Ποιος δεν γνωρίζει αυτό το θηρίο της δημοσιογραφίας; Θηρίο ανήμερο μέχρι τις τελευταίες ημέρες της. Ένα θεριό σ’ ένα μικροκαμωμένο σώμα και πίσω από ένα φυσιογνωμικά εύθραυστο πρόσωπο. Ίσως δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να γεννηθεί μία γυναίκα όμοια της Ιταλίδας δημοσιογράφου. Εκείνη, εγγονή αναρχικών, -οι πρώτοι που εκτελέστηκαν!- αφοσιώθηκε στην αντιφασιστική Αντίσταση από τα 14 της. Ο πατέρας της προσπαθούσε να της μάθει ότι τα κορίτσια δεν κλαίνε χαστουκίζοντάς την (!). Η ρεπόρτερ, συγγραφέας και πολεμική ανταποκρίτρια που γεννήθηκε σαν σήμερα, το 1929, θα άφηνε το στίγμα της σε μια σειρά από παγκόσμια γεγονότα, μέσα από τις μαχητικές και προκλητικές στην πλειονότητά τους συνεντεύξεις με ηγέτες του πλανήτη.
Γράφει η Αγγελική Μπαλτσιώτη
Η Οριάνα δημοσίευσε το πρώτο της άρθρο στην «Il Mattino dell’Italia Centrale», μια καθημερινή εφημερίδα της Φλωρεντίας, το 1946, όταν ήταν μόλις δεκαεφτά χρονών. Χάρη στη δουλειά της εκεί, μπορεί να γραφτεί στην Ιατρική και να καλύψει τα έξοδα των σπουδών της. Σύντομα όμως θα ανακαλύψει ότι η ιατρική δεν ήταν η κλίση της, αποφασίζει λοιπόν να ακολουθήσει τα βήματα του θείου της, δοκιμάζοντας τη δημοσιογραφία.
Αυτός που την κέρδισε ήταν ο Αλέκος Παναγούλης τον οποίο ερωτεύτηκε για το αγωνιστικό του πνεύμα και το γλυκό του χαρακτήρα. Γνωρίστηκαν το 1973, όταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος έδωσε “αμνηστία” και βγήκε ο Παναγούλης από τη φυλακή όπου κρατούνταν για απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα. Λόγω της σχέσης του με τη Φαλάτσι, η δικτατορία άφησε τον Παναγούλη να βγει εκτός Ελλάδος. Εκτός από τις συνεντεύξεις της, αυτό που την έκανε παγκοσμίως γνωστή στη δεκαετία του ’70 ήταν τα βιβλία «Γράμμα σε ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ» («Lettera a un bambino mai nato») και «Ένας άντρας» («Un uomo»). Και τα δύο ήταν αυτοβιογραφικά, και εμπνευσμένα από τη σχέση της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη.
Η Οριάνα Φαλάτσι μπορούσε μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας να εκνευρίσει τον ιρανό ηγέτη Αγιατολάχ Χομεϊνί, πετώντας «αυτό το μεσαιωνικό κουρέλι» (τσαντόρ) από πάνω της αλλά στην ίδια συνέντευξη να τον κάνει να γελάσει (1979). Εκανε τον τότε Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Χένρι Κίσινγκερ, να παραδεχθεί ότι «ο πόλεμος στο Βιετνάμ ήταν άχρηστος» και -αργότερα- ότι η συνέντευξη που παραχώρησε στην ίδια ήταν η πιο καταστροφική συζήτηση που είχε με δημοσιογράφο (1972). Εβρισε τον Ισραηλινό Αριέλ Σαρόν κατηγορώντας τον ότι βομβαρδίζει αμάχους (1982). Μίσησε τον παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ, τον«δικτάτορα» που «έσκουζε πετώντας σάλια» (1972). Για την ακρίβεια μίσησε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο και στράφηκε προς τα Δεξιά μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου και τόνιζε πως «Δεν υπάρχει καλό και κακό Ισλάμ».
Μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής της, υπήρξε μαχήτρια, δυναμική και όπως έχει ισχυριστεί κι η ίδια “Απλά ανοίγει το στόμα της και λέει αυτά που πιστεύει”. Στα τελευταία χρόνια της ζωής της εξέφρασε αμφιλεγόμενες ακραίες απόψεις σχετικά με τον ισλαμισμό αλλά και για κάποια κοινωνικά θέματα που άφησαν το σημάδι τους στην υστεροφημία της, όμως μέχρι σήμερα θεωρείται μια από τις πιο μαχητικές δημοσιογράφους του καιρού της. Πεθαίνει στα 77 της χρόνια (15/9/2006) από καρκίνο και θάβεται στην αγαπημένη της Φλωρεντία.
Το σίγουρο είναι πως Οριάνα Φαλάτσι δεν έχει γεννηθεί δεύτερη!
