν, όταν θέλουν να επιβιβαστούν. Και όλα αυτά ενώ το όχημα κινείται στη 2η ας πούμε λωρίδα, ενός δρόμου που συνολικά έχει 4. Φανταστείτε το…
Πυραμίδες και Σφίγγα
Αν δεν πας στις Πυραμίδες και τη Σφίγγα είναι σα να μην πήγες ποτέ σου στην Αίγυπτο. Όσες φωτογραφίες και αν έχεις δει, τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την πρώτη φορά που θα δεις τις Πυραμίδες από κοντά. Είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που έχω δει μέχρι σήμερα στη ζωή μου.
Χτισμένη το 2.570 π.Χ., η Μεγάλη Πυραμίδα του Χέοπα είναι, το αρχαιότερο –άθικτο– μνημείο που θα δεις ποτέ στη ζωή σου (πιθανότατα και το υψηλότερο, με τα 137 μέτρα της να αγγίζουν τον ουρανό). Η ιστορία λέει πως ο Χέοπας, που ήταν σοφός Φαραώ, έδινε δουλειά στους χιλιάδες υπηκόους του για τέσσερις μήνες κάθε χρόνο, όταν τα νερά του Νείλου φούσκωναν και τα χωράφια τους δεν μπορούσαν να καλλιεργηθούν. Ούτε σκλάβοι, ούτε εξωγήινοι, ούτε τίποτα. Απλοί άνεργοι αγρότες που κουβαλούσαν γιγάντιες πέτρες και έχτιζαν πυραμίδες.
Η πυραμίδα, βέβαια, δεν είναι μία. Για την ακρίβεια, οι μεγάλες είναι τρεις: του Χέοπα, του γιου του, Χεφρήν, και του εγγονού, Μυκερίνου. Γύρω τους θα δεις και κάποιες μια σταλιά, αυτές των βασιλισσών –γυναικών, αδελφών, μητέρων και πάει λέγοντας.
Κι αν το όνομα του Χεφρήν δε σας λέει κάτι, θα σας πει ευθύς αμέσως. Είναι ο κύριος που πιθανότατα γνωρίζετε ως Σφίγγα! Στον αραβικό κόσμο, η Σφίγγα είναι γνωστή ως Abu al-Hol («μπαμπάς του τρόμου» ). Όπως και αν προτιμάτε να το αποκαλείτε, το επιβλητικό μνημείο που φέρει τα χαρακτηριστικά του Χεφρήν είναι σκαλισμένο στο βράχο μπροστά από τις Πυραμίδες, και θεωρείται το μεγαλύτερο μονολιθικό άγαλμα του κόσμου, με τα 72 μέτρα του μήκους του.
Tips
-Στον οικισμό από όπου θα ξεκινήσετε το ταξίδι σας θα βρείτε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά αρωματοπωλεία που έχετε δει. Δεκάδες αρώματα, τριανταφυλλένια ή και πιο ανάλαφρα, όλα τους φτιαγμένα «στο χέρι». Εγώ αγόρασα αρκετά και για δωράκια σε φίλους μου πίσω στην Ελλάδα.
-Μία πολύ ωραία εμπειρία ήταν επίσης η επίσκεψή μας σε μουσείο παπύρου. Σου δείχνουν βήμα-βήμα πώς φτιάχνεται και στο τέλος μπορείς να πάρεις μαζί σου έναν από τους έτοιμους ή ακόμη και αυτόν που έφτιαξες ο ίδιος.
-Πάρτε μαζί σας νερό στις Πυραμίδες. Έχει πολύ ζέστη και θα το χρειαστείτε σίγουρα. Αν ξεχάσετε η εναλλακτική που έχετε είναι να αγοράσετε από τους πλανόδιους στην έρημο, αλλά σε κόστος τουλάχιστον 20 φορές πιο ακριβό.
Αλεξάνδρεια η αιώνια αγαπημένη
Σε αντίθεση με την βουή του Καΐρου, η Αλεξάνδρεια στέκεται πολύ πιο μεγαλοπρεπής. Αν και ελάχιστες εικόνες της παραπέμπουν πια στο ένδοξο παρελθόν της, παραμένει ένας προορισμός με συγκινησιακό φορτίο για τον Ελληνισμό. Εμείς την επισκεφθήκαμε γιατί εκεί ήταν το ραντεβού του θείου μου. Απέχει από το Κάιρο 242χλμ και το hot tip είναι η διαδρομή, που θα σε εκπλήξει! Θα δεις την έρημο να μετατρέπεται σε γόνιμες περιοχές με απέραντες εκτάσεις από ελαιώνες, κηπευτικά που ποτίζονται από νερά του Νείλου, αλλά και υπόγεια. Εμείς πήγαμε με τον οδηγό μας και η διαδρομή κόστισε περίπου 40 ευρώ πήγαινε- έλα.
Την αρχαία πόλη είχε ρημάξει το τσουνάμι που προκάλεσε ο σεισμός του 365 μ.Χ. στην Κρήτη, όμως για την παρακμή της σύγχρονης Αλεξάνδρειας ευθύνεται κυρίως η εκδίωξη των ξένων -μεταξύ των οποίων και των Ελλήνων- από τον Νάσερ κατά την περίοδο 1955-65. Από τότε η πόλη μαράζωσε κοινωνικά, οικονομικά και αισθητικά. Ωστόσο, παραμένει ένας συναρπαστικός προορισμός, ειδικά για τους Έλληνες ταξιδιώτες, ακόμη και εάν δεν έχουν οικογενειακή ή άλλη σχέση με αυτήν. Τα ελληνικού ενδιαφέροντος κτίρια, το σπίτι του Καβάφη, η μοναδική Bibliotheca Alexandrina, στην ανέγερση της οποίας συνεισέφεραν και Έλληνες ιδιώτες και ιδρύματα, αλλά και η ίδια η πόλη δημιουργεί έντονο συγκινησιακό φορτίο. Νιώθεις, σα να την έχεις κάποτε επισκεφθεί ξανά. Σα να την ξέρεις. Ίσως και λόγω του ότι μοιάζει αρκετά με τη δική μας Θεσσαλονίκη.
Εμείς λόγω της δουλειάς δεν προλάβαμε να δούμε πολλά πράγματα. Ήπιαμε μόνο έναν καφέ στην παραλία, δίπλα στην περατζάδα που έδινε και έπαιρνε το απόγευμα. Σίγουρα όμως, αν μου δοθεί η ευκαιρία, θα την επισκεφθώ ξανά.
