Της Δήμητρας Βγενά
Δεν γνωρίζω από μπάσκετ, επομένως δεν έχει σημασία και δεν είμαι η αρμόδια να αναφερθώ στα μπασκετικά του κατορθώματα, καθώς το μεγαλείο του Greek Freak είναι γνωστό σε όλη την υφήλιο! Άλλωστε τα νούμερα δεν λένε ποτέ ψέματα…
Τον Γιάννη Αντετοκούμπο, δεν τον ήξερα μέχρι την στιγμή που όλοι οι Έλληνες άρχισαν να τον αποθεώνουν, να τον θεωρούν “δικό τους” και να διαβάζω σε sites και εφημερίδες, παχυλούς τίτλους όπως “ένας Έλληνας στο ΝΒΑ” ή ακόμη πιο βαρύγδουπες εκφράσεις “Εθνική υπερηφάνια για τον Έλληνα του NBA”. Είναι χαρακτηριστικό του λαού μας, να αποθεώνει κάτι ή κάποιον όταν έχει φτάσει στην κορυφή αλλά με το ίδιο πάθος να τον χλευάζει και να αδιαφορεί όταν απλά προσπαθεί!
Έτσι λοιπόν είναι “δικαιολογημένη” αυτή η ξέφρενη αντίδραση αλλά και η εθνική υπερηφάνεια για τον πρώτο Έλληνα MVP του ΝΒΑ. Αδικαιολόγητο θεωρώ εγώ το γεγονός ότι έπρεπε να κερδίσει έναν τίτλο, ή να μιλάει όλος ο κόσμος για το Greek Freak για να τον θεωρήσουμε εμείς οι Έλληνες δικό μας και να τον νιώσουμε Έλληνα!
Ίσως να είναι και ψιλά γράμματα όσα αναφέρω παραπάνω, καθώς το γεγονός είναι πως ο Γιάννης Αντετοκούμπο έχει κερδίσει τις καρδιές όλων μας φτάνοντας στην κορυφή. Και επειδή όπως προανέφερα δεν έχω ιδέα από μπάσκετ και μπασκετικούς τίτλους, για μένα το φαινόμενο Γιάννης Αντετοκούμπο δεν με κέρδισε ούτε με τα τρίποντα του, ούτε με τα καρφώματα του, ούτε με την αξιοζήλευτη καριέρα του στο NBA ούτε με τον τίτλο του MVP. Αυτό που καλό θα ήταν όλοι να θαυμάζουμε (και να μάθουμε) από τον Γιάννη αλλά και να νιώθουμε υπερήφανα πως είναι Έλληνας, δεν είναι ο τίτλος του MVP, αλλά η παιδική καρδιά του, η ταπεινότητα, η παιδεία, η έλλειψη αγνωμοσύνης που τον διακατέχει για την οικογένεια του αλλά και για την χώρα που τον μεγάλωσε. Το ήθος και η αξιοπρέπεια του είναι μεγαλύτερα από το (διόλου ασήμαντο 2,11μ) )μπόι του! Και αυτό μας το απέδειξε την στιγμή της απονομής του βραβείου του όπου με δάκρυα στα μάτια ευχαρίστησε όσους ήταν στο πλευρό του, τον στήριξαν ενώ δεν ξέχασε να ευχαριστήσει και την χώρα που τον άνδρωσε!
Και όλο αυτό μοιάζει μ’ένα παραμύθι όπου ένα παιδί Νιγηριανών μεταναστών ζει τα παιδικά του χρόνια σε μια φτωχογειτονιά στα Σεπόλια, μέσα στην ανέχεια. Κάθε Κυριακή πουλάει με τον πατέρα και τον αδελφό του cd και γυαλιά σε περιοχές της Αθήνας με την αστυνομία να τους κυνηγάει άπειρες φορές, τα ρατσιστικά σχόλια να μην λείπουν ενώ η παρουσία του σ’ένα σχολείο λευκών πάντα αποτελούσε πρόβλημα. Υπήρχαν μέρες που δεν είχαν να φάνε ένα πιάτο φαγητό, το ρεύμα και το νερό αποτελούσαν πολυτέλεια ενώ οι ενοχλήσεις από τη σπιτονοικοκυρά για τα πολλά ενοίκια που χρωστούσαν καθημερινό φαινόμενο. Ενώ σε έναν αγώνα μπάσκετ, μοιράζεται το ίδιο ζευγάρι παπούτσια με τον αδελφό του. “Δεν είχαμε λεφτά, αλλά ήμασταν ευτυχισμένοι. Όταν είχαμε προβλήματα βρισκόμασταν όλοι στο ίδιο δωμάτιο και περνούσαμε καλά. Γελούσαμε, παρά τις δυσκολίες. Σίγουρα όλο αυτό μας έκανε πιο δυνατούς» λέει σε συνέντευξη του. Και η ιστορία του παραμυθιού θέλει αυτό το αγόρι να μεγαλώνει να ασχολείται με το μπάσκετ, να βρίσκει ανθρώπους που πραγματικά πιστεύουν στο ταλέντο του, χαρίζοντας του ένα εισιτήριο για τις Η.Π.Α με σκοπό να γίνει μεγάλος και τρανός στο NBA. Και το αγόρι φεύγει και τα καταφέρνει και κερδίζει τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της σεζόν!
Και το παραμύθι τελειώνει (προσωρινά) και έχει happy end και δάκρυα στα μάτια.
Αλήθεια, πιστεύετε ότι το happy end κρύβεται στον τίτλο του MVP; Λάθος… το happy end κρύβεται και… “τρέχει” στα δάκρυα του ίδιου του Γιάννη. Τα δάκρυα αυτά είναι η ανταμοιβή και η λύτρωση αυτού του γίγαντα από την φτώχεια, τον ρατσισμό, την προσπάθεια που κατέβαλε για να κερδίσει το όνειρο του! Τα δάκρυα αυτά, που ενώ έφτασε στην κορυφή (αν υπάρχει κορυφή γι’αυτόν τον γίγαντα) δεν σκέφτηκε να τα συγκρατήσει αλλά τα άφησε να κυλήσουν σαν μια καλή βολή ευχαριστώντας μέσα στα άλλα και την χώρα που μεγάλωσε. Τα δάκρυα αυτά λοιπόν είναι το happy end του παραμυθιού και οφείλουν να είναι “κάρφωμα” στο μυαλό και στην καρδιά μας για έναν άνθρωπο που δεν λησμονεί από που ξεκίνησε, σέβεται, δεν επαναπαύεται, προσπαθεί και αγωνίζεται. Γιατί αν κάτι κέρδισε με το σπαθί του ο Γιάννης, αυτό είναι σεβασμός!
