Συνέντευξη στη Δήμητρα Βγενά
Ευχαριστούμε πολύ το Shakespeare In Love για τη φιλοξενία
Photo Credits Δημήτρης Μαρίνης
MUA Κωνσταντίνα Γιώτη
«Να προσέχετε με την μηχανή», τόσα γίνονται κάθε μέρα. «Αλήθεια, δε φοβάστε;» «Φυσικά και φοβάμαι. Για αυτό και την οδηγώ». Αυτές οι δύο φράσεις και μετά η χειραψία γνωριμίας. Έβγαλε το κράνος του και πιάσαμε τραπέζι με θέα σε μία πανέμορφη κόκκινη ύπαρξη, γεμάτη καμπύλες. Τη Ducati του. «Δεν την έχω καιρό, πρόσφατα μετά από κόπο χρόνων κατάφερα και την πήρα. Ξέρετε τι είναι αυτό που μου δίνει όμως, μεγαλύτερη χαρά; Να βλέπω τους φίλους μου, να χαίρονται μέχρι δακρύων όταν την οδηγούν. Μιλάμε για πραγματική μαγεία!», λέει ενώ πίνει την πρώτη γουλιά από τον καφέ του. «Απορώ πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να μοιράζονται. Χάνουν όλη την ουσία του πράγματος! Για τα άψυχα αντικείμενα, μιλώ έτσι;», λέει και σκάμε όλοι μας στα γέλια.
Ο Πυγμαλίων, έτσι με το μικρό του όνομα, είναι ένας και πανταχού παρών! Τα τελευταία δε χρόνια, ο πήχης του επαγγελματισμού στις δουλειές του, σημειώνει ολοένα και ανοδικότερη πορεία. Η συζήτηση άκρως ενδιαφέρουσα, διαρκώς διακόπτεται από γέλια. Ένα αιωνίως σκανδαλιάρικο πλάσμα, εννοεί να συντηρεί πάση θυσία τον τίτλο του «παιδιού» που κρύβει μέσα του. Ανάμεσα λοιπόν σε ιστορίες για τα χρόνια της εφηβείας του στη Ραφήνα, τρέλες και ανέκδοτα, θα μας πει, φυσικά, και άλλα πολλά. Για την οικογένεια που θα ‘θελε να κάνει. Για τις ατελείωτες νύχτες δουλειάς προκειμένου να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα το «Έτερος Εγώ» Για την καλή και την κακή πλευρά του να είσαι αναγνωρίσιμος Για την υποκριτική, που από τα 19 του που ξεκίνησε, τον γεμίζει με χαρά. Για τη σημασία του να ζήσεις την κάθε μέρα στο έπακρον. Και για όσα ακόμη συνθέτουν το αξιακό σύστημα ενός άντρα, τώρα περισσότερο από ποτέ, που είναι αρσενικός και αληθινός στο 100%. Δε μπαίνει σε καλούπια, δεν προσποιείται. Είναι απλά ο εαυτός του.
Ξέρω πως σχεδόν πάντα σας ρωτάνε για το όνομα σας. Ένα πολύ ιδιαίτερο όνομα, ένας μυθικός βασιλιάς της Κύπρου. Αλήθεια ποιος είχε την ιδέα για να σας χαρίσει αυτό το όνομα;
Ο πατέρας μου τιμώντας το όνομα του παππού μου. Ο παππούς μου λεγόταν Πυγμαλίων Δαδακαρίδης και έχω την τιμή και την χαρά, να έχω το όνομα του.
Ας πάμε κάποια χρόνια πίσω, γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Αγγλία από μπαμπά Έλληνα και μαμά Αγγλίδα;
Γεννήθηκα στην Αγγλία, για ένα χρόνο έμεινα εκεί και μετά επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Στα τέσσερα μου όταν οι γονείς μου χώρισαν, ήμουν 8 μήνες στην Ελλάδα και 4 μήνες στην Αγγλία, λόγω σχολείου. Την περίοδο του σχολείου ήμουν στην Ελλάδα και στις διακοπές πήγαινα στην Αγγλία.
Είστε μια πολυμελής οικογένεια. Ήσασταν από τους μεγάλους σοβαρούς αδελφούς ή το πειραχτήρι της οικογένειας;
Μέχρι τα δέκα ήμουν το μόνο παιδί στην οικογένεια, μετά οι γονείς μου ξαναπαντρεύτηκαν, οπότε είχα την χαρά να έχω δυο οικογένειες. Μία στην Ελλάδα και μία στην Αγγλία. Επειδή λοιπόν για χρόνια μου έλειπαν πολύ τα άλλα παιδάκια μέσα στο σπίτι, όταν απέκτησα αδέρφια, ήμουν προστατευτικός απέναντι τους. Και ακόμη έτσι είμαι…
Πόσα αδέλφια είστε αλήθεια;
Τέσσερις είμαστε! Εγώ, ένας ακόμη εδώ και δύο στην Αγγλία.
Το στάδιο εφηβεία πως το… περάσατε; Επαναστάτης, ο ωραίος του σχολείου ή ο πιο… κουλτουριάρης;
Ο Jocker! Χαχα! Πως είναι ο Χοακίν Φίνιξ τώρα; Ε, καμία σχέση! Χαχα! Ήμουν ο διασκεδαστής του σχολείου και ο διασκεδαστής της παρέας γενικά. Ήμουν ο αναρχοαυτόνομος.
Έχετε φτάσει ποτέ στο σημείο να ενοχληθείτε από αυτό, δηλαδή από το να θέλουν συνέχεια οι γύρω σας να τους κάνετε να γελούν;
Όχι, όχι, καθόλου. Ήμουν πάντοτε αληθινός. Λειτουργώ πάντα όπως νιώθω. Αν ήμουν στεναχωρημένος ή δεν είχα όρεξη, ας πούμε, δεν προσποιούμουν. Έδειχνα αυτή την πλευρά μου.
Ποια στοιχεία της αγγλικής καταγωγής σας, είναι περισσότερο ευδιάκριτα στο χαρακτήρα σας;
Ίσως το κομμάτι του junk food, αλλά ως εκεί. Είμαι 100% Έλληνας.
Εγγλέζος στα ραντεβού σας είστε;
Αμέ! Ίσως και εκεί τότε, γιατί πράγματι είμαι πολύ συνεπής. Σέβομαι ότι ο χρόνος για τον κάθε άνθρωπο είναι σημαντικός.
Ποια αντίστοιχα, έχετε κληρονομήσει από τις ελληνικές ρίζες σας, και ποια δεν αντέχετε;
Τα αντέχω όλα, μέχρι στιγμής! Νομίζω ότι έχω μέσα μου έντονα την φιλοξενία, την αγάπη, την αλληλεγγύη, τη δοτικότητα… Επίσης την ωραία αυτή «τρέλα» του Έλληνα…
Η ανάγκη να ασχοληθείτε με την υποκριτική πως προέκυψε;
Από τα σχολικά μου κιόλας χρόνια. Αντιμετώπιζα τότε σαν πιτσιρικάς τους δικούς μου δαίμονες, με το χωρισμό των γονιών μου και μεγάλωνα, οπότε προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει, και για κάποιο μαγικό λόγο στα σχολεία που πήγα είχαν παντού θεατρικές ομάδες. Και όπως όλα τα παιδιά ακολουθούν το μπάσκετ ή το καράτε, πράγματα τα οποία τα ακολούθησα και εγώ γιατί αγαπώ τον αθλητισμό πολύ, με κάποιο τρόπο μπλεκόμουν και στις θεατρικές ομάδες. Μέχρι που αυτό έγινε βίωμα! Συνάντησα «ωραίους» ανθρώπους στο δρόμο μου και μου έδωσαν το σωστό κίνητρο για να ασχοληθώ!
Ξεκινήσατε ως ηθοποιός στην Αγγλία και το 1999 ήρθατε στην Ελλάδα να συνεχίσετε την καριέρα σας. Το κάνατε λίγο ανάποδα από ότι συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια…
Η πρώτη επαγγελματική δουλειά ήταν αυτή, στα 19 τι καριέρα να κάνεις. Ξέρεις καμιά φορά, έρχονται και λίγο από μόνα τους κάποια πράγματα. Απλά σου συμβαίνουν…
Υπάρχει στα σχέδια σας το σενάριο να επιστρέψετε μόνιμα στη γενέτειρα σας;
Όχι, με τίποτα! Αγαπώ τον ήλιο! Χα, χα! Πέρα από την πλάκα, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο γιατί είμαι δίγλωσσος. Αν είχα μια κατάλληλη πρόταση ή κάτι το οποίο θα μου έδινε ένα σωστό ερέθισμα για να μπορώ να δοκιμαστώ σε κάτι άλλο, θα το έκανα με μεγάλη μου χαρά. Αλλά επειδή ζω εδώ, εργάζομαι εδώ και αγαπώ τη χώρα μου, δεν σκέφτομαι αυτή την αλλαγή τόσο έντονα, παρά μόνο αν υπήρχε κάποιο project που με χρειάζονταν. Τότε φυσικά και θα πήγαινα να το δοκιμάσω.
Συμμετείχατε σε μια εξαιρετική δουλειά το «Έτερος εγώ», μια πρωτοποριακή ταινία για τα ελληνικά δεδομένα, πολύ διαφορετική και τόσο από σκηνοθετική άποψη όσο και σεναριακά. Ακολούθησε η σειρά «Χαμένες Ψυχές» ως η συνέχεια.
Μιλήστε μας γι’ αυτή τη συνεργασία. Η συνεργασία μου αυτή προέκυψε το 2012, με τον Σωτήρη Τσαφούλια, όταν κάναμε τον «Κοινό Παρανομαστή», που ήταν και η πρώτη του ταινία. Όταν τελείωσε το όλο project καταλάβαμε πως εμείς οι δύο είχαμε πολύ περισσότερο μέλλον, επαγγελματικά μα και ως φίλοι. Είχε γράψει λοιπόν, μια πρώτη δομή σεναρίου, που λεγόταν «Έτερος εγώ», την οποία και είχα στα χέρια μου στα τέλη του 2012. Ακολούθησε μια διετία, που καθίσαμε και ασχοληθήκαμε με τη βάση του σεναρίου. Κάναμε 26 προσπάθειες για να ξαναφτιάξουμε αυτό που τελικά είδατε το 2016 στο σινεμά, με τίτλο «Έτερος εγώ». Μας πήρε δύο χρόνια από τον προσωπικό μας χρόνο με τον Σωτήρη. Βρισκόμασταν κάθε βράδυ και δουλεύαμε. Ονειρευτήκαμε να φτιάξουμε κάτι τελείως διαφορετικό απ’ ότι έχουμε δει ως τώρα. Πρώτον, γιατί μας άρεσε η ιστορία και οι χαρακτήρες και δεύτερον γιατί ονειρευόμαστε και εμείς ένα καλύτερο αύριο για το ελληνικό σινεμά. Έπειτα ήρθε και η Κατερίνα Φιλιώτου, η οποία βοήθησε στην τελική μορφή του σεναρίου και ουσιαστικά μπλέχτηκε αργότερα και στο Χαμένες Ψυχές και η Φένια Κοσοβίτσα με την εταιρεία παραγωγής, και υλοποιήσαμε αυτό το project. Κάναμε την ταινία, έγινε ότι έγινε με την ταινία… Μετά η Cosmote προσέγγισε τον Σωτήρη και φτάσαμε στο κομμάτι «Έτερος Εγώ- Χαμένες Ψυχές», την σειρά πια… Είναι μια δουλειά που αγαπώ πολύ. Μόνο αγάπη έχω γι’ αυτό το project και για τον ήρωα του!
Να περιμένουμε και συνέχεια της σειράς;
Νομίζω πως… ναι!
Γιατί δεν γίνονται στο σινεμά αντίστοιχες δουλειές;
Είναι τα χρήματα που λείπουν ή απλά «βολευόμαστε» σε μια κλασσική φτηνή συνταγή που θα φέρει κάποια επιτυχία; Είναι πολύ δύσκολο όταν δεν υπάρχει το κεφάλαιο. Είναι τα χρήματα λοιπόν, δεν είναι θέμα συνταγής. Δεν πρέπει να αδικούμε τους ανθρώπους που εργάζονται στο σήμερα. Αν είχαν καλύτερη οικονομική δυνατότητα θα έκαναν καλύτερα πράγματα και από αυτά που ονειρεύονται να κάνουν…
Φέτος για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά σας βρίσκουμε στο θέατρο Κάππα με το Σπύρο Παπαδόπουλο και το έργο «Δείπνο Ηλιθίων». Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία και τι ήταν αυτό που την έκανε να κρατηθεί για τέσσερα χρόνια με μεγάλη επιτυχία;
Η αλήθεια με την οποία αντιμετώπισε το κείμενο ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Καμία διάθεση πλάκας ή φάρσας από εμάς και η πραγματική αντίληψη ότι μιλάει για κάτι το οποίο είναι, και σήμερα αλλά και όλα τα χρόνια, ένα βασικό κοινωνικό φαινόμενο. Ότι δηλαδή, διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας από κάποιους άλλους ανθρώπους. Και έπειτα φυσικά, η «χημεία» μεταξύ των συντελεστών. Με το Σπύρο συνεργαζόμασταν στους «Άγαμοι Θύται» όταν μου έκανε την πρόταση και δέχτηκα σαν τρελός εννοείται, αφού ήθελα πολύ να συνεργαστώ μαζί του. Ο Σπύρος είναι ένας κύριος, ένας εξαίρετος συνάδελφος μα και άνθρωπος πάνω από όλα!
O φιλόσοφος George Santayana είχε πει πως «Στην Ελλάδα μιλούν οι σοφοί, και αποφασίζουν οι ηλίθιοι» πόσο επίκαιρο είναι αυτό στις μέρες μας;
Δεν θα απαντήσω, γιατί παίζω στο «Δείπνο Ηλιθίων» και εμείς εκεί δεν διαχωρίζουμε τους ανθρώπους.
Στη συνέχεια εμείς οι Πειραιώτες θα έχουμε τη χαρά να σας απολαύσουμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με την παράσταση «Πόλεμος και Ειρήνη». Τι σας έκανε να πείτε το ναι σε αυτή τη συνεργασία;
Το έργο, ο καμβάς που πατάνε οι ηθοποιοί δηλαδή, το ότι θα συνεργαστώ επί σκηνής με τον Κώστα Καζάκο μα και όλους τους υπόλοιπους συντελεστές που είναι εξαιρετικοί, και φυσικά το ότι αγαπώ πολύ το Δημοτικό Θέατρο. Ξεκινάμε 18 Νοεμβρίου και θα παίζουμε κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη.
«Το θέατρο με έκανε καλύτερο μαθητή στη ζωή» έχετε πει. Τι ήταν αυτό που σας δίδαξε και σας βοήθησε στην καθημερινότητα σας ενδεχομένως;
Να διαβάζω, να καταλαβαίνω, να βλέπω πίσω από τα πολλά φύλλα που μπορεί ο άλλος να κρύβει πράγματα μέσα στη ζωή, μου έμαθε την πειθαρχία, τη συνέπεια, την αγάπη, τον σεβασμό απέναντι στον κόπο, στον τρόπο, στη συμπεριφορά του άλλου. Ακόμα και τώρα με εξελίσσει, με κάνει κάθε μέρα και καλύτερο άνθρωπο!
Κάθε έργο είτε θεατρικό είτε κινηματογραφικό λέει μια ιστορία. Στον κόσμο αρέσει να ακούει ιστορίες συνήθως με καλό τέλος. Εσάς σας αρέσουν οι ιστορίες;
Έχει υπάρξει κάποια που να σας έχει επηρεάσει; Πολύ! Με επηρέασε αρκετά στο δημοτικό, «Ο Μικρός Πρίγκιπας». Γενικά αγαπώ πολύ τα παραμύθια και τα παιδιά, γιατί είναι αθώα και ειλικρινή.
Και με τις δικές σας τι γίνεται;
Η «βαλίτσα» σας είναι γεμάτη; Δόξα το Θεό!
Το όνομα σας έχει από μόνο του μια πολύ ωραία ιστορία, ένας γλύπτης έφτιαξε το γλυπτό μιας τέλειας γυναίκας την ερωτεύτηκε και η θεά Αφροδίτη του έκανε το χατίρι να την μεταμορφώσει σε αληθινή. Ο Πυγμαλίωνας του σήμερα, έχει ερωτευτεί ποτέ τόσο βαθιά;
Ναι, αμέ! Ευτυχώς δηλαδή γιατί ο έρωτας είναι υπέροχο πράγμα!
Και από μια γυναίκα τον ελκύει το «τέλειο» ή στα «ψεγάδια» κρύβεται η ομορφιά της;
Στο σύνολο, στον άνθρωπο, κρύβεται το τέλειο. Ο άνθρωπος είναι αυτός που θαυμάζω. Το εικονοπλαστικό μιας γυναίκας είναι καθαρά υποκειμενικό. Είναι πολύ βασικά στοιχεία για μένα σε μία γυναίκα η ευγένεια, η δοτικότητα, η κατανόηση, η ηρεμία, η σύνεση, η αλληλεγγύη…
Διαχρονικά το πρότυπο του Πυγμαλίωνα αναφέρεται στον άντρα που θέλει να διαπλάσει τη γυναίκα σύμφωνα με τα δικά του πρότυπα και στην ουσία να γίνει ο δημιουργός της από την αρχή. Είναι αντρική ανασφάλεια αυτό ή ανάγκη δημιουργίας;
Αυτό είναι ανασφάλεια όλων των ανθρώπων. Όλοι οι άνθρωποι ψάχνουν κάτι που να είναι σαν και αυτούς, κάτι το οποίο βέβαια το βαριούνται μετά και το χωρίζουν. Το ωραίο είναι να βρεις έναν άνθρωπο να τον θαυμάζεις, να σου προκαλεί τον σεβασμό η συμπεριφορά του, η χαρά του, η λύπη του. Το σύνολο του ως άτομο. Αυτό το βρίσκω πολύ σημαντικό, γιατί είναι κάτι το οποίο σε τροφοδοτεί με το κίνητρο να είσαι πάντα κοντά του. Να είσαι φίλος, σύντροφος, εραστής. Οπότε αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ακόμα και τα λάθη του, πρέπει να τα αγαπάς…
Όλα αυτά που λέτε είναι τόσο απλά… Γιατί τότε σήμερα οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο δύσκολες;
Πάντα ήταν! Απλά τώρα με το ίντερνετ ο καθένας μπορεί και το παρουσιάζει εύκολα. Μαθαίνεις αμέσως πότε χωρίζει, πότε αγαπάει, πότε γελάει… Βλέπεις ζευγάρια που χωρίζουν και μέσω των social media, ο ένας κατηγορεί τον άλλο. Εκεί φαίνεται και η μικρότητα του ανθρώπου. Γιατί αν τελειώσει κάτι απλά τελειώνει. Γιατί όπως πολύ ωραία διάβασα και κάπου πρόσφατα «όταν φεύγεις από κάτι, δεν σημαίνει ότι τελειώνει η ζωή απλά πλησιάζεις κάπου αλλού».
Το κεφάλαιο «οικογένεια» σας απασχόλησε ποτέ ή δεν αποτελεί ανάγκη σας;
Φυσικά και με απασχολεί! Έχω πλησιάσει και έχω φτάσει και έχω φύγει. Απλά… Δεν έχει τύχει. Είναι κάτι που θέλω πολύ, ωστόσο. Αλλά πρέπει να υπάρξει το σωστό timing όπως λένε και από τις δύο πλευρές. Δεν θέλω να κάνω ένα παιδί μόνος μου. Θέλω να κάνω ένα παιδί μ’ έναν άνθρωπο που το θέλει πολύ και εκείνος, ώστε να το γιορτάσουμε αυτό που συμβαίνει. Δεν θέλω να κάνω ένα παιδί για να πω ότι έκανα ένα παιδί και μετά να χωρίσω.
Σε μια άλλη δήλωση σας έχετε αναφέρει πως το φαγητό είναι μια ψυχοθεραπευτική ανάγκη σας. Υπάρχουν άλλες δραστηριότητες εκτός δουλειάς που λειτουργούν σαν ψυχοθεραπεία;
Α! Το φαγητό είναι για μένα τρελή ανάγκη! Χαχα! Επίσης αγαπώ τα ταξίδια, να συναντώ νέα μέρη και νέους δρόμους και να τα μοιράζομαι με φίλους μου, με ανθρώπους, με σχέσεις μου. Τα ζώα επίσης που τα αγαπώ πολύ, οι μηχανές, ο αθλητισμός.
Κάποιο ταξίδι που έχετε κάνει μέχρι σήμερα και είναι από τα αγαπημένα σας;
Χμμμ μου βάζεις δύσκολα… Την Τήνο αγαπώ πολύ και επισκέπτομαι συχνά τα τελευταία χρόνια. Όλα τα ταξίδια είναι όμορφα, αρκεί να ξέρεις γιατί πηγαίνεις. Να μην πηγαίνεις, για να πεις ότι πήγες.
Αλήθεια στις μέρες μας νομίζετε πως σπαταλάμε τις προσπάθειες μας σε «κενά» πράγματα;
Ναι, αλλά από την άλλη, δεν έχουμε δικαίωμα και να το κάνουμε; Προσπαθούμε όλοι μας τόσο πολύ καθημερινά, για τόσα πολλά πράγματα… Νομίζω ότι πρέπει να προσπαθούμε απλά για να κάνουμε καλύτερο τον εαυτό μας. Αυτό νομίζω είναι το πιο σημαντικό. Το θέμα είναι όταν κάνεις κάτι να το κάνεις για σένα. Για να σε κάνει καλύτερο, και αν εμπνεύσεις και δέκα ανθρώπους γύρω σου μέσα από αυτό ώστε να προσπαθήσουν και αυτοί για κάτι δικό τους, τότε έχεις πετύχει.
Η φήμη τι ρόλο παίζει στην ζωή σας; Την αποζητούσατε;
Και όταν προέκυψε είχατε την ψυχραιμία να την χαρείτε; Όχι, δεν είχα την ψυχραιμία είναι η αλήθεια. Δε νομίζω ότι είναι κανείς έτοιμος ποτέ να έρθει αντιμέτωπος με αυτό που λέγεται φήμη. Από την άλλη, είχα σωστούς φίλους, καλούς ανθρώπους γύρω μου και ένα στέρεο γιατί. Θα γινόμουν ηθοποιός έτσι και αλλιώς εξάλλου, ότι και αν συνέβαινε, δεν έγινα για τη διασημότητα. Βέβαια εννοείται ότι σε επηρεάζει. Όταν ήρθε και με συνάντησε στην αρχή, ήταν τρομακτικό. Ακόμη και σήμερα πολλές φορές αισθάνομαι πολύ μεγάλη συστολή μέσα μου. Γνωρίζω γιατί συμβαίνει, αλλά δεν αισθάνομαι άνετα. Υπάρχουν στιγμές που σου αρέσει όλο αυτό και στιγμές που δεν σου αρέσει. Υπάρχουν φορές λοιπόν που νιώθω πως δεν είμαι στα νερά μου, και πρέπει να μπω σε μια διαδικασία που δεν μου αρέσει. Ευτυχώς έχω πολύ καλούς φίλους στη ζωή μου και μια υπέροχη οικογένεια. Σημαντική είναι η δουλειά μου, όχι εγώ…
Τάκης Σπυριδάκης και Λαυρέντης Μαχαιρίτσας δυο απώλειες σημαντικές. Πως το βιώσατε αυτό καθώς γνωριζόσασταν και με τους δύο. Τι είναι αυτό που κρατάτε από τον καθένα τους;
Τον κύκλο της ζωής, τον πόνο που προκαλεί η απώλεια, πόσω δε μάλλον στις οικογένειες τους, γιατί εκείνες το βιώνουν. Να είναι καλά εκεί που είναι, τους ευχαριστούμε γι’ αυτό που έκαναν, για την προσπάθεια του καθενός ξεχωριστά γιατί ήταν πολύ σημαντικοί καλλιτέχνες και άνθρωποι! Επιβεβαιώνεται για ακόμη μία φορά ότι δεν αξίζει να παίρνεις τα πράγματα και πολύ στα σοβαρά! Ποτέ μην θεωρήσεις όλα αυτά τα πράγματα της καθημερινότητάς μας σημαντικά, δεν είναι! Ζήσε τη ζωή σου καθημερινά, ευχαρίστησε το Θεό ή ότι πιστεύεις, την οικογένεια σου, το παιδί σου, το σύντροφό σου, τους γονείς σου, πες τα σ’ αγαπώ σου, γιατί μέρα που περνάει δεν ξαναπερνάει. Κάνε το με αγάπη και ταπεινότητα, δεν έχεις να χάσεις και τίποτα. Τώρα που είμαστε εδώ πρέπει να το ζήσουμε.
Υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο για εσάς επαγγελματικά, εκτός από τις θεατρικές παραστάσεις, για τη νέα σεζόν;
Βεβαίως! Μια εξαιρετική ταινία που θα προβληθεί στις αίθουσες 19 Δεκεμβρίου με τίτλο «Ευτυχία» και πραγματεύεται τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Εγώ υποδύομαι τον άντρα της, Γιώργο Παπαγιαννόπουλο. Περισσότερα όμως, δεν μπορώ να πω. Αναμένετε…!
