Θα ξεκίνησω με το βασικότερο στοιχείο της συνέντευξής μας. «Το ξέρεις ότι εμείς οι δύο έχουμε κάτι κοινό έτσι…;», του λέω και ο άνθρωπος τα χάνει. Σου λέει κάτι έχω ξεχάσει που δεν έπρεπε. Κάπου έχουμε γνωριστεί και δεν το θυμάμαι.
«Μην τρομάζεις», συνεχίζω και σα να ξαναβρίσκει το χρώμα του.
«Είμαστε συντοπίτες! Κατάγομαι κι εγώ από την Καρδίτσα» του λέω περιχαρής και σκάμε κι οι δύο στα γέλια!
-Έλα ρε, αλήθεια;
-Ναι, ναι! Απο ποιο χωριό είσαι εσύ; …..
-Έλα πλάκα κάνεις λίγο πιο κάτω είναι το δικό μου….
Και άλλα τέτοια που προφανώς δεν βρίσκετε ενδιαφέροντα!
Αυτό που σίγουρα σας νοιάζει όμως, είναι να μάθετε πως αυτό το γλυκό πλάσμα με την υπέροχη φωνή και την τοσο θετική αύρα, κατέληξε να είναι κορυφαίος στο είδος του, με το κοινό να τον απωθεώνει σε κάθε του εμφάνιση.
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Τραγουδούσες από παιδί;
Μου άρεσε ανέκαθεν η μουσική και το να τραγουδάω. Ωστόσο ντρεπόμουν πολύ να τραγουδάω μπροστά σε κόσμο. Σκέψου ότι είχα μπει στη χορωδία του σχολείου αλλά σπάνια τραγουδούσα, το έκανα περισσότερο για να χάνω ώρα από τα μαθήματα! Χα,χα! Αυτό σιγά – σιγά αναπτύχθηκε και κάπως ξαφνικά μετά από λίγο… ξεκλείδωσε!
Υπήρχε κάποιος καλλίφωνος στην οικογένεια από τον οποίο κληρονόμησες το ταλέντο;
Η μητέρα μου τραγουδάει αρκετά καλά και από ότι μου έχει πει, γιατί δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω, ο παππούς μου, ο πατέρας της δηλαδή, τραγουδούσε πολύ ωραία και έπαιζε και βιολί. Ωστόσο δεν μπορώ να πω πως υπάρχει κάποια προφανής καλλιτεχνική τάση…
Και; Ήθελες από τότε αυτό που λέμε «να κάνεις καριέρα»;
Γενικά ήμουν φανατικός ακροατής της μουσικής. Παλιότερα μάλιστα οι γονείς μου είχαν και ντισκοτέκ, οπότε όπως καταλαβαίνεις υπήρχε πολύ μουσική μέσα στο σπίτι. Είχα πάρα πολλά βινύλια… Όταν λοιπόν κάποια στιγμή στο λύκειο ο κολλητός μου φίλος, ο Νίκος που ήξερε κιθάρα άρχισε να με μαθαίνει και εμένα, μπήκα σιγά – σιγά στη δημιουργική διαδικασία της μουσικής. Εκεί άρχισα και να νιώθω πως αυτό με γεμίζει απόλυτα…
Είχες groupάκια και τέτοια στο σχολείο;
Ούτε καν! Ντρεπόμουν πολύ σου λέω! Κάπου εκεί στη Γ’ Λυκείου αν θυμάμαι καλά αρχίσαμε δειλά – δειλά να παίζουμε σε κάποια καφέ αλλά μη φανταστείς. Μετά το στρατό μπορώ να πω πως ουσιαστικά ξεκίνησε η πρώτη μου μπάντα και απ’ ό,τι φαίνεται και η τελευταία… Οι Onirama!
Αρχικά το έκανες όμως για τη μουσική ή για τα κορίτσια;; (γέλια)
Νομίζω πως όλοι στην αρχή το κάνουν για τα κορίτσια! Χα, χα! Ούτως ή άλλως η μουσική είναι γένους θηλυκού, άρα είναι το ίδιο πράγμα…!
Οι σπουδές στο marketing; Πως ήρθαν;
Εξαιτίας της δουλειάς που σκόπευα τότε να κάνω, που είχε να κάνει με την οικογενειακή μας επιχείρηση. Οπότε σπούδασα management με ειδίκευση στο marketing. Βλέποντας ότι αυτό είναι έτσι κι αλλιώς ένα πολύ ενδιαφέρον αντικείμενο, μιας και έχει να κάνει με όλες τις πτυχές της ζωής και με ότι κι αν καταπιαστείς τελικά, αυτό θέλησα να το εξελίξω και κάπως έτσι έφτασα και στο μεταπτυχιακό.
Θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη σου επαγγελματική επαφή με τη μουσική;
Ήταν στην «Σβούρα» μια πολύ μικρή μουσική σκηνή στη Θεσσαλονίκη στην οποία σύχναζα ως θαμώνας. Θαύμαζα πάρα πολύ τους μουσικούς που έπαιζαν εκεί. Φαντάσου δε χωρούσε ολόκληρη μπάντα και έπαιζαν με μία κιθάρα, δύο κιθάρες και κρουστά το πολύ. Έτσι έτυχε μια φορά και κάποιος δεν μπορούσε να παίξει και επειδή ήξερα τους ιδιοκτήτες, έπαιξα εγώ!
Οι Onirama ήταν κάτι που ήθελες να συμβεί και άρα κυνήγησες ή απλά… προέκυψαν;
Οι Onirama με έναν τρόπο προέκυψαν… Όποιος πιάνει μία κιθάρα και αρχίζει και παίζει μουσική, ούτως ή άλλως το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι να κάνει ένα group. Έτσι κι εγώ ήθελα να δημιουργήσω ένα group για να μπορώ να παρουσιάζω κάτι πιο άρτιο, όχι απλά να παίζω με δυο κιθάρες. Κάπου στο στρατό λοιπόν, γνώρισα τον Διονύση, εκείνος με έφερε σε επαφή με τους υπόλοιπους και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι Onirama. Ήταν νομίζω καρμικό και μοιραίο να συναντηθούμε…
Πόσο εύκολο είναι να καταφέρνετε να συνυπάρχετε αρμονικά, τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, τόσα χρόνια;
Δεν ξέρω αν είναι εύκολο ή αν υπάρχει κάποια μυστική συνταγή επιτυχίας… Εμείς από την πρώτη στιγμή είχαμε πολύ καλή χημεία μεταξύ μας. Πολύ μεγάλο αλληλοσεβασμό και θαυμασμό ο ένας για τον άλλο. Έτσι σε συνάρτηση με το ότι όταν ξεκινήσαμε δεν το κάναμε για να κάνουμε καριέρα αλλά για το χαβαλέ μας, για να πίνουμε ποτά τζάμπα όπως λέει και ο Γιώργος ή για τα κορίτσια, όπως είπες κι εσύ, εξελισσόταν όλο πολύ χαλαρά και όμορφα. Οπότε οι βάσεις και τα θεμέλια ήταν τόσο γερά που προχωρήσαμε μαζί σταθερά και με επιτυχία…
Ήταν ίσως αυτό κάτι που κατά καιρούς σε προβλημάτισε;
Μας προβληματίζει πολύ συχνά η σχέση και η πορεία της μπάντας, Πιστεύω είναι λογικό γιατί δεν είναι εύκολο να συνυπάρχεις τόσα χρόνια με τους ίδιους ανθρώπους. Απλά θεωρώ ότι με τη χημεία που έχει προκύψει, την ανθρώπινη κατά κύριο λόγο αλλά και την καλλιτεχνική, δεν έχουμε κενά. Αισθανόμαστε όμορφα γιατί έχουμε έναν ρόλο που ολοκληρώνει τον καθένα ξεχωριστά και έπειτα όλους μαζί, ώστε να αισθανόμαστε όμορφα και στο παρόν και πορευόμενοι προς το μέλλον.
Το όνομα της μπάντας ποιος το εμπνεύστηκε και πως;
Εγώ εντελώς τυχαία και ξαφνικά! Θέλαμε να αλλάξουμε το αρχικό όνομά μας που ήταν εμπευσμενο από ένα στίχο του Μπόμπ Ντίλαν ( Mixing Up The Medicine ) και να βρούμε ένα με πιο γλυκό άκουσμα. Έτσι κάποια στιγμή που είχαμε μια μεγάλη συναυλία στο «Μύλο» της Θεσσαλονίκης, έπρεπε να αποφασίσουμε τι όνομα θα βάλουμε στην αφίσα, μου ήρθε η ιδέα, το είπα στα παιδιά, συμφώνησαν και από τότε είμαστε οι Onirama…
Μετά από τόσα χρόνια καριέρας μπορείς να πεις πως βρίσκονται οι Onirama, στην πιο ώριμη φάση της καριέρας τους;
Ναι, πράγματι. Πιστεύω πως είμαστε όντως στην πιο ώριμη φάση μας μουσικά. Προβληματισμένοι πάντα για το πως θα είναι το επόμενο μουσικό μας βήμα, αλλά σίγουροι για τους εαυτούς μας και ναι, τώρα, πατάμε γερά. Όσον αφορά στον ήχο, ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουμε και πως θα το επιτύχουμε. Ωστόσο παράλληλα εννοείται πως αναζητάμε συνεχώς και την εξέλιξη έτσι ώστε να μην επαναλαμβανόμαστε…
Φέτος, κυκλοφορήσατε έναν υπέροχο πολυσυλλεκτικό νέο δίσκο με τίτλο «Ανθολόγιο για μικρούς και μεγάλους». Πως προέκυψε αυτό;
Ήταν ένα… αντίδοτο στην καραντίνα! Μία διέξοδος στην δημιουργικότητα μας! Κι αυτό γιατί είχαμε πολύ ελεύθερο χρόνο, κάτι που τόσα χρόνια δεν υπήρχε λόγω των συνεχόμενων εμφανίσεων και των live, οπότε εκμεταλλευτήκαμε τη συγκυρία αυτή, μπήκαμε στο στούντιο, επικοινωνήσαμε με όλους αυτούς τους αξιόλογους συναδέλφους, οι οποίοι ευτυχώς είχαν όλοι την την καλή διάθεση να συμμετέχουν, και δημιουργήσαμε πιστεύω την πιο όμορφη και ολοκληρωμένη δουλειά μας μέχρι στιγμής!
Ο δίσκος αποτελείται από τρία… δισκάκια. «Συναυλία», «Μαγικά Ταξίδια» και «Αναμνήσεις». Κάθε ένα από αυτά με διαφορετικά ηχοχρώματα, συναισθήματα και εικόνες! Περιέγραψε τα μας…
Θα σου πω… Μόλις ολοκληρώθηκαν τα τραγούδια του άλμπουμ, είδαμε ότι υπάρχει μία μικρή συνοχή ανάμεσα σε κάποια. Θέλοντας λοιπόν κάπως να τα κατηγοριοποιήσουμε, τα γκρουπάραμε σε 3 δεκαράκια δισκάκια. Τα πρώτα δέκα αφορούν στη «συναυλία», είναι δηλαδή πιο ρυθμικά και δυναμικά, το δεύτερο δισκάκι αφορά στα «μαγικά ταξίδια», τραγούδια για τον έρωτα και τις γυναίκες, τη θηλυκή πλευρά της ζωής δηλαδή που είναι από μόνη της ένα πολύ μεγάλο ταξίδι, και το τρίτο είναι μία ποικιλία από παλιά – διαχρονικά αγαπημένα τραγούδια, οι «αναμνήσεις», από πολύ αξιόλογους καλλιτέχνες – φίλους.
Συναντάτε μουσικά 30 αγαπημένους Έλληνες αλλά και ξένους καλλιτέχνες και αποτυπώνετε τη συνύπαρξή σας μέσα σε 30 ολόκληρα ντουέτα! Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό…
Η αλήθεια είναι ότι είναι πράγματι μοναδική αυτή η συνύπαρξή μας και μουσικά και αλλά και καλλιτεχνικά γενικότερα. Ήταν κάτι που το θέλαμε πολύ αλλά δεν σου κρύβω πως ούτε εμείς οι ίδιοι δεν φανταζόμασταν πόσο ωραία θα εξελιχθεί. Είμαστε πολύ περήφανοι και ευχαριστούμε γι ακόμη μια φορά όλους αυτούς τους συναδέλφους που δέχτηκαν τόσο ανοιχτόκαρδα να συμμετέχουν στην παρέα και σε αυτή τη «γλυκιά τρέλα» μας!
Στο δίσκο συμμετέχουν καλλιτέχνες που είναι όλοι τους αυτό που λέμε «ένας κι ένας». Πόσο εύκολο ήταν αλήθεια να συγκντρώσεις τόσα «ναι, πάμε να το κάνουμε παρέα;»
Το να μπορέσεις να συγκεντρώσεις όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που είναι ο καθένας κορυφαίος στο είδος του, όντως δεν είναι εύκολο. Και πρακτικά και διαδικαστικά αλλά και καλλιτεχνικά μιας και πρόκειται για ένα αρκετά ευρύ μουσικό φάσμα. Έγινε μία πολύ καλή επιλογή, η οποία κρίνοντας εκ του αποτελέσματος θεωρώ ότι πήγε πάρα πολύ καλά. Πιστεύω επίσης πως βοήθησε πολύ σε αυτό και η καραντίνα γιατί όντως είχαμε όλοι πολύ χρόνο. Υπήρχε πολύ καλή διάθεση και ήταν φοβερά συγκινητικό για μένα το πόση αγάπη και δεκτικότητα μας δείξανε από την πρώτη στιγμή.
Στη δουλειά αυτή συμπεριλαμβάνεται επίσης το κομμάτι «Θα ‘Ρθει, Θα ‘Ρθει», ένα τραγούδι σε funk-rock ρυθμούς, για το οποίο περάσατε τον Ατλαντικό και ενώσατε τις δυνάμεις σας με τους High & Mighty Brass Band από τη Νέα Υόρκη…
Ναι! Το «Θα ‘Ρθει, Θα ‘Ρθει», είναι ένα παλιό και πολύ αγαπημένο μας αγαπημένο κομμάτι των ‘70s. Κάπου λοιπόν στο youtube ανακαλύψαμε αυτή την street μπάντα απ’ τη Νέα Υόρκη, τους High & Mighty Brass Band, τους προσεγγίσαμε (πλέον με την τεχνολογία και τα social media είναι πολύ εύκολο να επικοινωνήσεις με ανθρώπους από όλο τον κόσμο), τους στείλαμε το κομμάτι, κάναμε διαδικτυακά κάποιες πρόβες και ηχογραφίσεις και κάπως έτσι… η μουσική και η τεχνολογία κατάφερε να εκμηδενίσει την απόσταση!
Συμπεριλαμβάνεται επίσης μία συγκινητική εκτέλεση – φόρος τιμής στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, του τραγουδιού Ημίφως. Είχες άγχος για αυτό; Για να τον «δικαιώσεις» ας πούμε κατά κάποιο τρόπο…;
Το Ημίφως του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που διασκευάσαμε ήταν ίσως η πιο συγκινητική στιγμή στο album. Ήταν για εμάς ένα όνειρο που κάπως σα να είχε μείνει στη μέση και έπρεπε με κάποιο τρόπο να το ολοκληρώσουμε. Ο Λαυρέντης έφυγε πολύ νωρίς… Έχοντας λοιπόν αυτή την ανάγκη στην καρδιά μας και με αφορμή αυτό το album, επικοινωνήσαμε με την οικογένειά του, το βρήκαν κι εκείνοι πολύ γλυκό και ρομαντικό και πολύ ανοιχτόκαρδα μας έδωσαν την έγκρισή τους. Δεν σου κρύβω πως είχαμε αρκετό άγχος για το πως θα το κάνουμε, πως θα το πούμε, αφού δεν θα υπήρχε ο Λαυρέντης μαζί μας, αλλά νιώθω πως επειδή το κάναμε με φοβερό σεβασμό και αγάπη, τον κάνουμε περήφανο από εκεί πάνω που είναι…
Ήδη, από τις αρχές του 2021, που έχουν παρουσιαστεί κομμάτια – δείγματα του δίσκου, έχουν κατακτήσει πρωτιές στο iTunes αλλά και θέσεις σε editorial playlists του Spotify! Καμαρώνεις λιγάκι, έλα πες!
Πάντα όταν παρουσιάζεις μια δουλειά έχεις τον κρυφό πόθο να αρέσει. Και ειδικά όταν έχεις νιώσει στη ζωή σου δεκτικότητα και αγάπη για τα τραγούδια σου, νιώθεις ένα βάρος για το αν θα τους αρέσει… Αυτός ο δίσκος έτσι κι αλλιώς έχει ένα μικρό twist και ένα μικρό γύρισμα στον ήχο, είναι κάπως πιο… προσωπικός κι αυτό ήταν ένα επιπλέον άγχος για εμάς. Ο κόσμος τον αγκάλιασε ευτυχώς πολύ από την πρώτη στιγμή μέσα από το iTunes, το YouTube, το ραδιόφωνο… Αυτό μας κολάκεψε πάρα πολύ, μας έκανε να νιώσουμε δικαίωση για την προσπάθεια και φυσικά μας δίνει τη δύναμη για να συνεχίσουμε.
Είναι αλήθεια η εμπορική επιτυχία μέσα στα πρωταρχικά σου ζητούμενα όταν κάνεις μια δουλειά ή υπερισχύει το να είσαι εσύ περήφανος και γεμάτος με αυτή;
Η εμπορική επιτυχία για εμάς πλέον έρχεται δεύτερη. Κι αυτό γιατί είμαστε ευλογημένοι, έχουμε κάνει μεγάλη εμπορική επιτυχία και έχουμε ικανοποιηθεί από αυτό. Θεωρώ ότι είναι χρέος του καλλιτέχνη να προτείνει και να δείχνει πιο πολύ την αλήθεια του και όχι να παγιδεύεται στο να κάνει εύκολα σουξέ ή να προσπαθεί να διατηρήσει με κάθε τρόπο την προηγούμενη του επιτυχία του. Πρέπει να προτείνει, να δοκιμάζει και να εξελίσσεται. Οπότε για εμάς τουλάχιστον, αυτή είναι η σειρά!
Το καλοκαίρι; Θα σας δούμε σε συναυλίες;
Σίγουρα! Ανυπομονούμε πολύ γι αυτό, αφού επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, μπορούμε να ξαναμπούμε σε μουσικό ρυθμό, να ταξιδέψουμε σε αυτή την όμορφη χώρα που λέγεται Ελλάδα και να μοιραστούμε με τον κόσμο το ανθολόγιο… Δεν έχω λόγια! Ανυπομονώ…!
Νιώθω λίγο, σα να έκανε ο Θοδωρής αυτό που λέμε restart. Σα να είχαν κάπως «κόψει ταχύτητα οι μηχανές» τα προηγούμενα χρόνια και τώρα πήραν ξανά μπρος και τρέχουν με χίλια… Νιώθεις το ίδιο;
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα restart και με την μπάντα και με εμένα. ΄Νιώθω ότι έτσι έπρεπε να γίνει γιατί τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, κάποια πράγματα έκαναν τον κύκλο τους. Είναι πολύ όμορφο λοιπόν, να βάζεις τελεία όταν έχει ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος και να μπαίνεις δυναμικά σε νέα πράγματα με αγάπη και δύναμη να τα υποστηρίξεις…
Αυτή η «επανεκίνηση» είχε φαντάζομαι να κάνει και σε ένα βαθμό με την αλλαγή που ήρθε και στην προσωπική σου ζωή. Ένα διαζύγιο και μαζί του νέα δεδομένα και νέες ισορροπίες. Ένιωσες λίγο σα να ανακαλύπτεις ξανά τον εαυτό σου από την αρχή;
Όταν αλλάζουν πράγματα στην ζωή σου έτσι κι αλλιώς έρχονται άλλα νέα. Έτσι προσπαθείς να τα βάλεις σε μία τάξη, να δεις ποια θέλεις να είναι η πορεία σου… Οπότε εκ των πραγμάτων αυτή η διαδικασία επηρεάζει και τη μουσική, και την τέχνη και την καθημερινότητα αλλά και την προσωπική ζωή, φυσικά. Όλα αυτά έχουν μια συνάφεια και ξεκινούν από το «κέντρο» σου και από τις αποφάσεις που παίρνεις πλέον ως άνθρωπος με βάση τη γνωση, τις εμπειρίες σου και τη νέα σου κοσμοθεωρία.
Εντόπισες ξανά με πράγματα για σένα που ίσως κάπως… είχες ξεχάσει; Και αν ναι, ποια είναι αυτά;
Εντόπισα πράγματα που μου λείψανε, πράγματα που ίσως έχασα στην πορεία, γιατί έχασα ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Το να απολαμβάνω ας πούμε, στιγμές, να παγώνω λίγο το χρόνο, να νιώθω και μην τρέχω πίσω του συνεχώς για να τον προλάβω. Έχασα ίσως επίσης κάποια στιγμή την απόλαυση του να είμαι στο studio και να γράφω ένα τραγούδι που πραγματικά το πιστεύω με βασικό κριτήριο τα συναισθήματά μου… Χαίρομαι όμως, γιατί σε μία παρόμοια κατάσταση δημιουργικά ήταν και η μπάντα, οπότε ταυτιστήκαμε και προχωράμε για την επόμενη εικοσαετία των Onirama δυναμικά!
Ποιο ήταν το δυσκολότερο κομμάτι που είχες να αντιμετωπίσεις στη νέα αυτή πραγματικότητα που κλήθηκες να αντιμετωπίσεις;
Κάθε φορά που βγαίνεις από τη ζώνη ασφαλείας σου, δηλαδή αυτό που έχεις μάθει να κάνεις ή που έχει συνηθίσει να κάνεις ή που νομίζεις ότι πρέπει να κάνεις, πρέπει να βγεις από αυτό ουσιαστικά, να σπάσεις κάποια στεγανά και να ορίσεις μία νέα πραγματικότητα. Σαφώς σε προσωπικό επίπεδο η διαφορά ήταν τεράστια καθώς η μονογονέϊκή οικογένεια, είναι πρακτικά τελείως διαφορετική κατάσταση με νέες απαιτήσεις, νέους ρυθμούς και χρόνους, οπότε είναι πολύ σημαντικό να βρεις αυτά τα νέα πατήματα. Εν μέσω πανδημίας άλλαξαν επίσης πολλά πράγματα που αφορούν στην καριέρα, στα οικονομικά και σε διάφορα πράγματα, οπότε ήταν τελικά και θεμιτά αλλά και αναγκαστικά ένα restart που έπρεπε να γίνει και που μόνο σε καλό μπορεί να βγει.
΄Εχεις δηλώσει ότι τελευταία έχεις δουλέψει πολύ το μέσα σου και μάλιστα ότι απευθύνθηκες σε ειδικό για να σε βοηθήσει. Για ποιες διαφορές του εαυτού σου νιώθεις πλέον σήμερα περήφανος;
Ναι, ο ψυχισμός μου είναι κάτι που δουλεύω χρόνια. Πιστεύω πως πολύς κόσμος το έχει ανάγκη γενικότερα. Πρέπει να δουλεύουμε με τον εαυτό μας… Προσωπικά, είμαι πλέον περήφανος που έχω ξαναβρεί τον εαυτό μου… Δεν σκέφτομαι τόσο τι θα πουν οι άλλοι και κοιτάω αποκλειστικά και μόνο να είμαι ευτυχισμένος και καλά με τον εαυτό μου. Την ίδια ώρα νιώθω ότι έχω γίνει και πολύ καλύτερος πατέρας μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, γιατί αυτό είναι και το πιο σημαντικό και ουσιαστικό πράγμα στη ζωή μου.
Έχεις δύο γιους, 14 και 9 ετών αντίστοιχα. Με τις γυναικοκτονίες στη χώρα μας να αυξάνονται ολοένα και περισσότερο σε αγχώνει λιγάκι περισσότερο η ανατροφή τους;
Δεν σου κρύβω πως, όπως όλοι μας φαντάζομαι, είμαι πολύ προβληματισμένος με όσα συμβαίνουν τελευταία στην κοινωνία μας… Νιώθω όμως, ότι αυτά τα θέματα υπήρχαν πάντα και απλά τώρα ίσως βγήκαν στην επιφάνεια. Ίσως εκδηλώθηκαν περισσότερο με αφορμή την καραντίνα και τον εγκλεισμό… Όλα αυτές οι καταστάσεις είναι τελικά θέμα παιδείας, από εκεί ξεκινούν τα πάντα, γι αυτό πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό ο καθένας μας ως μονάδα αλλά και συνολικά ως κοινωνία να βάλουμε τα δυνατά μας και να εστιάσουμε στην παιδεία και στο πως τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν με αξίες και με αρχές.
Αλήθεια, οι τρεις σας, τι σχέση έχετε;
Προσπαθώ να είμαι δίπλα τους σε ότι χρειαστούν και να τους μεταλαμπαδέψω τις αρχές και τις αξίες που χρειάζονται για να σταθούν σωστά στην κοινωνία αλλά και για να είναι και οι ίδιοι ευτυχισμένοι, χαρούμενοι και οσο το δυνατόν καλύτεροι άνθρωποι. Έχουμε μία σχέση πολύ γλυκιά και παιχνιδιάρικη, γεμάτη αγάπη ουσιαστική και ανιδιοτελή… Μου δίνει αλήθεια, μεγάλη χαρά να τους βλέπω να χαμογελάνε. Όλα αυτά φυσικά ισορροπώντας σε μία καθημερινότητα με υποχρεώσεις, διάβασμα και όρια που πρέπει να μπουν. Όλα σε έναν τέτοιο βαθμό που να μπορούμε να είμαστε και φίλοι, αλλά να ξέρουν και εκείνοι ότι έχουν τον μπαμπά τους δίπλα τους, που είναι εκεί ανά πάσα στιγμή για ότι τους συμβεί.
Τι μπορεί να σε εξοργίσει και τι αντίστοιχα μπορεί να σου προσφέρει χαρά;
Με εξοργίζει το ψέμα και η αχαριστία. Όπως όλο τον κόσμο φαντάζομαι… Την ίδια ώρα με ευχαριστεί πολύ το να βλέπω τους ανθρώπους να χαμογελούν. Ιδίως φυσικά τα παιδιά μου τα οποία θέλω μέσα από την καρδιά μου να μεγαλώνουν και να περνούν όμορφα…
Εν τάχει…
Βουνό ή θάλασσα; Βουνό δαγκωτό
Βιβλίο ή ταινία; Βιβλία
Σινεμά ή θέατρο; Σινεμά
Μηχανή ή αυτοκίνητο; Αυτοκίνητο
Ταξίδι στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό; Είναι δύσκολο να διαλεξω. Ας πούμε όμως, εξωτερικό
Ποτό παρέα με φίλους ή άραγμα σπίτι; Άραγμα σπίτι
Αθήνα ή Θεσσαλονίκη; Σίγουρα Θεσσαλονίκη
