Η πρώτη αίσθηση που σου δίνεται όταν γνωρίζεις τον Κωστή, είναι πως πιθανότατα στα παιδικά του χρόνια ήταν από εκείνους τους αεικίνητους πιτσιρικάδες που δεν βρίσκουν ησυχία πουθενά. Που την ώρα που κάνουν μία σκανταλιά έχουν μπει ήδη σε διαδικασία να σκεφτούν την επόμενη και που το μυαλουδάκι τους δεν σταματά να δουλεύει ποτέ. Και αυτό γιατί σπάνια θα τον δεις να αράζει χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Είτε θα τραγουδά, είτε θα χορεύει, ακόμα και αν δεν βρίσκεται πάνω σε σκηνή. Κι αν πάλι τον πετύχεις σε φαινομενική ηρεμία, τότε σίγουρα μέσα του επικρατεί ένα χάος από σκέψεις που περιμένουν καρτερικά να μπουν σε σειρά!
Φυσικά, ο λόγος για τον δικό μας τον Κωστή, που σπανίως χρειάζεται να αναφερθείς σε εκείνον με το επώνυμό του για να καταλάβει κάποιος για ποιον ακριβώς μιλάς. Το Κωστής, όταν η κουβέντα φτάνει στον Μαραβέγια, είναι απλά αρκετό…
Φέτος τον συναντάμε σε μία από τις πιο δημιουργικές του περιόδους αφού εκτός απο μουσικά, μπαίνει στα σπίτια μας και μέσα από την συχνότητα της ΕΡΤ και την εκπομπή «Δυνατά» που μας παίρνει τα μυαλά κάθε Παρασκευή βράδυ με τα τραγούδια, τις μουσικές, το χορό, τα παιχνίδια αλλά και την θετική ενέργειά της!
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
«Πολύ τρέξιμο βρε παιδί μου αυτή η εκπομπή…(γέλια!) Είναι τόσα πολλά που έχω να προετοιμάσω! Πρέπει να διαβάσω και να ενημερωθώ για τους καλλιτέχνες που φιλοξενούμε, να δούμε πολλά τραγούδια, να ετοιμάσω βίντεο, να μοντάρω, να γράψω σεναριάκια… Και έπειτα φυσικά, όταν έρθει η ώρα της επομπής, να αυτοσχεδιάσω! Είναι ωραίο γιατί θυμίζει λίγο συναυλία όλο αυτό. Σαν συναυλία σε πλατό!», λέει χαρακτηριστικά όταν ξεκινώντας την κουβέντα μας αναφερόμαστε στο «Δυνατά». Και βλέπεις ότι αν η μέρα είχε περισσότερες ώρες ίσως να έκανε και ακόμα περισσότερα πράγματα για εκείνη, μιας και έτσι είναι ο Κωστής. Αγαπά με πάθος και δίνει όλο του τον εαυτό σε ότι και αν καταπιάνεται. Πληθωρικός όπως είναι σε πράξεις αλλά και συναισθήματα.
«Ο πατέρας μου κατάγεται από την Κεφαλονιά, εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αγρίνιο και η γιαγιά μου κρατάει από την Παραμυθιά Θεσπρωτίας. Έχω κρατήσει την τρέλα του Επτανήσιου και από όσα μου λένε από μικρός έχω πάρει το ταπεραμέντο, την ευδιαθεσία και το μπελκάντο, τον λυρισμό και την ευφροσύνη όταν τραγουδάω, από τον παππού.
Όταν πλέον κοιτάζω πίσω τα χρόνια που έζησα στο Αγρίνιο τα θυμάμαι με γλύκα, ακόμα και αν ήταν σε σημεία τους δύσκολα. Στις μικρές επαρχιακές πόλεις η ζωή κάποιες φορές μπορεί να γίνει δύσκολη ξέρεις και τότε έχεις δύο επιλογές ή να βουλιάξεις στον πόνο, την ανασφάλεια και την απόρριψη, είτε να βγεις μέσα από αυτή την κατάσταση πιο δυνατός και να απογειωθείς. Σαν πύραυλος που μαζεύει ενέργεια μέχρι την τελική εκτόξευση!»
Εφηβεία και οι δυσκολίες της
Έχω περάσει δύσκολα στην περίοδο της εφηβείας μου και απο τότε έχω μια ευαισθησία με τα παιδιά που βρίσκονται σε αυτήν την ηλικία. Παιδιά που συναντώ, παιδιά φίλων, παιδιά που έρχονται στις συναυλίες μου. Είναι μια μίξη καταστάσεων αυτή η περίοδος για όλα τα παιδιά. Ένας ολόκληρος νέος κόσμος με εύπλαστα συναισθήματα, αναζητήσεις, πολλούς ανοικτούς αλλά θολούς δρόμους. Όταν εμένα παλεύε το μέσα μου τότε, στην αρχή αντιδρούσα έντονα με εκρήξεις και έπειτα ξαφνικά ήρθε μια καθίζηση και εσωστέφεια ακραία. Είχα και κάποια θέματα υγείας που με επηρέαζαν, οπότε όπως καταλαβαίνεις σε συνδυασμό με «τα της εφηβείας», γινόντουσαν όλα λίγο πιο δύσκολα, πιο σκοτεινά κάποιες φορές.
Γονείς και αδέρφια
Έχω έναν αδερφό, τον Νίκο που κάνει για πολλά αδέρφια. Χα,χα! Είμαστε πολύ δεμένοι και παλιότερα και τώρα και πάντα. Ειναι φοβερός ακροατής, έχει σχεδόν ερωτική σχέση με τη μουσική. Απο μικρός ψαχνόταν πολύ μουσικά, αγόραζε δίσκους και τώρα είναι στον «Μουσικός FM». Τη μουσική στο σπίτι την έφερνε αυτός. Και οι γονείς μας βέβαια ήταν αρκετά μουσικόφιλοι Το σπίτι μας πάντα ήταν γεμάτο με μουσική. Θυμάμαι να επιστρέφουν από το γραφείο και να ξεκουράζονται ακούγοντας μουσική. Φαντάσου έκλειναν την τηλεόραση για να ακούσουν τις ασκήσεις που έκανα στο πιάνο. Η γιαγιά μου να δεις. ΄Επαιζα ας πούμε σονάτα του Μότσαρτ και χωρίς να έχει μουσική παιδεία ερχόταν και μου έλεγε: «Κωστή μου, μου εφτιαξες τη διάθεση και την καρδιά. Ποιος είναι αυτός ο συνθέτης; Αυτός που παίζει τα χαρούμενα ε; Ωραία γιατί εκείνος ο Μπαχ που παίζει τα στενάχωρα δε μου αρέσει!» Χα, χα!
Σπουδές στην Ιταλία
Οι σπουδές μου στην Ιταλία ήταν κυριολεκτικά για μένα μία καινούρια αρχή. Σα να ξαναγεννήθηκα. Ξένη χώρα, ξένη γλώσσα, νέοι φίλοι, νέοι έρωτες. Ειδικά με τους συμφοιτητές μου έζησα απίστευτα όμορφα χρόνια με πολλή αγάπη. Ανάμεσα στη μουσική και τα συγκροτήματα που φτιάχναμε ανταλλάσαμε και παντρεύαμε απόψεις, πολιτισμό, παραδόσεις ακόμα και συνταγές μαγειρικής. Εκεί τότε σπόυδαζα σε δύο σχολές παράλληλα. Έδωσα κατακτήριες στο Ωδείο του Μπάρι με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίνο Ρότα και Μαθηματικά ώστε να πάρω και το κοινωνικά αποδεκτό πτυχίο και να μην «πεινάσω» όπως όριζε η κοινωνία παλιότερα.
Συνέχισα να περπατώ με αυτές τις δυο «βαλίτσες» ταυτόχρονα για χρόνια και επαγγελματικά. Συμμετείχα σε μια ερευνητική ομάδα στο Πανεπιστήμιο κανονικά με ώρες γραφείου, επαγγελματικά ταξίδια στις Βρυξέλλες και τα σχετικά και παράλληλα έπαιρνα μέρος σε οντισιόν για να μπω σε μπάντες. Κάποια στιγμή κουράστηκα και έτσι άφησα τη μια αποσκευή με την πρωινή δουλειά. Για καλή μου τύχη! Χα,χα! Παραλίγο να γινόταν το ανάποδο δεν σου κρύβω βέβαια… Βλέπεις στην αρχή δεν είχα και πολύ κόσμο στα στέκια που εμφανιζόμουν οπότε η «ασφάλεια» ενός πτυχίου εμφανιζόταν συχνά μπροστά μου ως επιλογή. Όμως, δεν το έβαλα κάτω. Σημασία έχει να κάνεις αυτό που αγαπάς και να παίρνεις το ρίσκο. Και ας μη σου βγει καμια φορά. Άλλωστε όταν ασχολείσαι με τη μουσική πρώτα γεμίζεις εσύ και μετά ο χώρος που εμφανίζεσαι. Ειλικρινά δεν είχα και σκοπό να γίνω και ο νούμερο ένα καλλιτέχνης ποτέ. Αυτό που ήθελα ήταν να έχω μια μπάντα και να γυρνάμε από μέρος σε μέρος να γνωρίζουμε κόσμο, να περνάμε όμορφα, να παίζουμε μουσική.
Μουσική και ο ρόλος της στη ζωή του
Αν θυμάμαι καλά, άρχισα να βιοπορίζομαι από τη μουσική από την οντισιόν του Διονύση Σαββόπουλου που συμμετείχα και μετά. Έπειτα συνόδευα την παράσταση της Ρεμπούτσικα ως πιανίστας και ακορνετονίστας και τραγουδιστής. Μου πήρε όμως καιρό μέχρι να με μάθει ο κόσμος και να έχω το δικό μου κοινό στις συναυλίες. Θέλει χιλιόμετρα μουσικής για να τα καταφέρεις. Αυτό λέω και στους νέους που ξεκινούν τώρα τη διαδρομή τους στη μουσική. Πάρε την παρέα σου , την μπάντα σου, τα τσιτσιμπλίκια σου, τον ηχολήπτη σου και γύρνα όλη την Ελλάδα, να μπεις σε σκηνές να συστηθείς. Γράψε τραγούδια και δώστα στον κόσμο. Από μικρός ονειρευόμουν και εγώ να κάνω συναυλίες, για αυτό και συγκινούμαι πολύ κάθε φορά που κουρδίζω σε μια σκηνή. Όταν βλέπω τον κόσμο να πλησιάζει στο χώρο της συναυλίας. Λέω το ήθελα πολύ και κοίτα τώρα που βρίσκομαι. Νιώθω ευγνώμων που μπορώ να έχω τη μουσική στη ζωή μου με αυτόν τον τρόπο που την έχω. Νιώθω ευγνώμων που έρχεται ο κόσμος να με ακούσει και εισπράττω ψυχικά όλα αυτά που δε θα μπορούσα να τα έχω με κανέναν άλλο τρόπο στη ζωή μου.
Ο γάμος και η σύζυγός του Τόνια Σωτηροπούλου
Δεν ξέρω αν άργησα να βρω τον άνθρωπό μου. Νιώθω όμως ευλογημένος που τον βρήκα. Η γενιά μου βλέπεις επένδυε πολλά χρόνια σε σπουδές εκπαιδευτικού βάθους. Οπότε βάλε πτυχία και μεταπτυχιακά, μετά στρατός… Που χρόνος για έρωτες! Χα, χα!
Με την Τόνια είμαστε σε σημεία διαφορετικοί χαρακτήρες. Εκείνη είναι ένας αρκετα ήρεμος και ισορροπημένος άνθρωπος, εγώ ας πούμε είμαι περισσότερο της «φασαρίας». Αν με ρωτάς, όμως, πως τα καταφέρνουμε και ταιριάζουμε ουσιαστικά τόσο, θα σου πω μέσα από απολαυστικές «ατέρμονες ερωτικές σιωπές». Δεν είναι απαραίτητα καλό κατά τη γνώμη μου να μιλάει πολύ ένα ζευγάρι. Χωρίς να θέλω να το παίξω ρομαντικός και ποιητής, θεωρώ πως καμιά φορά η σιωπή λέει περισσότερα και από τα λόγια. Η συντροφικότητα και η σύνδεση δυο ανθρώπων εξαρτάται πιο πολύ από τις δυναμικές, τις ενέργειες και την συνύπαρξη τους στον ίδιο χώρο και λιγότερο από την επικοινωνία τους γύρω από αυτόν.
Τηλεόραση και «Δυνατά»
Υπάρχει καλό ποιοτικά περιεχόμενο στην τηλεόραση αλλά και λιγότερο καλό. Επειδή όμως είναι απαρχαιωμένο και το σύστημα μέτρησης τηλεθέασης δεν μπορείς να ξέρεις αν κάποιο πρόγραμμα κάνει πραγματική τηλεθέαση. Ενώ στο διαδίκτυο μπορείς να κάνεις πολύ πιο αναλυτικές και ακριβείς μετρήσεις.
Για παράδειγμα, δεν είναι ας πούμε, μετρήσιμο αν βλέπουν πραγματικά οι τηλεθεατές κάτι ή αν απλά έχουν αφήσει ανοικτή την τηλεόραση και κάνουν κάτι άλλο. Μπορεί να μαγειρεύουν, να διαβάζουν ή να γελάνε. Στην εποχή της διάδρασης θα έπρεπε αυτές οι μετρήσεις να είναι πιο σωστές και πιο ουσιαστικές. Να βλέπουμε πότε μπαίνει και βγαίνει κάποιος, πόσο συχνά ή πόσο γρήγορα κάνει ζάπινγκ. Να είναι live η πληροφορία δηλαδή.
Αγαπώ την τηλεόραση πολύ. Αισθάνομαι μαγική την αίσθηση της κοινής θέασης με τον υπόλοιπο κόσμο. Δηλαδή το ότι βλέπω με άλλους ανθρώπους παράλληλα το ίδιο πράγμα ενώ δεν είμαστε παρέα, με συνεπαίρνει. Θυμίζει σινεμά αυτή η αίσθηση, ότι μοιράζεσαι συναισθήματα με άλλο κόσμο όταν παρακολουθείτε ταυτόχρονα μια ταινία ή ένα αθλητικό γεγονός στην ίδια πολυκατοικία, στην ίδια γειτονιά ή ακόμα και στην άλλη άκρη της χώρας.
Η δική μου σχέση μαζί της ξεκίνησε το 2011 με την εκπομπή «Μεσόγειος». Δειλά και με το δικό μου τρόπο, κάνοντας αυτό που ξέρω και μου αρέσει αφού ταξίδευα, συναντούσα άλλους μουσικούς, ανακάλυπτα νέα μέρη, νέες μουσικές… Τώρα με το «Δυνατά» νιώθω πως παρουσιάζω στον κόσμο μια πιο ώριμη και πιο ολοκληρωμένη δική μου πλευρά. Μετά από όλο αυτο το διάστημα που περάσαμε με την καραντίνα, την αίσθηση της στασιμότητας και ακινησίας το «Δυνατά» είναι μια προτροπή στη δράση, μια προτροπή στην κίνηση, στη ροή που είναι η ίδια η ζωή. Κάνω συνεντεύξεις – φιλικές κουβέντες μάλλον θα τις χαρακτήριζα περισσότερο-, τραγουδώ, χορεύω, σκαρώνω με τους καλεσμένους μας στιχάκια, μελωδίες και τραγούδια, κάνουμε και εξωτερικά γυρίσματα με τα σκετσάκια που έχουν πλάκα.
Υπάρχει μεγάλη ευθύνη όταν είσαι στην ΕΡΤ γιατί πρέπει να είσαι εκεί ψυχή, μυαλό και σώμα και εγώ τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω, οπότε έδωσα και δίνω όλο μου το «είναι» σε αυτή τη δουλειά. Με τα δύσκολα και τα εύκολά της. Με δυσκόλεψε για παράδειγμα, λιγάκι στην αρχή το να διαχειριστώ τις πολλές κάμερες σε αντίθεση με τη μία που είχα μέχρι πρότινος συνηθίσει. Πρέπει να ξέρεις που κοιτάς, πως κοιτάς, πως μπαίνεις και βγαίνεις από το πλατό αλλά μετά από κάποιες ώρες σιγά – σιγά έμαθα και συνήθισα.
Αρκετοί από τους καλεσμένους μας είναι φίλοι μου και γνωρίζω ούτως ή άλλως πράγματα για εκείνους, ωστόσο πάντα, και το εννοώ πάντα, σου μιλάω ειλικρινά, μαθαίνω κάτι νέο για αυτούς που με κάνει να επιβεβαιώνω ξανά γιατί είναι σπουδαίοι σε αυτό που κάνουν, γιατί έχουν αγαπηθεί τόσο πολύ από τον κόσμο, γιατί έχουν κάνει αυτή την καριέρα ή γιατί θα κάνουν ακόμη μεγαλύτερη. Διακρίνω τις ευαισθησίες, τη γαλήνη και τη χαρά στα μάτια των ανθρώπων που έρχονται και ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή και είναι πολύ συγκινητικό αυτό. Ουσιαστικά τους μαθαίνω κι εγώ ξανά μαζί με τον κόσμο. Την ίδια ώρα, είμαι πολύ ενθουσιασμένος γιατί φιλοξενούμε και νέα παιδιά μιας άλλης γενιάς, φρέσκα και αξιόλογα πρόσωπα με νέες ιδέες, χωρίς κόμπλεξ και βαρίδια που ενδεχομένως είχαμε εμείς στο ξεκίνημά μας. Ξέρεις πραγματικά είναι πολύ ωραίο όλο αυτό. Είμαι πολύ χαρούμενος με αυτό που συμβαίνει και νομίζω φαίνεται.
Προσδοκίες και σχέδια για το μέλλον
Θα ήθελα μέσα από το «Δυνατά» ο κόσμος να αγαπήσει ακόμη περισσότερο τους καλλιτέχνες, να συγκινηθεί από τα τραγούδια τους, από τις κουβέντες που είπαν και έτσι μέσα από αυτό να αγαπήσει ακόμα πιο πολύ την ίδια τη μουσική. Την ελληνόφωνη, την αγγλόφωνη, του metal, του funk, του έντεχνου του rock, του ρεμπέτικου, του λαϊκού, του pop και ότι άλλου υπάρχει εκεί έξω.
Όσον αφορά στη δική μου μουσική, ίσως δεν είμαι και τόσο παραγωγικός το τελευταίο διάστημα, η αλήθεια είναι. Έχω υλικό που έχω γράψει και ετοιμάσει αλλά δεν έχω πια αυτή τη βιασύνη του να κυκλοφορήσω κάτι απλά και μόνο για να το επικοινωνήσω, ώστε να υπάρχω μουσικά. Αυτή είναι η αλήθεια μου, γι αυτό και βγάζω κάτι όταν είναι ώριμο να βγει. Θέλω να αφιερώσω το χρόνο μου σε αυτό που κάνω τώρα για να μην το έχω σε δεύτερη μοίρα. Κοιμάμαι και ξυπνάω με ιδέες για την εκπομπή. Όταν ολοκληρώσω αυτό που θέλω και πετύχω το στόχο μου για το «Δυνατά» μετά θα μπορώ να αφιερωθώ ολοκληρωτικά σε κάτι άλλο, ότι κι αν είναι αυτό. Ούτως ή άλλως η μουσική δεν είναι πρωταθλητισμός για εμένα. Είναι κάτι χαλαρό και όμορφο. Αν βρεθώ να έχω το χρόνο και τη διάθεση να το κάνω με ειλικρίνεια, θα το κάνω. Είμαι άνθρωπος που δίνομαι καθολικά ή και τα παρατάω, αν δεν είναι ειλικρινές αυτό που κάνω.
Πανδημία και εγκλεισμός
Πολύ μεγάλο ζήτημα όλη αυτή η ιστορία. Προσωπικά το πέρασα δύσκολα. Στην αρχή σκέφτηκα πως θα ήταν μια καλή αφορμή για να δημιουργήσω μέσα απο τα σκοτεινά και εσωστρεφή μονοπάτια εκείνης της περιόδου, αλλά δεν αποδείχθηκε ακριβώς έτσι. Πολύ γρήγορα κατάλαβα πως με είχε κυριεύσει η ραθυμία στο μέγιστο βαθμό ώσπου με επισκέφθηκε και ο ιός ο ίδιος. Ήταν τότε που απομονώθηκα πλήρως για 24 μέρες και ειδικά τις πρώτες, το πέρασα αρκετά βαριά. Προσπαθούσα να κοιμηθώ όσο πιο πολύ μπορούσα για να μην πονάω. Έπειτα κάθισα παρέα με τα όργανα μου, όπου ξαναγεννήθηκε μια νέα συνάρτηση με τη μουσική σε μια άλλη διάσταση, περνώντας μια φάση τύπου παρηγοριάς. Ξαναγεννήθηκα και εγώ σε σχέση με τη μουσική μέσα σε από αυτή τη διαδικασία γιατί ήμασταν χωρίς κοινό, η μουσική και εγώ, απλά, καθαρά, πρωτόγονα. Εγώ, μουσικός και ακροατής το ίδιο πρόσωπο.
Βία, καταγγελίες και γυναικοκτονίες
Είναι απόρροια αρκετών πραγμάτων όλο αυτό που συμβαίνει. Έχει φυσικά παίξει ρόλο και η πανδημία, καθώς και ο εγκλεισμός που οφείλεται σε αυτήν. Η χειραφέτηση των γυναικών επίσης, αφού πλέον οι γυναίκες ορθώνουν το ανάστημά τους και λένε «φτάνει πια». Όλο αυτό ενδεχομένως ο άντρας δεν μπορεί να το δεχθεί και αντιδρά με βίαιο τρόπο και χωρίς λογική. Ο κόσμος γενικότερα έχει μια ροπή στο να βγάζει ένστικτα βίας με ευκολία. Ο καθένας μας έχει ένα σκοτεινό κομμάτι άλλωστε. Γι αυτό και χρειάζεται Παιδεία και καλλιέργεια. Χρειάζεται να δυσκολευτείς και να αντισταθείς ώστε να είσαι ψύχραιμος και νηφάλιος σε οποιαδήποτε δυσκολία σου παρουσιαστεί. Ακόμα και στο δρόμο για παράδειγμα, που μπορεί να διαπληκτιστείς με έναν άλλο οδηγό. Χρειάζεται να έχεις ψυχραιμία και αυτοκυριαρχία. Οι άνθρωποι δεν έχουν εξασκήσει αυτές τις αρετές αυτοπειθαρχίας, σεβασμού προς τον άλλον, αλληλεγύης χωρίς εγωπάθεια και ναρκισσισμό. Είναι κάτι που θέλει συνεχή προσπάθεια και δύναμη. Δεν είναι αυτονόητο. Δεν έχει μεγάλη διαφορά αυτό που ζούμε τώρα, από τη σκηνή που ζήσαμε πριν χρόνια με τον Κασιδιάρη να χαστουκίζει την Κανέλη on air και κάποιοι να λένε και μπράβο. Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που είναι σαθρό, που είναι βίαιο, που είναι νοσηρό. Εύχομαι να φύγει από αυτό το σκοτάδι. Άλλωστε πιστεύω στην εξέλιξη και ευελπιστώ πως ο κόσμος θα γίνεται συνέχεια και καλύτερος…
Κωστή, κλείνοντας, πως θα ήθελες να σε θυμάται ο κόσμος μετά από πολλά – πολλά χρόνια;
«Με ένα χαμόγελο. Τόσο απλά…»
