Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Είναι γλυκός, ευγενής και πολύ ταλαντούχος. Η κουβέντα μας έγινε μία Τετάρτη απόγευμα σε μία υπέροχη αυλή στο Χαλάνδρι. Δεν ήρθε μόνος, μα με τον Λούξορ. Ένα υπέροχο σκυλάκι που υιοθέτησε και από τότε οι δύο τους είναι αχώριστοι. «Έχει περάσει δύσκολα», μου αποκάλυψε, χαιδεύοντάς τον, «γι αυτό τον αγαπώ διπλά. Έχει ζήσει την κακοποίηση στο πετσί του που λένε, γι αυτό έχει μεγάλη ανάγκη από φροντίδα, στοργή και αγάπη». Και κάπου εδώ να σας πω, πως ο Λούξορ, κόντρα στα δύσκολα που έζησε, πλέον είναι πολύ τυχερός. Κι αυτό γιατί συνάντησε σήμερα, στα 6 του χρόνια, έναν υπέροχο άνθρωπο, που έχει μέσα του πολλή αγάπη για να του δώσει… Τον Γιώργο Καραμίχο!
Αυτή μας η συνάντηση ήταν και η πρώτη μας γνωριμία. Ωστόσο δεν χρειάστηκαν παρά λίγα μόνο λεπτά για να νιώσουμε κι οι δύο σα να γνωριζόμαστε καιρό. Ίσως ο υπέροχος ζεστός καφές και η λαχταριστή ομελέτα που απολαμβάναμε παράλληλα, να έπαιξαν το ρόλο τους!
«Μόλις τελείωσα ένα fitting για το «Πες τη Λέξη» και έχω όλο το χρόνο που χρειαζόμαστε μπροστά μου… Πως σου φαίνεται το Χαλάνδρι;».
Υπέροχο ψέλισα, μα το ζητούμενο είναι αλλού! Εσύ σε τηλεπαιχνίδι; Πως προέκυψε αυτό…;
«Σωστά, εγώ σε τηλεπαιχνίδι! «Πες τη Λέξη» στην ΕΡΤ. Ε, την είπα τη λέξη κι εγώ λοιπόν! Είπα «ναι!»! Χα,χα! Είχα διάφορες προτάσεις και δεν σου κρύβω πως σε κάποιες από τις υπόλοιπες, στην αρχή ήμουν ίσως πιο κοντά… Όταν όμως έκανα το ραντεβού με τον παραγωγό και την υπόλοιπη ομάδα της ΕΡΤ, ενθουσιάστηκα! Μου έδειξαν το παιχνίδι στα ισπανικά (η αυθεντική έκδοση είναι αγγλική αλλά στην Ισπανία είναι η πιο εξελιγμένη και πιο πετυχημένη εκδοχή της) και κόλλησα! Μου άρεσε απίστευτα πολύ! Φυσικά, δεν σου κρύβω πως δεν ήξερα αν μου ταιριάζει και το φοβόμουν λίγο, γιατί δεν είναι ακριβώς στα πλαίσια της υποκριτικής μου ιδιότητας. Παράλληλα όμως, πάντα μου άρεσαν τα παιχνίδια και κυρίως αυτά που προσφέρουν γνώση και το συγκεκριμένο ανήκει σε αυτή την κατηγορία αφού εκτός από το να ψυχαγωγεί, σε βοηθά και να εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου. Είναι αλήθεια πολύ ενδιαφέρον! Όταν λοιπόν, ξεκίνησαν τα γυρίσματα και πιο συγκεκριμένα μετά το δεύτερο γύρισμα κατά το οποίο κάναμε πολλά επεισόδια και με πολύ κόσμο (υπολόγισε ότι ξεστόμισα 1800 ερωτήσεις και αυτό είναι από μόνο του μια πρόκληση χα, χα!) γύρισα στο σπίτι τόσο άδειος… Αλλά ωραία άδειος. Τόσο ευχαριστημένος γι αυτό που μόλις είχα κάνει που είπα ΟΚ, αυτό είναι! Την ίδια ώρα γνωρίζω νέο κόσμο, συναντώ και παλιούς γνώριμους, έχω δηλαδή ωραία παρέα μα παράλληλα μαθαίνω και πράγματα. Εμπλουτίζω τις γνώσεις μου. Παίζω και διασκεδάζω. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας τέλος που με έκανε να θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά είναι πως εκτός από τα παραπάνω, νιώθω πως με το «Πες τη Λέξη» κρατάω συντροφιά και στους γονείς μου! Μετά τον «Ήλιο» ήταν μια καλή ευκαιρία να με βλέπουν κάθε Σαββατοκύριακο. Χα, χα!»
Το ότι κάποιοι ίσως θα έλεγαν «Μα και ο Καραμίχος παρουσιαστής;» ήταν κάτι που σε έκανε να το σκεφτείς διπλά πριν πεις το «ναι»;
Δεν με αγγίζει καθόλου αυτό που κάνουμε εδώ στην Ελλάδα και περιορίζουμετην ταυτότητα κάποιου. Στο εξωτερικό βλέπεις αρκετούς ηθοποιούς να κάνουν εκπομπές στην τηλεόραση.
Είσαι ο εαυτός σου ως παρουσιαστής ή τον αντιμετωπίζεις ως έναν ακόμη ρόλο;
Από τη στιγμή που εκτίθεσαι, αφού υπάρχει ένας έστω τηλεθεατής που σε βλέπει, ένας ακροατής που σε ακούει, δεν είσαι ο εαυτός σου. Ούτε εσύ είσαι τώρα ο εαυτός σου. Όμως, ότι και αν μπορεί να συμβαίνει στο σπίτι μου, όσα σκοτάδια και αν έχω, όταν θα πάω να κάνω το παιχνίδι, επειδή ξέρω ότι κρατάω συντροφιά στους ανθρώπους κάθε Σαββατοκύριακο στις 7 το απόγευμα που είναι χαλαροί θέλω να τους κάνω να περάσουν καλά. Πρέπει άρα από καρδιάς να σκάψω και να βρω, ακόμα και όταν είναι δύσκολα, τα όμορφα κομμάτια μέσα μου και με αυτά να λειτουργήσω. Στο «Πες τη Λέξη» πάμε να παίξουμε και να περάσουμε καλά!
Παράλληλα, σε συναντάμε και στην σειρά της ΕΡΤ «Μια νύχτα του Αυγούστου» κάθε Κυριακή στις 22:00, όπου υποδύεσαι τον ξάδερφο του Ανδρέα Βανδουλάκη, τον Μανώλη. Πρόκειται για μία εξαιρετική σειρά, την οποία ο κόσμος έχει αγαπήσει πολύ. Μίλησέ μας για αυτή σου τη συνεργασία…
Ακριβώς! Έχω την χαρά να συμμετέχω στην σειρά «Μια νύχτα του Αυγούστου», στην οποία υποδύομαι τον Μανώλη. Ο ρόλος αυτός τολμώ να πω πως είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί σε όλη μου την καριέρα. Είναι για μένα μια μαγική στιγμή. Έχουν υπάρξει κι άλλες ωραίες στιγμές, αλλά αυτή είναι η καλύτερη με διαφορά.
Εντυπωσιάζομαι και χαίρομαι παράλληλα που το λες αυτό γιατί είναι όντως μία υπέροχη δουλειά…
Είναι, ναι! Αρχικά, έχει ένα υπέροχο σενάριο. Ο Παναγιώτης Χριστόπουλος έχει γράψει μια ιστορία που διαβάζοντας τη συνειδητοποιείς πως δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια να αρέσει. Δεν κάνει καμία προσπάθεια να εξηγήσει πράγματα… Δεν υποτιμά καθόλου τον θεατή. Ακόμα και αν κάποιοι δεν καταλάβουν αμέσως πως και γιατί, τους δίνει χρόνο και χώρο για να το ανακαλύψουν. Όπως όταν δυο άνθρωποι γνωριστούν που στην αρχή θέλουν να το ζήσουν. Εν αρχή ην ο λόγος λοιπόν. Παράλληλα, έχουμε την χαρά να δουλεύουμε με την μοναδική Ζωή Σγουρού που κάνει τη σκηνοθεσία. Δεν έχω συναντήσει ξανά τόσο ταλαντούχο σκηνοθέτη στη ζωή μου. Είναι τόσο καλά διαβασμένη, τόσο καλά προετοιμασμένη, ευγενέστατη… Ξέρει ακριβώς τι να κάνει ώστε να μπορέσουν να ανθίσουν όλες οι πιθανές δραστηριότητες ενός γυρίσματος. Από την υποκριτική, από το σκηνικό, από το φως, τα πάντα… Όλο αυτό υποστηρίχθηκε από μια ολοκληρωμένη παραγωγή. Στο λέω ειλικρινά δεν μου έχει ξανατύχει να δουλεύω με τόσο καλή ομάδα στην Ελλάδα, παρά μόνο στο εξωτερικό. Μας φροντίζουν πολύ, πάρα πολύ! Και τέλος, φυσικά, οι συνεργάτες μου σε αυτή τη δουλειά είναι όλοι… ένας κι ένας. Υπέροχοι και ως άνθρωποι αλλά και ως επαγγελματίες!
Τι βρίσκεις περισσότερο ενδιαφέρον και τι αντίστοιχα νιώθεις πως είναι μακριά από εσένα στον χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Μακρυά από εμένα είναι το κομμάτι του εθισμού του Μανώλη σε ουσίες. Ενώ έχω δοκιμάσει και εγώ, όπως όλοι λίγο πολύ σε νεαρή ηλικία, δεν έχω εθιστική προσωπικότητα. Έτσι έπρεπε να ψάξω μέσα μου και να βρω εγώ σε τι εθίζομαι, προκειμένου να μπορέσω να ταυτιστώ… Έπειτα «έπαιξα» αρκετά με τις δικές μου ενοχές, για να προσεγγίσω τις ενοχές που έχει ο ρόλος, τις απογοητεύσεις, την εγκατάλειψη, όλα αυτά τα στοιχεία με τα οποία ο Μανώλης έρχεται αντιμέτωπος.
Η σειρά, που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο της Victoria Hislop, αποτελεί το sequel της σειράς «Το Νησί» που όταν προβλήθηκε πριν από 11 χρόνια, σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία. Η ενδεχόμενη σύγκριση ήταν ένας παράγοντας που σου δημιούργησε περισσότερο άγχος;
Νομίζω πως είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά. Είναι άλλο πράγμα το Νησί, το οποίο για να σου είμαι και ειλικρινής δεν το είχα δει κιόλας, οπότε δεν με προβλημάτισε και η σύγκριση. Άλλος σκηνοθέτης, άλλο κανάλι, άλλη παραγωγή. Αυτό το βιβλίο γενικά νομίζω είναι πιο σκοτεινό και ο τρόπος που το προσέγγισε ατμοσφαιρικά η Ζωή, είναι πολύ πιο σκοτεινός. Είναι πιο αφαιρετικό και πιο ποιητικό ως σενάριο.
Ανάμεσα στα αμέτρητα θετικά σχόλια που διάβασα για τη σειρά στο twitter ξεχώρισα το εξής: Ευλογία να βλέπεις τόσο ταλέντο μαζεμένο σε μια σειρά. Πως νιώθεις αλήθεια, όταν ακούς τόσο καλά λόγια;
Μέχρι στιγμής στη ζωή μου δεν έχω δει καμία σειρά που παίζω ολόκληρη. Έχω δει από όλες κάποια επεισόδια. Αυτή είναι μια σειρά που απολαμβάνω πάρα πολύ να την βλέπω και της οποίας έχω δει όλα τα επεισόδια μέχρι στιγμής. Κατά την προσωπική μου γνώμη είναι η ωραιότερη σειρά που έχω δει στην Ελλάδα. Και ας με χαρακτηρίσουν κάπως. Κι αυτό όχι γιατί παίζω εγώ βέβαια…
Αντίστοιχα, πως δέχεται ο Γιώργος μία όχι και τόσο καλή κριτική;
Έχω λάβει κακές κριτικές και δεν σου κρύβω πως στην αρχή όταν ξεκίνησα,με στεναχωρούσαν πολύ. Μέσα μας όμως, νομίζω πως όλοι ξέρουμε. Ξέρουμε αν μια κριτική ισχύει ή όχι… Όλοι ξέρουμε αν αυτό που κάνουμε είναι καλό ή όχι. Και εν συνεχεία εστιάζουμε στο άσχημο, γιατί αυτό μας βοηθάει να βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Από κει και πέρα, αν μια κακή κριτική έχει μια βάση, το ξέρεις και ο ίδιος πριν γραφτεί. Απλώς αυτή θα σε βοηθήσει να το πρσοδιορίσεις σωστά. Όταν καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, χωρίς να γνωρίζεις το γιατί, σε βοηθάει να το βρεις. Από εκεί και πέρα σίγουρα υπάρχουν και γούστα, και κάποια από αυτά δεν μας αφορούν. Γιατί εντάξει, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, υπάρχουν και κακεντρέχειες και αυτές πρέπει να τις προσέχεις. Έχουν γραφτεί για παράδειγμα παλιότερα διθυραμβικές κριτικές, χωρίς να έχει ανέβει καν η παράσταση. Υπάρχουν αγαπημένοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί, που πριν καν ανέβει η παράσταση,λαμβάνουν υπέροχες κριτικές. Ακόμα και τώρα συμβαίνει αυτό. Παλιότερα είχε εκδοθεί κιόλας θυμάμαι μία υπέροχη κριτική για μία παράσταση που εν τέλει δεν ανέβηκε ποτέ…
Παιδικά χρόνια στη Βέροια και Σπουδές
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βέροια. Με την οικογένειά μου είχαμε ζώα και τα χωράφια. Όλες τις Παρασκευές και τα Σάββατα, τις αργίες και γιορτές στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, δούλευα παράλληλα στο κρεοπωλείο του θείου μου. Δεν την φοβήθηκα ποτέ τη δουλειά. Έπειτα, όταν τελείωσα το σχολείο,πέρασα στο Ιόνιο πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα, στο Ιστορικό. Τέσσερα χρόνια σπουδών, από τα οποία έξι μήνες τους πέρασα στο Μονπελιέ της Γαλλίας, όπου πήγα με Erasmus.
Η οικογένειά σου πως δέχθηκε την απόφασή σου να μπεις στον Εθνικό;
Η οικογένειά μου δεν έχει καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά. Αντιθέτως οι γονείς μου και κυρίως η μητέρα μου, δεν ήθελαν με τίποτα να ακολουθήσω το δρόμο της υποκριτικής. Όταν τελείωσα όμως τις σπουδές μου και ήμουν πλέον και επίσημα πτυχιούχος, το να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό, ήταν για μένα μονόδρομος. Παράλληλα, κατά τα φοιτητικά μου χρόνια στην Κέρκυρα, από την πρώτη κιόλας χρονιά, συμμετείχα στην Κερκυραϊκή Σκηνή όπου πάντα γίνονταν και γίνονται ακόμη επαγγελματικού επιπέδου δουλειές.
Ποια ήταν η πρώτη σου επαγγελματική δουλειά;
Οι Αχαρνείς του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Τότε δεν είχα μπει καν ακόμη στη σχολή σκέψου. Στην πορεία πήρα το πτυχίο μου και ξεκίνησα να δουλεύω και επίσημα ως ηθοποιός.
Πως και αποφάσισες να πας Erasmus στη Γαλλία;
Η Γαλλία προέκυψε ως διέξοδος μέσα σε μία δύσκολη περίοδο για μένα. Ήμουν 20 χρονών τότε και είχα χάσει την κοπέλα μου σε τροχαίο. Έτσι λοιπόν εν μέσω μιας κατάστασης πένθους, αποφάσισα να αλλάξω εικόνες και να ταξιδέψω κάνοντας ένα μίνι γύρο της Ευρώπης.
Σε βοήθησε αυτή σου η απόφαση να το ξεπεράσεις;
Αρκετά. Έκανα νέες γνωριμίες εκείνη την περίοδο και αυτό με βοήθησε πολύ. Μάλιστα κάποιες φιλίες τις κρατώ στη ζωή μου μέχρι και σήμερα. Για μένα η λέξη φιλία είναι ιερή. Είμαι τυχερός γιατί οι φίλοι μου με έχουν στηρίξει σε όλα και ελπίζω να νιώθουν και αυτοί το ίδιο με εμένα. Μετά τα παιδιά μου, οι φίλοι μου είναι ότι σημαντικότερο έχω στη ζωή μου.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που δεν έχεις παίξει ακόμα και που θα ήθελες;
Μπα, δεν έχω κόλλημα και πρότυπα με συγκεκριμένους ρόλους. Μάλιστα έχω αρνηθεί και μεγάλους ρόλους σε προτάσεις που μου έχουν γίνει γιατί δεν είχαν όλο το πακέτο. Στη δουλειά μου με ενδιέφεραν πρωτίστως οι συνεργασίες.Γενικότερα απολαμβάνω τα τελευταία χρόνια την υποκριτική περισσότερο από ότι στην αρχή. Παλιότερα ένιωθα σαν να δίνω συνέχεια εξετάσεις. Συμβαίνει αυτό πολύ στην Ελλάδα σε όποια δουλειά και αν κάνουμε. Μας ενδιαφέρει πολύ τι θα πουν οι άλλοι, πως θα μας δουν οι άλλοι… Πως θαξεχωρίσουμε… Μετά τα 40 και ενώ ήμουν ήδη ένα χρόνο στην Αμερική,ακολούθησα τις εσωτερικές διαδρομές μου, με αποτέλεσμα πραγματικά να απολαμβάνω τη δουλειά μου, χωρίς να με πιάνουν αυτά τα ψυχοσωματικά. Έγινα και λίγο πιο αδιάφορος σε όλα αυτά.
Υπήρξε περίοδος άρα που πίστευες ότι δεν είσαι και τόσο καλός;
Ναι! Όταν μπήκα στη σχολή, δεν πίστευα ότι έχω ταλέντο σε σχέση με άλλα παιδιά του έτους μου. Και δεν το λέω γιατί είμαι μετριόφρων, μιας και έχω υπάρξει και επηρμένος κάποια περίοδο. Ωστόσο πάντα πίστευα στη σκληρή δουλειά, έτσι είχα μάθει και από το σπίτι μου. Όταν απαλλάχθηκα δε και από τον επικριτικό νου απελευθερώθηκα! Πλέον αποφεύγω τις κακοτοπιές ακόμα και αν είναι δύσκολη η επιλογή που κάνω, γιατί είμαι συνειδητά «εκεί». Δεν ανέχομαι ότι δυσάρεστο προκύπτει, και προσπαθω να προστατεύσω τους άλλους αλλά και εμένα. Έχω σταματήσει γυρίσματα ας πούμε, γιατί ήταν απλήρωτο το συνεργείο ή γιατί δεν ήταν όπως έπρεπε κάποιες συμπεριφορές κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
Μιας και πήγε η κουβέντα εκεί, δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω πως βλέπεις όλα αυτά που γίνοται τελευταία στον χώρο σας αλλά και παντού. Γιατί έχουν δυσκολέψει τόσο οι ανθρώπινες σχέσεις;
Πάντα ήμασταν περίεργοι και δύσκολοι οι άνθρωποι και στο χώρο μας και γενικά. Στη δική μας δουλειά όμως, ακούγεται πιο έντονα το κάθετί γιατί η δημοσιότητα «πουλάει». Είμαι όμως αισιόδοξος και νομίζω πως είμαστε καλύτεροι από πριν. Παρά τα όσα δεινά φέρνει η τεχνολογία φέρνει και κάποια καλά, όπως κυρίως ότι υπάρχει φωνή μέσα από αυτήν. Προφανώς και μερικές φορές χάνεσαι σε όλο αυτό το συρφετό, γιατί ας πούμε ίσως δεν ισχύουν και όλες οι καταγγελίες, αλλά σίγουρα έχεις δύναμη όταν μέσα από ένα post στα social μπορείς καμιά φορά και να αλλάξεις τον κόσμο. Και τα διάσημα πρόσωπα αφού έχουν μία δύναμη παραπάνω οφείλουν να το κάνουν προκειμένου να βοηθήσουν σε ανθρωπιστικά, σε φιλοζωικά και σε όλα αυτά τα μέτωπα που θέλουμε να λύσουμε, παρότι κάποια από αυτά είναι αστείο και να τα συζητάμε το 2022.
Γιατί πιστεύεις ότι γίνεται αυτό;
Γιατί δεν υπάρχει Παιδεία. Αν δεις την ύλη που διδάσκεται και τον τρόπο εκπαίδευσης στα σχολεία, θα καταλάβεις πόσο τραγικά είναι τα πράγματα. Το σύστημα δεν βοηθά στο να αναδεικνύεται η μοναδικότητα του κάθε παιδιού. Δεν υπάρχουν για παράδειγμα, διαδραστικά μαθήματα αντιθέτως κρατούν τα παιδιά όλη μέρα καθισμένα σε μία καρέκλα. Είναι πολύ άσχημο αυτό την ώρα που πλέον ένα παιδί περνά περρισότερες ώρες στο σχολείο παρά στο σπίτι. Γι αυτό και έχουμε μυοσκελετικά θέματα μετά. Είναι λογικό σε κάποια μαθήματα να κάθονται στην καρέκλα συμφωνώ, αλλά θα ήταν ευεργετικό να μπορούσαν να καθίσουν και στο πάτωμα, να περπατήσουν στη φύση και να διοχετεύσουν όλη αυτή την ενέργεια σε κάτι διαδραστικό με σαφώς καλύτερα αποτελέσματα και στην εκπαίδευση τους. Και επίσης είναι σημαντικό να δούμε πως θα ξεπεράσουμε το τετριμένο «εγώ ξέρω» ενός δασκάλου. Δε θα ήταν πολύ καλύτερο η διδασκαλία να βασίζεται στο πως ο δάσκαλος θα τα βοηθήσει, θα τα ωθήσει, θα τα εμπνεύσει, θα τα καθοδηγήσει σε ένα δρόμο εξερεύνησης; Να μάθουν το λόγο, τις πράξεις, τη φιλοσοφία, την ιστορία εμπειρικά και όχι με μια στείρα γνώση. Μπορούμε να μάθουμε πότε έγινε η Άλωση της Πόλης και από το διαδίκτυο αν θελήσουμε δεν είναι εκεί το θέμα. Πρέπει να καταφέρει ο δάσκαλος να τους το κάνει εικόνα, τότε θα μάθουν και τον αριθμό 1453 αλλά κυρίως την εμπειρία του γεγονότος. Αυτή είναι η ουσιαστική γνώση. Έχουμε κάψει τόσα εγκεφαλικά κύτταρα για να μάθουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε και με έναν τρόπο που δε χρειαζόμαστε,γιατί δεν είναι διδακτικός αλλά αντίθετα είναι ευνουχιστικός για τη φαντασία των παιδιών. Αντί να διδάσκεται στα παιδιά ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, ο πιο σημαντικός στόχος όλων των ανθρώπων είναι η ευτυχία. Για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να είμαστε συνδεδεμμένοι με τον δημιουργικό μας εαυτό. Όταν τα παιδιά πρέπει να μάθουν τα ίδια μαθηματικά, την ίδια ιστορία, τα ίδια αρχαία ελληνικά, την ίδια βιολογία παύει να υπάρχει η δημιουργικότητα στη ζωή τους.
Το γεγονός ότι διδάσκεις κι εσύ σε έχει βοήθησει στο να σκέφτεσαι κατά αυτό τον τρόπο;
Φυσικά. Όλες αυτές οι σκέψεις μου ξεκίνησαν προσπαθώντας να βελτιωθώ κι εγώ ο ίδιος στη δουλειά μου. Εμείς οι ηθοποιοί προσπαθούμε να κάνουμε την καλύτερη δυνατή ερμηνεία, να τονίσουμε τις λέξεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αναλωνόμαστε ώρες και μήνες καθισμένοι σε ένα τραπέζι στο πως θα τονίσουμε το ναι και το όχι, και αυτό επιβραβεύεται και από κριτικούς, ενώ επί της ουσίας πρόκειται για εγκεφαλικό αυνανισμό. Η υποκριτική για εμένα είναι σαν τη ζωή. Αν δεν το βιώσεις σωματικά πως θα πείσεις τον άλλο ότι το ζεις; Μπορείς να παίξεις, να κοροϊδέψεις κόσμο, αλλά αυτή για εμένα είναι επικύνδυνη υποκριτική.
Ισχύει ότι διδάσκεις στη διάσημη Σχολή Υποκριτικής Stella Adler, στο Λος Άντζελες; Πως προέκυψε αυτό;
Ναι πράγματι. Έκανα αρχικά αίτηση για υποτροφία και την πήρα. Έτσι εξασφάλισα την πρώτη μου δουλειά σε θεατρική παράσταση της σχολής, καθώς ήταν απαγορευτικό λόγω της VISA του να δουλέψω αλλού. Ότανανακάλυψαν στην πορεία ποιος είμαι και ότι κάνω τόσα χρόνια αυτή τη δουλειά, ήρθε ο διευθυντής της σχολής και μου είπε «έμαθα ότι είσαι διάσημος στην Ελλάδα και ο σκηνοθέτης μου είπε πως δουλεύεις με μια συγκεκριμενη τεχνική. Τι είναι αυτό που κάνεις; Θα σε ενδιέφερε να κάνεις ένα σεμινάριο να διδάξεις την τεχνική σου;». Οπότε έκανα ένα διήμερο σεμινάριο, τους άρεσε, είχαν καλό feedback και μου πρότειναν πριν καν τελειώσω τη σχολή, να διδάσκω ως τακτικός καθηγητής.
Πες μου αλήθεια, πόση δύναμη χρειάστηκε για να πάρεις την απόφαση να τα τινάξεις όλα στον αέρα, να αφήσεις προτάσεις που είχες εδώ και να ξεκινήσεις από το μηδέν στην Αμερική…;
Εκείνη τη χρονιά είχα προτάσεις για να παίξω από το Εθνικό και το Θέατρο Τέχνης μέχρι τα περισσότερα εμπορικά θέατρα, στην τηλεόραση και σε ταινία. Είχα κουραστεί όμως, να ακούω τη φωνή μου να επαναλαμβάνει λέξεις, φράσεις… Ήθελα να μάθω νέα πράγματα… Δεν ήταν μία εύκολη απόφαση το να πάω στην άλλη άκρη της γης χωρίς τίποτα ως δεδομένο. Το ήθελα όμως πολύ. Άκουσα διάφορα όταν αποφάσισα να φύγω του τύπου «ποιος νομίζεις ότι είσαι;» «που νομιζεις ότι θα πας» «πιστεύεις ότι σε περιμένει το hollywood» και άλλα τέτοια «ωραία». Εγώ τους απαντούσα «παιδιά θέλω να πάω να σπουδάσω». Προφανώς και ήξερα ότι δε θα έρθει να με πάρει ο Scorsese για διάφορους λόγους, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου πίστευα σε εμένα και τη σκληρή δουλειά.
Πως ήταν ο πρώτος καιρός εκεί; Είχες φίλους;
Στην Αμερική είχα κάποιους γνωστούς, αλλά όχι φίλους. Ουσιαστικά ξεκίνησα από το μηδέν. Βέβαια όταν πας σε μια σχολή υποκριτικής μέσα σε πέντε μέρες έχεις γίνει με όλους φίλος…
Ήταν άρα εύκολη η μετάβαση;
Καθόλου. Αντιθέτως ήταν μία αρκετά δύσκολη περίοδος για εμένα. Μόλις είχε αρχίσει η κρίση στην Ελλάδα, είχε χρεοκοπήσει μια εταιρία για την όποια δούλευα και έχασα πάρα πολλά χρήματα. Ήμουν καταχρεωμένος, με δάνεια να τρέχουν γιατί πίστευα πως θα πληρωθώ και επιπλέον βρέθηκα και στην Αμερική άφραγκος. Η υποτροφία κάλυπτε τη σχολή και ένα μέρος του ενοικίου. Έτσι αφού λόγω βίζας δεν μπορούσα να δουλεύω, έκανα διάφορες δουλειές του ποδαριού μέχρι να μπορώ να κάνω τα χαρτιά μου, ώστε να ξεκινήσω να δουλεύω κανονικά. Υπήρξαν φορές που μπορεί να μην είχα στην τσέπη μου ούτε ένα δολάριο να πάρω το λεωφορείο και έτσι έπρεπε να περπατάω 2 και 3 ώρες για να πάω κάπου.
Συμμετείχες στην σειρά «Genious», στο «Bulletproof» αλλά και είχες σταθερό ρόλο στο «The Durrells». Πως ήρθαν τόσο εξαιρετικές δουλειές στο εξωτερικό;
Στα δύο χρόνια που ήμουν εκεί κατάφερα να κάνω κάποιες ταινίες μικρού μήκους στην αρχή, μετά να βρω έναν αντζέντη, μετά έναν καλύτερο αντζέντη. Μετά πήρα ένα μικρό ρόλο σε μια μεγάλη ταινία, μέχρι που με πρότεινε ένας ηθοποιός για τους «The Durrells». Το ένα έφερε το άλλο, και μετά μέσω της αντζέντισσας μου στην Αγγλία και του μάναντζερ στο Λος Άντζελες και του αντζέντη μου στον Καναδά, άρχισαν να έρχονται κι άλλες δουλειές.
Είσαι ανοιχτός σε νέες δουλειές που μπορεί να προκύψουν εκεί; Το κυνηγάς;
Φυσικά. Εξακολουθώ να πηγαίνω σε ακροάσεις. Έχω πάει σε 40 και έχω κλείσει 2. Συνήθως το ποσοστό είναι 1 ανά 20 – 25, άρα καλά πάω. Χα,χα!
Τώρα που ζεις στην Ελλάδα πως κάνεις τα μαθήματά σου;
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας έκανα τα μαθήματα μέσω zoom. Τώρα πηγαίνω εκεί ανά τακτά διαστήματα για ένα δίμηνο περίπου κάθε φορά και κάνω όλα τα group μαζί.
Σου αρέσει η ζωή στος Λος Άντζελες;
Είναι πολύ διαφορετική η ζωή εκεί. Ας πούμε, δεν υπάρχει ουσιαστικά πόλη. Υπάρχουν μικρά κέντρα. Υπάρχει το «οδηγώ για να πάω κάπου». Δεν υφίσταται το ελληνικό τύπου «περνάνε οι φίλοι από κάτω και σου λένε κατέβα να πιούμε ένα καφέ στη γειτονιά». Για όλα χρειάζεται να κλείσεις ραντεβού. Δεν είναι αυτή η ζωή που μου αρέσει. Μου αρέσει να δουλεύω με τους ανθρώπους εκεί, μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει, οι φίλοι μου και η οικογένεια μου εκεί, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μείνω μόνιμα.
Πως θα σε βρει το 2023 που έρχεται;
Δημιουργικά! Θα συνεχίζω να πηγαίνω στην Αμερική για να διδάσκω, να παρουσιάζω το «Πες τη Λέξη» στην ΕΡΤ, ένω παράλληλα θα κάνω τη σεναριακή επιμέλεια σε μια νέα σειρά που σκηνοθετεί μια φίλη μου, που ονομάζεται «Ζωή». Θα προβληθεί στον Ant1 και θα παίζω σε ένα επεισόδιο και εγώ. Επίσης θα συμμετέχω σε ένα επεισόδιο μιας ιταλικής σειράς που γυρίζεται στην Ελλάδα για τη RAI.
