Τον «γνώρισα» για πρώτη φορά κάπου πίσω στο 2007 μέσα από το τραγούδι του «Το σαλάμι» και τον λάτρεψα άμεσα, μιας και το βρήκα ιδιαζόντως… ευφυές! Εκείνος ωστόσο είχε κάνει χρόνια πριν τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα με εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου, έπειτα στο πλάι του Διονύση Σαββόπουλου και μετά στο θέατρο, σε παραστάσεις όπως οι «’Ήρωες» και μάλιστα με πολύ μεγάλη επιτυχία. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς, όταν μιλάμε για αυτό το τόσο ταλαντούχο πλάσμα;
Αυτή την λιγάκι «λοξή περσόνα» με την ψιλόλιγνη φιγούρα που δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει αδιάφορο στο πέρασμά της;
Αυτό το τόσο κοφτερό μυαλό αλλά και το περίσσιο ταλέντο που ξεχειλίζει διάχυτο σε ότι και αν καταπιάνεται;
Ο Πάνος αποτελεί μια πολυδιάστατη προσωπικότητα και αν μάλιστα θέλετε τη γνώμη μου, μοναδική για τη χώρα μας! H εξαιρετική του φωνή, η σπιρτάδα στο βλέμμα, ο ατακαδόρικος λόγος, το «παράξενο» γύρω από την ύπαρξή του, η αλήθεια του μα και ζεστή καρδιά μικρού παιδιού που κρύβει, συνθέτουν μερικά από τα κομμάτια του πιο «αλλόκοτου» πλάσματος που έχεις γνωρίσει. Κι αυτό μπορώ με σιγουριά να σου πω, πως είναι ο Πάνος Μουζουράκης.
Συνέντευξη στη Δήμητρα Βγενά
Photo Credits Κωνσταντίνος Παπαζαχαρίου
Έτυχε αυτές τις μέρες, να ξαναδώ τους Τέσσερις, το σίριαλ του Παπακαλιάτη το 2009. 11 χρόνια μετά, τι έχει αλλάξει στον Πάνο τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Λένε ότι κάθε 7 χρόνια ανανεώνονται τα κύτταρα του ανθρώπου, οπότε ουσιαστικά δεν υπάρχει τίποτα από τον Πάνο του τότε.
Αυτά που έχεις καταφέρει ως τώρα, τα φανταζόσουν, τα ονειρευόσουν τα είχες βάλει στόχο;
Στα 7 μου ήθελα όπως έκανα το μπαμπά μου να γελάει, να κάνω και τον υπόλοιπο κόσμο. Στα 14 μου νόμιζα ότι θα γίνω ηλεκτρολόγος, στα 17-18 άρχισα να πιστεύω ότι θα αλλάξω τον κόσμο, στα 23 μου συνειδητοποίησα ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω οπότε άρχισα να βιάζομαι λίγο. Δεν περίμενα να φτάσω μέχρι εδώ η αλήθεια είναι.
Ξεπέρασαν τις προσδοκίες σου;
Ξεκάθαρα ναι.
Γενικά είσαι ο τύπος που ζει βάση προγράμματος; Προγραμματίζεις δηλαδή τι θες να κάνεις το επόμενο διάστημα, τα επόμενα χρόνια;
Δε μου αρέσει να προγραμματίζω τίποτα, μου αρέσει όταν βάζω κάτι στο μυαλό μου, από τη στιγμή που το έχω εκεί, να προσπαθώ ώστε να γίνει κάποια στιγμή πραγματικότητα.
Την Αμερική την είχες στο πρόγραμμα. Ήταν κάτι που ήθελες! Είχες βάλει χρονικό όριο τύπου «μέχρι τα 40 πρέπει να το έχω τολμήσει»;
Είχα βάλει χρονικό όριο μέχρι τα 40 να πάρω το Όσκαρ, αλλά τώρα με τον κορονοϊό αυτό δυστυχώς θα πάει λίγο πιο μετά (γέλια)
Η ζωή στο Los Angeles για κάποιον που το ακούει και δεν το έχει επισκεφτεί φαντάζει «ουάου» με μπόλικες δόσεις χρυσόσκονης. Είναι έτσι τα πράγματα όταν ζεις εκεί;
Πέρα από την εξαιρετική παρέα που έχουμε χτίσει εκεί με το ελληνικό παρεάκι, όλο το υπόλοιπο το ζω τελείως διαφορετικά. Εκεί επίσης πρέπει να συστήνομαι και να περιγράφω ποιος είμαι, ενώ αυτήν την πολυτέλεια του να μην το κάνω στην Ελλάδα την εκτιμώ πάρα πολύ.
Η καθημερινότητα, ο τρόπος ζωής, η κουλτούρα, είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν που είχες στην Ελλάδα. Προσαρμόζεσαι εύκολα σε νέες συνθήκες;
Είμαι τρομερά προσαρμοστικό πλάσμα, και γι’ αυτό επιδιώκω τις αλλαγές. Αυτή η προσαρμοστικότητα μου σε οποιαδήποτε κατάσταση βγάζει κάτι από μέσα μου το οποίο δε θα το ανακάλυπτα μένοντας σταθερός σε ένα σημείο.
Πρώτες στιγμές εκεί, κάποιο περιστατικό που είπες «ουάου» είτε για καλό είτε γιατί απλά έμεινες άφωνος.
Όταν πάτησα τις πρώτες μέρες το πόδι μου στην Αμερική με σκοπό να την κατακτήσω, έκανα μια κουβέντα με την εταιρία μου Minos EMI / Universal για να με φέρουν σε επαφή με τα κεντρικά. Πολύ σεμνά μου είπαν ότι θα κάνουν ότι μπορούν, αλλά να μην έχω ψηλά τις βλέψεις μου γιατί είναι πολύ δύσκολο να τροφοδοτηθεί η μαμά εταιρία από τις θυγατρικές της. Και την επόμενη μέρα πήγα για ένα ποτό με έναν φίλο, και στην παρέα ήταν ένα κορίτσι το οποίο έτυχε να είναι η αντιπρόεδρος της Universal στην Αμερική!
Οι Αμερικάνοι πως σου φαίνονται; Εύκολα τους κάνεις φίλους;
Ναι! Δεν έχω πρόβλημα, εγώ πάρα πολύ, αυτοί λίγο δυσκολεύονται (γέλια)
Η Αμερική είναι ταυτισμένη με την ατάκα «το μεγάλο όνειρο»! ‘Ολο και περισσότεροι συνάδελφοι σου ψάχνουν την τύχη τους εκεί. Από την άλλη και νέοι άνθρωποι με άλλους επαγγελματικούς προσανατολισμούς κυνηγούν καλύτερες συνθήκες ζωής εκεί. Ισχύει όλο αυτό, ή είναι μια φούσκα; Είναι όλα τόσο ρόδινα;
Η τέχνη πιστεύω ότι είναι από τους τομείς που επηρεάζονται από τις εξελίξεις πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με άλλα επαγγέλματα. Οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί είναι δουλευταράδες, χωρίς να σημαίνει ότι υπερτερούν σε κάτι από εμάς. Ίσα ίσα πιστεύω ότι είμαστε πιο μεθοδικοί σαν λαός. Αν το όνειρό σου είναι να δουλεύεις 7 μέρες την εβδομάδα και να κάνεις διακοπές 1 εβδομάδα τον χρόνο, ναι μπορείς να το καταφέρεις.
Εσένα σου πάει σαν ιδιοσυγκρασία το Αμερικάνικο στυλ; Ποια στοιχεία ταυτίζονται με την προσωπικότητα σου;
Είμαι λίγο Αμερικανάκι από την άποψη ότι μεγάλωσα με Aerosmith, Led Zeppelin, Rainbow, Guns n’ Roses κ.α., και αυτό που μου ταιριάζει στο αμερικάνικο στυλ είναι ότι υπάρχει η ελευθερία της έκφρασης. Ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να αυτοσαρκάζονται, ακόμα και αν έχουν τη συνείδηση ότι αυτό που επικοινωνούν μέσα από το χιούμορ είναι κάτι πολύ κακό.
Αν μπορούσες να… «φυτέψεις» πέντε Αμερικάνικες συνήθειες στην ελληνική πραγματικότητα, ποιες θα ήταν αυτές;
Τον αυτοσαρκασμό, την ευγένεια και τον σεβασμό στον χώρο εργασίας, κάτι το οποίο το είδα στα γυρίσματα του Mamma Mia, χωρίς να ξέρω αν είναι μεμονωμένο παράδειγμα ή αν συνηθίζουν να εργάζονται έτσι. Ήταν τόσο σεβάσμιος και ευγενικός ο τρόπος που σου συμπεριφέρονταν που ένιωθες πολύ κακός άνθρωπος να μην ανταποδώσεις με την ίδια ευγένεια. Αυτό δημιουργούσε ένα πολύ ωραίο κλίμα αλληλοσεβασμού από τη Meryl Streep μέχρι και τον άνθρωπο που έφερνε τον καφέ.
Πάμε κάποια χρόνια πίσω, σαν πιτσιρικάς τι τύπος ήσουν; Ο ατακαδόρος της παρέας; Ο ντροπαλός; Ο πρόεδρος στο 15μελές;
Ήμουν ντροπαλός, πολύ μαζεμένο παιδί, και πολύ παρατηρητικός. Προσπαθούσα να παρατηρήσω τις συμπεριφορές των ανθρώπων και να τις καταλάβω. Μέχρι και σήμερα, είμαι μπερδεμένος.
Ξέρω είναι κλισέ ερώτηση, αλλά πότε κατάλαβες ότι ήθελες να ασχοληθείς με τη μουσική; Έγραφες από μικρός; Υπήρχε κάτι άλλο που θα ήθελες να κάνεις αν δεν ασχολούσουν με την τέχνη;
Θα ήθελα να είχα το θάρρος να ήμουν αστροναύτης, πυροσβέστης ή πιλότος. Αλλά δεν είχα ποτέ το θάρρος να βρίσκομαι κοντά στον κίνδυνο. Σε ό,τι αφορά τη μουσική, όταν ο διπλανός μου ο Γιώργος Κοσμίδης ο οποίος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που μου μιλούσε στο σχολείο, αποφάσισε να ασχοληθεί με το μπουζούκι στη 2α γυμνασίου, σκέφτηκα ότι προκειμένου να τον κρατήσω φίλο μου θα ξεκινήσω κι εγώ κιθάρα. Έτσι ξεκίνησα κιθάρα, ο Γιώργος παράτησε το μπουζούκι, αλλά είναι ακόμα φίλος μου.
Έχεις το ταπεραμέντο ενός ξένου rock star, το κάνεις συνειδητά ή αυτός είσαι;
Μερικές φορές γινόμαστε αυτό που ονειρευόμαστε. Προσποιητό δεν είναι. Είναι αυτό που λέει ο Φοίβος Δεληβοριάς στον «Καθρέφτη»: «Κάνω παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδί τις φέρνει απέναντι μου και στα κυβικά μου πάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω στο γυαλί.»
Αυτό που δείχνεις προς τα έξω είναι ένας τύπος με πολύ χαβαλέ, που κάνει έξυπνο χιούμορ με τα πάντα, που δεν αγχώνεται, που είναι της φιλοσοφίας «εντάξει μωρέ…», που έχει την ατάκα έτοιμη. Ένας τύπος που είναι αισιόδοξος, τρομερά εξωστρεφής και κοινωνικός. Ισχύουν όλα αυτά; Είσαι όντως έτσι;
Μερικές φορές με αγχώνει όλο αυτό με την ατάκα, ότι πρέπει να πεις κάτι έξυπνο. Και τότε δεν έρχεται καν. Όταν όμως δεν είμαι αγχωμένος και είμαι σε καλή διάθεση, έρχονται από μόνες τους.
Ωστόσο, εμένα μου δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου βαθιά σκεπτόμενου, που ίσως απολαμβάνει και λίγο παραπάνω την μοναχικότητα. Κάνω λάθος;
Υπάρχουν μερικές φορές που αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο με πνίγουν επειδή δεν καταλαβαίνω γιατί συμβαίνουν, και προτιμώ να κλειστώ στον εαυτό μου, αλλά πιο ψηλά βάζω μια ωραία συζήτηση με έναν ωραίο φίλο που είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και με τον οποίο μπορώ να συζητήσω ή να βρω πιθανές λύσεις και απαντήσεις.
Με το κλάμα, πως τα πας; Αποτελεί εκτόνωση για σένα;
Τελευταία άκουσα ότι οι άντρες παθαίνουν κάτι με τις ορμόνες τους, ίσως έχει συμβεί και σε μένα. Δεν ήταν θέμα καραντίνας βέβαια, απλά μου συνέβη κάτι φέτος το καλοκαίρι. Ένιωσα πώς είναι να είσαι χαρούμενος, ευτυχισμένος, και άφοβος. Αυτό το συναίσθημα όπως όλα τα ωραία πράγματα δεν κρατάνε πολύ, όμως με τη θύμηση αυτού του συναισθήματος σε συνδυασμό με το ότι ήμουν κλεισμένος μόνος στην καραντίνα στο Λος Άντζελες κάτω από μια ελιά διαβάζοντας ένα βιβλίο, με έπιασα κάποιες φορές να βάζω κάποια χαρούμενα τραγούδια και να φεύγουν από μέσα μου δάκρυα χαράς. Γενικά δεν το φοβάμαι το κλάμα, το θεωρώ λυτρωτικό.
Αν σου ζητούσα με πέντε λέξεις να μου περιγράψεις τον Πάνο και όχι τον Μουζουράκη, ποιες θα ήταν αυτές;
Δεν 2) Είμαι 3) Ο 4) Κωστής 5) Μαραβέγιας (γέλια)
Μπορεί να μη φαίνεται λογικό, αλλά όντως αυτή η σχέση που έχουμε αποκτήσει θυμίζει fight club, που δεν ξέρεις αν ο Edward Norton και ο Brad Pitt είναι το ίδιο πρόσωπο. Τις προάλλες με σταμάτησε ένας στο δρόμο και μου λέει «τώρα έλεγα ένα τραγούδι σου», τον ρώτησα «ποιο» και ξεκίνησε να μου τραγουδάει το «Δε ζητάω πολλά».
Αν σου ζήταγα να κάνεις ένα rewind στη ζωή σου. Που θα σταμάταγες;
Δεν κάνει να πηγαίνεις πίσω. Και να σου πω κάτι; Φαίνεται περίεργο, αλλά δεν τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους που λένε «να μουν πάλι 20». Θα ήθελα να είμαι ακέραιος και υγιής, να έχω σωματική υγεία, να έχω τα μυαλά που θα έχω όταν είμαι 90, την όρεξη που είχα όταν ήμουν 25, την δημιουργικότητα που θα έχω στα 45.
Με τα νέα μέτρα κατά του covid, πλήττεται σοβαρά η διασκέδαση αλλά και ο πολιτισμός. Σε φοβίζει αυτό για το μέλλον;
Ανησυχώ για το που θα φτάσει αυτή η κατάσταση και το πώς θα τη διαχειριστεί ο πλανήτης. Τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, και φοβάμαι ότι θα γίνουν χειρότερα πριν γίνουν καλύτερα. Αν πορευθούμε με αγάπη, αρμονία και αλήθεια προς το μέλλον όχι δεν το φοβάμαι. Αλλά φοβάμαι ότι δεν έχουμε καμία από αυτές τις αρετές.
Στην αρχή της Πανδημίας, είχες δηλώσει πως το πήρες λίγο στην πλάκα. Τις επόμενες όμως μέρες άρχισες να το βλέπεις σοβαρά. Η κατάσταση στην Αμερική πως ήταν; Σκέφτηκες εκείνο το διάστημα να γυρίσεις Ελλάδα;
Όχι. Η κατάσταση στην Αμερική ήταν όσο μπερδεμένη ήταν και εδώ. Όλος αυτός ο διχασμός και η διχόνοια μπορεί να μην έρχεται για κακό. Όπως λέει ο Andrew Schulz, το αν η μάσκα λειτουργεί, είναι ηλίθια ερώτηση. Είναι σαν να ρωτάς αν το προφυλακτικό κάνει τη δουλειά του. Εννοείται την κάνει. Αν το βάλεις σωστά, αν δεν το αγγίξεις και δεν το ακουμπήσεις με τα χέρια ή το πετάξεις στην τσάντα σου για παράδειγμα. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος είναι διχασμένος γιατί κάθε μέρα του λένε άλλα πράγματα, νέες θεωρίες, νέα νούμερα, νέες αποδείξεις, τα οποία μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με πράγματα που είχαν πει λίγες μέρες πριν. Οπότε είναι λογικό ο κόσμος να αρχίσει να αμφισβητεί την εγκυρότητα των αποφάσεων της εξουσίας. Και όπως είχε πει και ο Τσώρτσιλ, νο1 υποχρέωση κάθε πολίτη είναι να αμφισβητεί την εξουσία. Καταλαβαίνω τον άνθρωπο που φοράει την μάσκα και θέλει να προστατεύσει τον εαυτό του και τους άλλους, αντιλαμβάνομαι όμως και τον άλλον ο οποίος αγανακτισμένος αντιδρά απέναντι στην κοινωνία, χωρίς να καταλαβαίνει αν θέτει ή όχι σε κίνδυνο τους ανθρώπους.
Σε εσάς δεν είχε εφαρμοστεί γενικό lock down. Είχες πει πως εσύ υιοθέτησες το μοντέλο της Ελλάδας και έμεινες σπίτι. Πέρα από μέτρο προστασίας ήταν κάτι που το είχες ανάγκη; Να πέσουν οι τόνοι και να απομονωθείς στο σπίτι;
Απόλυτα. Μου έκανε πάρα πολύ καλό όλη αυτή η απομόνωση. Το αμερικάνικο μοντέλο δεν υπήρχε ουσιαστικά.
Επίσης ήθελες όσο διαρκέσει η καραντίνα, να μην είναι «χαμένος χρόνος». Τελικά τα κατάφερες; Βγήκες «κερδισμένος» καλλιτεχνικά αλλά και προσωπικά από αυτή τη συνθήκη;
Καλλιτεχνικά η αλήθεια είναι ότι δράσαμε, κάναμε πολλά πράγματα. Κάναμε και το βίντεο κλιπ του «Κάποτε», και το ταινιάκι («Murder In Filmmaking Express») που στείλαμε στο 48ωρο φεστιβάλ της Νέας Ζηλανδίας και μπήκε στις 10 πρώτες θέσεις από τις 2.000. Κάναμε άλλο ένα μιούζικαλ μικρού μήκους που ολοκληρώσαμε λίγο πριν φύγω από την Αμερική και τώρα είναι στο μοντάζ. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η εξαναγκαστική διακοπή εργασίας σε ό,τι αφορά τις συναυλίες μετά από λίγη σκέψη είδα ότι ίσως ήταν και ιδανική για μένα, γιατί όλα αυτά τα χρόνια ίσως ανακύκλωνα τα προγράμματά μου, οπότε ενώ δεν έγραψα κάποιο νέο τραγούδι, αντιλήφθηκα ότι πρέπει να γράψω, και όχι ένα, αλλά πολλά παραπάνω. Θέλω σαν λίγο μεγαλύτερος και πιο ώριμος να κάνω κάτι πιο μεγάλο. Εφόσον δεν χρειάζεται να τρέχω σαν παλαβός να οργανώνω τις παραστάσεις, τώρα βρίσκω το χρόνο αυτό να το κάνω πράξη.
Αλήθεια στην πορεία της ζωής σου, υπήρξε ποτέ περίοδος «χαμένου χρόνου»; Και αν ναι πότε ήταν αυτή;
«Μια τεράστια του χρόνου σπατάλη, κάτι το αδύνατο».
Δε θεωρώ ότι υπάρχει χαμένος χρόνος. Ακόμα και τις στιγμές που κάθεσαι και σε πιάνει η ενοχή του ότι πρέπει να κάνεις κάτι γιατί δεν έχεις κάνει τίποτα, νομίζω ότι λειτουργεί και το μυαλό και το σώμα. Αποκτάς εμπειρίες για να βγεις να πεις κι άλλα. Μετά τον «Στόχο» που κυκλοφόρησε το 2013 ένιωσα ότι είχα στεγνώσει και δεν είχα τι να πω, οπότε έπρεπε να «κάτσω» και να «χάσω» λίγο χρόνο.
Οι Έλληνες δεν φάνηκε να πειθαρχούν τόσο την περίοδο της καραντίνας. Από την άλλη, στην Αμερική τηρούν κανόνες και απαγορεύσεις κατά γράμμα και χωρίς επαναστάσεις απ’όσο γνωρίζω. Είναι κομμάτι της κουλτούρας τους;
Αντίθετα. Η εθνική υπερηφάνεια που ένιωσα το να είμαι Έλληνας στο Λος Άντζελες κατά τη διάρκεια της καραντίνας, που όλοι εξυμνούσαν το πώς πειθάρχησαν οι Έλληνες και το πόσο καλά τα πήγαμε μέχρι και την ομιλία του πρωθυπουργού, ήταν κάτι μοναδικό.
Επαναστάτησαν όμως με το επεισόδιο κατά του George Floyd. Τελικά ο ρατσισμός είναι ακόμη σοβαρό πρόβλημα στις Η.Π.Α;
Ο ρατσισμός είναι τρομερό πρόβλημα σε όλον τον κόσμο. Η διαφορετικότητα που μας τρομάζει, τα στερεότυπα. Υπάρχει παντού, όχι μόνο από τους λευκούς προς τους έγχρωμους, όχι μόνο από τους straight στους ομοφυλόφιλους, υπάρχει μερικές φορές και ο ανάποδος ρατσισμός. Θα πρέπει όμως να έχουμε τα χέρια ενωμένα, αγαπημένοι σαν αδέρφια.
Και τώρα Ελλάδα και Voice για ακόμη μια χρονιά. Είναι ένας καλός λόγος να έρχεσαι Ελλάδα ή κάτι στο οποίο πιστεύεις και θεωρείς ότι βοηθά νέα ταλέντα;
Κάθε χρόνο προσπαθώ αλλά μάλλον κάνω κάτι λάθος (γέλια). Την πρώτη φορά πίστευα ότι θα βοηθούσα ουσιαστικά κάποιον βγάζοντας τον νικητή, ωστόσο στην πορεία μπόρεσα να βάλω κάποια παιδιά στην παράσταση στην Άνοδο. Τη δεύτερη χρονιά προσπαθήσαμε με τον Πάνο Σουρούνη να στήσουμε μια μπάντα, όμως το σχέδιο ναυάγησε, ίσως και από τη διάθεση μας, ίσως και από τη διάθεση των παιδιών. Την τρίτη χρονιά γράψαμε το «Τη φωνή μου να βρω» με τον Κωστή Μαραβέγια που τραγούδησαν παίκτες του Voice, και πέρσι έκανα ένα ντουέτο με τον Κώστα Χειλά σε αυτό το υπέροχο τραγούδι του, το «Μου Μαθαν». Φέτος δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω, μάλλον φέτος πρέπει να κάνω κάτι πιο σωστά. (γέλια)
Έχουμε και νέο τραγούδι με τον τίτλο «Κάποτε». Μίλησε μου γι’αυτή τη νέα δουλειά.
Το «Κάποτε» είναι ένα υπέροχο τραγούδι που έχει γράψει η Άννα Φραγκούλη, και αναρωτήθηκα το πώς γίνεται σε αυτή τη στιγμή της δικιάς μου ζωής, ένας άνθρωπος να γράφει κάτι το οποίο εγώ το αισθάνομαι πολύ για εμένα; Το πώς το αισθάνομαι εγώ βέβαια με το πώς αισθάνεται ο άλλος που το έχει γράψει ή ο άλλος ο οποίος το ακούει, είναι τελείως διαφορετικό. Όμως γι’ αυτό πολύ έντεχνα με την εξαιρετική μαεστρία του Πέτρου Αντωνιάδη, με ένα skateboard και μια go-pro δώσαμε την εικόνα αυτού που αισθανόμουν όταν τραγουδούσα αυτούς τους εξαιρετικούς στίχους.
Κάπου στο τραγούδι λέει «Κάποτε θα γυρίσω να δω και θα είμαι ένας άλλος εγώ». Σε τρομάζει αυτή η εξέλιξη; Τι δεν θα ήθελες να δεις κάποτε πάνω σου; Και δεν εννοώ εμφανισιακά…
Αυτός ο στίχος δηλώνει τη μάχη του παρόντος εαυτού που έχει περάσει πολλά και έχει βαρύνει, απέναντι στον παιδικό του εαυτό, τον πιο αφελή, τον πιο αθώο. Είναι η αποδοχή όλης της ιστορίας σου, η αποδοχή των πράξεων σου, σωστών ή εσφαλμένων, να μην κοιτάς πίσω σου και να λες «τι βλακείες έλεγα», αλλά να αποδεχτείς αυτό που είσαι στο παρόν, και να αγκαλιάσεις ξανά το παιδί μέσα σου.
Ανασφάλειες για την εξωτερική σου εμφάνιση έχεις; Τα γονίδια είναι καλά; Θα σε κρατήσουν ακαταμάχητο μέχρι τα γεράματα;
Ναι! Εννοείται! Η αλήθεια είναι ότι αυτό το app που σε μεγαλώνει έβγαλε πολύ καλές προοπτικές.
Τι άλλο να περιμένουμε επαγγελματικά από σένα το επόμενο διάστημα;
Σε πρώτη φάση να είμαστε όλοι καλά και υγιείς. Από κει και πέρα, ετοιμάζω όμορφες συνεργασίες. Βρίσκεται στα σκαριά ένα υπέροχο τραγούδι με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, ένα ντουέτο με τη Μαρίζα Ρίζου για τους τίτλους αρχής της νέας σειράς του Βασίλη Θωμόπουλου, μια συμμετοχή σε ένα επίσης υπέροχο τραγούδι της Μαρίας Παπαλεοντίου. Σε ό,τι αφορά τα live, θα ήθελα να παρουσιάσω κάτι τελείως καινούργιο όταν μας το επιτρέψουν οι συνθήκες, και εννοείται να δω στο The Voice ποια είναι τα ταλέντα που θα κλέψουν την καρδιά μας και με τη φωνή τους και με την προσωπικότητά τους, και αντίστοιχα να κάνω ό,τι μπορώ για να τα βοηθήσω.
WATCH NOW!
