Ταβέρνα, η “ερωμένη” κάθε γνήσιου Έλληνα!

14 Ιουνίου 2019

Της Δήμητρας Βγενά

Θα μπορούσαμε να αποτελεί ζωντανό και εν δράση γευστικό “μνημείο” του ελληνικού τρόπου διασκέδασης, αυτού που τόσο έχει αγαπηθεί από τους ξένους περιηγητές.
Στις ταβέρνες της Αθήνας άνθησε η καντάδα, ανδρώθηκε το ρεμπέτικο, τραγουδήθηκαν τα αντάρτικα.

Τραπέζια με μουσαμάδες, λαδόκολλες ή λευκά τραπεζομάντιλα, χύμα καταστάσεις, παλιό μωσαϊκό, χαλίκι στο πάτωμα, πεζοδρόμιο, τσιμέντο, μικρή πλατεία, τραπέζια στο χώμα, ακάλυπτες αυλές, κιτρινισμένες φωτογραφίες, βαρέλια στους τοίχους. Όλα αυτά συνθέτουν το παζλ της εικόνας μιας ταβέρνας. Όσο και αν το καινούργιο είναι δελεαστικό όπως λέει και ένα τραγούδι “…ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς…”!
Και αυτό το “αλλιώς” είναι που μαγνητίζει τόσο τις νέες γενιές όσο και τον ξένο από κάθε γωνιά της γης!

Μας δέχεται όπως και αν είμαστε, είτε με τα καλά μας, είτε με τη σαγιονάρα, είτε η τσέπη μας είναι “φορτωμένη” είτε άδεια, είτε έχουμε πτυχίο Πανεπιστημίου είτε τελειώσαμε μόνο το Δημοτικό. Είναι ακομπλεξάριστη και ανεπιτήδευτη. Η ελληνική Ταβέρνα είναι κομμάτι της παιδικής, εφηβικής και σίγουρα της ενήλικης ζωής μας.
Ήταν το μέρος που σαν παιδιά τρώγαμε την πατάτα με τα χέρια και βουτούσαμε το ψωμί στο τζατζίκι χωρίς τον φόβο της…κλωτσιάς (από τη μαμά) κάτω από το τραπέζι. Άγραφος νόμος πως το savoir vivre δεν χωράει στα τετραγωνικά της!

Άλλωστε ένα χαρακτηριστικό της λαϊκής ταβέρνας είναι η απόλαυση της διαδικασίας του φαγητού. Με βαθύ το αίσθημα της κοινοκτημοσύνης, τρώμε ως παρέα και μοιραζόμαστε τα φαγητά μας. Τα πιάτα που παραγγέλνονται δεν είναι ατομικά αλλά με θέση το κέντρο του τραπεζιού ώστε όλοι με το πιρούνι τους να κάνουν “βουτιά” στο μεζέ που θέλουν. Το ελαιόλαδο στη σαλάτα αλλά και η σάλτσα των κοκκινιστών γίνονται η αφορμή για την έναρξη της μάχης της παπάρας(κομμάτια ψωμιού), ενώ τα ποτήρια τσουγκρίζονται, οι ευχές ανταλλάσσονται, τα μαχαιροπήρουνα διασταυρώνονται στις πιατέλες, όσο οι ματιές και τα γέλια των ανθρώπων αγκαλιάζονται! Όλα αυτά που θεωρεί αδιανόητα “ερωτεύσιμα” η δυτική κουλτούρα -η οποία τρώει μόνο ότι έχει παραγγείλει για τον εαυτό της- για εμάς είναι απλά… παρέα! Και αυτή η διάθεση της παρέας, δεν μένει μόνο στο ένα τραπέζι αλλά διαχέεται στα τραπέζια όλου του μαγαζιού.

Τα κεράσματα είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της “ιεροτελεστίας” πολλές καράφες πάνε και έρχονται στα διπλανά τραπέζια με το “γεια μας” το “εβίβα” να ακούγεται σαν τραγούδι σε όλο το μαγαζί.
Άλλωστε πολλά τραγούδια αναφέρονται σ’ αυτήν καθώς στη ζωή όλων μας υπάρχει τουλάχιστον μια ταβέρνα που να ταυτίστηκε μ’ένα σημαντικό κομμάτι της προσωπικής μας ζωής.
Αλλά και οι στίχοι του Κ.Βάρναλη στους “Μοιραίους” πόσο νοσταλγικά μας χαϊδεύουν τα αυτιά…

«Μες στην υπόγεια την ταβέρνα
μες σε καπνούς και σε βρισές
απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα
όλη η παρέα πίναμε εψές
εψές σαν όλα τα βραδάκια
να πάνε κάτου τα φαρμάκια…»

Η ταβέρνα, είτε σαν στέκι περιθωριακών, είτε σαν στέκι μερακλήδων, είτε σαν στέκι παρεΐστικο ή οικογενειακό, αποτελεί την ελληνική “ψυχοθεραπεία” αφού δεν πάμε μόνο για να πιούμε να φάμε, να τραγουδήσουμε, και να γλεντήσουμε, πάμε και για να μοιραστούμε ανθρώπινες στιγμές ζωντανές στη μνήμη όλων! Και η μνήμη είναι έντονη στον χώρο της οποιαδήποτε ταβέρνας. Το παρελθόν είναι παρόν και αυτό από μόνο του την κάνει να ξεχωρίζει από κάθε καινοτόμο εστιατόριο.
Τα αντικείμενα φετίχ της, όπως τα βαρέλια, οι λατέρνες, τα τσουκμποξ, τα κατρούτσα, οι αναμνήσεις ζουν στις κιτρινισμένες φωτογραφίες, στα παλιά ραδιόφωνα, στους φωνογράφους με τα χωνιά, στα πικάπ, μνήμη μιας ολόκληρης εποχής και μιας στάσης ζωής, που υπενθυμίζει και σε μας τους νεότερους τις άξιες του κόσμου της ταβέρνας.

Παρακάτω υπάρχουν δικά μας στέκια που ελπίζουμε να γίνουν και δικά σας:

“Ο Μίμης και η Άννα”

Ασκλημπιού 34, Κορυδαλλός
Τ: 213 -144642
Fb: Ο Μίμης και η Άννα
Insta: o_mimis_kai_i_anna