Μια ζωή που μοιάζει βγαλμένη σαν από παραμύθι…
Θα μπορούσε να είναι και ο ίδιος αστέρας του Hollywood, σαν και αυτούς που φωτογραφίζει. Άλλωστε, δεν του λείπει ούτε η ομορφιά, ούτε ο αέρας του star! Ξεκίνησε με αφετηρία τον Πειραιά και κατέληξε πολίτης του κόσμου, παρέα με τη φωτογραφική μηχανή του. Στο φακό του πόζαραν ονόματα της διεθνούς Showbiz, όπως η Jenifer Lopez και η Keira Knightley. Ανέπτυξε φιλία με τον Johny Depp, τον Axl Rose από τους Guns and Roses αλλά και με τόσους άλλους διεθνούς φήμης. Τα prive clubs της Νέας Υόρκης τον υποδέχονταν πάντα, ενώ οι σημαντικότεροι ατζέντηδες του Hollywood, βρίσκονταν στις επαφές του κινητού του. Μια ζωή και μια καριέρα που ούτε ο ίδιος δεν την είχε φανταστεί, όπως μου λέει. Τον τελευταίο ενάμιση μήνα βρίσκεται στη χώρα μας, με σκοπό να ρίξει άγκυρα. Ο λόγος για τον Σπύρο Πώρο. Ένα σύγχρονο καουμπόη πάνω στην μηχανή του, χωρίς να παινεύεται για όλα όσα έχει πετύχει. Ένα αγόρι που ξεκίνησε να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, άστεγος στο Λονδίνο!
Συνέντευξη στη Δήμητρα Βγενά
Στο τηλέφωνο μου είπες πως είσαι Πειραιώτης. Μάλιστα τη δεκαετία των 90s δούλευες και ως μπάρμαν στον Πειραιά. Οι παιδικές σου αναμνήσεις είναι από τον Πειραιά; Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια;
Στην αρχή των ‘90s δούλευα ως μπάρμαν στο Μικρολίμανο ώσπου έφυγα. Ναι, είμαι Πειραιώτης από τον μπαμπά, και το πατρικό μου, όπως και η οικογένεια μου, είναι στην Καστέλα. Δεν υπάρχει για μένα πιο όμορφο μέρος από την Καστέλα στην Ελλάδα. Βέβαια, ήταν πολύ διαφορετικά τότε και οι γειτονιές και όλα, πλέον έχουν αλλάξει πολλά πράγματα.
Σήμερα τον επισκέπτεσαι καθόλου;
Βέβαια και τον επισκέπτομαι! Μάλιστα και χθες το βράδυ Πειραιά ήμουν!
Ας πάμε πίσω κάποια χρόνια. Πότε και πως πήρες την απόφαση να φύγεις από την Ελλάδα;
Το αποφάσισα γιατί πάντα πίστευα πως η Ελλάδα ήταν μικρή για τα όνειρα μου! Βέβαια, τα όνειρα μου ήταν πολύ μικρότερα από αυτά που τελικά η ζωή μου χάρισε και που κατάφερα και έφτασα. Δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε αυτή η καριέρα και ότι θα ήμουν εγώ αυτός που θα την κάνει. Απλά είχα ένα όραμα μέσα μου και τελικά βγήκα αληθινός και με το παραπάνω!
Σε παλαιότερη συνέντευξη σου έχεις δηλώσει πως η ελληνική νοοτροπία δεν σου ταιριάζει και πολύ. Ποια στοιχεία της δεν αντέχεις;
Κοίτα να δεις τι γίνεται με την ελληνική νοοτροπία. Οι άνθρωποι είναι πολύ εγωκεντρικοί, εγωιστές και γενικά δεν σέβονται πάρα πολύ. Για μένα ο σεβασμός είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία που οφείλει να έχει ένας άνθρωπος. Δυστυχώς υπάρχει έλλειψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπο, ακόμη και προς την ίδια την χώρα. Ο Έλληνας έχει μια περίεργη φύση, είναι πιο επαναστάτης χωρίς όρια. Φυσικά και στο εξωτερικό υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δείχνουν ευγενείς και έχουν βάρβαρη συμπεριφορά. Γενικά όμως, στο εξωτερικό, σέβονται την χώρα τους και αυτό το βλέπεις καθώς τις κρατάνε και πιο καθαρές.
Η μετάβαση από μοντέλο σε φωτογράφο πως προέκυψε;
Χα,χα! Αυτό είναι «αρχαίο»! Με πας πολλά χρόνια πίσω… Μόντελινγκ έκανα βλέπεις για δυο χρόνια, ενώ φωτογράφος κλείνω φέτος 25 χρόνια! Ήθελα να ασχοληθώ με τη φωτογραφία αλλά τότε δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να το υποστηρίξω. Εκείνη την εποχή φωτογράφοι γίνονταν τα παιδιά των πλούσιων οικογενειών, γιατί χρειαζόντουσαν χρήματα για τον εξοπλισμό και μετά να επενδύεις χρήματα σε φιλμς και τυπώματα. Άρα, όλα αυτά ήταν πολύ δύσκολα για κάποιον που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα. Εγώ τυχαία ασχολήθηκα με το μόντελινγκ, μου πήγε πολύ καλά, δεν γινόταν καλύτερα να πάει εκείνα τα δύο χρόνια. Έτσι λοιπόν, απέκτησα την απαραίτητη οικονομική άνεση και επέστρεψα στην φωτογραφία, αμέσως.
Στην Αμερική έκανες παρέα με τον Axl Rose από τους Guns and Roses αλλά και με τον Johny Depp. Προσωπικότητες πολύ δυναμικές στο χώρο της showbiz. Αλήθεια πως προέκυψαν αυτές οι φιλίες; Πως είναι παράδειγμα να πίνεις τον καφέ σου με τον Johny Depp;
Είχα την τύχη και την ευλογία αν θέλεις να κάνω καλούς φίλους, όπως για παράδειγμα, ο Χάρβεϊ Καιτέλ, ο Κρις Νορθ αλλά και η Κίρα Νάιτλι. Αυτοί οι άνθρωποι, βλέποντας τους (καθώς και όλους τους υπόλοιπους που έχω φωτογραφίσει), φαίνονται σαν τα αστέρια τα απλησίαστα, και έτσι το έβλεπα και εγώ όταν ξεκίνησα από την μικρή Ελλάδα. Δεν φανταζόμουν, ούτε να τους δω, αλλά ούτε και να αποκτήσω φιλία μαζί τους. Τελικά όμως, η παρέα μαζί τους, είναι η ίδια που κάνω με οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο. Είναι πολύ απλοί άνθρωποι, χωρίς φυσικά αυτό να ακυρώνει την πορεία τους και το «όνομα» τους. Ο ίδιος είμαι εγώ και όταν πίνω τον καφέ μου με τόσο σημαντικά ονόματα, το ίδιο είμαι και με τον φίλο μου που μεγαλώσαμε μαζί. Όλα μέσα στη ζωή είναι. Τα media το κάνουν να φαίνονται με τόση χρυσόσκονη, άλλωστε και αυτός είναι ο σκοπός.
Τα prive club της Νέας Υόρκης, οι σημαντικότεροι ατζέντηδες του Hollywood στις επαφές του κινητού σου, φωτογραφίσεις σε αστέρες της παγκόσμιας Showbiz. Ακούγονται όλα τόσο glamorous. Πως είναι μια τέτοια ζωή; Την ήθελες, την ονειρευόσουν;
Θα σου ξαναπώ πως δεν μπορούσα να ονειρευτώ μέχρι εκεί… Μπορούσα να ονειρευτώ μια καριέρα σε διεθνές επίπεδο, αλλά ως εκεί. Δεν ήταν εύκολο να γίνει. Για να φτάσει κάποιος κάπου, πρέπει να είναι πολύ πειθαρχημένος και να παλεύει καθημερινά γι’ αυτό που πραγματικά θέλει να κάνει. Για να μείνει όμως κάποιος σε αυτό το υψηλό επίπεδο, είναι ακόμη πιο δύσκολο, ίσως είναι το δυσκολότερο. Οφείλει να είναι ακόμη πιο πειθαρχημένος και να αγωνιστεί ακόμη περισσότερο! Κάποια στιγμή ο Σωκράτης περπατούσε με έναν μαθητή του, και ο μαθητής τον ρώτησε «Δάσκαλε ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας;», εκείνος δεν απάντησε και συνέχισαν να περπατάνε. Κάποια στιγμή σταμάτησαν σε μια πηγή να πιούν νερό, τότε ο Σωκράτης άρπαξε το κεφάλι του μαθητή του και το βούτηξε μέσα στην πηγή σα να θέλει να τον πνίξει. Λίγο πριν πνιγεί του σηκώνει το κεφάλι από το νερό. Ο μαθητής σοκαρισμένος τον ρώτησε «Δάσκαλε γιατί μου το έκανες αυτό;» και ο Σωκράτης αποκρίθηκε πως όταν παλέψεις όπως πάλεψες τόσο τώρα για τη ζωή σου, για να κάνεις επιτυχία, τότε και μόνο τότε θα επιτύχεις! Θέλει πολύ προσπάθεια και μεγάλο αγώνα η επιτυχία!
Και μετά, τα παρατάς όλα και πηγαίνεις στη Νέα Ζηλανδία. Γιατί; Πόσο εύκολο είναι να παρατήσεις μια τέτοια ζωή στην Αμερική και να εδραιωθείς ξανά σε έναν καινούργιο τόπο;
Δεν τα παράτησα ακριβώς. Πήγα Αυστραλία και μετά Νέα Ζηλανδία με την οικογένεια. Κάποια στιγμή σταμάτησαν να με ενδιαφέρουν οι φωτογραφίσεις μόδας, και επικεντρώθηκα μόνο στις εκθέσεις μου. Αποφάσισα λοιπόν, να επικεντρωθώ σε αυτές, γιατί μου δίνουν μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση, εσωτερική εννοώ! Κουράστηκα σε αυτόν τον κύκλο, γιατί είχα φτάσει σε ένα σημείο, και μετά ένιωθα πως έκανα τα ίδια πράγματα. Ένιωθα πως δεν εξελισσόμουν ως άνθρωπος.
Ελλάδα, Παρίσι, Αμερική, Αργεντινή, Νέα Ζηλανδία και πάλι Ελλάδα. Είσαι πολίτης του κόσμου. Αλήθεια ως πότε; Έχεις προγραμματίσει τον επόμενο προορισμό σου ή ρίχνεις άγκυρα εδώ;
Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού λένε… Μετά από όλο αυτό το ταξίδι, των 28 χρόνων, κάποια στιγμή βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Έτσι και εγώ άρχισα να βλέπω την Ελλάδα διαφορετική. Είναι το κέντρο μου και το μέρος που πρέπει να ζήσω. Αποφάσισα λοιπόν, ότι θέλω να προσπαθήσω να ζήσω στη χώρα μου, γιατί με κάνει και αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου και μου δίνει συναισθήματα, που καμιά άλλη χώρα δεν μου έχει δώσει.
Η προσαρμογή στον επαναπατρισμό σου ήταν εύκολη; Γιατί είναι πολλά τα χρόνια που λείπεις.
Τώρα είμαι ενάμιση μήνα εδώ και προσπαθώ να προσαρμοστώ! Χα,χα! Μου φαίνεται όμως πάρα πολύ καλά, γιατί για μένα το συναισθηματικό κομμάτι είναι το πιο σημαντικό και η αγάπη που παίρνω από τους Έλληνες με κάνει χαρούμενο. Θα ήμουν ευτυχής να μπορέσω να μείνω στη χώρα μου!
Το μικρόβιο της φωτογραφίας πως προέκυψε; Ποια ανάγκη σου καλύπτει;
Την μεγαλύτερη ανάγκη που έχει ο άνθρωπος, αυτή της έκφρασης. Η φωτογραφία για μένα, είναι ίσως η σημαντικότερη τέχνη του 20ου αιώνα, γιατί σκοπός της, εκτός από την τέχνη, είναι να καταγράψει τα πολιτικά, κοινωνικά δεδομένα και γι’ αυτό χρησιμοποιείται. Από πολλούς χρησιμοποιείται και ως μέσο προπαγάνδας, γιατί όπως ξέρουμε μια φωτογραφία είναι ικανή να ρίξει μια κυβέρνηση. Πιστεύω πως υπάρχει λόγος που η φωτογραφία έχει ξεπεράσει σε αξία τη ζωγραφική. Παλιά μάλιστα οι ζωγράφοι δεν αναγνώριζαν τη φωτογραφία ως τέχνη και μετά την δέχτηκαν. Η φωτογραφία είναι μια τέχνη υψηλή και έχει πολλά να πει!
Απ΄ όλες τις φωτογραφίσεις που έχεις κάνει για ποια νιώθεις περήφανος; Ποια ήταν αυτή που ήθελες πάρα πολύ;
Ωχ, αυτό είναι δύσκολο! Νομίζω το ένα θέμα που έχω στην καρδιά μου, είναι οι «φαβέλες» στην Αργεντινή. Εκεί φωτογράφισα τα παιδιά που ζουν κάτω από συνθήκες φτώχειας και το συμβολισμός αυτής. Εκεί έκανα ένα project που εξελίχθηκε σ’ ένα άλλο project πάλι στην Αργεντινή, και με πήγε παρακάτω!
Ποιο «κλικ» σου δεν έχεις πατήσει ακόμη; Υπάρχει κάποιο απωθημένο;
Το επόμενο κλικ. Αυτό είναι άγνωστο. Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου γιατί εξελίσσομαι σύμφωνα με την εξέλιξη του κόσμου και με το τι μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αυτή την περίοδο με ιντριγκάρει όλο αυτό που γίνεται με τα παιδιά που από την Συρία, ζουν σε αυτές τις δομές. Είναι πολύ σημαντικό και ανεξαρτήτου πεποιθήσεων για το μεταναστευτικό. Τα παιδιά δεν έχουν καμία ευθύνη και είναι παιδιά του κόσμου. Όλοι λοιπόν, θα πρέπει να σκύψουμε πάνω σε αυτό και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Ο κόσμος μας δεν πρέπει να κρίνεται από την εθνικότητα ή εθνότητα, αλλά από συμπεριφορές!
Και από την Ελλάδα, υπάρχει κάποιος που θα τον ήθελες να φλερτάρει στο φακό σου;
Ναι είναι αρκετοί μάλιστα… Θα ήθελα όμως σίγουρα να φωτογραφίσω την Ελένη Αρβελέρ.
Τι βλέπεις πλέον μέσα από τη φωτογραφία με την πείρα που έχεις; Με το πέρασμα των χρόνων και τα χιλιάδες κλικ που έχεις πατήσει που έχεις κατασταλάξει;
Όλα έπρεπε να γίνουν ως τώρα, για να φτάσω εδώ που έφτασα. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αυτό που με καλύπτει πλέον να φωτογραφίζω, είναι οι ανθρώπινες συμπεριφορές και η ανθρώπινη κατάσταση, μέσα σε δεδομένα κοινωνικά πλαίσια.
Στα επαγγελματικά σου θεωρείς πως τα πράγματα σου ήρθαν όπως τα ήθελες;
Όχι όπως τα ήθελα, καλύτερα απ’ ότι θα ήθελα!
Και με τα προσωπικά ισχύει το ίδιο;
Στα προσωπικά, αν κάνω έναν απολογισμό, θα έλεγα πως έτρεχα με μεγάλες ταχύτητες! Δεν έχω κάνει τεράστια λάθη, αλλά έχω κάνει λάθη τα οποία έχω αναγνωρίσει και προσπαθώ να τα διορθώσω. Με παρέσυρε αυτό το κομμάτι και νόμιζα πως ήμουν άτρωτος. Νόμιζα ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα. Και αυτό ήταν κάτι που το ήθελαν και οι γύρω μου. Το λάθος μου ήταν πως δεν έδωσα μεγάλη σημασία στα συναισθήματα άλλων. Δεν ήμουν σκληρός αλλά δεν έβαλα και τον εαυτό μου στη θέση του άλλου. Μεγάλο λάθος αυτό! Αυτό το αναγνωρίζεις και πας παρακάτω κάνοντας καλό στον εαυτό σου αλλά και στην κοινωνία.
Έχεις δηλώσει πως οι κόρες σου σε άλλαξαν στον τρόπο που σκέφτεσαι. Ποια πράγματα άρχισες να σκέφτεσαι διαφορετικά;
Αυτό ακριβώς που σου είπα. Πολλές φορές σκέφτομαι, θα ήθελα κάποιος να φερθεί έτσι στην κόρη μου; Έτσι από εκεί, παίρνω και τα μαθήματα μου!
Γράφεις και ένα βιβλίο απ’ ότι δήλωσες σε τελευταία συνέντευξη σου. Με τι θα πραγματεύεται και πότε θα κυκλοφορήσει;
Γράφω δύο βιβλία. Το ένα βιβλίο και το πιο σημαντικό είναι φωτογραφίας. Φωτογραφία και Φιλοσοφία, αυτό που έχω ιδρύσει από την Νέα Ζηλανδία μέχρι την Αργεντινή. Είναι φωτογραφικό βιβλίο και το κάθε κεφάλαιο έχει να κάνει με φιλοσοφία. Αυτό θα κυκλοφορήσει μέχρι τέλος του χρόνου. Το άλλο είναι μια διαδρομή σε πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μου προσωπικά και κυρίως στη Νέα Ζηλανδία.
Κλείνοντας αν σου ζητούσα να φωτογραφίσεις μόνο μια στιγμή από τη ζωή σου. Ποια θα ήταν αυτή;
Εγώ, πιτσιρικάς, άστεγος, στο Λονδίνο! Ήταν η αρχή μου, έτσι ξεκίνησα…
