Ο Ζακ Κωστόπουλος δεν πέθανε…Δολοφονήθηκε ή μάλλον λιντσαρίστηκε μέρα μεσημέρι σε κεντρικό σημείο της Ομόνοιας, παρουσία πολλών νοικοκυραίων και περαστικών που θεωρούνται συνένοχοι στο έγκλημα αφού δεν προσπάθησαν καν να εμποδίσουν αυτό που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια τους.
Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
Συνένοχοι βέβαια είμαστε όλοι λίγο πολύ, αφού αργότερα έγινε πανηγύρι στο Ίντερνετ και τα social media να παίρνουν τη θέση του δικαστή και του ειδικού, σπηλώνοντας τη μνήμη του νεκρού και ξερνώντας έναν οχετό ομοφοβίας, ρατσισμού και μισανθρωπιάς.
Σας κάνει εντύπωση πόσο εύκολα λιντσαρίστηκε ένας άνθρωπος ή σας κάνει εντύπωση πως κανείς δε βρέθηκε να φωνάξει, να αντιδράσει και να σταματήσει αυτό το πράγμα; Σκεφτείτε λίγο πως έγινε…Παρασκευή Μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας – Ομόνοια γαρ- χτυπούν βάναυσα έναν άνθρωπο και κανείς δεν βγάζει το παραμικρό κιχ, κανείς δεν ψελλίζει έστω “σταματήστε να τον χτυπάτε”. Τόσο εξοικειωμένοι είμαστε με τη βία; Τόσο πολύ αδιαφορούμε προς έναν άλλον άνθρωπο, εφόσον δεν είμαστε εμείς; Βέβαια θα μου πείτε πως καλά του έκαναν αφού ο Ζακ μπήκε να ληστέψει κι ο άμοιρος ο κοσμηματοπώλης ήθελε να προστατέψει την περιουσία του. Έτσι κάνουν όλοι οι νοικοκυραίοι, οι άνθρωποι του Θεού και της νομιμότητας, παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Όμως βρε παιδιά…τι έκπληξις! Πάνω στο Ζακ δε βρέθηκαν ποτέ αυτά τα διάσημα “κλοπιμαία”.
Βέβαια θα μου ξαναπείτε πως ο Ζακ ήταν ένα πρεζόνι που ήθελε τη δόση του, οπότε η κοινωνία καθάρισε από ένα junkie και πολύ καλά του κάναμε και τον σκοτώσαμε. Θέλετε να ακούσετε και το άλλο; Οι τοξικολογικές εξετάσεις του Ζακ Κωστόπουλου βγήκαν καθαρές και το πόρισμα σχετικά με τα αίτια του θανάτου του έδειξαν πως πέθανε από ισχαιμικό επεισόδιο που προκλήθηκε από πολλαπλά τραύματα.
Ας παραδεχθούμε επιτέλους σαν κοινωνία πως δεν αφήνουμε χώρο για οροθετικές τσούλες. Ο Ζακ βλέπεις τα είχε όλα, ήταν θετικός στο ιο HIV, ήταν ομοφυλόφιλος και drag queen. Δε θέλουμε και πολύ ως κοινωνία, αφού ξεκάθαρα τέτοια πρότυπα βρωμίζουν τα μάτια μας και τον καθωσπρεπισμό μας. Δε χωράει στο απαρχαιωμένο μυαλουδάκι μας πως το φύλο είναι μία κοινωνική κατασκευή, αφού ποτέ δεν έχουμε διαβάσει το Foucault ή την Judith Butler. Η φύση ξέρει τι κάνει, γι’ αυτό κι άφησε στους ανθρώπους την πρωτοβουλία να βγάζουν τα μάτια τους όπως και με όποιους θέλουν, χωρίς να τους λέει τι είναι φυσικό και τι ανώμαλο. Η κοινωνία, από την άλλη, αποτύπωνε θεσμικά και κυρίαρχα αυτό που βόλευε την εξουσία και την αδελφή ψυχή της, την θρησκεία.
Ο Ζακ ήταν ομοφυλόφιλος και για την μεσαιωνική κοινωνία που μεγαλώνουμε είναι ενοχή να προτιμάς τους άνδρες, να ξεφεύγεις από τη νόρμα “Άνδρας+Γυναίκα= Love for ever”, και φυσικά δικαιολογεί κάθε επίθεση, κάθε δολοφονία. Βέβαια, άμα λάχει βγαίνουμε και το παίζουμε απροστάτευτοι και αγανακτισμένοι πολίτες, επειδή δεν υπάρχει πολλή αστυνομία να μας προστατέψει από τα πρεζόνια της Ομόνοιας και φοβόμαστε που υπάρχουν ξένοι, και φοβόμαστε που υπάρχουν κουκουλοφόροι αλλά δεν φοβόμαστε στην απάθεια κι αναισθησία που έχουμε αναπτύξει μπροστά σε επεισόδια βίας. Τα αισθητήρια μας αφυπνίζονται κι ενεργοποιούνται μόνο όταν θίγονται πατριωτικά συμφέρονται και μερικά μέτρα συνόρων ή κάποια ναυτικά μίλια ΑΟΖ. Μόνο τότε ξέρουμε να διεκδικήσουμε, να φωνάξουμε, να διαμαρτυρηθούμε.
Τίποτα δεν θα αναστήσει τον Ζακ. Αλλά τουλάχιστον θα ξέρουμε -όπως συμβαίνει σε κάθε κρίσιμη στιγμή, που η κοινωνία διχάζεται- ότι τα λόγια μας μετράνε. Κι αν δεν μετράνε για να ζωντανέψουν τον νεκρό, μετράνε τουλάχιστον για να μην είμαστε εμείς αυτό το πλήθος που κάθισε αμήχανο ή συνένοχο και παρακολουθούσε τον φόνο.
