Και μόνο που μπήκα στη διαδικασία να γράψω, το στομάχι μου δέθηκε κόμπος. Δυστυχώς τα ακραία καιρικά φαινόμενα τα τελευταία χρόνια επισκέπτονται συχνά τη χώρα μας και δεν είναι λίγες οι φορές από εκείνα έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα δεκάδες πόλεις και χωριά της χώρας. Δεν ξέρω αν τελικά πράγματι η φύση μας εκδικείται μα αν αυτός ήταν ο σκοπός της το πέτυχε στο μέγιστο. Άνθρωποι χάνονται, περιουσίες καταστρέφονται σε λίγα μόνο λεπτά. Και εμείς, εκεί… προσπαθούμε ξανά να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Ξέρω όμως, πως αυτή τη φορά η καρδιά μου μάτωσε λιγάκι παραπάνω.
Η Καρδίτσα μετά τις πλημμύρες, η πόλη που γεννήθηκα, και έζησα όλα μου τα παιδικά και εφηβικά χρόνια, κατακερματίστηκε. Μια πόλη που η οικονομία της ήταν ούτως ή άλλως στα τάρταρα, που οι άνθρωποι που ζουν εκεί παλεύουν καθημερινά προκειμένου να μπορούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς, χτυπήθηκε γι ακόμη μία φορά ανελέητα. Αυτή τη φορά από την ίδια τη φύση. Ο «Ιανός» δεν προβλεπόταν βλέπετε να κάνει το πέρασμά του τόσο έντονα από εκεί, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διαλύσει με μεγάλη ευκολία τα πάντα, αφήνοντας πίσω του μόνο νερό και λάσπη σε κάθε γωνιά της.
Δεν μπορώ καν να σας περιγράψω πως ένιωθα όταν σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία με τους γονείς μου που ζουν εκεί, μετρούσαμε μαζί τους πόντους που ανέβαινε η στάθμη του νερού στο δρόμο. Δεν ήμουν εκεί και αυτό το έκανε πολλαπλάσια χειρότερο. Άκουγα τους ανθρώπους που αγαπώ περισσότερο από καθετί στον κόσμο να μιλούν με τρόμο. Γιατί όταν μέσα σε λίγα μόνο λεπτά το νερό φτάνει τις σκάλες του σπιτιού σου και ανεβαίνει συνεχώς, μόνο τρόμο μπορείς να νιώσεις.
Και ξαφνικά το ρεύμα κόπηκε. Το ίδιο και οι τηλεφωνικές γραμμές. Μαζί τους και η κάθε επικοινωνία που θα μπορούσα να έχω με το σπίτι μου. Βίωσα πραγματικά πολύ δύσκολες στιγμές. Και εγώ, και εκείνοι και όλη πόλη. Και φυσικά βιώνουμε ακόμη. Προφανώς λίγο πολύ όλοι σας θα έχετε δει σε τι κατάσταση βρίσκεται πλέον η Καρδίτσα από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.
Πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν για ανύπαρκτο κρατικό μηχανισμό, άλλοι κάνουν λόγο για λάθος χειρισμούς. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί η κατάσταση ξέφυγε τόσο πολύ και μάλιστα τόσο γρήγορα (πλημμύρισαν τα πάντα μέσα σε λιγότερο από μία ώρα) από τον έλεγχο. Είμαι σίγουρη όμως, ότι τώρα αυτό που προέχει είναι αρχικά να είμαστε ευτυχείς που δεν μετρήσαμε δεκάδες θύματα και έπειτα να καταφέρει ο κόσμος να σώσει ότι απέμεινε από τους περιουσίες του, να ξανασταθεί στα πόδια του και να αρχίσει η ζωή ξανά να κυλά όσο το δυνατόν με λιγότερες απώλειες.
Διαβάζοντας το πρωί τα νέα των ειδήσεων έπεσα πάνω σε δυο πολύ ωραία λόγια:
Και συμφωνώ τόσο πολύ με αυτό. Γιατί εν τέλει, όλοι μαζί μπορούμε. Γιατί η ανθρώπινη βοήθεια και αλληλεγγύη είναι πάνω από όλους τους κρατικούς μηχανισμούς. Γιατί εμείς και εσείς, μπορούμε να ξαναδώσουμε χρώμα στην γκρίζα νέα πραγματικότητα που ζουν οι κάτοικοι αυτής της πόλης. Γιατί… είναι πανέμορφη και της αξίζει η αγάπη μας!
