Βράδυ 15 Αύγουστου, στην μαγική Αστυπάλαια. Λιώναμε από τη ζέστη ωστόσο, το βραδινό πανηγύρι ήταν το highlight ολόκληρης της μέρας! Οι περισσότεροι ξεκινούσαν την προθέρμανση από νωρίς με τσιπουράκια, ποτά και χορούς στην πλατεία. Ούτε που θυμάμαι τι ώρα και πως έφυγα. Σίγουρα ήταν ξημερώματα, και σαφέστατα κοιμήθηκα με νησιώτικους ρυθμούς στο μυαλό μου. Αυτό που θυμάμαι με σιγουριά ήταν τον Γιάννη, στην ακριβώς διπλανή γωνία από εκείνη της παρέας μου, να χορεύει και να γλεντάει ως το πρωί. Απλός, προσιτός και εξωστρεφής. Ένας άνθρωπος ζωντανός μέχρι και το τελευταίο του κύτταρο!
Ο ίδιος άνθρωπος που από πιτσιρικάς, επιβίωσε στη βιοπάλη του Περισσού, δουλεύοντας για το μεροκάματο. Εκείνος που στην αρχή της χιλιετίας αποφάσισε να εγκαταλείψει μια υποσχόμενη καριέρα ως ηθοποιός στην Αθήνα, για να ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη, για έναν έρωτα. Χωρίς να γνωρίζει τι θα γίνει. «Μπορεί να γυρίσω σε 10 μέρες, μπορεί σε 20», έλεγε. Χωρίς λεφτά, χωρίς σχέδιο, πήρε το αεροπλάνο και βρήκε εκεί την σκηνοθέτιδα και πλέον γυναίκα του, Αλίκη Δανέζη. Είναι το ίδιο άτομο, που δεν μασάει και πηδάει σε ελεύθερη πτώση. Που γουστάρει την ελευθερία του camping και δεν δίνει μία για την άνεση των ακριβών ξενοδοχείων. Που ονειρεύεται να γυρίσει τον κόσμο. Που δεν περνά ξώφαλτσα τη ζωή.
Συνέντευξη στη Λιάνα Μπουκουβάλα
Ο Γιάννης Στάνκογλου, είναι εκείνος ο ενδιαφέρον τύπος που πάντα ήθελες για φίλο σου.
Έχεις σταθερές φιλίες μέσα στα χρόνια ή δέχεσαι συνεχώς καινούριους ανθρώπους στη ζωή σου;
Και βέβαια, έχω! Είναι κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι είναι σταθεροί στη ζωή μου και μάλιστα αυτοί μου δίνουν και δύναμη για να συνεχίσω! Από την άλλη με τη δουλειά που κάνω συναντώ συχνά ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να αναπτύξω νέες φιλίες. Πρόσφατα ας πούμε, έκανα μία τέτοια! Χα,χα! Είμαι υπέρμαχος της φιλίας γενικά. Και τυχερός γιατί δεν έχω απογοητευτεί μέχρι σήμερα!
Ταξίδια, αλητείες, μηχανές, ελεύθερες πτώσεις, ροκιές και γούστα. Νιώθεις γεμάτος από τη ζωή που έζησες μέχρι σήμερα;
Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Λατρεύω να συλλέγω εμπειρίες και το κάνω όποτε μπορώ. Πριν τα παιδιά βέβαια, ταξίδευα πολύ περισσότερο, αλλά ακόμη όποτε βρίσκω ευκαιρία την κάνω. Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον στο να επισκέπτομαι μέρη και πολιτισμούς που δεν έχει εισχωρήσει ακόμη τόσο το Δυτικό στοιχείο. Μου αρέσει να πηγαίνω σε χωριά… Σε «απάτητα» μέρη γενικά…
Ξεχωρίζεις κάποιο μέρος από όσα έχεις επισκεφτεί μέχρι σήμερα;
Τη Γουατεμάλα αγάπησα πολύ και θέλω να ξαναπάω. Ωστόσο ήταν πολύ όμορφα και στην Ταϋλάνδη και φυσικά, στο Σινά όπου έζησα με τους βεδουίνους και ήταν μοναδική εμπειρία.
Νιώθεις γεμάτος;
Κοίτα, αν σου αρέσει να ταξιδεύεις, παθαίνεις εξάρτηση από αυτό. Θέλεις να ταξιδεύεις πάντα, δεν «χορταίνεις» ποτέ. Γενικά όμως, εντάξει δεν έχω απωθημένα. Είμαι ΟΚ. Έζησα αρκετά πράγματα, γνώρισα λαούς με άλλη Παιδεία και διαφορετική κουλτούρα και έτσι έμαθα να τους δέχομαι, όπως με δέχονται και εκείνοι.
Διάβασα ότι κάνεις ελεύθερες πτώσεις. Πηδάς ακόμα;
Προς το παρόν κάνω tandem, αλλά έχω σκοπό να βγάλω δίπλωμα και να πηδάω και μόνος μου.
Όσο μεγαλώνεις νιώθεις πως ψάχνεις περισσότερο πλέον έναν δείκτη ασφαλείας στη ζωή σου ή συνεχίζεις με το ίδιο πάθος και την ίδια ένταση τις τρέλες;
Δεν σκέφτομαι έτσι. Γενικά στη ζωή μου πιστεύω πως με το να ρισκάρουμε, γινόμαστε πιο δυνατοί. Το να συλλέγουμε διαφορετικές εμπειρίες, μας βοηθά να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα μας και άρα κατά συνέπεια, να είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, τους γύρω μας και κυρίως, τον ίδιο μας τον εαυτό.
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να κάνεις και δεν το έχεις κάνει μέχρι σήμερα;
Νομίζω θα γίνω βαρετός γιατί θα σου απαντήσω ξανά… «ταξίδια!» χαχα! Θα ήθελα για παράδειγμα, να διασχίσω την Αμερική με ένα κάμπριο αυτοκίνητο, να ακούω Dylan και να μπορώ να κατασκηνώνω σε μέρη που μου αρέσουν, ακόμη και αν είναι δίπλα στο δρόμο!
Δεν είσαι δηλαδή ο άνθρωπος που γουστάρει να έχει τη βολή του, το κρεβάτι του, το καθαρό του το σεντόνι…
Εγώ; Μπα, με τίποτα! Ακόμη και στην Αστυπάλαια που με είδες σκέψου, με φιλοξενούσαν κάποιοι φίλοι στην αρχή και μετά κατέληξα να μένουμε οικογενειακά σε σκηνή σε μια παραλία! Είχαμε πάει εκεί για μπάνιο και είδα ένα ζευγάρι που είχε στήσει μια ωραία φάση με σκηνή. Πιάσαμε την κουβέντα λοιπόν, και μου είπαν ότι θα έφευγαν την επόμενη μέρα. Ε, αγόρασα τη σκηνή από τα παιδιά, μείναμε εκεί 5 μέρες και περάσαμε υπέροχα!
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στον Περισσό. Γεγονός στο οποίο αναφέρεσαι συχνά χαρακτηρίζοντάς το προτέρημά σου. Τι διαφορετικό υπάρχει στον αέρα της περιοχής αυτής;
Είναι το μέρος μου! Εκεί έκανα όλα τα παιχνίδια μου, τις εξερευνήσεις μου, τις γύρες στις αλάνες… Ε, όλα αυτά διαμορφώνουν τον χαρακτήρα του καθενός. Έμαθα πολλά πράγματα στο δρόμο με τους φίλους μου και πραγματικά θυμάμαι με πολύ χαρά εκείνα τα χρόνια.
Έχεις αδέρφια;
Ναι, αμέ. Μια αδερφή που μένει πλέον μόνιμα στη Λάρισα. Ο πατέρας μου από την άλλη, πήρε σύνταξη και ζει μόνιμα στον Έβρο…
Περιέγραψε μου την μυρωδιά και την εικόνα του σπιτιού σου ένα μεσημέρι Κυριακής των παιδικών σου χρόνων…
Κάθε Κυριακή είχαμε συνήθως ψάρι. Γαυράκι με πατάτες τηγανητές που μοσχομύριζαν όλο το σπίτι!! Και μετά καταλαβαίνεις, οικογενειακές μαζώξεις, εμείς με τα ξαδέρφια μου να παίζουμε μέχρι τελικής πτώσεως. Ωραία χρόνια…!
Έχεις δηλώσει ότι είσαι γόνος ενός πολύ ερωτευμένου ζευγαριού. Αλήθεια, πιστεύεις στον έρωτα που διαρκεί για πάντα;
Ναι, πράγματι οι γονείς μου ήταν full ερωτευμένοι όταν με έκαναν. Ωστόσο, εγώ δεν πιστεύω ότι ο έρωτας διαρκεί για πάντα. Ο έρωτας έρχεται και φεύγει. Μεταμορφώνεται, αλλάζει. Γίνεται κάτι άλλο. Αν βλέπεις κάποιον και νιώθεις κάτι δυνατό, κάτι βαθύ, όπως στην αρχή, πρέπει να του δίνεις την αξία που πρέπει. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να κρατήσεις μία σχέση. Πρέπει να είσαι ανοιχτός, να δίνεις σημασία στον άνθρωπό σου. Να τον διαβάζεις για να τον κρατήσεις.
Ήταν αυτό κάτι που ήθελες να προσφέρεις και στα δικά σου παιδιά; Δυο γονείς παθιασμένους ο ένας για τον άλλον;
Αυτό ήθελα να κάνω και αυτό έκανα. Με την γυναίκα μου ήμουν από την αρχή και είμαι ακόμα ερωτευμένος. Και για αυτό έκανα και οικογένεια μαζί της. Είναι προτεραιότητα για μένα γιατί είναι όλη μου η ζωή.
Πράγματι, είστε μαζί 18 χρόνια! Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής σας στην μακροχρόνια αυτή, κοινή σας πορεία;
Η τρέλα, οι εκπλήξεις… Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις ότι μπορείς για να διατηρήσεις τον έρωτα και όλα όσα σας έφεραν κοντά στην αρχή. Να μην βαριέσαι…
Έχετε ένα γιο και μία κόρη. Τον Φίλιππο και την Φοίβη. Αν κλείσεις τα μάτια, ποια είναι η πρώτη εικόνα τους που φέρνεις στο μυαλό;
Τα μάτια τους! Αυτό το υπέροχο βλέμμα τους…
Ποιο ήταν το τελευταίο όμορφο πράγμα που κάνατε μαζί;
Σήμερα! Βγήκαμε βόλτα στη λιακάδα για παγωτό!
Έχεις δηλώσει πως έχεις μεγαλώσει ζόρικα οικονομικά. Είναι αυτό κάτι που σε αγχώνει για το μέλλον τους;
Όχι, καθόλου. Ίσα ίσα νομίζω ότι πρέπει να μάθουν από τώρα πώς να αντιμετωπίζουν τη ζωή. Έχω τακτοποιήσει τη ζωή μου με τέτοιο τρόπο ώστε να είμαστε καλά, αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πρέπει συνεχώς να στέκεσαι απέναντι στη ζωή και να προσπαθείς για αυτά που θέλεις να έχεις.
Πότε ήταν η στιγμή που έπιασες για πρώτη φορά τον εαυτό του να σκέφτεται πως θέλει να γίνει ηθοποιός;
Δεν είμαι ανάμεσα σε εκείνους που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί από παιδιά. Εγώ αποφάσισα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω, στο 2ο έτος της σχολής μου, όταν έπαιξα στον «Κοριολάνο» του Σαίξπηρ με τον Κιμούλη, στο Ηρώδειο. Εκεί είδα την ενέργεια του να παίζεις σε ένα θέατρο σαν αυτό, κατάμεστο και.. έμεινα!
Αλήθεια, ηθοποιός πιστεύεις γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Γίνεσαι, σίγουρα. Βασικά, σε όλα τα επαγγέλματα πιστεύω ότι ισχύει αυτό. Μπορεί να υπάρχει λίγο το ταλέντο, αλλά θέλει πολύ δουλειά, ιδρώτα και ταπεινότητα για να προχωρήσεις. Χωρίς αυτά δεν εξελίσσεσαι.
Το άγχος της πρώτης φοράς που ανεβαίνεις στη σκηνή, ξεπερνιέται ή το κουβαλάς μαζί σου για πάντα;
Στην αρχή να σου πω την αλήθεια δεν είχα και τόσο πολύ άγχος. Μετά άρχισε να παρουσιάζεται που μεγάλωναν τα κείμενα, μεγάλωναν οι απαιτήσεις… Βέβαια, αν εργαστείς σκληρά το ξεπερνάς.
Κάθε νέος ρόλος απαιτεί και πολύ δουλειά. Πολύ διάβασμα. Πολύ εσωτερικό ψάξιμο. Ίσως ακόμη και το ενδεχόμενο να συγκρουστεί κανείς με τον εαυτό του. Πραγματικά, είναι τόσο «ψυχοφθόρο» κάποιες φορές, όσο μπορεί να ακούγεται;
Μερικές φορές είναι όντως, αρκετά ψυχοφθόρο, αλλά εξαρτάται και από το με ποιους συνεργάζεσαι ή ακόμη από το τι μπορείς να εισπράξεις από τον κάθε ρόλο. Ο κάθε ένας σου δίνει αλλιώτικα πράγματα και μπορείς να γυρνάς στο σπίτι σου συνεχώς γεμάτος.
Έχεις νιώσει ίσως, βαρύτερο το «φορτίο» κάποιου ρόλου;
Όταν κατέβηκα στον Πειραιά με τον Καλιγούλα. Ήταν ένα έργο που αγαπούσα πολύ και συνάμα ένας αρκετά δύσκολος και απαιτητικός ρόλος. Οπότε ζορίστηκα αρκετά γιατί ήθελα να βγάλω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Βέβαια το αποτέλεσμα με δικαίωσε, γιατί ο κόσμος το αγάπησε πολύ!
Αυτή την περίοδο σε συναντάμε στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, στο δικό μας Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Μίλησέ μας λιγάκι για αυτή τη δουλειά…
Ναι αμέ. Δημοτικό Θέατρο ξανά! Είναι ένα πολύ ωραίο θέατρο πραγματικά και ο Νίκος Διαμαντής κάνει εξαιρετική δουλειά. Έτσι φέτος είμαι στον «Ηλίθιο» του Ντοσογιέφσκι, ενός συγγραφέα που αγαπώ πολύ, με τους Πέτρο Φιλιππίδη, Μαρία Κίτσου, Λένα Παπαληγούρα,
Γιώργος Κωνσταντίνου, Γιώτα Φέστα, Ιωάννη Παπαζήση, Γιώργο Δεπάστα, Στάθη Μαντζώρο και Χάρη Χιώτη. Πρόκειται για ένα έργο που αναφέρεται στα πάθη του ανθρώπου και στο πως τα διαχειριζόμαστε.
Ο πρίγκιπας Μίσκιν, στην παράσταση, είναι καλός, άφθαρτος άνθρωπος. Πως ορίζεται κατά τη γνώμη σου, η καλοσύνη ενός ανθρώπου;
Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους το καλό, απλά χρησιμοποιούν το κακό γιατί έχουν μέσα τους θέματα. Φοβίες, ανασφάλειες, απωθημένα…
Πόσο εύκολο είναι να είναι κανείς «καλός άνθρωπος» με την έννοια της αθωότητας, στις μέρες μας, μέσα σε ομήγυρη διεφθαρμένων αστών, χωρίς να την «πατήσει»;
Παίρνοντας το ρίσκο! Έτσι και μόνο μπορείς να δοκιμάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Οι παραστάσεις ολοκληρώνονται αρχές Ιουνίου. Μετά; Υπάρχει κάτι στα σχέδιά σου;
Ο Αγαμέμνονας του Αισχύλου στην Επίδαυρο!
Δουλεύεις συνεχώς! Σου αρέσει ή το κάνεις για βιοπορισμό;
Όχι και τόσο! Χαχα! Απλά πρέπει λόγων καιρών και συνθηκών να το κάνω. Όμως, προσπαθώ να ξεκλέβω πάντα χρόνο για να ξεκουράζομαι…
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο Issue 18, του Sugar Free Press.
