Δεν συνηθίζω να σχολιάζω πολιτικά θέματα εδώ. Εδώ εμείς γελάμε μόνο, και συζητάμε για τα άλλα, εκείνα τα καθημερινά, τα χαρούμενα, τα ανάλαφρα. Σήμερα όμως, είναι μέρα χαράς. Και κάτι τέτοιες μέρες, δεν μπορείς να τις αγνοήσεις.
Πέρασαν κιόλας 7 χρόνια, από τη μέρα που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας. Και όμως σαν χθες θυμάμαι τον θυμό αλλά και την αγωνία όλων μας, για τον ανεξέλεγκτο δρόμο που ακολουθούσε η πορεία της Χρυσής Αυγής. Τότε για ένα Μέσο με το οποίο συνεργαζόμουν, είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο, «Το φίδι βγήκε από την τρύπα του», απευθυνόμενη στο μόρφωμα αυτό, που ξάφνου ήρθε και ταλάνιζε τις μέρες μα και τις νύχτες μας. Τα σχόλια των αναγνωστών; Δεκάδες. Και τα περισσότερά τους… υβριστικά μα και σεξιστικά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον θυμό μου όταν τα διάβαζα σκεπτόμενη ότι τα ίδια αυτά σχόλια, προφανώς διάβασαν και οι γονείς μου. Έπειτα αγανάκτηση. Πως γίνεται ο κόσμος να σκέφτεται έτσι;
Θυμάμαι τον πρόλογο να ξεκινά ως εξής:
«Είδα το παλιό να πλησιάζει μα ερχόταν σαν νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει…», του Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, τα δεκανίκια αυτά έσπασαν. Κόπηκαν στα δύο, και εκείνο το παλιό που ντύθηκε σε νέο, μάζεψε τα νώτα του και μας άδειασε τη γωνιά μια και καλή.
«ΈΝΟΧΟΙ».
Όλοι τους ένοχοι. Με μια δικαιοσύνη που σήμερα «ξημέρωσε» πιο φωτεινή από ποτέ.
Η δική της Χ.Α. είναι η μακροβιότερη της Μεταπολίτευσης. Για να μην πω στα ελληνικά χρονικά. Από τη μια η αποχή των δικηγόρων, από την άλλη ο τεράστιος όγκος των στοιχείων αλλά και οι καθυστερήσεις της υπεράσπισης άφησαν επτά ολόκληρα χρόνια να περάσουν μέχρι να έρθει η δικαίωση. Για αυτή τη μάνα, μα κυρίως, για όλους μας. Γιατί όπως και η ίδια είπε «Τον Παύλο δεν θα τον φέρω πίσω. Παλεύω για να σωθούν άλλα παιδιά…».
Όπως εύστοχα, διάβασα να γράφει ένας συνάδελφος, σήμερα δεν δικάστηκε μόνο ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα. Ή οι 17 που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ. Δεν θα έκαναν τίποτα χωρίς να δοθεί εντολή άνωθεν. Σήμερα δικάστηκε μια εγκληματική οργάνωση.
Ανεξάρτητα όμως, από την δικαστική απόφαση για την καταδίκη της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, θα εκκρεμεί πάντα η «καταδίκη» των ΜΜΕ που την ξέπλυναν, γνωστών συστημικών πολιτικών που την «χαϊδέψαν» και φυσικά των ψηφοφόρων της, που «δεν ήξεραν» ή « το έκαναν από αντίδραση».
Για αυτό, ας φροντίσουμε η μνήμη μας να μην είναι για ακόμα μια φορά «κοντή». Ας γίνει σήμερα η αρχή για να σταματήσει επιτέλους να δηλητηριάζεται η κοινωνία μας.
