Χαζεύοντας αυτές τις μέρες τα τεκταινόμενα, τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο και εγώ σκέφτομαι το εξής απλό. Τι σημαίνει τελικά να είμαι άνθρωπος και που διαφέρω από τα ζώα; Την απάντηση την έχει δώσει ο Αριστοτέλης λέγοντας πως ο άνθρωπος είναι “έλλογο ζώον”, έχει δηλαδή το νου, τη σκέψη και τη λογική να επεξεργαστεί τον κόσμο γύρω του, να διακρίνει το καλό από το κακό, να πράξει το σωστό αντί του λάθους. Αυτό ακριβώς λείπει από τα ζώα και δρουν βάσει ενστίκτου.
Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
Εμείς τελικά υπερασπιζόμαστε την έννοια του έλλογου ζώου που διατεινόταν ο Αριστοτέλης; Δικάζουμε το λάθος και μαχόμαστε την αδικία όπως προτάσσει η λογική μας; Πως αγωνιζόμαστε άραγε για μία κοινωνία χωρίς διακρίσεις και ανισότητες, όταν μπροστά μας Παρασκευή μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας λιντσάρεται ένας άνθρωπος και εμείς κοιτάζουμε σαν βουβοί θεατές;
Πάψαμε να είμαστε άνθρωποι όταν εκείνη την Παρασκευή δεν βοηθήσαμε αυτόν τον άνθρωπο να σώσει τη ζωή του, αλλά χαζεύαμε το θέαμα. Πάψαμε να είμαστε άνθρωποι όταν παραμείναμε επίσης σιωπηλοί, όταν ένας άνθρωπος -πάλι μέρα μεσημέρι- απειλούσε να πέσει στο κενό. Ή μάλλον όχι, τότε δε σταθήκαμε απλά αμίλητοι, αλλά σηκώσαμε τα κινητά μας, να αποθανατίσουμε τη στιγμή, να τη μοιραστούμε στα social media- έχουμε τόσο θράσος- . Πάψαμε να είμαστε άνθρωποι όταν ρατσιστικές/ομοφοβικές εξάρσεις συμβαίνουν καθημερινά στο μετρό κι εμείς γυρίζοντας από την άλλη, συνεχίζουμε να ακούμε το χιτάκι που παίζει στα ακουστικά μας. Πάψαμε να είμαστε άνθρωποι όταν τον περασμένο Ιούνιο ένα δεκατριάχρονο κορίτσι πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από έναν θυμωμένο οδηγό στην Άμφισσα, και πλήθος πολιτών το επικρότησε..Το κορίτσι ήταν Ρομά βλέπεις.
Χάνουμε το “έλλογο” του ανθρώπου καθημερινά, βάζοντας ταμπέλες στον “άλλον”, σε αυτόν τον “γκέι”, σε αυτή τη “λεσβία”, σε αυτόν το “λαθρομετανάστη”, σε αυτό το “πρεζάκι”, σε αυτόν που “έχει AIDS και μείνε μακριά θα σε κολλήσει”. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα σε νόρμες και κανονικότητες, χωρίς να τους διδάσκουμε την ουσία. Να είναι άνθρωποι και να σέβονται όλα τα παιδιά στο σχολείο τους, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, φυλής, κιλών ή σεξουαλικού προσανατολισμού.
Το νόημα της ανθρώπινης ιδιότητας του καθενός μας συνοψίζεται σε έναν στίχο του Τ. Λειβαδίτη: “Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο”, τον οποίο θέλουμε πολλή προσπάθεια για να κάνουμε πράξη!
