Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
Όπως έχει γράψει και ο Γ. Σεφέρης «μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά.»
Η σημερινή ημέρα εδώ και 44 χρόνια εορτάζεται ως η αποκατάσταση της δημοκρατία, η επιστροφή στην ομαλότητα, με την πανηγυρική ήττα της χούντας.
Φέτος, αυτή η Δημοκρατία θρηνεί τα θύματα της. Μία Δημοκρατία που αντί να της φερθούμε σαν κυρία, τη βιάσαμε, ξεσκίσαμε τα καθαρά της ρούχα και την κουκουλώσαμε με τα κουρέλια του ωχ αδελφισμού, της λαμογιάς, της αναξιοκρατίας, της έλλειψης πρόνοιας, πρόληψης, παιδείας και τώρα κλαίμε!
Και η δημοκρατία μας κοιτά χωρίς ζωή και ανάσα! Για μια ακόμη χρονιά στεκόμαστε βουβοί θεατές στο ίδιο θέατρο να κοιτάζουμε την Ελλάδα να καίγεται, άπραγοι, παγωμένοι από το σοκ και ταυτόχρονα εξοργισμένοι.
Θυμίζει το 2007 και είναι κάτι σαν deja vu, αφού έχει καθιερωθεί μάλλον μια κακόγουστη παράδοση, να γίνονται στάχτη κάθε χρόνο χιλιάδες εκτάσεις πρασίνου παρασέρνοντας μαζί τους σπίτια, ανθρώπους και ζώα.
Ποιος φταίει; Δεν έχει σημασία να επιρρίψουμε ευθύνες, δεν είμαστε δικαστές, δεν είναι η δουλειά μας. Σημασία έχει ότι σήμερα δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε. Σημασία έχει να αλλάξουμε. Μια κοινωνία που αυτοπυρπολείται εξαιτίας μιας σειράς ανθρωπίνων αμαρτημάτων και λαθών.
Σημασία έχει να πάψουμε να απανθρακώνουμε τις συνειδήσεις μας, την ηθική μας, το λόγο και το μυαλό μας.
Σημασία έχει να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα γιατί…πόσο μαύρο να αντέξει ο άνθρωπος;
