Είναι Νικαιώτισσα, με καταγωγή από τη Μάνη. Eίχε όμως καλή σχέση με τον Πειραιά, γιατί εκεί πήγε σχολείο. Ο μπαμπάς της ζωγράφιζε και έγραφε ποιήματα από χόμπι και η μαμά της είχε μια κλίση προς τη διακόσμηση, αλλά όλος ο οικογενειακός περίγυρός της ήταν αθλητές. Η μαμά της ήταν γυμνάστρια και προπονήτρια και παίζανε όλοι βόλεϊ. Ως νεαρή, ήταν βολεϊμπολίστρια, δηλώνει μιλώντας σε παλιότερη της συνέντευξη στη Lifo.
• Μικρή ήθελε να γίνει δημοσιογράφος – συγγραφέας, αυτό έλεγε. Της άρεσε πολύ να γράφει. Έγραφε από παιδί και ακόμα γράφει ‒ δεν είναι πολύ μακριά από αυτό που κάνει εξάλλου η συγγραφή. Πέρασε σε μια αντίστοιχη σχολή, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά ασχολήθηκε με τη μουσική και άλλαξε ρότα. Δεν την τελείωσε ποτέ.
• Δηλώνει αυτοδίδακτη στη μουσική, γιατί μαθήματα έχει κάνει μόνο στο Δημοτικό, αρμόνιο στην Α’ και στη Β’ και ακορντεόν στην ΣΤ’, τα βασικά τα έχει μάθει από εκεί. Στο Γυμνάσιο πήρε μια κιθάρα και έπαιζε πολύ στο χαλαρό. Η σοβαρή ανάγκη να ασχοληθεί με τη μουσική ήρθε μετά το σχολείο. Δεν ήταν ούτε σε σχολικές μπάντες ούτε στη χορωδία, στις φίλες της δεν έλεγε ότι παίζει κιθάρα και τραγουδά γιατί ντρεπόταν. Της άρεσε κυρίως να τραγουδά.
• Στο σπίτι υπήρχαν τα βινύλια που είχαν οι γονείς της (Beatles, Poll, Σταυρός του Νότου, Pink Floyd), τα οποία άκουγε καθημερινά με εμμονή, κυρίως το «Dark side of the moon», είχε φοβερό κόλλημα μαζί του. Ήταν ο πρώτος δίσκος που ένιωσε κάτι πιο υπερβατικό ως προς το τι είναι η μουσική και τι μπορεί να σου κάνει.
• Όπως όλοι στον Πειραιά άκουγε ροκ, ελληνικό ροκ, χαλαρό μέταλ, αυτά που άκουγαν τότε οι εναλλακτικοί Πειραιώτες. Οι Nirvana ήταν η μεγάλη της λατρεία, με αυτούς αισθάνθηκε να γίνεται κάτι σοβαρό, και με τους Radiohead συγκλονίστηκε.
• Έγραφα κομμάτια με πολλή ένταση και κάποια στιγμή αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω live. Με έπιασε εμμονή. Τότε έγραφα στίχους στα αγγλικά. Ήταν η εποχή, στα 18-19 μου, που το ελληνικό ροκ το σνόμπαρα, ενώ πριν από τρία χρόνια άκουγα μόνο αυτό, για να μη μιλήσω για το έντεχνο, που τότε ήταν «εχθρός».
• Τα βασικά ακούσματά της ήταν αγγλόφωνα. Πιστεύει ότι ο αγγλικός στίχος σε βοηθάει να κρύβεσαι. Φοράς μια μάσκα, την οποία την χρειάζεσαι και λίγο, ειδικά όταν γράφεις προσωπικά. Δηλαδή η μαμά της δεν κατάλαβε ποτέ τι λέει στους στίχους της κι αυτό για εκείνη είναι κάτι. Ο στίχος την ενδιέφερε πάντα πολύ και το πολέμαγε, δεν έγραφα ό,τι της ερχότανε. Δεν ήταν απλώς τι ταίριαζε ηχητικά, προσπαθούσε πάντα οι στίχοι της να βγάζουν και κάποιο νόημα. Εννοείται ότι έχει γράψει και αγγλικά που δεν είναι αγγλικά και πράγματα που δεν στέκουν πάρα πολύ, ποιητική αδεία όλα αυτά, αλλά πάντα ήθελε να έχουν μια λογική αυτά που λέει.
• Ο πρώτος της δίσκος, το «Barock», βγήκε το 2010. Ακόμα είναι το καμάρι της αυτός ο δίσκος γιατί είναι χειροποίητος και έχει κάτι πολύ ωμό και ακατέργαστο, πιάνει πολύ καλά εκείνο το σημείο που δεν αντέχεις άλλο, κάτι πρέπει να πεις, πρέπει να βγάλεις παραέξω αυτό που έχεις.
Αλήθεια, υπήρχε μια μεγάλη ορμή εκείνη τη στιγμή για να γραφτούν τα τραγούδια και να βγουν στον κόσμο και τα φτιάξανε πολύ γρήγορα με τον Σπύρο τον Λιβάνη, τον παραγωγό της, οι δυο τους, μόνοι, στο σπίτι. Χωρίς εταιρεία και σχεδόν χωρίς να ξέρουν πολλούς ανθρώπους που να παίζουν μουσική, αν και είχε αρχίσει ήδη να παίζει με διάφορες μπάντες.
Ήταν μια εποχή, το 2008-2010, που τα εναλλακτικά ονόματα έζησαν καλές μέρες από πλευράς ποσότητας, αλλά τώρα πιστεύει έχει πιο πολλή ποιότητα αυτή η φάση. Τότε είχε πολύ πράγμα, αλλά δεν υπήρχε κοινό. Η γενιά της έχει παίξει πολύ τσάμπα. Ακόμα αυτό συμβαίνει.
Κανένας τους, ακόμα και καλλιτέχνες που είναι πολύ προς το mainstream, δεν βγάζουν εύκολα τα προς το ζην. Δεν έχει ιδέα τι ακούνε οι νέοι τώρα, δεν ξέρει αν παίζουν τέτοια μουσική, αλλά δεν γίνεται να μην παίζουν μουσική. Προφανώς ακούνε χιπ-χοπ και R&B. Και όταν βγαίνουν πηγαίνουν στα κλαμπ ή στο ελληνάδικο, που δεν έχει πέσει καθόλου.
• Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει ένας καλλιτέχνης σήμερα είναι ο βιοπορισμός. Είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, μεγάλο αγκάθι. Ειδικά όσο περνάει ο καιρός και δεν αλλάζει κάτι σημαντικά, νιώθεις μια απογοήτευση. Όταν ήταν μικρή, της έλεγαν «κάνε την τέχνη σου, αλλά πάρε κι ένα πτυχίο να είσαι καλυμμένη, να έχεις τον μισθό σου», όμως την εποχή που μεγάλωσε αυτή αυτό δεν υπήρχε. Και οι φίλοι της, οι συμφοιτητές της οι πτυχιούχοι, είναι κυρίως άνεργοι ή μετανάστες, οπότε, αν έκανε μια «κανονική» ζωή, πάλι θα είχε πρόβλημα βιοπορισμού.
Υπάρχει μεγάλη δυσκολία και στο κομμάτι της συνεργασίας με άλλους ανθρώπους, δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σχετικοί με τη μουσική που να θέλουν να γίνουν συμμέτοχοι και να βοηθήσουν. Μουσική υπάρχει, και πολλοί μουσικοί, σκηνή με την έννοια της μουσικής ομοιογένειας δεν ξέρει αν υπάρχει. Υπάρχουν όμως πολλές μπάντες που τις νιώθει πολύ συντροφικά γύρω της και είναι όλοι μαζί, δόξα τω Θεώ. Δεν υπάρχουν όμως πολλοί χώροι, τα μέσα για να σε στηρίξουν.
Είμαστε μια παρέα στην Αθήνα όσοι φτιάχνουμε αυτό το είδος της μουσικής, αλλά είμαστε μόνοι μας. Ακόμα και κάτι απλό, το να κάνεις ένα live, γίνεται πολύ δύσκολο, με πολύ κόπο, και αυτό είναι αποκαρδιωτικό. Δεν υπάρχει κοινό και για να χτιστεί, πρέπει κάποιος να βοηθήσει. Άμα δεν στηρίξεις κάτι, ακόμα και αν προσπαθείς να το βγάλεις προς τα έξω, ποτέ δεν θα έρθει το κοινό να το ακούσει.
Καταλαβαίνει ότι επειδή οι εποχές είναι δύσκολες οι επαγγελματίες του χώρου θέλουν να πάνε σε κάτι πιο safe, αλλά αυτό σε βάθος χρόνου δεν βοηθάει, αν δεν επενδύσεις σε κάτι, δεν ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Από την άλλη, χαίρεται που υπάρχει δημιουργία, μουσική που έχει νόημα, που υπάρχει κόσμος με τον οποίο νιώθει μια καλλιτεχνική συγγένεια και μπορεί να αλληλοεπιδρά μαζί του, που αισθάνεται ότι έχει ανέβει πολύ το επίπεδο, που γίνεται κάτι.
• H μουσική της έχει αλλάξει τη ζωή, το γεγονός ότι έχει ασχοληθεί μαζί της. Δηλαδή από τότε που άρχισε να παίζει μουσική είναι διαφορετική η καθημερινότητά της, όπως ίσως κι εκείνη. Ήταν κλειστό παιδί, αρκετά ντροπαλή κι εκεί νομίζει ότι έγινε ένα breakthrough. Είχε σοβαρή ανάγκη να εκφραστεί μουσικά, αλλά απ’ τον χαρακτήρα της είχε μια μεγάλη συστολή.
Αυτά τα δύο ήταν δύσκολο να συνυπάρξουν κι έτσι έκανε μια υπέρβαση για να μπορέσει να βγει σε μια σκηνή, να δημοσιοποιήσει αυτά που έγραφε. Γενικά, λόγω του ότι ασχολείται με τη μουσική, η ζωή της έχει πάρει έναν τελείως διαφορετικό δρόμο απ’ ό,τι εάν έκανε μια άλλη δουλειά ή αν είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο.
• Το πιο μεγάλο της όφελος είναι η ψυχική της υγεία, γιατί δεν έχει πιεστεί να κάνει κάτι εργασία που θα την καταπίεζε πάρα πολύ. Αφενός γιατί κάνει αυτό που της βγαίνει και αγαπά, αφετέρου γιατί νομίζει ότι είναι κάπως ψυχοθεραπευτικό το να γράφεις και να ασχολείσαι με τη μουσική, το να παίζεις και να τραγουδάς. Όλα αυτά είναι πράγματα που κάνουν καλό στην ψυχή, αλλά και το να γράφεις, να βγάζεις έξω τα πράγματα που σε τρώνε νομίζω ότι κάπως σε λυτρώνει.
• Την ενδιαφέρει η ποπ, πάντα την ενδιέφερε, και πάντα ποπ έγραφε, αλλά κεκαλυμμένη. Μικρότερη είχε έναν σνομπισμό, δεν την ενδιέφερε να φτάσει σε ένα μεγάλο ακροατήριο. Τώρα την ενδιαφέρει. Το να γράψεις καλή ποπ που να έχει και κάτι που θα τραβήξει την προσοχή του άλλου θέλει δουλειά, δεν είναι τόσο απλό, αλλά για εκείνη είναι πιο εύκολο να γράψει ποπ παρά κάτι αβανγκάρντ. Είναι κάτι που της βγαίνει φυσικά.
• Δεν κάνει κάποια άλλη δουλειά άσχετη, ζει από τη μουσική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ζει από την τραγουδοποιία. Βιοπορίζεται κυρίως από το θέατρο, συνθέτοντας μουσική για παραστάσεις και κάνοντας DJ sets.
•Το «Κοκτέιλ» την ανέδειξε. Θεωρεί ότι είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει, της βγήκε πολύ εύκολα, σαν χείμαρρος, αλλά έφαγε πάρα πολύ κράξιμο γι’ αυτά που λέει, τουλάχιστον τις πρώτες μέρες. Έχουν σταματήσει πια να το κράζουν, μιλάνε μόνο αυτοί που έχουν καταλάβει, που το έχουν εκτιμήσει. Γενικά, ό,τι κάνει επιτυχία μοιραία τρώει κράξιμο. Ίσως επειδή ανοίγει κάπως το κοινό και φτάνει σε αυτιά που μάλλον δεν θα έπρεπε, σε αυτά που νιώθουν υποχρεωμένα να μιλήσουν για κάποιο λόγο. Προφανώς δεν μπορεί να αρέσει σε όλους ό,τι κάνουμε.
• Η πρώτη φορά που ασχολήθηκε με το θέατρο ήταν σε μια παράσταση που έκανε με μια φίλη στη Χίο, στα χιώτικα, όπου έπαιζε live. Μετά απ’ αυτό την προσέγγισε η κ. Μπρούσκου και κάνανε μια συνάντηση για να γνωριστούν. Έψαχνε ένα κορίτσι να παίζει ένα παράξενο όργανο και της προτείναν εκείνη και το θέρεμιν. Τα βρήκανε και κάνανε μαζί την Ψύχωση 4,48 στο bios, το οποίο πήγε πολύ καλά, μετά κάνανε τα Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ στο Εθνικό, την Έντα Γκάμπλερ στο Μπάγκειον και μετά έκανε άλλες δύο δουλειές στο Εθνικό. Γενικά, από τότε δουλεύει συνέχεια στο θέατρο.
• Στη μουσική μπορεί να δουλεύεις πολλές ώρες και σκληρά, αλλά πάντα υπάρχει το στοιχείο του fun, περνάνε καλά. Στο θέατρο δεν υπάρχει αυτό ακριβώς, είναι πιο βαριά τα πράγματα, πιο ψυχοφθόρα κάπως, πιο εσωτερικά. Ίσως κι εκείνη βέβαια να ασχολείται με βαριά έργα…
• Η τέχνη σε βάζει να καταπιαστείς με πράγματα πιο εσωτερικά, πιο ανθρώπινα, πιο κοντά στο συναίσθημα, αυτά, νομίζω, είναι που ομορφαίνουν τον άνθρωπο. Και σε σχέση με αυτή την πολύ καπιταλιστική κατάσταση που ζούμε τριγύρω, το κυνήγι του κέρδους, τις αξίες του χρήματος και διάφορα άλλα πράγματα σκληρά, η τέχνη στέκεται απέναντι από αυτά και με έναν τρόπο μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
• Επιτυχία είναι μάλλον το να φτιάχνεις αυτά που έχεις στο μυαλό σου όσο καλύτερα μπορείς σε σχέση με τις δικές σου αξίες και επίσης, επειδή δεν είναι μονόπλευρη αυτή η δουλειά, χρειάζεσαι και κάποιον ως δέκτη, από τον οποίο να παίρνεις το feedback και να συντελείται έτσι η επικοινωνία. Δεν νιώθω ότι είμαι από τους ανθρώπους που κυνηγάνε πάρα πολύ την επιτυχία, οπότε το τίμημα μπορεί να είναι αυτό, το ότι δεν την κυνηγάω. Η λέξη «επιτυχία» με προβληματίζει.
• Τελευταία έχει ένα θέμα με τον θάνατο. Την τρομάζει πολύ και έχει μια δυσκολία να μιλήσει γι’ αυτόν, να έρθει σε επαφή με οποιονδήποτε τρόπο, ενώ μικρότερη ένιωθε ότι έχει πολύ καλύτερη σχέση. Μεγάλωσε δίπλα στο νεκροταφείο και πάντα την ιντρίγκαρε αυτό, της άρεσε που ήταν οι νεκροί δίπλα όπως και η σιωπή τους, ένιωθε ότι είναι πάρα πολύ εξοικειωμένη, αλλά όσο μεγαλώνει καταλαβαίνει ότι δεν εξοικειώνεσαι με τον θάνατο και την τρομάζει ως θέμα, δεν μπορεί να το διαχειριστεί, παρόλο που τον χρησιμοποιεί αρκετά στιχουργικά.
• Κάποτε, ξημερώματα, είχε περπατήσει ξυπόλυτη τη Στουρνάρη μέχρι την Πατησίων παίζοντας κιθάρα. Αυτό ήταν το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχει κάνει. Ούτε extreme sport κάνει ούτε πολλά ταξίδια έχει κάνει, μέσα σε αυτή την πόλη κινείται. Μένει στον Βοτανικό και της αρέσει πάρα πολύ η Αθήνα. Την αγαπά γιατί την βρίσκει πολύ ποιητική πόλη, είναι πάρα πολύ όμορφη και πάρα άσχημη ταυτόχρονα.
• Δεν της αρέσει η μέρα σε αυτή την πόλη, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι της νύχτας. Ξυπνάειι πολύ αργά και βγαίνει εξω από το απόγευμα και μετά. Όποτε έχει χρειαστεί να βγει πρωί για δουλειές δεν έχει περάσει καθόλου καλά. Νομίζει ότι ο κόσμος είναι αγχωμένος και αρκετά αγενής όταν δουλεύει, κάτι που αλλάζει εντελώς το βράδυ. Δεν τα βλέπει αυτά τη νύχτα. Είναι όλοι σε άλλη κατασταση, σε άλλη διάθεση, δεν είναι στο τρέξιμο της καθημερινότητας.
• Της αρέσει πολύ να τραγουδά, να βρίσκει μελωδίες, να κάνει διακοπές, να κάθεται και να κοιτάει τη θάλασσα, να ανεβαίνει στα δέντρα, να ξενυχτάει, να κοιμάται, οι γάτες, η θεατρική αίθουσα. Δύναμη της δίνουν οι άνθρωποί της, οι γύρω της. Όταν βλέπει ότι πιστεύουν σε εκείνη και την υποστηρίζουν παίρνει άλλη ώθηση και φέρνει εις πέρας κάτι που μπορεί να της είναι δύσκολο ή κουραστικό. Βρίσκει δύναμη για να κάνει το επόμενο.
Η ευτυχία υπάρχει σε στιγμές. Της συμβαίνει κάποιες στιγμές να τη νιώθει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την έψαχνε εκείνη τη στιγμή ή ότι προσπαθούσε να την φτάσει. Έρχονται κάποιες στιγμές που νιώθεις ότι όλα είναι όπως πρέπει, είναι σαν να γίνεσαι κοινωνός ενός κομματιού από τη μεγάλη μαγεία. Το έχει νιώσει σε συναυλία ότι κάτι μαγικό συμβαίνει ή κοιτώντας μια θάλασσα, σε ανέμελες στιγμές που κάπως χαλαρώνεις και μπορείς να δεις μια μεγαλύτερη εικόνα, ότι κάπως συνδέεσαι με κάτι πιο πάνω από σένα ή πιο γενικό, χωρίς να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό.
• Η ζωή της έχει μάθει ότι συνήθως, όταν αφήνεσαι και ακολουθείς την παρόρμηση και το ένστικτό σου, μάλλον σου βγαίνει σε καλό. Όταν έχεις μια τάση να λες «ναι» γενικά σε αυτό που σου κάνει κλικ. Συνήθως ξεκινάει με μια παρόρμηση προς το θετικό και αυτό της έχει ανοίξει πολλές πόρτες. Πιστεύει ότι είναι μια καλή στάση ζωής.
