Τελευταία προσπαθούσα να καταλήξω μέσα μου στο ποιος είναι τελικά, ο πραγματικός ορισμός της ευτυχίας. Τόσος ντόρος γύρω από αυτή, όλοι μας την κυνηγάμε μανιωδώς μέρα –νύχτα, μα αλήθεια, τι σημαίνει τελικά, να είσαι ευτυχισμένος; Όσο κλισέ και χιλιοειπωμένο και αν ακουστεί, είναι τόσοι πολλοί εκεί έξω που την αναζητούν και πιστέψτε με ακόμα περισσότεροι εκείνοι που ίσως δεν καταφέρουν να τη νιώσουν ποτέ. Και αυτό γιατί;
Ζούμε σε μέρες που η ταχύτητα των όσων συμβαίνουν γύρω μας είναι τόσο ασύλληπτα γρήγορη, η ποσότητα των πληροφοριών και των ερεθισμάτων που λαμβάνουμε είναι τόσο μεγάλη, που δεν θέλει και πολύ, πιστέψτε με, να χάσει κανείς την ουσία. Επικεντρωνόμαστε τόσο πολύ κάποιες φορές, στη ζωή των άλλων και ξεχνάμε να ασχοληθούμε με τη δική μας! Τι κάνει, που βγαίνει, τι φοράει, τι αυτοκίνητο έχει και αν έχει καλύτερο από το δικό μας, πως στο καλό εκείνος κατάφερε να το αγοράσει; Αχ, αυτή η «κατσίκα του γείτονα» που πρέπει ντε και καλά να πεθαίνει, ευθύνεται για πολλές ζωές δυστυχισμένων ανθρώπων. Και αυτό γιατί, παρακολουθώντας δια καός εκείνη του γείτονα, άφησαν τη δική τους να ξεψυχήσει…
Και αναρωτιέσαι, γιατί τόση κακία ρε παιδιά εκεί έξω, αφού τα πράγματα είναι απλά. Αφού για να αγγίξεις την ευτυχία δεν χρειάζεται δα και να είσαι πυρηνικός φυσικός. Ειλικρίνεια, ανιδιοτέλεια, σεβασμός και αγάπη. Αγάπη πρωτίστως για σένα και έπειτα για τους άλλους γύρω σου, αφού μόνο έτσι μπορεί να γεμίσει η καρδιά σου από ατόφιο, καθαρό χρυσάφι. Γιατί αυτή δεν είναι στην τελική, η περιουσία όλων μας; Αυτή η γεμάτη καρδιά που θα κουβαλάμε μαζί μας ως το τέλος;
Και μιλάμε για εκείνη την αληθινή, την πραγματική, που κερδίζει πάντα no matter what. Όχι, για τις περιπτώσεις ανθρώπων που κρύβονται πίσω από τον φερετζέ της καλοσύνης που φορούν περιστασιακά, παριστάνοντας τους τάχα καλούς ενώ μέσα τους σκίζονται τα σωθικά τους από κακία. Ούτε για εκείνους τους άλλους τους τοξικούς, όπως πολύ σωστά τους ονομάζουν οι ψυχολόγοι, που παρακαλούν να σου συμβεί κάτι κακό, χαίρονται με τη δυστυχία σου και ζουν περπατώντας πάνω στις δικές σου πατημασιές. Που δυσκολεύονται να δουν τον ήλιο γιατί ίσως πάντα ζούσαν κάτω από τη δική σου σκιά. Που δεν τολμούν, δεν ονειρεύονται, δεν ξέρουν τι σημαίνει να επιτυγχάνεις ή ακόμη και να αποτυγχάνεις, γιατί πολύ απλά ποτέ δεν προσπάθησαν ποτέ και για τίποτα.
Και ενώ σαν ποταμός με δυνατή ορμή, έρχονται τα συναισθήματα μου, με παρασέρνουν και δεν ξέρω πώς να σταματήσω τα δάχτυλα μου που χτυπούν με μανία το πληκτρολόγιο, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και να, είναι Σάββατο. Ο μήνας έχει 5, είναι Δεκέμβρης, σε λίγο έρχονται τα Χριστούγεννα που τόσο αγαπώ και ο άντρας μου, έχει τα γενέθλιά του.
Κλείνω τα μάτια λοιπόν και εύχομαι ποτέ ξανά να μην αφήσω κανέναν να μου κλέβει στιγμές από την ευτυχία μου, ποτέ ξανά να μην αφήσω κανέναν να ζει εις βάρος μου και κάτω από τη δική μου σκιά, ποτέ ξανά να μην αφήσω την κακία κανενός να με παρασέρνει. Και αυτό γιατί, όλη την αυτή την αγάπη που έχω γύρω μου, και μιλάω για την εκείνη την αληθινή που σου σπάει τα κόκκαλα, την κέρδισα. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα και ότι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα, είναι ολόδικα… δικό μου! Γιατί εγώ κρατώ τα κλειδιά της ευτυχίας μου και ακόμη και αν μου πήρε καιρό, τώρα ξέρω ποιες πόρτες της ζωής μου πρέπει να κρατήσω ορθάνοιχτες και ποιες μια για πάντα κλειστές, αφού δυσκολεύουν τον δρόμο μου.
Κι αν όπως κι εγώ, έχετε κι εσείς στιγμές που αναρωτιέστε, αν άραγε πήρατε το σωστό μονοπάτι… Κοιτάξτε τα πρόσωπα των αγαπημένων σας, ακούστε την καρδιά σας όταν χτυπά δυνατά, αφήστε τη να σας καθοδηγήσει και μην ξεχνάτε πως η ευτυχία είναι επιλογή. Και μόνο εσείς μπορείτε να επιλέξετε αν θα είστε ή όχι ευτυχισμένοι…
