Αγαπημένο μου ημερολόγιο, φτάσαμε αισίως στις τελευταίες μέρες του 2020! Ένα μεγάλο, εγωκεντρικό “ΟΥΦ” έχει την ανάγκη να ελευθερωθεί από τα χείλη μου! Και ’γω, του κάνω το χατήρι…
Όχι, αυτό το “ΟΥΦ” δεν το αφιερώνω σε αυτό το σκανταλιάρικο 2020 που τελειώνει. Άλλωστε τι φταίει και αυτό; Ήθελε νομίζεις να κουβαλάει στις πλάτες του τα μπινελίκια όλου του κόσμου; Ή να κερδίσει τον τίτλο της πιο ανεπιθύμητης χρονιάς; Μπα…
Αυτό το “ΟΥΦ” το αφιερώνω στο γεγονός ότι και αυτή τη χρονιά την έβγαλα καθαρή! Ναι, ναι γιατί όχι; Δεν είμαι ζωντανή; Είμαι! Δεν είμαι καλά; Είμαι! Δεν γλίτωσα τα χάπια απ’όσα έζησα; Τα γλίτωσα! Άρα “ΟΥΦ” εις το τετράγωνο!
Κοιτά να δεις τι γίνεται, ακούω κάθε μέρα “Αχ άντε να φύγει αυτή η χρονιά…” , “Τι χρονιά και αυτή, να την αφαιρέσουμε από το ημερολόγιο…” , “Μαύρο το 2020…” (κατά τη γνώμη μου, μαύρο ήταν αυτό που έπεσε στο mega, αλλά τέλος πάντων), “Άντε να φύγει το 2020, να έρθει το 2021 να δούμε άσπρη μέρα…”. Πραγματικά, θα ήθελα να ξέρω αν κάποιος chat-άρει με το 2021 και του έχει δώσει spoiler ότι θα είναι τόσο θετικά “ουάου” όσο πιστεύει η κυρα- Τούλα η γειτόνισσα μου! Γιατί δηλαδή να μην είναι και το 2021 τόσο σκάρτο όσο το 2020 όπως λένε;
Αγαπημένο μου ημερολογιάκι, να σου πω κάτι; Εγώ νομίζω πως το ’20 είναι μια παρεξηγημένη χρονιά. Ναι ναι! Το πιστεύω. Η αλήθεια είναι πως του φορτώθηκαν όλα τα κακά της ανθρωπότητας, ήταν άγαρμπο ναι! Ήταν “αρρωστημένα” (κυριολεκτικά και μεταφορικά) περίεργο, θα συμφωνήσω. Αλλά ήταν η μόνη χρονιά στη νεότερη ιστορία (νομίζω) που μας χάρισε ένα ωραιότατο, μπριόζο και χωρίς αναισθητικό, χαστούκι παγκοσμίως! Και ξέρεις κάτι, τα χαστούκια κάνουν καλό καμιά φορά, ξυπνάνε όσους… θέλουν να ξυπνήσουν, προβληματίζουν όσους θέλουν να προβληματιστούν, ταρακουνούν όσους ξέρουν ότι δεν είναι δέντρα και θέλουν να κουνηθούν!
Άσχημο πράγμα το “δεδομένο” , άσχημο πράγμα να μην εκτιμάς τα απλά, τα καθημερινά και να είσαι άπληστος. Τρέχουμε, τρέχουμε… και δεν καταλαβαίνουμε ότι δίπλα μας τρέχει και η ζωή. Και το καλύτερο; Είναι ντοπαρισμένη και μας προσπερνάει…
Το γουστάρω το 2020, παρ’ όλο που γκρίνιαξα πολλές φορές, που ξενέρωσα γιατί μου χάλασε τη βολή μου και όλα όσα είχα δεδομένα. Το γουστάρω γιατί με ξεβόλεψε, μου κούνησε το δάχτυλο και μου έμαθε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε καν μια μεταμεσονύκτια βόλτα στο λιμάνι για ένα τσιγάρο. Ούτε η αγκαλιά της μάνας μας! Όλα αυτά που βάζαμε στη λίστα “Όταν θα έχω χρόνο” όλα αυτά σε μια χρονιά απαγορεύτηκαν! Και καλά έκαναν! Θα τα ξαναβάλουμε τώρα στη λίστα για… μετά;
Το 2020 είχε ψυχολογικά τι να κάνουμε; Μπορούμε να το αλλάξουμε; Όχι! Είχε όμως και τα ευεργετικά του και ’γώ αυτά κρατάω. Το κοντέρ μηδένισε και έτσι έπρεπε. Κλειστήκαμε στα σπίτια, ναι! Δεν ήταν εύκολο. Το θέμα είναι να ήταν ευεργετικά εκπαιδευτικό και δημιουργικό. Να μάθαμε κάτι βρε αδελφέ από όλο αυτό. Να αναθεωρήσαμε πράγματα, να βάλαμε καινούργιες προτεραιότητες, να αντέξαμε τον εαυτό μας!! Αν τον αντέξαμε, κάτι μάθαμε!
Το ’20 είχε έντονο σεξουαλικό ταπεραμέντο… καταλαβαίνεις γιατί…
Ξέρεις τι θέλω από το 2021 αγαπημένο μου ημερολόγιο; Να είμαι καλά και να αναπολώ το 2020 σαν πενταήμερη! Όπως τότε που ήμουν 17 και έκανα τα πάντα για μια κοπάνα από τις υποχρεώσεις του σχολείου.
Έτσι θέλω να το θυμάμαι, σαν μια κοπάνα διαρκείας από τις υποχρεώσεις στις σελίδες της ατζέντας μας. Δεν θέλω να το θυμάμαι ούτε μίζερα, ούτε αμυδρά, θέλω να το θυμάμαι έντονα! Και μετά… ένα δυνατό restart με περισσότερη ενσυναίσθηση, λιγότερο εγωκεντρισμό και μεγαλύτερη όρεξη για τα απλά τα καθημερινά…
ΟΥΦ φιλοσόφησα και σήμερα!
Υ.Γ.: Αγαπημένο μου ημερολόγιο, ψάχνω τρόπο να πω στην κυρά-Τούλα τη γειτόνισσα, ότι ο covid δεν ήταν η μασκότ μόνο του ’20. Τον παίρνουμε προίκα και το ’21…
